Ολυμπιακός: Πέρα από τα όρια

• Θέμα προσωπικοτήτων
• O «στρατηγός» Μπαρτζώκας
• Μία ακόμη δικαίωση των Αγγελόπουλων
• Το «απωθημένο» του Βελιγραδίου
• Ο κόσμος έγινε ένα με την ομάδα

Είχα γράψει σε ανύποπτο χρόνο πως ο φετινός Ολυμπιακός είναι μία ομάδα η οποία σε καθημερινή βάση «τρυπάει» το ταβάνι της και βρίσκει έναν μοναδικό τρόπο όχι μόνο να ξεπερνά κάθε προσδοκία, αλλά να δημιουργεί και νέες μεγαλύτερες. Μία ομάδα που ξεκίνησε για να μπει στα playoffs και κατέληξε στην δεύτερη θέση ολόκληρης Euroleague. Μία ομάδα η οποία στο κρισιμότερο (μέχρι το επόμενο) παιχνίδι της σεζόν έπαιξε με τρεις ξένους, τον τέταρτο απροπόνητο για 15 μέρες, τον πέμπτο στον πάγκο και τον έκτο εκτός δωδεκάδας. Βρείτε μου άλλη ομάδα τα τελευταία 30 χρόνια που έχει πετύχει κάτι τέτοιο. Μία.

Το σημερινό κείμενο δεν θα έχει αγωνιστική ανάλυση, δεν είδαμε τίποτα καινούριο από τακτικής πλευράς οπότε δεν έχει νόημα να επαναληφθούμε. Γιώργος Μπαρτζώκας και Σάσα Ομπράντοβιτς εξάντλησαν τις ιδέες τους αν και στο σύγχρονο μπάσκετ αυτές μοιάζουν σαν τον Ολυμπιακό. Δεν έχουν όριο.

Υπήρξε διαφορετική διαχείριση, ναι. Εκεί είδαμε διαφορές. Ο Μπαρτζώκας εμπιστεύτηκε την επιθετικότητα του ΜακΚίσικ, του ανθρώπου που μπήκε μέσα για να αλλάξει τον ρυθμό, στο τελευταίο τρίλεπτο έπαιξε με τρία γκαρντ (Σλούκας, Ουόκαπ, Ντόρσεϊ), έβαλε πιο νωρίς τον Λαρεντζάκη και φυσικά πρόσθεσε στο rotation τον Μάρτιν ο οποίος επέστρεψε από τραυματισμό.

Ολυμπιακός και Μονακό εξάντλησαν τη σειρά των playoffs. Τώρα που ολοκληρώθηκε με θριαμβευτή τον Ολυμπιακό, μπορώ να την χαρακτηρίσω μαγική. Ωραίο μπάσκετ, ένταση, επαφές, τσαμπουκάδες, καρφώματα, άγχος, πίεση, ενθουσιασμός. Παίκτες που τους ξέραμε, παίκτες που τους μάθαμε.

Η χθεσινή επικράτηση των «ερυθρόλευκων» αποτελεί ένα μικρό έπος. Οι φιλοξενούμενοι στο +11 δύο φορές. Ο Ολυμπιακός να σκοράρει και η Μονακό να του κόβει τα.. πόδια στην αμέσως επόμενη κατοχή. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο αρνητικά επηρεάζει την ψυχολογία ενός παίκτη όταν προσπαθεί να μειώσει, βάζει μεγάλα καλάθια και αμέσως βλέπει τον αντίπαλο να απαντά.

Και πόσες φορές έγινε αυτό χθες... Στο 38-42 εκεί που λες θα πάει στο ημίχρονο με νορμάλ διαφορά, βάζει 2/2 ο Ουαταρά. Προσπερνάει με 56-55 πάρε το τρίποντο του Μπέικον. Ισοφαρίζει με «τετράποντο» ο Βεζένκοβ, πάρε 3/3 βολές του Μάικ Τζέιμς. Αυτή η παικτάρα ακόμη και στο μεγάλο τρίποντο του Σλούκα για το 89-83, ευστόχησε υπό πίεση από τα 8 μέτρα. Ο χρόνος δεν έφτασε ευτυχώς να απαντήσουν και στο τρίποντο του Ντόρσεϊ.

Θέμα προσωπικοτήτων

Τα μεγάλα ματς τα κρίνουν οι μεγάλοι παίκτες, οι ισχυρές προσωπικότητες. Ο Ολυμπιακός διαθέτει πιο ισχυρές σε σχέση με αυτές του ρόστερ των Μονεγάσκων. Βγήκαν μπροστά, έκαναν step up.

