Τουρκικό τρόπαιο και τέλος εποχής

Φτάσαμε, λοιπόν, ένα βήμα πριν από το τέρμα της εφετινής διαδρομής και αν υπάρχει κάτι παράδοξο από το ζευγάρι του τελικού της εφετινής Euroleague, αυτό έχει να κάνει με την απουσία – για πρώτη φορά από το 2017 – των ομάδων που τερμάτισαν στις δύο πρώτες θέσεις της κανονικής περιόδου.

Εφές Αναντόλου εναντίον Ρεάλ Μαδρίτης, λοιπόν, στον τελικό του Βελιγραδίου! Ένα ζευγάρι που συναντιέται για πρώτη φορά στην ιστορία των Final 4 και των τελικών, αλλά και ένα ζευγάρι που διατηρεί ανοιχτούς λογαριασμούς από πέρυσι, οπότε και μας χάρισε μία από τις πιο απρόβλεπτες σε εξέλιξη σειρές playoffs που είδαμε τα τελευταία χρόνια.

Για όλους όσοι δεν θυμούνται, οι Τούρκοι νίκησαν εύκολα (με 23 και 27 πόντους διαφορά αντίστοιχα) τα δύο πρώτα παιχνίδια στην Πόλη και εκεί που έδειχναν ότι θα «σκουπίσουν» τους Μαδριλένους στην ισπανική πρωτεύουσα, επέστρεψαν με την ουρά στα σκέλια και δύο πανομοιότυπες ήττες (με σερί 0-16 και 4-21 στην τελευταία περίοδο).

Το «θρίλερ» του Game 5 στο “Sinan Erdem” είχε θετική κατάληξη για την ομάδα του Αταμάν και αυτή η απρόσμενη εξέλιξη και ο παρ’ ολίγον αποκλεισμός, δεν αποκλείεται να προσγείωσαν τους παίκτες και να έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην πολύ συγκεντρωμένη εικόνα που παρουσίασαν στην Κολωνία.

Οι δύο ομάδες μοιράστηκαν τις νίκες στην εφετινή κανονική περίοδο (η Ρεάλ νίκησε στην πρεμιέρα της Μαδρίτης με 82-69 και οι Τούρκοι στην έδρα τους με 93-90), οπότε στην μετά Ντόντσιτς εποχή (από το 2018 και μετά), που η περυσινή πρωταθλήτρια ήταν αδιαμφισβήτητα η πιο επιτυχημένη ομάδα στην Ευρώπη (ήττα στον τελικό από την ΤΣΣΚΑ το 2019, 1η με ρεκόρ 24-4 πριν την διακοπή της σεζόν 2019-2020 λόγω πανδημίας και πρωταθλήτρια Ευρώπης πέρυσι), οι νίκες είναι μοιρασμένες (7-6 υπέρ της ομάδας με τo κορυφαίο back court την τελευταία 4ετία).

Στο 12ο Final 4 της, η «βασίλισσα» θα παίξει για 6η φορά σε τελικό και στο γούρικο Βελιγράδι (εδώ κατέκτησε το 10ο) θα κυνηγήσει το 11ο τρόπαιο στην ιστορία της. Η εμπειρία της ξεχειλίζει.

Ο «στρατηγός» της Πάμπλο Λάσο, έφτασε τις 7 συμμετοχές (με δύο τίτλους και 5 τελικούς) στο κορυφαίο ραντεβού από το 2011, οπότε και στρογγυλοκάθισε στον πάγκο της Ρεάλ. Οκτώ και επτά αντίστοιχα έχουν τα δύο “τοτέμ” της ομάδας, ο Σέρχιο Γιούλ και ο Ρούντι Φερνάντεθ.

Πέραν της εμπειρίας, οι Μαδριλένοι έχουν να αντιπαρατάξουν την πρωτιά στα ριμπάουντ (μ.ο. 38,3), στην δημιουργία (μ.ο. 18,3ασ.) και τα κοψίματα (μ.ο. 3,3) λόγω του σκιάχτρου που ακούει στο όνομα Έντι Ταβάρες.

Για να πω την αμαρτία μου, ομολογώ ότι πριν από έναν-ενάμιση μήνα, την «γηρασμένη» ομάδα του Λάσο δεν την περίμενα να βρίσκει τον δρόμο για την σερβική πρωτεύουσα. Όλο και κάπου πίστευα ότι θα σκοντάψει. Απ’ αυτή την άποψη και μόνο, ο Βάσκος τεχνικός αξίζει μεγάλο credit για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την αγωνιστική κρίση, τα προβλήματα που ανέκυψαν και φυσικά αυτό το 0/5 κόντρα στην Μπάρτσα, με το οποίο στήθηκαν οι παίκτες του στο τζάμπολ του ημιτελικού.

Και στο τακτικό μέρος, όμως, ο Λάσο θριάμβευσε. Ρίσκαρε στο -11 παίζοντάς τα όλα για όλα, πήγε στις αλλαγές, χρησιμοποίησε τον Γιαμπουσέλε σαν "5", γενικώς αντέδρασε κι έδειξε αντανακλαστικά.

