Αντιπαθητικός ή μη ο Αταμάν, έφτιαξε την καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη!

Πάει και αυτό το Final 4 (το 24ο που είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά), πέρασε στην ιστορία. Όπως στην ιστορία έμεινε η Εφές Αναντολού, που μετά την Γιουγκοπλάστικά Σπλιτ (η μόνη με τρία σερί τρόπαια), την Μακάμπι (2004-2005) και τον Ολυμπιακό (2012-2013), έγινε η 4η ομάδα που κατακτά τον τίτλο για 2η συνεχόμενη χρονιά.

Και αν το 2020 δεν είχε ξεσπάσει η πανδημία, θα είχε την ευκαιρία να διεκδικήσει μία ώρα αρχύτερα την είσοδο σε αυτό το κλειστό group. Δεν ξέρω πόσοι από σας θυμούνται ότι στο σημείο που διεκόπη εκείνη η σεζόν (2019-2020), η Εφές ήταν μακράν πρώτη στην κανονική περίοδο της Euroleague με το εξωπραγματικό 24-4 και φάνταζε ως ακλόνητο φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου;

Με τα «αν» και τα «εφόσον», βέβαια, δεν γράφτηκε ποτέ ιστορία και το γεγονός ότι η τουρκική ομάδα έβαλε το όνομά της με χρυσά γράμματα στο βιβλίο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, έστω και αν στάθηκε άτυχη στην χρονιά του covid-19, δείχνει σε μεγάλο βαθμό την αξία της.

Προσωπικά δεν με νοιάζει καθόλου αν το budget της ήταν μέσα στο 5-6 μεγαλύτερα της διοργάνωσης. Το ότι στα δικά μου μάτια και την δική μου κρίση, ήταν η πιο συνεπής, αποτελεσματική, σταθερή σε ποιότητα και ομοιογενής ομάδα της τελευταίας 4ετίας, δεν επιδέχεται αμιφισβήτησης.

Το 2019 στην Βιτόρια, που ήταν άπειρη, προερχόταν από την χειρότερή της παρουσία στην ιστορία της στον θεσμό (18η στη σεζόν 2017-18) και ουσιαστικά είχε μόλις «χτίσει» αυτό τον βασικό κορμό παικτών. Παρ’ αυτά, έφτασε στον τελικό κι έχασε στις λεπτομέρειες από την «μπαρουτοκαπνισμένη» ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη.

Το 2020, ήταν έτοιμη να κατοχυρώσει το κορυφαίο ρεκόρ σε regular season, από τότε που η Euroleague διεξάγεται με το ισχύον σύστημα.

Πέρυσι στην Κολωνία, το πήρε πανάξια και χωρίς κόσμο, κερδίζοντας στις λεπτομέρειες τις δύο πρωτοπόρους της κανονικής περιόδου (ΤΣΣΚΑ και Μπαρτσελόνα), παίζοντας το μπάσκετ που της ταιριάζει και σκοράροντας κατά μ.ο. 87,5 πόντους.

Και φέτος, λοιπόν, που οι αντίπαλοί της την είχαν μάθει και περιόρισαν σημαντικά την επίδραση του επιθετικού της παιχνιδιού, όχι απλά βρήκε τρόπο να φτάσει στο Final 4, αλλά ξανασήλωσε το τρόπαιο, προσαρμόζοντας το μπάσκετ και τα σχήματά της στην ασφυκτική πίεση που δεχόταν…

Με αποκορύφωμα να κάνει το repeat μέσα από την άμυνα (58-57 την Ρεάλ), μένοντας σχεδόν 14,2 πόντους (μ.ο. 67,5π.) κάτω από την μέση παραγωγικότητά της (μ.ο. 81,7π.). Κοινώς, είχε την χειρότερη εκ των 4 φιναλίστ μέχρι και τα playoffs (μ.ο. 78,2π.) και στο Βελιγράδι δέχτηκε τους λιγότερους πόντους (μ.ο. 65,5π.). Ήταν ο τελικός με την χαμηλότερη παραγωγικότητα...

Αν ούτε αυτό δεν συνιστά επιτυχία, τότε ας κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη και ας δούμε μήπως βλέπουμε κάτι άλλο εκτός από μας… Σύμφωνοι, καταλαβαίνω ότι ο Αταμάν είναι προκλητικός, είρων και αντιπαθητικός, αυτό όμως, δεν αναιρεί ότι είναι καλός διαχειριστής των παικτών αλλά και των κρίσιμων καταστάσεων και σίγουρα εξαιρετικός στο να φτιάχνει και να εμψυχώνει και να εμπνέει τους παίκτες του. Έστω κι αν, πολλές φορές, γίνεται γραφικός και αδικεί τον εαυτό του… Από χθες,

Τα τρία τελευταία χρόνια, άλλωστε, είχα την τύχη να μου παραχωρήσει ισάριθμες συνεντεύξεις και στην πιο πρόσφατη, λίγες μέρες πριν την αναχώρηση των αποστολών για την σερβική πρωτεύουσα, είχε αποκαλύψει κάτι σπουδαίο στο Gazzetta, που αποδείχτηκε περίτρανα στην πράξη τόσο στον ημιτελικό, όσο και στον τελικό…

«Η ελευθερία των παικτών στη λήψη των μπασκετικών αποφάσεων μέσα στο παρκέ, αποτελεί μία από τις βασικές κι απαράβατες αρχές της φιλοσοφίας μου», είχε πει μεταξύ άλλων ο 56χρονος τεχνικός, που εδώ και λίγες ώρες είναι ο τέταρτος coach με repeat στην ιστορία των Final 4 (μετά τον Μάλκοβιτς, τον Ομπράντοβιτς και τον Γκέρσον). Ειδικότερα αν στην πεντάδα σου έχεις ένα δίδυμο σαν αυτό του Μίτσιτς με τον Λάρκιν, θα προσέθετα εγώ…

Όπως και να έχει το πράγμα, πάντως, ακόμη και αυτό το 4/4 στα κλειστά νοκ-άουτ παιχνίδια της Κολωνίας και του Βελιγραδίου, δεν μπορεί παρά να σημαίνει κάτι για τον χαρακτήρα και την νοοτροπία νικητή αυτής της ομάδας.

Πριν κλείσω τον υπολογιστή και αρχίσω να πακετάρω για την κυριακάτικη επιστροφή στην Αθήνα, δεν μπορώ να μην αφιερώσω λίγα λόγια για μερικά πρόσωπα που σημάδεψαν το 34o Final 4 της Euroleague.

Εκ πρώτοις, ο λόγος για τον Βασίλιε Μίτσιτς. O περυσινός και εφετινός MVP απέδειξε και στον πιο δύσπιστο ότι είναι ο κορυφαίος combo-guard στην Ευρώπη και ότι πλέον μπορεί να πάει στο ΝΒΑ με τους δικούς του όρους.

Οι πληροφορίες που συνέλεξα επί σερβικού εδάφους, μου λένε ότι ο Σέρβος ατζέντης του, Μίσκο Ραζνάτοβιτς δεν συζητάει (με τους Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, οι οποίοι έχουν πάρει τα δικαιώματά του από τους Σίξερς που τον επέλεξαν στο draft) για ετήσιες απολαβές κάτω των 15 εκατομμυρίων δολαρίων και αυτός είναι ο λόγος που πέρυσι επέλεξε να ανανεώσει με τους Τούρκους. Τα περισσότερα συμβόλαια του ρόστερ ολοκληρώνονται αυτότ το καλοκαίρι και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα κάνει λόγο για διάθεση ανανέωσης των προσώπων και τέλος εποχής του group παικτών που εξύψωσαν την Εφές.

Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στον Πάμπλο Λάσο, που επί 1,5 μήνα ισορρόπησε σε τεντωμένο σκοινί απέναντι σε πολυάριθμα προβλήματα, αγωνιστικά και μη, κουμαντάρισε με μαεστρία το τιμόνι σε πολλές φουρτούνες, έπαιξε χωρίς καθαρόαιμο playmaker για 79’08” στην "Stark Arena" και παρ’ ότι βρέθηκε πολύ κοντά σε μία ιστορική επιτυχία, προδόθηκε από μία ακατανόητη απόφαση (να μην κάνει φάουλ στον Μίτσιτς, με αποτέλεσμα να χαθεί όλα τα εναπομείναντα δευτερόλεπτα στην διεκδίκηση του ριμπάουντ), η οποία ξεκάθαρα στοίχισε στην «βασίλισσα» την ευκαιρία να έχει το τελευταίο σουτ και να ορίσει την μοίρα του.

Αν μη τι άλλο από τις αποφάσεις που εκθέτουν και «αδικούν» τους προπονητές…

Αντι επιλόγου, το χιλιοειπωμένο ότι δεν θέλω να σκέφτομαι πως θα ήταν το Final 4, αν η Μονακό απέκλειε τον Ολυμπιακό. Από την άποψη της εισπρακτικής επιτυχίας αλλά και της εικόνας που σχεδόν σίγουρα μισοάδειου γηπέδου, η οποία θα ταξίδευε σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο.

Οι 12 και πλέον χιλιάδες φίλαθλοι που ταξίδεψαν από την Ελλάδα, δεν έδωσαν απλά άλλη αίγλη στους αγώνες και ομόρφυναν την ατμόσφαιρα του τριημέρου, αλλά διαφήμισαν δίχως άλλο το brand του Ολυμπιακού παγκοσμίως (παρά την ήττα με 84-74 από την Μπαρτσελόνα και την 4η θέση), με τις δηλώσεις του Έβαν Φουρνιέ, να είναι άκρως αντιπροσωπευτικές του «ερυθρόλευκου» impact.