Ολυμπιακός: Δώστε τους δύσκολα, γουστάρουν

• Λούντζης από τη μία, πρόβλημα συγκέντρωσης από την άλλη
• Το σχήμα με Ουόκαπ, Σλούκα, Ντόρσεϊ
• Το +15 χάθηκε από την επίθεση
• Το 2-1 από το 3-1 απέχει πολύ

Ο Ολυμπιακός πάλευε εφτά περίπου μήνες για να πάρει το πλεονέκτημα της έδρας και μέσα σε ένα βράδυ το έχασε. Τι κάνουν οι μεγάλες ομάδες όμως; Απαντούν με τον ίδιο τρόπο. Δίνουν στον αντίπαλο να καταλάβει ποιος είναι το αφεντικό. Στον Ολυμπιακό δώσε του δύσκολα.

Το είχα αναφέρει και μετά το 1-1. Την σειρά θα την καθορίσει ο τρόπος που θα αγωνιστεί ο Ολυμπιακός και όχι η Μονακό. Αρκεί η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα να παρουσιαστεί σοβαρή. Κι αυτό ακριβώς έκανε για μεγάλο διάστημα της αναμέτρησης.

Οι μέρες που μεσολάβησαν ήταν το «κλειδί». Δεν υπήρξε ίχνος πανικού. Οι παίκτες θύμωσαν, πείσμωσαν και τα μετέτρεψαν σε θετική ενέργεια. Ο Μπαρτζώκας δεν άλλαξε το παραμικρό στην προετοιμασία της ομάδας. Με αυτόν τον τρόπο έδειξε στους παίκτες του πως ακολουθούσε ένα παιχνίδι όπως όλα τα προηγούμενα. Ήταν κι αυτός ένας τρόπος αποφόρτισης.

Αν άλλαζε η ρουτίνα, αν ανέβαζε την ένταση της προπόνησης αν αντί για το «Α» έκανε το «Ψ» τότε αυτομάτως οι παίκτες θα αντιλαμβάνονταν πως το διακύβευμα ήταν μεγάλο και η πίεση που ένιωθαν θα ήταν αυξημένη σε βαθμό που θα δημιουργούσε πρόβλημα.

Πάμε όμως να μπούμε σε αγωνιστικά μονοπάτια…

Λούντζης από τη μία, πρόβλημα συγκέντρωσης από την άλλη

Στο ξεκίνημα της αναμέτρησης έπαιξαν ρόλο δύο στοιχεία. Η έλλειψη συγκέντρωσης κι η παρουσία του Μιχάλη Λούντζη.

Ξεκινάω από τα θετικά. Μας είχαν πρήξει τις προηγούμενες μέρες να λένε για τον Ουαταρά και τον Άντζουσιτς που εμφάνισε ο Ομπράντοβιτς στο Game 2. Κατά λάθος βέβαια, αλλά έγινε μάγκας ο Σέρβος τεχνικός. Αν δεν ήταν τραυματίας ο Ντιαλό δεν υπήρχε περίπτωση να παίξει ο Ουαταρά ειδικά. Αντιθέτως ο Μπαρτζώκας έριξε τον Λούντζη στο πεντάλεπτο. Και στα ίσα έτσι. Ούτε τραυματίας υπήρχε, ούτε ο Ουόκαπ έκανε δύο φάουλ να πεις πως θα τον προφυλάξει.

Όταν στον Ολυμπιακό λένε και ξαναλένε πως έχουν ισάξιους παίκτες μάλλον το εννοούν. Ο Λούντζης μπήκε κι έδωσε πνοή. Δεν φοβήθηκε. Ο Λούντζης είναι κανονικός παίκτης. Σε δύο χρόνια θα έχει 10-12 λεπτά μέσο όρο στην Euroleague.

Πάμε και στα αρνητικά. Το έχω αναφέρει στο παρελθόν, μου το έλεγε ο προπονητής μου στο κολέγιο. «Καταλαβαίνεις αν μία ομάδα είναι συγκεντρωμένη από το αν βάζει τις βολές και τα lay up».

Ο Ολυμπιακός είχε 2/7 βολές στην πρώτη περίοδο. Τουλάχιστον έβαζε τα lay up. Βέβαια έχασε 4 αμυντικά ριμπάουντ κι η Μονακό βρήκε 6 πόντους από αυτά. Προσθέστε και το ακατανόητο φάουλ του ΜακΚίσικ (επίσης στοιχείο κακής πνευματικής κατάστασης) σε προσπάθεια για τρεις του Μάικ Τζέιμς στη λήξη του εναρκτήριου δεκαλέπτου.

Το σχήμα με Ουόκαπ, Σλούκα, Ντόρσεϊ

Ο Ολυμπιακός παρουσίασε κάτι καινούριο σε σχέση με τα δύο παιχνίδια στο Φάληρο. Για πρώτη φορά στη σειρά βρέθηκαν ταυτόχρονα στο παρκέ Ουόκαπ, Σλούκας και Ντόρσεϊ. Για αρκετά λεπτά μάλιστα.

Ο coach μας είχε προϊδεάσει από τις δηλώσεις του πως θα έπαιζε με τρεις κοντούς. Αυτό το έκανε αφενός για να ανταποκριθεί στην πίεση των Μονεγάσκων, η οποία «σκότωσε» τον Ολυμπιακό στο δεύτερο δεκάλεπτο του Game 2 και αφετέρου έφερε καλύτερη επιθετική λειτουργία. Επιτέλους μπήκε ένα τέλος στην παραγωγή 71 και 72 πόντων. Γενικά βρίσκονταν δύο point guard ταυτόχρονα αρκετά λεπτά. Αντέδρασαν καλύτερα στην πίεση των Μονεγάσκων και ειδικά ο Σλούκας.

