Είναι αξία να φτάνεις την Εφές στα “κόκκινα”, χωρίς να είσαι καλός!

Σύμφωνοι, μεγαλύτερη ξενέρα από τον τρόπο που έχασε ο Ολυμπιακός το εισιτήριο για τον αυριανό (20.00) τελικό του Final 4, ίσως να μην υπάρχει. Όχι γιατί άξιζε να κερδίσει, ούτε γιατί έφερε στο Βελιγράδι περίπου 12 χιλιάδες κόσμο που δημιούργησε μία εκπληκτική ατμόσφαιρα, ούτε γιατί σώνει και καλά έπρεπε να παίξουν τελικό οι Πειραιώτες, επειδή επανέφεραν το ελληνικό μπάσκετ στην ελίτ της Ευρώπης.

Ούτε κατά διάνοια. Άλλωστε το μπάσκετ είναι δίκαιο άθλημα και όπως έχουμε πει πολλές φορές, 99 στις 100 φορές κερδίζει ο καλύτερος. Και οι «ερυθρόλευκοι» δεν ήταν καλύτεροι από την Εφές. Απλά βρε αδερφέ, θα μπορούσαν να έχουν λίγο περισσότερο την τύχη με το μέρος τους.

Όπως αποδείχτηκε στο παρκέ δεν την είχαν. Όπως δεν είχαν και πολλά άλλα στα οποία βασίστηκαν για να φτάσουν μέχρι εδώ και να χάσουν σχεδόν με τη λήξη από ένα μεγάλο σουτ. Από ένα απ’ αυτά, δηλαδή, που του έλειψαν σε όλη την διάρκεια του 2ου μέρους για να απoκτήσει επιθετικό momentum και να δώσει δώσει σάρκα και οστά στην εκπληκτική αμυντική δουλειά που έκανε στα τελευταία 7,5 λεπτά του αγώνα.

Για όλους όσοι δεν το πρόσεξαν, οι παίκτες του Μπαρτζώκα κράτησαν για 7’38” τους αντιπάλους τους χωρίς καλάθι εντός πεδιάς (από το 70-65 του 32’21” μέχρι και το νικητήριο καλάθι του Μίτσιτς, η Εφές είχε 0/6 σουτ, 4/8 βολές και 2 λάθη) και έφεραν το παιχνίδι στην ρουλέτα του ενός σουτ, χωρίς να έχουν σπουδαία απόδοση στην επίθεση.

Σε αυτό το κρίσιμο τελευταίο σκάρτο οκτάλεπτο, οι Πειραιώτες θα μπορούσαν να είχαν πάρει και κεφάλι στο σκορ, αν είχαν στοιχειωδώς περισσότερες καλές και όχι βιαστικές επιλογές και μεγαλύτερη ευστοχία. Σκεφτείτε ότι ο Ολυμπιακός έφερε το ματς στα ίσα και γύρισε στα μετόπισθεν για να παίξει την κρίσιμη τελευταία άμυνα, έχοντας 2/8 σουτ στο διάστημα των 7’38", που οι παίκτες του Αταμάν δεν «μάτωσαν» το καλάθι του, πέραν των βολών που εκτέλεσαν.

Και μάλιστα όχι μόνο δεν σκόραραν, αλλά ο περυσινός MVP του Final 4 και εφετινός man of the match του ημιτελικού, συγκεκριμένα, είχε 0/4 σουτ και 0/2 βολές και ήταν από τους βασικούς «υπεύθυνους» της επιθετικής αφλογιστίας της ομάδας του στο πιο κρίσιμο σημείο του παιχνιδιού.

Επομένως, πως να ψέξει κανείς τον προπονητή του Ολυμπιακού, που επέλεξε να παίξει άμυνα στην τελευταία επίθεση των Τούρκων και να μην τους στείλει στην γραμμή της φιλανθρωπίας; Από την μία, η ομάδα είχε παρουσιάσει δυσκολία στην επίθεση εναντίον οργανωμένης άμυνας και από την άλλη, δύσκολα ο Μίτσιτς ή ο Λάρκιν (ένας από τους δύο θα έπαιρνε το τελευταίο σουτ), θα έχανε και πάλι τις βολές.

Κατά την προσωπική μου άποψη, ο κορυφαίος προπονητής της εφετινής διοργάνωσης σωστά έπραξε. Απλά ακόμη πιο σωστά έπραξε σχεδόν ο ονειροπόλος του ΝΒΑ, Αταμάν, που οδηγούσε και τους δύο δημιουργούς του στο pick για να πάρουν την αλλαγή και να έχουν πιο ψηλό (Βεζένκοβ) και λιγότερο γρήγορο προσωπικό αντίπαλο.

Κάπως έτσι προέκυψε το mismatch του 28χρονου Σέρβου point-guard, ο οποίος πήρε ένα από τα πιο «εύκολα» - από ψυχολογικής άποψης – σουτ, από την άποψη ότι δεν είχε τίποτε να χάσει. Πολύ απλά γιατί αν αστοχούσε, το ματς θα πήγαινε στην παράταση. Και φυσικά χωρίς καμία διάθεση να μειώσω την προσπάθεια του “Βάσα” (θέλει ικανότητα και “αυγά” για να βάλει κάποιος ένα μαρκαρισμένο τρίποντο με παίκτη κρεμασμένο πάνω του) ή να υποβαθμίσω την επιτυχία (77-74) των νικητών.

Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω είναι ότι ο Ολυμπιακός του ημιτελικού ήταν κατώτερος των περιστάσεων που απαιτούνται για να κάμψει την αντίσταση της καλύτερης ομάδας στην Ευρώπη την τελευταία τετραετία. Παρ’ αυτά, όμως, δεν παράτησε το ματς, ανακάτεψε την τράπουλα, έπαιξε «σκυλίσια» άμυνα, ανέτρεψε μία διαφορά 11 πόντων κι έφτασε ένα σουτ μακριά από τον τελικό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όσο δύσκολο κι αν είναι, δεν του αξίζει να κλαίει ούτε δευτερόλεπτο την μοίρα του. Ο αποκλεισμός στον ημιτελικό τον αναγκάζει να ανασυνταχθεί μία ώρα αρχύτερα και να χρησιμοποιήσει τον μικρό τελικό ως όχημα για την ολική επαναφορά ενόψει του μεγάλου στόχου της χρονιάς, που εξ’ αρχής ήταν το πρωτάθλημα. Τώρα απαιτείται χαρακτήρας και η πρώτη πραγματική δύσκολη στιγμή, θα κρίνει την αντίδρασή του.

Η Ρεάλ εκμεταλλεύτηκε το «δικαίωμα» που της έδωσε η «άλλη» Μπάρτσα!

Αν στενοχωριέμαι για κάποιον από τη νίκη της Ρεάλ στον clasico δεύτερο ημιτελικό (σ.σ.: την οποία είχα προβλέψει) είναι για τον Μίροτιτς, τον Καλάθη και τον Saras. Ο MVP της κανονικής περιόδου έκανε ό,τι μπορούσε (26π., 12ρ., 5ασ. & 2κλ. με 8/14 σουτ και 6/6 βολ.) και «κουβάλησε» την ομάδα του στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα, αλλά θα μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής μετρώντας 0/5 Final 4.

Ο Νικ ήταν αλάνθαστος με 9 ασίστ, 2 κλεψίματα και τέσσερις πόντους (2/6 σουτ) και ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, με την εξαιρετική πορεία μέχρι τα playoffs, «δικαιούταν» την ευκαιρία του τελικού, για να διεκδικήσει αυτό που του πήρε πέρυσι η Εφές στην Κολωνία.

Από τον Απρίλιο και μετά, όμως, η Μπαρτσελόνα ήταν μία εντελώς διαφορετική ομάδα από εκείνη που κυριάρχησε στην regular season και κατέκτησε σχετικά εύκολα την πρωτιά και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας. Η αγωνιστική κρίση είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τα τελευταία παιχνίδια της κανονικής περιόδου, έγινε ορατή δια γυμνού οφθλαμού στα playoffs με την Μπάγερν και επισφραγίστηκε για τα καλά με τον αποκλεισμό της από τον τελικό της Euroleague.

Με όλα τα παραπάνω, δεν επιχειρώ να μειώσω στο ελάχιστο την επιτυχία της «βασίλισσας» (86-83), που μετά από μία σεζόν γεμάτη σκαμπανεβάσματα, βρίσκεται πλέον ένα βήμα πριν την κορυφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Όπως πριν από 4 χρόνια, στο ίδιο γήπεδο και στο τελευταίο ματς του Ντόντσιτς στην Euroleague, η Ρεάλ θα κυνηγήσει το 11ο ευρωπαϊκό τρόπαιο γράφοντας ιστορία. Αλήθεια ποιος περίμενε ότι από το χείλος της απόλυσης, ο Λάσο θα βρεθεί κοντά σε μία ανέλπιστη ισχυροποίηση, που ενδεχομένως να τον διατηρήσει στον πάγκο των Μαδριλένων.

Υγ.1: Εξαιρετικός ο Γιαμπουσέλε (18π., 8ρ. & 3ασ. με 4/6 τριπ.) δεν λέω, αλλά χωρίς Κοζέρ (18π., 3κλ. & 2ας.), το ματς δεν γύριζε. Θυμάστε ποιος άξιζε το MVP το 2018, αλλά αυτό κατέληξε στον Λούκα (έπρεπε να φύγει πλήρως «εστεμμένος»), χωρίς να το αξίζει απόλυτα;

Υγ.2: Όταν πας σε έναν ημιτελικό με 5 διαδοχικές νίκες επί του αντιπάλου σου, είναι νομοτελειακό ότι πρέπει να είσαι πολύ καλύτερος για να μην σπάσει το σερί. Και οι Καταλανοί των πολλών διοικητικών προβλημάτων και της χαμένης επικοινωνίας διοίκησης-προπονητή, ήταν απλά πολύ χειρότερη. Ειδικότερα για να βρεθεί από κάτω, μετά από το +11 στο ξεκίνημα του 2ου μέρους.