Ολυμπιακός: Όχι δάκρυα, μόνο περηφάνια

• Είμαι υπέρ του Μπαρτζώκα για τις δύο αποφάσεις που συζητιούνται
• Το jump to the ball και το short roll
• Το «σημάδι» στον Βεζένκοβ
• Δεν βρήκε το μεγάλο σουτ που έψαχνε

Ο Ολυμπιακός είναι μία σπουδαία ομάδα, άριστα δουλεμένη και αυτό φάνηκε στον ημιτελικό διότι ενώ δεν έπιασε τα γνωστά αγωνιστικά του στάνταρ έφτασε την Αναντολού Εφές των 14 εύστοχων τριπόντων στα όρια της. Δεν θα πω «δεν πειράζει» γιατί πειράζει η ήττα. Ο Ολυμπιακός έχασε μία ευκαιρία να διεκδικήσει την τέταρτη Euroleague. Σίγουρα η ομάδα ως οργανισμός έχει επιστρέψει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά η παρουσία στα Final 4 δεν μπορεί να είναι σίγουρη για καμία ομάδα η οποία κονταροχτυπιέται με οικονομικά κολοσσούς.

Ανέκαθεν ένας φόβος μου είναι να μην μου πάρει πίσω ο Θεός αυτός που μου χάρισε το 2012 στην Κωνσταντινούπολη. Στο τρίποντο του Μίτσιτς το σκέφτηκα. Δεν ξέρω μπορεί να ήταν και μία τέτοια στιγμή.

• Oλυμπιακός - Final Four 2022: Η εκπομπή του Gazzetta μετά τον ημιτελικό με την Εφές!

Πριν μπω σε αγωνιστικά μονοπάτια θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως η φετινή ευρωπαϊκή σεζόν είναι άκρως επιτυχημένη. Μπορεί να κυριαρχεί η στεναχώρια του αποτελέσματος, αλλά αν πάρουμε μία βαθιά ανάσα και αναλογιστούμε πόσες υπερβάσεις έκανε αυτό το σύνολο ανθρώπων, νομίζω θα συμφωνήσουμε. Τονίζω τη λέξη «ευρωπαϊκή» γιατί η συνολική εικόνα θα κριθεί από την κατάκτηση ή όχι του ελληνικού πρωταθλήματος.

Είμαι υπέρ του Μπαρτζώκα για τις δύο αποφάσεις που συζητιούνται

Εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πάντα και όλοι. Ενα εύστοχο σουτ με ένα άστοχο μπορούν να κρίνουν την τύχη ενός συμβολαίου, ενός τίτλου. Μετά το τέλος του αγώνα κυρίαρχο θέμα συζήτησης είναι δύο αποφάσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η μία για την τελευταία φάση (φάουλ ή άμυνα) κι η άλλη για την εμπιστοσύνη στον Ντόρσεϊ.

Λιτά, ρητά και κατηγορηματικά είμαι υπέρ του coach και έχω και επιχειρήματα. Πάμε με τη σειρά. Ο Ολυμπιακός στο τελευταίο εξάλεπτο είχε κακή επιθετική λειτουργία, δεν διατηρούσαν οι παίκτες αποφάσεις και δυσκολευόταν να σκοράρει. Η άμυνα ήταν αυτή που τον κράτησε «ζωντανό» και οι χαμένες βολές των γκαρντ της Εφές. Από την στιγμή που η ομάδα δεν βγάζει εμπιστοσύνη στην επίθεση με τις αποφάσεις (παρά τη συνεργασία Σλούκα, Μάρτιν για το 74-74), ορθώς έπαιξε άμυνα. Ετσι κι αλλιώς αυτή είναι η σφραγίδα της, με την άμυνα έφτασε μέχρι εδώ, με την άμυνα διεκδίκησε κι έναν ημιτελικό μέχρι το «μηδέν».

Πάμε και στον Ντόρσεϊ. Ο ομογενής γκαρντ ήταν κακός. Ζημίωσε την ομάδα με 1/4 βολές, με χαμένο lay up και με κακή πάσα στον ΜακΚίσικ σε αιφνιδιασμό. Όμως ο Ολυμπιακός έχασε από την επίθεση και όχι από την άμυνα, η άμυνα κράτησε την Εφές χωρίς καλάθι για 7’.

Ο Μπαρτζώκας τον εμπιστεύτηκε, πίστεψε πως αυτό το απρόσμενο το οποίο δίνει στην επιθετική λειτουργία της ομάδας, θα το έβρισκε όπως συνέβη στο τρίτο δεκάλεπτο. Το μπάσκετ είναι ρίσκο. Σωστά τον άφησε μέσα στη θέση του Ουόκαπ γιατί έψαχνε ένα σουτ κι όχι μία άμυνα, αυτήν την είχε.