Πλέον, όμως και με μείον δύο point-guards (ο τραυματίας Ουίλιαμς-Γκος και ο τιμωρημένος Ερτέλ), καλείται να ξεπεράσει και την «κατάρα» που ακολουθεί τους νικητές του clasico). Πλην του Παναθηναικού στο Βερολίνο (2009), στην 34χρονη ιστορία των Final 4 (από to 1988 έως και σήμερα), μόλις δύο ομάδες έχουν καταφέρει βγουν αλώβητες από την ψυχοφθόρα αυτή διαδικασία και να στεφθούν πρωταθλήτριες Ευρώπης.

Ο λόγος για την Γιουβεντούντ Μπανταλόνα του 1994 (απέκλεισε την Μπαρτσελόνα και νίκησε τον Ολυμπιακό στον τελικό) και την ΤΣΣΚΑ του 2016 (απέκλεισε την Λοκομοτίβ Κουμπάν του Μπαρτζώκα και επικράτησε τη Φενέρ στον τελικό). Και αυτές επειδή η κόντρα με τον αντίπαλο, δεν μπορούσε καν να συγκριθεί με την αντιπαλότητα των παραδοσιακών ντέρμπι (Ρεάλ-Μπάρτσα, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Κίντερ-Τιμσίστεμ Μπολόνια άντε και Εφές-Φενέρμπαχτσέ).

Στους υπόλοιπους 13 εμφύλιους (πέντε ισπανικοί, τέσσερις ιταλικοί, τρεις ελληνικοί κι ένας τουρκικός) ημιτελικούς, ο νικητής δεν είχε ενέργεια για τον τελικό και λίγο έως πολύ, έπεσε αμαχητί.

Γι’ αυτόν τον λόγο, αλλά και για αρκετούς ακόμη που έχουν να κάνουν με την επιθετική ποιότητα, την συνέπεια (όλοι οι παίκτες πλην του Μίτσιτς που έφτασε στα 5 Final και τον πρωτάρη Μπράιαντ, ήταν παρόντες στα τρία τελευταία) την ψυχολογία που έχει αποκτήσει πλέον η Εφές, στην 3η της διαδοχική συμμετοχή σε τελικό, στα μάτια φαντάζει ως το μεγάλο φαβορί.

Το πρώτο repeat μετά από εκείνο του Ολυμπιακού (στην διετία 2012-2013) μοιάζει πιο κοντά από ποτέ και αν ο Εργκίν Αταμάν το πετύχει, θα είναι ο πρώτος προπονητής που το καταφέρνει μετά τον Γκέρσον της Μακάμπι (στην διετία 2003-2004).

Ο τελικός, βέβαια, είναι πάντα τελικός και όλα μπορούν να συμβούν. Οι οιωνοί και οι αριθμοί , όμως, γέρνουν την πλάστιγγα από Κωνσταντινούπολη πλευρά… Η ομάδα με την καλύτερη επίθεση (μ.ο. 81,7π.), τα λιγότερα λάθη (μ.ο. 11,2), τα περισσότερα κλεψίματα (μ.ο. 6,4) και την υψηλότερη ευστοχία στις βολές (82,1%), έχει ό,τι χρειάζεται για να κλείσει επιτυχημένα και την εφετινή διαδρομή. Το τέλος εποχής της, άλλωστε και η ανανέωση του ρόστερ, είναι προ των πυλών…

Υγ.1: Μετά από αρκετή σκέψη και συζήτηση με πολλούς ειδικούς και μη για την τελευταία φάση του ημιτελικού Εφές-Ολυμπιακού, επιμένω ότι ο Μπαρτζώκας σωστά δεν έστειλε τον Μίτσιτς στις βολές. Σεβαστή η άποψη "καλύτερα να έχεις εσύ την τελευταία ευκαιρία και να ορίσεις την τύχη του ματς, από το να δώσεις το τελευταίο σουτ και να χάσεις από τα αντίπαλα χέρια", ωστόσο, θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός είχε χάσει πολλές ευκαιρίες στην επίθεση στην 4η περίοδο και η άμυνά του, ήταν το πιο δυνατό σημείο του στην δεδομένη χρονική στιγμή.

Υγ.2: Αν ήμουν προπονητής (που δεν είμαι, απλά η ιδιότητά μου, μου επιτρέπει να σχολιάζω και να εκφέρω άποψη), ίσως να επέλεγα - μέσω double team στα τελευταία 4"-5" - να διώξω την μπάλα από τα χέρια του Μίτσιτς ή του Λάρκιν (αν την είχε εκείνος) και να δώσω την ευθύνη ενός, πιθανώς, ελεύθερου αλλά με μεγάλη ευθύνη σουτ, στον Σίνγκλετον, τον Μοερμάν, τον Πλάις ή οποιονδήποτε άλλον ήταν στην πεντάδα της Εφές.

Υγ.3: Πολύ απλά γιατί οι δύο προαναφερθέντες έχουν αποδείξει πολλάκις, ότι μπορούν να βάλουν τα μεγάλα σουτ. Όλα αυτά, βέβαια, είναι εύκολο να τα λέει κανείς μετά την απομάκρυνση από το ταμείο...