Μην αγγίζετε, κάνει τζιζ

Πριν από δύο χρόνια, ο Σαρούνας Γιασικέβιτσιους ήταν το πιο «χοτ» όνομα στο παζάρι των προπονητάδων. Τόσο «χοτ», που δεν τολμούσε κάποιος να το πλησιάσει, με φόβο μήπως ζεματιστεί. Για να το μπορέσει να το αγγίξει κάποιος, έπρεπε να χρησιμοποιήσει μία λαβίδα επενδυμένη με χαρτονομίσματα.

Το διέπραξε, τελικά, η Μπαρτσελόνα, με όπλο και τις αγαστές σχέσεις από τον καιρό που ο Σάρας κατακτούσε τίτλους φορώντας τη «μπλαουγράνα» φανέλα. Και όλοι έσπευσαν να την αναδείξουν σε επίδοξη πρωταθλήτρια της Ευρώπης, της Ισπανίας και του λοιπού γαλαξία. Τουλάχιστον για μία διετία.

Η διετία πέρασε και ο θρόνος του Σάρας τρίζει. Εάν ήταν άλλος, λιγότερο φημισμένος, λιγότερο λαμπερός, λιγότερο χρυσοποίκιλτος και λιγότερο Σάρας, θα είχε ήδη απολυθεί.

Υπενθυμίζω ότι η Μπαρτσελόνα εκπαραθύρωσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα μέσα σε λίγους μήνες το 2017, μολονότι του έσκαψε η ίδια τον λάκκο με τις απρόσμενες αποχωρήσεις των Σατοράνσκι και Αμπρίνες (χώρια η σωρεία των τραυματισμών). Η Μπάρτσα του 2022-3 φαίνεται ότι θα έχει στο δυναμικό της τόσο τον Σατοράνσκι, όσο και τον Αμπρίνες, μαζί με μία πλειάδα από ακριβοπληρωμένους σούπερ σταρ που στα χαρτιά την καθιστούν Ντριμ-Τιμ.

Το ίδιο, όμως, ίσχυσε και φέτος και πέρυσι. Η Μπάρτσα είχε στις τάξεις της τον «Μίδα» Μίροτιτς, τον Καλάθη, τον Χίγκινς, τον Ντέιβις, τον Αμπρίνες και ό,τι άλλο κυκλοφορούσε αδέσποτο στην αγορά και γυάλιζε.

Στην Κολωνία έπαιξε πλήρης και ηττήθηκε στον τελικό από την Εφές (αφού πρώτα απέκλεισε στο αμήν την Αρμάνι), σε άδειο γήπεδο που ασφαλώς ωφελεί τον θεωρητικά ανώτερο. Στο Βελιγράδι, έπαιξε ξανά πλήρης και ηττήθηκε στον ημιτελικό από τη Ρεάλ, που είχε του κόσμου τις απουσίες.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, συνάντησε την ίδια Ρεάλ ακόμα περισσότερο αποδεκατισμένη (και χωρίς προπονητή) στους ισπανικούς τελικούς και την προσκύνησε ξανά, παρ’ όλο που είχε το πλεονέκτημα έδρας, με σκορ 1-3. Τη μοναδική νίκη της τη χρωστάει σε ένα αμφισβητούμενο σφύριγμα, ειδάλλως μπορεί και να είχε «σκουπιστεί» από τον άσπονδο αντίπαλό της.

Δύο αποτυχίες σε Final-4 της Euroleague και ένα ηχηρό στραπάτσο στην ACB. Μετά το περυσινό νταμπλ, η φετινή σεζόν αφήνει τη Μπάρτσα με μοναδική παρηγοριά ένα Κύπελλο του Βασιλιά.

Για άλλη ομάδα το πρόσημο της διετίας θα ήταν συνολικά θετικό, αλλά η Μπαρτσελόνα των 44 εκατομμυρίων ευρώ (έναντι 25 της Εφές, 15 του Ολυμπιακού και 9,5 του Παναθηναϊκού) ήθελε τον κόσμο και τον ήθελε τώρα. Το μαύρο κοστούμι του Σάρας είναι πια γεμάτο μπαλώματα. Το μόνο πράγμα που κάνει τζιζ στα παλαιικά αποδυτήρια του «Παλάου Μπλαουγκράνα» είναι το άγγιγμα επί τον τύπον των ήλων.

Στην πρεμούρα τους να προλάβουν τους ανταγωνιστές και να κάνουν τον Σάρας δικό τους, οι Καταλανοί λησμόνησαν το πανθομολογούμενο και προφανές. Προπονητής της Ζαλγκίρις και προπονητής της Μπαρτσελόνα είναι δύο διαφορετικά επαγγέλματα. Στο Κάουνας, ο Σάρας είχε ως μοναδική υποχρέωση την κατάκτηση του πρωταθλήματος Λιθουανίας, άντε και του νταμπλ.

Το μικρό θαύμα που έφτιαξε στην πατρίδα του την τετραετία 2016-20, με κορωνίδα την πρόκριση στο Final-4 του 2018 στο Βελιγράδι, είχε τη σφραγίδα του Σάρας επειδή δεν υπήρχαν γύρω του ισχυρά «εγώ» ούτε ισχυρά «πρέπει».

Ένα σύστημα δουλεύει ρολόι όταν υπάρχουν εργαλεία καμωμένα για να το υπηρετήσουν, αλλά το ίδιο σύστημα βραχυκυκλώνει με συνοπτικές διαδικασίες όταν μπαίνουν τετράγωνες βίδες σε στρογγυλές τρύπες. Δεν είναι όλες οι μηχανές ίδιες.

Στη Μπαρτσελόνα, ο Γιασικέβιτσιους επιχείρησε να φτιάξει μία νέα Ζαλγκίρις με πανάκριβα υλικά, με αποτέλεσμα να μετατρέψει τη σπανιόλικη Ρολς Ρόις σε σοβιετικό Λάντα, σαν αυτά που κυκλοφορούσαν γύρω του όταν ήταν νήπιο στο Βίλνιους. Το αποτέλεσμα ήταν φυσικά εκτρωματικό, αφού ο γαλαξίας των αστεριών ευνουχίστηκε από τις ατομικές αρετές και τα μάτια μάτωσαν από το κακό θέαμα.

Καταπώς είθισται, ειδικά στη σέρβικη σχολή από την οποία ουσιαστικά γαλουχήθηκε ο λεγάμενος, ο Σάρας έριξε τους παίκτες του στις ρόδες του λεωφορείου, σε πολύ περισσότερες από μία φορές, π.χ. στο Βελιγράδι («δεν χρειάζεσαι προπονητή για να βάλεις ένα καλάθι»). Αυτό δεν τελειώνει ποτέ καλά, εάν το θύμα του τεχνητού τροχαίου έχει την αθλητική προσωπικότητα ενός Νίκολα Μίροτιτς ή ενός Νικ Καλάθη.

«Εμείς οι παίκτες απλά ακολουθούμε τις εντολές του προπονητή», είπε ορθά κοφτά ο Μίροτιτς μετά τη χθεσινή ήττα στη Μαδρίτη. «Ο Καλάθης ψάχνει τρόπο να λύσει το συμβόλαιό του», έγραψε η πάντοτε έγκυρη σε θέματα Μπαρτσελόνα El Mundo Deportivo. Δεν είναι απλός εκνευρισμός, αλλά ηφαίστειο που βράζει, με απρόβλεπτη συνέχεια.

Ο Γιασικέβιτσιους έχει συμβόλαιο μέχρι το 2023 και ήδη σχεδιάζει τις πρώτες μεταγραφές (Βέσελι, Σατοράνσκι), αλλά οι σπασμωδικές κινήσεις του θυμίζουν περισσότερο εκτόξευση της μπάλας στην εξέδρα, ώστε να μένει στο απυρόβλητο ο πραγματικός υπαίτιος της αποτυχίας.

Στο μεταξύ, το επόμενο Final-4 πιθανολογείται ότι θα διεξαχθεί στην Πόλη (της δις πρωταθλήτριας Εφές, αλλά και) του Δημήτρη Ιτούδη. Τον Μάιο του 2023, μπορεί να οργανωθεί ακόμη και συζήτηση στρογγυλής τραπέζης παρά θιν Βοσπόρου, με συμμετοχή του Ιτούδη, του Σάρας, του Ανδρέα Πιστιόλη, αλλά και του δασκάλου που γεννάει τεχνογνωσία και σκορπίζει κληρονόμους στους προπονητικούς πάγκους.

Μέχρι τότε, όμως, ο προβολέας ανήκει όχι στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, που άλλωστε απέτυχε στη φετινή Παρτίζαν, ούτε φυσικά στον Σαρούνας Γιασικέβιτσιους, αλλά σε εκείνους που ξεπήδησαν από διαφορετική μήτρα: τον Εργκίν Αταμάν, τον Πάμπλο Λάσο, τον Γιώργο Μπαρτζώκα, τον Έτορε Μεσίνα.