Μετά Χριστόν, πολλοί μπορούν να πουν πολλά.

Το jump to the ball και το short roll

Γιατί ο Μπράιαντ έβαλε 16 πόντους; Γιατί ήταν επιλογή του Ολυμπιακού, κομμάτι της τακτικής. Ξεκάθαρα ο Μπαρτζώκας ήθελε να πάρει την μπάλα από τα χέρια του Λάρκιν και του Μίτσιτς και για να το πετύχει αυτό επέλεξε άμυνα jump to the ball. Δηλαδή ο παίκτης της δυνατής πλευράς κάνει κίνηση να σταματήσει τον παίκτη με την μπάλα κι επιστρέφει στη θέση του. Αυτό πρέπει αφενός να γίνει με πειστικό τρόπο ώστε να αναγκάσει τον Λάρκιν ή τον Μίτσιτς να πασάρουν και αφετέρου χρησιμοποιώντας τα χέρια για να κόβουν τον διάδρομο πάσας. Το «δίδυμο» των γκαρντ του Αταμάν ξέρει καντάρια μπάσκετ, ο Μπράιαντ έβαλε το πρώτο κι αισθάνθηκε καλύτερα και συνέχισε.

Αυτά στο πρώτο ημίχρονο γιατί στην τρίτη περίοδο ο Ντάνστον «σκότωσε» τον Ολυμπιακό με το short roll και την πάσα στον Μπράιαντ. Ετσι μπήκαν δύο σερί τρίποντα. Ο Αμερικανός σέντερ μετά το pick ‘n’ roll δεν έκοβε βαθιά, αλλά έμενε στη μέση και δημιουργούσε συνθήκη υπεραριθμίας με αποτέλεσμα τα 2/2 του Μπράιαντ.

Το «σημάδι» στον Βεζένκοβ

Από ένα σημείο κι έπειτα η άμυνα άλλαξε και επέστρεψε στις πατροπαράδοτες αλλαγές στα σκριν. Ετσι βρέθηκε ο Σλούκας με τον Πλάις, αλλά κυρίως έτσι βρέθηκε ο Λάρκιν ή ο Μίτσιτς με τον Βεζένκοβ. Ο Αταμάν έπαιξε αρκετά pick ‘n’ roll με το «τεσσάρι», οδηγούσε σε αλλαγή τον Βεζένκοβ και αυτός δεν μπορούσε (απόλυτα λογικό) να ακολουθήσει στα πόδια τους δύο αντίπαλους γκαρντ. Πάντως στην τελευταία έμεινε πάνω στον παίκτη του. Απλά το συγκεκριμένο σουτ είναι «εύκολο» διότι στην χειρότερη θα πήγαινε το ματς στην παράταση, στην καλύτερη… δυστυχώς το είδαμε το έργο.

Δεν βρήκε το μεγάλο σουτ που έψαχνε

Όταν το παιχνίδι είναι στο όριο, οι λεπτομέρειες θα κάνουν την διαφορά και στο σύγχρονο μπάσκετ η βασικότερη λεπτομέρεια είναι το τρίποντο. Ο Ολυμπιακός ήθελε ένα μεγάλο σουτ για να βάλει πίεση στην Εφές και δεν το βρήκε. Το μεγάλο δεν σημαίνει και δύσκολο. Βρήκαν ευκαιρίες και αστόχησαν.

Αν έμπαινε ένα σουτ η πίεση θα μεταφερόταν στον αντίπαλο, ο Ολυμπιακός θα αποκτούσε ψυχολογία, οι 12.000 φωνές θα πολλαπλασιάζονταν στα αυτιά των παικτών του Αταμάν, αλλά με τα «αν» δεν γίνεται δουλειά.

ΥΓ: Τα κλαμένα πρόσωπα στα αποδυτήρια ήταν λογικά. Τώρα πρέπει να σκουπίσουν τα δάκρυα, να προχωρήσουν μπροστά γιατί τίποτα δεν είναι ικανό να τους λυγίσει.

ΥΓ 2: Ο Σάσα Βεζένκοβ «μεγάλωσε» σαν παίκτης. Στα δικά μου μάτια. Δεν κρύφτηκε, πήρε σουτ, δεν φοβήθηκε. Πρόκειται για μία δυσάρεστη διαδικασία που την περνούν όλοι οι πολύ καλοί παίκτες.

ΥΓ 3: Οι οπαδοί του Ολυμπιακού δημιούργησαν μία μαγική ατμόσφαιρα στο Βελιγράδι. Το κόκκινο έπιανε το μάτι απ' άκρη σε άκρη. Ειδικά η αποθέωση στο τέλος είναι ακόμη πιο σημαντική.