Ο Αμερικανός στα φετινά playoffs είναι ο πιο συνεπής παίκτης των «ερυθρόλευκων». Και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Ο Σλούκας από τη στιγμή που έκλεισε το ημίχρονο με 5 σερί πόντους, άλλαξε τελείως. Ειδικά όταν έσφιξαν τα «γάλατα» στο 69-73, πήρε την μπάλα και την έβαλε στο αντίπαλο καλάθι. Έδωσε ηρεμία στην ομάδα. Ο Ντόρσεϊ δεν ήταν καλός, όμως και πάλι έβαλε καλαθάρα για το 77-79. Απλά μετά έχασε τον αιφνιδιασμό με τον Μπέικον. Το πρόβλημα του Ντόρσεϊ είναι πως παίζει σε έναν ρυθμό, στον δικό του. Δεν καταλαβαίνει από χρόνο, από συνθήκες, από σκορ. Σε άλλες περιπτώσεις αυτό είναι καλό, σε άλλες όχι.

Το +15 χάθηκε από την επίθεση

Ο Ολυμπιακός βρέθηκε μπροστά με 15 πόντους στο 29’ κι ακολούθησε μπλακ άουτ. Η διαφορά χάθηκε για τρεις λόγους. Πρώτος και καλύτερος γιατί η Μονακό είναι μία πάρα πολύ καλή ομάδα η οποία έχει κάτι δίλεπτα, τρίλεπτα μέσα στον αγώνα που θα «κρύψουν» την μπάλα. Οφείλουμε να αναγνωρίζουμε και την προσπάθεια των αντιπάλων όταν κάτι πάει στραβά.

Ο δεύτερος έχει να κάνει με τις κακές επιθετικές επιλογές. Βιαστικά σουτ, λάθη και γενικά επιπολαιότητα. Οι κακές αποφάσεις μπροστά δημιουργούν πρόβλημα στην άμυνα και ξαφνικά έγινε το 69-73 με χαμένη βολή κιόλας (θα μπορούσε να είναι 70-73). Αν δεν κάνω λάθος σε εκείνο το σημείο ο Φαλ διώχνει την μπάλα πριν αυτή πέσει στο καλάθι της ομάδας τους και αποσοβεί ακόμη περισσότερα προβλήματα.

Ο τρίτος αφορά τον τρόπο με τον οποίο σφύριζαν οι διαιτητές. Από εκεί που σφύριζαν όλες τις επαφές και για τις δύο ομάδες, το έκοψαν και το έκαναν μονόπλευρα. Τους επηρέασε μάλλον η ατάκα του Ομπράντοβιτς προ ημερών.

Η κλάση του Σλούκα στο επόμενο διάστημα ξεδιπλώθηκε στο παρκέ, όμως αποδείχτηκε εξαίρεση και όχι κανόνας. Στο 77-79 ο Ντόρσεϊ αστόχησε στον αιφνιδιασμό και ο Λι με τρίποντο έξανε το 80-79. Προσωπικά πάγωσα, μου κόπηκε το αίμα. Δεν ξέρω των παικτών, αλλά εγώ αισθάνθηκα ζόμπι. «Δεν μπορεί να το ζούμε αυτό».

Ευτυχώς στο πιο κρίσιμο σημείο του αγώνα, ίσως και όλης της σειράς οι Πειραιώτες που μέχρι εκείνο το σημείο είχαν 13/21 βολές, ευστόχησαν σε 8/8. Βάλτε και τα δύο αμυντικά ριμπάουντ του Βεζένκοβ κι έχετε πλήρη εικόνα.

Το 2-1 από το 3-1 απέχει πολύ

Ωραία η ατάκα του Βεζένκοβ στον Σχορτσανίτη στην εκπομπή του Gazzetta που ακολούθησε του ματς ότι «το 2-1 από το 3-1 απέχει πολύ». Έτσι είναι. Σίγουρα ο Ολυμπιακός έχει το προβάδισμα στο σκορ στη σειρά, όπως και το προβάδισμα στην ψυχολογία της σειράς. Μακάρι να το εκμεταλλευτεί και να μην γίνει καν Game 5.

Από τη μία φοβάμαι μην επαναπαυτούν κάπως και τους βγει στο Game 4. Από την άλλη αναρωτιέμαι και για το ξενέρωμα των παικτών της Μονακό, την πίεση του αποκλεισμού που αισθάνονται και πως θα βγει σε αυτούς το Game 4.

Ο Κώστας Παπανικολάου είπε το πιο σωστό, «ήρθαμε στο Μονακό όχι για να πάρουμε μία νίκη, αλλά δύο και να πάμε στο Final 4». Αυτή είναι η σωστή νοοτροπία. Αχρείαστο το Game 5, ας έχουμε κενή την επόμενη εβδομάδα.

ΥΓ: Μπορεί η άμυνα να δέχτηκε 83 πόντους, αλλά θεωρώ πως τα πήγε καλά σε προσωπικό επίπεδο. Και όχι μόνο πάνω στον Τζέιμς. Η Μονακό βρήκε πολλούς πόντους από επιθετικά ριμπάουντ και δύσκολα καλάθια από τον Μπέικον. Τι παικτάρα είναι αυτός.

ΥΓ 2: Αυτός είναι ο Σάσα Βεζένκοβ που αγαπήσαμε. Πιο επιθετικός, με μεγαλύτερη επιρροή στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας του.

ΥΓ 3: Δεν το είχα στη Μονακό να έχει τόση δύναμη.