Μίτσιτς είχαμε, Γιούλ δεν είχαμε ποτέ στο ελληνικό μπάσκετ!

Για να πούμε την αλήθεια σουτ σαν το buzzer beater του Βασίλιε Μίτσιτς έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Έχουν υπάρξει νικητήρια καλάθια με λιγότερο χρόνο στην κλεψύδρα, από μεγαλύτερη απόσταση, με περισσότερους παίκτες να μαρκάρουν, με καλύτερους αμυντικούς να κρέμονται στα χέρια, με ταμπλό, με αναπήδηση στο καλάθι, με ταυτόχρονα φάουλ που δε σφυρίχτηκαν, με, με, με…

Η συζήτηση που άνοιξε αμέσως μετά τον χαμένο ημιτελικό έχει να κάνει με τις επιλογές του Γιώργου Μπαρτζώκα, την απόφαση να αφήσει όλο το ρολόι στην Έφες, τη μη επιβολή double team στο μαρκάρισμα του Σέρβου, τη μη εμπιστοσύνη όπως φάνηκε και από τις δηλώσεις του σε μια ενδεχόμενη τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού και τέλος πάντων, όταν μια ομάδα χάνει πάντα το καλύτερο σχέδιο είναι αυτό που δεν εφαρμόστηκε και πάντα ο καλύτερος παίκτης αυτός που δεν ήταν παρών στην αποφράδα στιγμή. Ο ίδιος ο κόουτς του Ολυμπιακού ένας εξαιρετικός και πετυχημένος προπονητής αλλά… Κι αυτό το μεγάλο αλλά θα τον συνοδεύει για αρκετό χρόνο.

Ο Βασίλιε Μίτσιτς είναι γνωστό πια τι είναι, θα προτιμούσαν όλοι στον Ολυμπιακό να χειριστεί άλλος παίκτης της Έφες την τελευταία επίθεση αλλά ο Αταμάν είναι ένας προπονητής “who delivers” και τις υποσχέσεις και τις απειλές του. Ο Σέρβος είναι τόσο «Γιούγκος» που έχοντας την ευκαιρία να ντριπλάρει και να πατήσει για σουτ με σχετικά καθαρό πεδίο, έκανε αυτό που κάθε Σερβάκι έμαθε εξ απαλών ονύχων να κάνει. Χλατς…

Αυτό το χλατς όσο κι αν στεναχώρησε τους φίλους Ολυμπιακούς, το έχουν ακούσει τόσες και τόσες φορές από τον Βασίλη Σπανούλη και τον Κώστα Σλούκα, εμείς οι Παναθηναϊκοί από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη (κυρίως βέβαια η Εθνική στο σεσημασμένο Βελιγράδι), οι φίλοι του ΠΑΟΚ από Μπάνε Πρέλιεβιτς και Πέτζα Στογιάκοβιτς, οι Αρειανοί από Νίκο Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη και γενικά οι Φάνηδες, οι Ζήσηδες και τόσοι άλλοι την είχαν τη στιγμή τους. Όχι όλοι σε ημιτελικό Ευρωλίγκας αλλά κάπου κάποτε την είχαν.

Αυτός ο κερατάς ο Γιουλ, αυτό το ισπανικό φαινόμενο, αυτός ο killer ψυχολογιών και νεύρων, αυτός ο «άνιωθος», που δεν καταλαβαίνει μπάτζετ, αντιπάλους, λεπτά συμμετοχής, συνθήκες γηπέδου, αυτός που λιώνει στο παρκέ ή μπαίνει κρύος από την άκρη του πάγκου, αυτός που είναι στα ψιλοcojones του, αν είναι πρώτο ή δεύτερο ή τρίτο όνομα στο ρόστερ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΠΑΣΚΕΤ. Συγγνώμη για τα φωνασκούντα κεφαλαία γράμματα αλλά έπρεπε να διατυπώσω αυτόν το θαυμασμό μου με τρόπο που να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο κείμενο.

Άντε να πεις στον Γιουλ «είσαι outsider», άντε να πεις «δεν θα μας πει κανείς τίποτα αν το χάσουμε», άντε να του πεις «μας λείπει σήμερα ο τάδε ή ο δείνα παίκτης». Τι να του πεις γενικά του Σέρχιο Γιουλ. Ας μιλήσουν όλοι για τον Κοζέρ, για τον Ταβάρες ή για τον Γιαμπουσέλε. Μιλούσαν κάποτε για τον Γκασόλ, για τον Ρούντι , για τον Ναβάρο και τον Τσάβι αλλά… Αλλά η κόλλα που συγκρατούσε τα κομμάτια ήταν στα μάτια μου πάντα αυτός, πάλι αυτός ο Γιουλ. Κι όσο κι αν τον συγκρίνουμε με τα σύγχρονα τέρατα της ελληνικής περιφερειακής σοδειάς θα υπάρχει πάντα μια λέξη που θα μας πληγώνει. Σαΐτάμα.