Ο Κώστας Σλούκας ολοκλήρωσε το παιχνίδι με 15 πόντους, 5 ριμπάουντ και 5 ασίστ. Ξέρετε πότε σκόραρε πρώτη φορά; Μόλις έξι δευτερόλεπτα πριν τη λήξη της τρίτης περιόδου. Αδιανόητο! Σκόραρε στο τελευταίο δεκάλεπτο ουσιαστικά 15 πόντους!

Ο Σακιέλ ΜακΚίσικ σε 7 λεπτά αγώνα σκόραρε 16 πόντους. Κράτησε μία ολόκληρη ομάδα όρθια στην πιο δύσκολη στιγμή της, στην πιο κρίσιμη στιγμή της. Λες και πήρε δύναμη από το βλέμμα του Κέβιν Ντουράντ και έβαλε την μπέρτα του Αμερικανού super star.

Ο Τόμας Ουόκαπ. Ο άνθρωπος που το δίμηνο Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου είχε 0/22 τρίποντα, ο παίκτης των 5.4 πόντων με 23.3% από τα 6.75 της regular season μεταμορφώθηκε και εκτινάχτηκε στους 11.2 πόντους με 43.5% στα τρίποντα. Μακράν ο MVP της σειράς. Και στα πέντε παιχνίδια ήταν σπουδαίος. Σε άμυνα και επίθεση. Και στα πέντε!

Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ εξαφανισμένος για τεσσεράμισι παιχνίδια, βρήκε ρυθμό στο πιο κρίσιμο σημείο. Πήρε φάσεις, πήρε κατοχές, επέμενε. Άφησε τα μακρινά σουτ και πλησίασε στο καλάθι. Το ήθελε πολύ και για τον εαυτό του και για την ομάδα του. Ο ομογενής γκαρντ θεωρεί πως ανήκει στο ΝΒΑ. Δικαίωμά του. Από την άλλη όμως αναγνωρίζει τον χώρο που του έδωσε ο Μπαρτζώκας, την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Ολυμπιακός. Ηθελε να ανταποδώσει.

Ο Κώστας Παπανικολάου που έχει αλλάξει την έννοια του πολύτιμου παίκτη. Τι κι αν δεν σκοράρει. Επιασε τον Μπέικον και δεν τον άφηνε να πάρει ανάσα. Του έδωσε να καταλάβει πως το συγκεκριμένο βράδυ δεν θα ήταν σαν τα προηγούμενα. Το κόψιμο στο τέλος της πρώτης περιόδου θύμισε αυτό του Χάινς στον Μίροτιτς στο Λονδίνο.

Ο Σάσα Βεζένκοβ στα πρώτα του ουσιαστικά playoffs κατάλαβε τις διαφορές, τις αντιμετώπισε, τις διαχειρίστηκε και από τους 2 πόντους στο ημίχρονο κατέληξε στους 9 με 7 ριμπάουντ. Αν δεν υπήρχε ο Μίροτιτς θα έπαιρνε το βραβείο του MVP της Euroleague.

Δεν υπήρχε παίκτης που να πάτησε παρκέ και να μην άφησε την ψυχή του στο γήπεδο. Που να μην έδωσε όση ενέργεια είχε να δώσει. Ο Λαρεντζάκης απόλυτα συνειδητοποιημένος, ο Πρίντεζης αρχηγός με τα όλα του κι ας έχει περιορισμένο ρόλο, ο Φαλ των 220 εκατοστών περίπου πήγαινε πάνω κάτω, πηδούσε, αλλοίωνε. Ο Μάρτιν με ένα γόνατο, χωρίς προπόνηση 15 μέρες. Κι όμως ήταν εκεί, έσφιξε τα δόντια και έπαιξε καταπληκτικά.

O «στρατηγός» Μπαρτζώκας

Δεν πιστεύω στα παιχνίδια της μοίρας, αλλά αν υπάρχουν ο προπονητής του Ολυμπιακού είναι ο πρωταγωνιστής. Ενδεχομένως ο Γιώργος Λάνθιμος να σκηνοθετούσε την «ερυθρόλευκη» ζωή του ξεκινώντας με ένα απλανές βλέμμα του coach τον Οκτώβριο του 2014 και θα κατέληγε στον ίδιο, τον Μάιο του 2022 με τα χέρια υψωμένα να πανηγυρίζει.

