Μπραζντέικις στο Gazzetta: «Αδικήσαμε τους εαυτούς με την Μακάμπι, ελπίζω όχι με τον Ολυμπιακό!»

Γεννημένος στο Κάουνας λίγο πριν πέσει η αυλαία του 20ου αιώνα, πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή του σε μία (Ετοουμπικόκ) από τις έξι συνοικίες που συνθέτουν τον Δήμο του Τορόντο. Στον Καναδά, με μέντορα τον θηριώδη πατέρα του, που ασχολούνταν για πολλά χρόνια με την βιομηχανία των πολεμικών τεχνών, έκανε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό.

Το μπάσκετ τον κέρδισε, όχι μόνο ελέω σωματοδομής του, αλλά κυρίως λόγω της θείας του, που έπαιξε επαγγελματικά και κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με την Εθνική Λιθουανίας, όταν ήταν ακόμη αγέννητος, στο Eurobasket του 1997! Για πολλά χρόνια αυτή η επιτυχία μονοπωλούσε τις οικογενειακές συζητήσεις.

Οι γονείς του που – για βιοποριστικούς λόγους – μετανάστευσαν αρχικά στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2001 (Σικάγο) για να καταλήξουν στην ευρύτερη περιοχή του Οντάριο (2003), φρόντισαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με την κουλτούρα και τις αξίες της πατρίδας τους και αυτός είναι ο λόγος που o γενειοφόρος “rookie” στην Euroleague, επέλεξε να πάρει την λιθουανική μπασκετική υπηκοότητα και να παίξει στην Εθνική ομάδα της πατρίδας, παρ' ότι στις μικρές ηλικίες είχε φορέσει το εθνόσημο του Καναδά.

«Ο μπαμπάς μου με έβαλε στο σωστό μονοπάτι και έχει μεγάλη συμβολή για το που βρίσκομαι αυτή την στιγμή. Ήταν και ο ίδιος αθλητής και ήξερε πόσο δύσκολο είναι να πετύχεις στο υψηλότερο επίπεδο του επαγγελματικού αθλητισμού χωρίς να «χτίσεις» ένας δυνατό χαρακτήρα. Ήθελε το καλύτερο για μένα οπότε φρόντισε να εμφυσήσει από νεαρή ηλικία όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζεται κάποιος για να γίνει ανταγωνιστικός. Του είμαι ευγνώμων για όλα τα μαθήματα που με έδωσε, αν και δεν έπαιξε ποτέ μπάσκετ και ασχολούνταν με την βιομηχανία των πολεμικών τεχνών.», μας είπε αρχικά ο Ίγκνας Μπραζντέικις, πριν πατήσουμε το record και αρχίσουμε να ηχογραφούμε την συνέντευξη.

Ο 23χρονος άσος, που χάρη στην πολλά υποσχόμενη απόδοσή του σαν freshman στους Γούλβερινς του Μίσιγκαν (μ.ο. 14,8π. & 5,4ρ. με 39,2% τριπ.) επελέγη στο draft του 2019 (νο47) από τους Κινγκς, δεν μπόρεσε να αντέξει παραπάνω από τρία χρόνια τον «πάγκο» στο ΝΒΑ. Πέρασε τα δύο πρώτα του χρόνια στη Νέα Υόρκη (οι Νικς πήραν τα δικαιώματά του από το Σακραμέντο), όπου και έπαιξε ελάχιστα ενώ πέρασε ένα ημερολογιακό έτος στο Ορλάντο (Μάιος 2021 – Μάιος 2022), όπου και έδειξε ψήγματα των δυνατοτήτων του.

Το ντεμπούτο στην Εθνική Λιθουανίας συνέπεσε με την απόφασή του να αξιοποιήσει το ευρωπαϊκό του διαβατήριο και να δοκιμάσει την τύχη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Στα γήπεδα της Γερμανίας (Κολωνία και Βερολίνο) πήρε την πρώτη του γεύση αφήνοντας καλές εντυπώσεις μέσα στο παρκέ (μ.ο. 10,7π., 3,7ρ. & 1,7ασ. με 70% βολ., 40,5% διπ. & 36% τριπ. σε 22,4') και ακόμη καλύτερες σαν χαρακτήρας. Έστω κι αν τα πειρακτήρια της ομάδας του Μακσβίτις του έχουν βγάλει την φήμη της χαμηλής αντοχής στο ποτό!

Το Gazzetta συνομίλησε μαζί του λίγες ώρες πριν πετάξει για την Αθήνα με την αποστολή της Ζάλγκιρις και σας παρουσιάζει ένα από τα πιο «ζεστά» ονόματα των εφετινών νεοφερμένων στην Euroleague.

Γεννήθηκες στο Κάουνας, αλλά μεγάλωσες στον Καναδά και πέρασες το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου εκεί. Το πιο φυσιολογικό θα ήταν να νιώθεις περισσότερο Καναδός, έχοντας μάλιστα αγωνιστεί και στις μικρές Εθνικές ομάδες, αλλά όταν έφτασε η ώρα να επιλέξεις μπασκετική υπηκοότητα, επέλεξες να παίξεις στην εθνική ομάδα της Λιθουανίας;

«Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι μεγάλωσα μακριά από την Λιθουανία και οι γονείς μου ήθελαν να διατηρήσουν βαθιά μέσα μου όλα τα στοιχεία της πατρίδας μου. Από μικρός, λοιπόν, παρακολουθούσα την πορεία της Εθνικής ομάδας σε όλες τις διοργανώσεις και ονειρευόμουν κάποια στιγμή να αποτελέσω μέλος της. Όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω να πάει χαμένη. Αυτό το καλοκαίρι ήταν ευλογημένο και ελπίζω να συνεχίσω να φοράω το εθνόσημο για αρκετά χρόνια!»

Αισθάνεσαι περισσότερο Λιθουανός από Καναδός;

«Δεν θα το έθετα έτσι... Ίσα-ίσα που νιώθω καλά και με τις δύο εθνικές ταυτότητες που κουβαλάω και χαίρομαι που έχω και τις δύο υπηκοότητες, γιατί η προσωπικότητά μου έχει διαμορφωθεί από διαφορετικές κουλτούρες και κληρονομιές. Δεν το βρίσκεις συχνά αυτό, οπότε χαίρομαι που διαφέρω...»

Πώς αποφάσισες να φύγεις από το NBA και να συνεχίσεις την καριέρα σου στην Ευρώπη σε αρκετά νεαρή ηλικία; Θέλω να πω ότι στο Ορλάντο είχες περισσότερες ευκαιρίες να παίξεις και σε κάποιες στιγμές πέρυσι και πρόπερσι το έδειξες...

«Ο λόγος έχει να κάνει με τον χρόνο συμμετοχής. Δεν είναι πάντα εύκολο να βρεις μία ομάδα στην οποία θα παίζεις 15-20 λεπτά, ώστε να δείξεις τι αξίζεις και πολλές φορές αυτό εξαρτάται από πολλές συγκυρίες. Σίγουρα θεωρώ ότι ανήκω στο ΝΒΑ, από πλευράς ανταγωνιστικότητας και προσόντων, αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο της καριέρας μου που δεν μπορώ να περιμένω άλλο την ευκαιρία μου. Ήθελα να ενταχθώ σε μία ομάδα που θα έχω μεγαλύτερο ρόλο και θα παίζω αρκετά, ώστε να μπορέσω να αναπτύξω περισσότερο το παιχνίδι μου. Σε αυτό το κομμάτι το ευρωπαϊκό μπάσκετ και ειδικότερα η Euroleague θα με βοηθήσουν πολύ να βελτιώσω κάποια στοιχεία που χρειάζομαι για να επιστρέψω κάποια στιγμή στην Αμερική.»

Συμφωνείς ότι το μπάσκετ στο ΝΒΑ και στην Ευρώπη είναι πολύ διαφορετικό παιχνίδι;

«100%! Κατ' αρχάς, το γήπεδο είναι μικρότερο και δεν υπάρχει η αμυντική παράβαση των τριών δευτερολέπτων στην ρακέτα, κανονισμός δίνει μεγάλο πλεονέκτημα στην άμυνα γιατί το “ζωγραφιστό” δεν αδειάζει από παίκτες. Επίσης, στην Ευρώπη οι άμυνες είναι πολύ πιο σκληρές και υπάρχει μία πιο έντονη αμυντική νοοτροπία, από την άποψη ότι υπάρχει μία μεγαλύτερη ανοχή στο λεγόμενο “physical game”, σε αντίθεση με το ΝΒΑ, όπου το παιχνίδι είναι πολύ πιο αθλητικό, με περισσότερες αποστάσεις και λιγότερη τακτική.»

«Θεωρώ ότι ακόμη βρίσκομαι σε στάδιο προσαρμογής και μαθαίνω καθημερινά πολλά πράγματα, όπως για παράδειγμα το “διάβασμα” κάποιων ειδικών καταστάσεων με τις οποίες δεν ήμουν εξοικειωμένος. Μου αρέσουν και τα δύο στυλ, το καθένα έχει την δική του ομορφιά, απλά εγώ μεγάλωσα παίζονται το αμερικάνικο μπάσκετ, που βασίζεται σε πιο γρήγορο τέμπο. Τώρα όσον αφορά στο Eurobasket, αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι η έμφαση που υπάρχει στην τακτική. Πρέπει να διαβάζεις συνέχεια το παιχνίδι και να σκέφτεσαι δύο βήματα πιο μπροστά από κάθε φάση...»

Πώς ήταν η υποδοχή όταν επιστρέψατε στο Βίλνιους μετά τον αποκλεισμό σας από τα προημιτελικά με την Εθνική ομάδα στη Γερμανία; Και σε ρωτάω γιατί στη Λιθουανία οι προσδοκίες είναι πάντα πολύ υψηλές και η πορεία σας στο Eurobasket δεν στέφθηκε με επιτυχία...

«Ισχύει αυτό και υπήρχαν συμπαίκτες μου που με είχαν προετοιμάσει ακόμη και για αποδοκιμασίες, αλλά τελικά τίποτε τέτοιο δεν συνέβη. Ο κόσμος ήταν πολύ υποστηρικτικός και ειδικότερα ως προς το πρόσωπό μου, εκτιμώντας την επιλογή μου να φορέσω την φανέλα της Εθνικής Λιθουανίας. Κι αυτό με προσδίδει μεγαλύτερη ευθύνη για το μέλλον αλλά συνάμα ενθουσιασμό και προσμονή για τις επόμενές μας υποχρεώσεις. »

Πάμε στη νέα σου ομάδα. Πώς είναι το συναίσθημα να παίζεις επαγγελματικό μπάσκετ σε ένα έθνος που ζει και αναπνέει για το άθλημα και σε μια πόλη, την γενέτειρά σου, όπου τα πάντα κινούνται γύρω από την Ζάλγκιρις;

«Είναι εκπληκτικό! Όχι μόνο από την άποψη της επαγγελματικής ευκαιρίας, αλλά κυρίως όταν αυτό συμβαίνει στην πόλη που γεννήθηκα και που ουσιαστικά δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω, γιατί φύγαμε οικογενειακώς όταν ήμουν 2 ετών. Τόσο οι προπονητές, όσο και τα παιδιά στην ομάδα με έχουν υποδεχθεί με τον καλύτερο τρόπο και απολαμβάνω την κάθε μέρα που περνάει στον απόλυτο βαθμό. Σιγά-σιγά βελτιώνω και τα λιθουανικά μου, όποτε όλα καλά!»

Πώς βλέπεις τη νέα σου ομάδα και τι προσδοκίες έχετε στην Ευρωλίγκα;

«Μου αρέσει πολύ! Έχουμε ξεκινήσει πολύ καλά στο πρωτάθλημα και νομίζω ότι στο Τελ Αβίβ αδικήσαμε τους εαυτούς μας, υπό την έννοια ότι δεν είχαμε την απαραίτητη διάρκεια αλλά και την συγκέντρωση, που μας χαρακτήρισε στα παιχνίδια που έχουμε δώσει έως τώρα στην Λιθουανία. Νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο και να προκαλέσουμε ζημιές στις ομάδες που δεν μας υπολογίζουν. Αρκεί να είμαστε ο εαυτός μας και να αντιμετωπίζουμε το κάθε ματς, σαν έναν αγώνα playoffs στον οποίο μετράει η κάθε λεπτομέρεια.»

Υποθέτω ότι δεν γνωρίζεις πολλά για το ελληνικό μπάσκετ για να μου πεις τη γνώμη σου για τον Ολυμπιακό, τον οποίο θα αντιμετωπίσετε με κλειστές πόρτες;

«Αλήθεια; Δεν το ήξερα καθόλου αυτό και σε ευχαριστώ για την ενημέρωση! Οπότε η ατμόσφαιρα στο γήπεδο θα είναι τελείως διαφορετική απ' ότι στο Τελ Αβίβ... Μία από τις προηγούμενες μέρες τσέκαρα το ρόστερ της ελληνικής ομάδας, για την οποία γνωρίζω ότι έχει πολύ πλούσια παράδοση και βαρύ όνομα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Οπότε σίγουρα δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος... Ελπίζω να μην κάνουμε τα ίδια λάθη όπως με την Μακάμπι...»

Προφανώς ο μόνος Έλληνας για τον οποίο μπορείς να μιλήσεις είναι το «Greek Freak». Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από τα παιχνίδια με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; Θυμάσαι κάτι συγκεκριμένο;

«Αυτό που μου έχει μείνει είναι μία φάση από την περυσινή σεζόν, που ήρθαμε αντιμέτωποι σε ένα παιχνίδι στο γήπεδό μας. Ήμουν ο άτυχος της περίστασης που είχε μείνει πίσω από το κέντρο, όταν ξεχύθηκε στον αιφνιδιασμό και θυμάμαι ότι είπα από μέσα μου “θα κάνεις ό,τι μπορείς για να τον σταματήσεις”! Αλλά όπως φαντάζεσαι αυτό στάθηκε αδύνατον! Σε γενικές γραμμές θα έλεγα ότι πρόκειται για έναν από τους ελάχιστους superstars, που είναι τόσο προσηλωμένοι στην σκληρή δουλειά και καταφέρνουν να αξιοποιούν στο έπακρο τα προσόντά τους! Κι όλα αυτά κρατώντας ένα πολύ χαμηλό και ταπεινό προφίλ...»