Στην σειρά των playoffs με τη Μονακό, ο πρώτος που άλλαξε ήταν ο ίδιος ο Μπαρτζώκας. Ηρεμος, με καθαρό μυαλό, με εναλλακτικά πλάνα στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια. Με εναλλαγές σχημάτων, με σωστή καθοδήγηση.

Χθες ήταν εντυπωσιακός γιατί ενώ επί της ουσίας δεν μπορούσε να κάνει πολλά ως προς το μπάσκετ, ήταν τόσο ήρεμος που ενέπνεε τους παίκτες του. Γυρνούσαν κι έβλεπαν στον πάγκο έναν άνθρωπο να τους χειροκροτά μετά από κάθε λάθος, να τους δίνει δύναμη, να τους εμπιστεύεται, να παίρνει από πάνω τους την πίεση.

Παππάς, Μποζίκας, Τριαντάφυλλος, Καλαβρός, Γκατζούλης, Μπαφές, τα υπόλοιπα μέλη του σταφ από τον πάγκο. Απαντες υποστηρικτικοί. Ο Κατσίκης λίγα μέτρα πιο δίπλα, το ίδιο. Παίκτες, προπονητές, σταφ ΟΛΟΙ στην ίδια κατεύθυνση! Σε αυτή που έδειχνε Βελιγράδι.

Μία ακόμη δικαίωση των Αγγελόπουλων

Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος άλλαξαν την ιστορία του Ολυμπιακού. Με πολλούς τρόπους και πολλές φορές. Από που να ξεκινήσω... Εβαζαν εκατομμύρια από το 2002 χωρίς να έχουν μία μετοχή ουσιαστικά στα χέρια τους. Εχουν ξοδέψει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Εφεραν παικταράδες (Ματσιγιάουσκας, Τσίλντρες, Κλέιζα) που δεν πανηγύρισαν πρωτάθλημα γιατί έτσι έπρεπε. Εφεραν τον Σπανούλη και έχτισαν πάνω του. Εμπιστεύτηκαν νέους Ελληνες προπονητές με ισχυρό κίνητρο (Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος) μετά την «κληρονομιά» του αείμνηστου Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Πριν λίγα χρόνια έκαναν την δική τους επανάσταση, την μεγαλύτερη διοικητική επανάσταση στο ελληνικό μπάσκετ (μπορεί και στον ελληνικό αθλητισμό). Χλευάστηκαν, επικρίθηκαν, σκόρπισαν αμφιβολία, αλλά όπως είχε πει κι ο Γιώργος Αγγελόπουλος τη νύχτα της 13ης Μαΐου του 2012, «το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν την αυγή». Και ο ήλιος «βασίλεψε» και αυτοί δικαιώθηκαν. Ξανά. Χωρίς να ανοίξει μύτη, χωρίς τραμπούκες. Με το δικό τους τρόπο. Και τώρα επέστρεψαν στο Final 4, επέστρεψαν στην ελίτ της Ευρώπης.

Πριν λίγα χρόνια αναρωτιόμασταν «πόσα χρόνια θα περάσουν να ξαναδούμε ελληνική ομάδα σε Final 4». Ε, τα πέντε δεν είναι πολλά. Στην πρώτη σεζόν στην μετά Σπανούλη εποχή, του θρύλου, του κορυφαίου της Ευρώπης που χθες θα ήθελε να δέσει τα κορδόνια του και να πηδήξει στο παρκέ για ένα σουτ, για μία ασίστ!

Το «απωθημένο» του Βελιγραδίου

Το 2018 όταν ανακοινώθηκε το Bελιγράδι ως οικοδεσπότης του Final 4, οι οπαδοί του Ολυμπιακού αναθάρρησαν. Εξάλλου τότε η ομάδα προερχόταν από τον δεύτερο διαδοχικό χαμένο τελικό σε έδρα αντιπάλου (Ρεάλ το 2015 στην Μαδρίτη, Φενέρμπαχτσε το 2017 στην Κωνσταντινούπολη. Το «εμείς πότε θα διοργανώσουμε ένα Final 4 στην έδρα μας» πήρε μορφή έστω και λόγω της έντονης σχέσης με τους οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα.

Οταν δε, ήρθε η Ζαλγκίρις ως αντίπαλος στα playoffs έκλεισαν εισιτήρια. Φίλοι μου έχασαν λεφτά γιατί τελικά δεν πήγαν ποτέ. Φέτος έμοιαζε σαν το δεύτερο μέρος της ίδιας ταινίας. Πάλι Βελιγράδι, πάλι νορμάλ αντίπαλος (Μονακό), πάλι πλεονέκτημα έδρας. Οι φίλοι μου δεν έβαλαν μυαλό και έκλεισαν ξανά πριν ξεκινήσει η σειρά.

Το Βελιγράδι αποτελεί ένα μικρό απωθημένο. Η «Stark Arena» δεν είναι ΣΕΦ, αλλά θα το θυμίζει έντονα. Κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί. Θα έχουμε μέρες να συζητήσουμε για το Final 4. θα έχει μέρες η ομάδα να ετοιμαστεί.

Ο κόσμος έγινε ένα με την ομάδα

Ωραίες οι νίκες, σπουδαίοι οι τίτλοι, αλλά αυτή η σχέση που έχει χτίσει ο Ολυμπιακός με τους οπαδούς του είναι ανεπανάληπτη. Δεν ξέρω αν φταίει το μεγάλο διάστημα με κλειστά γήπεδα λόγω κορονοϊού, αλλά μιλάμε για κανονική στέρηση. Στο «Καραϊσκάκης» να έπαιζαν χθες, πάλι κάποιοι θα έμεναν απ' έξω. Αυτή η ανυπομονησία του κόσμου τις ημέρες που μεσολάβησαν από τα το Game 4 στο Game 5. Αυτή η προσμονή, το άγχος, το πάθος.

Το πάθος. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Ο Κέβιν Ντουράντ έζησε όσα δεν φανταζόταν, έζησε την «Αποκάλυψη». Η Εμμα Στόουν κουνούσε το κεφάλι της ρυθμικά στα συνθήματα που δονούσαν το ΣΕΦ και ανοιγόκλεινε το στόμα της όπως κάνουμε όταν δεν ξέρουμε τους στίχους του τραγουδιού, αλλά νιώθουμε πως τους ξέρουμε.

Για 39:51 δευτερόλεπτα ο Ολυμπιακός θύμισε ομάδα πόλο κι έπαιζε με παίκτη παραπάνω. Δεν μου άρεσε η εισβολή στο παρκέ, παραμένει μία κακή συνήθεια η οποία δεν επιτρέπει στους πρωταγωνιστές να πανηγυρίσουν. Από την άλλη όμως τους καταλαβαίνω. Ξέσπασμα ήταν. Με ακριβό τίμημα βέβαια αφού και πρόστιμο θα πέσει και τιμωρία έδρας. Μακάρι να μείνουμε σε αυτά γιατί η ανακοίνωση της Euroleague λίγα λεπτά μετά το φινάλε δεν μου άρεσε. Μην έστειλαν κανένα μήνυμα ενόψει Final 4. Δηλαδή που θα ήταν το λάθος αν την ίδια ακριβώς ανακοίνωση την δημοσίευαν σήμερα το πρωί; Τι θα άλλαζε; Γιατί το έκαναν μέσα σε λίγα λεπτά; Μπορεί να λέω κι ανοησίες. Δεν ξέρω.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας σε μία φράση περιέγραψε τα πάντα. «Η πιο σημαντική στιγμή ήταν όταν χάσαμε 20 πόντους στο ΣΕΦ και μας χειροκρότησε ο κόσμος. Κατάλαβαν ότι είμαστε μια ομάδα που παίζει μαζί, είναι μαχητές. Αυτό μας βοήθησε να ανακτήσουμε το πλεονέκτημα έδρας».

ΥΓ: Η ατμόσφαιρα στο ΣΕΦ μου θύμισε το Game 4 με την Μπαρτσελόνα το 2015.

ΥΓ 2: Να γίνει ένα lock down στο ΝΒΑ και να πει ο Ντουράντ, «πηγαίνω στους τρελούς να νιώσω στο πετσί μου όσα έζησα χθες βράδυ». (Μην το πάρετε στα σοβαρά).

ΥΓ 3: Οι τελευταίες μέρες ήταν πολύ έντονες για μένα. Γνωρίζω πως έχω στεναχωρήσει άνθρωπο που δεν έπρεπε. Ελπίζω μία μέρα να με συγχωρέσει. Όπως λέει και ο στίχος της αγαπημένης μου Λίνας Νικολακοπούλου «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα».