Παναθηναϊκός: Λευκή κόλλα στο διαγώνισμα
Σας έχει τύχει να θέλετε για παράδειγμα να κάνετε μια εργασία, να γράψετε ένα γράμμα, να αποτυπώσετε γραπτώς κάποιες σκέψεις σας, αλλά να να ανοίγετε τον υπολογιστή σας, να βρίσκεστε στη λευκή οθόνη και απλά να... χάνεστε μέσα σε αυτήν; Να μην μπορείτε να γράψετε ούτε λέξη; Ε, κάπως έτσι ήταν η... δική μου κατάσταση λίγη ώρα μετά το τέλος του αγώνα στο Βερολίνο.
Όσο και αν προσπαθούσα να συγκεντρώσω το μυαλό μου και να ταξινομήσω τις σκέψεις μου, άλλο τόσο δύσκολο ήταν. Μα ήττα με 29 πόντους διαφορά από την Άλμπα; Με όλον τον σεβασμό, αλλά στο κάτω-κάτω της γραφής δεν είναι ούτε Εφές, ούτε Ρεάλ, ούτε Μπαρτσελόνα. Από εκεί περνάει πλέον... αέρα ο Ολυμπιακός. Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός κατάφερε μέσα σε διάστημα πέντε ημερών να μετατρέψει τα (όποια) χαμόγελα αισιοδοξίας από το «διπλό» στο Βελιγράδι σε πλήρη απογοήτευση. Εκεί που είχε αρχίσει να «χτίζει» λίγο την ψυχολογία του, έφτασε στο σημείο να «χτίσει» τριώροφη πολυκατοικία στο Βερολίνο.
Τριώροφη... πολυκατοικία στο Βερολίνο
Με 12/40 δίποντα και 14/24 βολές όχι μόνο δεν μπορούσε να ελπίζει σε κάτι καλύτερο, αλλά θα έπρεπε όλοι να κάνουν τον σταυρό τους για να μην γραφτεί μια νέα κατάμαυρη σελίδα στον σύλλογο. Άλλωστε δεν ήθελε και πολύ να «σπάσει» το ιστορικό -33 από την περσινή σεζόν και την ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα. Θα μου πείτε κάνει διαφορά το -33 από το -29; Όχι. Καμία απολύτως. Το ίδιο τραγικός ήταν ο Παναθηναϊκός πέρυσι, το ίδιο τραγικός ήταν και φέτος.
Και απορώ: Μπορεί να το αλλάξει; Και αν καταφέρει να αλλάξει αυτήν την αποκαρδιωτική εικόνα, πότε θα το κάνει; Θα έχει την ψυχολογία; Μήπως θα έχει «πετάξει» το πουλάκι και φέτος; Μήπως θα είναι αργά; Καλώς ή κακώς το πρόσωπο των «πρασίνων» δεν πείθει κανέναν. Ούτε και τον πιο αισιόδοξο φίλο του.
Καταλαβαίνω και είμαι ο πρώτος που το λέει ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να «δέσουν» εννέα νέοι παίκτες (σ.σ. οσονούπω και 10 αν ολοκληρωθεί το διαφαινόμενο deal με τον Τζέικ Λέιμαν) στη φιλοσοφία ενός (επίσης) νέου προπονητή σε μια ομάδα. Όμως είναι τελείως διαφορετικό το να προσπαθείς να παίξεις κάτι και τελείως διαφορετικό το να μην παίζεις τίποτα απολύτως.
Στο επιθετικό -κυρίως- κομμάτι του παιχνιδιού ο Παναθηναϊκός ήταν τραγικός στο Βερολίνο! Με 21 πόντους συνολικά σε δύο δεκάλεπτα (σ.σ. εννέα στο πρώτο και 12 στο 3ο), με διάστημα που είχε 2/13 σουτ και 0/12 εντός παιδιάς αντίστοιχα (σ.σ. τουτέστιν 2/25 σε διάστημα 15 λεπτών) και... πάλι καλά που δεν έγραψε περισσότερους πόντους στο κοντέρ. Καμία συνοχή στην επίθεση, καμία συνεργασία, πολλά και αβίαστα λάθη, οι παίκτες «κουτούλαγαν» μεταξύ τους ενώ το μεγαλύτερο πρόβλημα αφορούσε (σε πρώτη φάση) τα γκαρντ. Τόσο δημιουργικά, όσο και εκτελεστικά.
Ο Πονίτκα ήταν έτη φωτός μακριά από τον καλό του εαυτό, ο Λι βιαζόταν να σκοράρει και τα έκανε όλα μαντάρα, ενώ οι 14 πόντοι του Γκριγκόνις είναι πλασματικοί καθώς σημειώθηκαν όταν η διαφορά είχε «χτυπήσει» την 30άρα. Τις στιγμές που η Άλμπα αποκτούσε το momentum και μεγάλωνε την «ψαλίδα» της διαφοράς, ο Λιθουανός δεν είχε βοηθήσει καθόλου την ομάδα του. Και όσο θα προσπαθεί να δημιουργήσει εκείνος για τον εαυτό του και όχι η ομάδα για εκείνον, δυστυχώς υπάρχει κίνδυνος να χάνεται μέσα στα ματς.
Ούτε και ο Παπαγιάννης βρίσκεται σε καλό φεγγάρι. Ούτε και ο Γουίλιαμς. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να φανεί ανταγωνιστική ομάδα απέναντι στην τόσο φορμαρισμένη Άλμπα; Ρητορικό το ερώτημα...
Μετεξεταστέος
Ουσιαστικά ο Παναθηναϊκός πήγε στο Βερολίνο να γράψει διαγώνισμα και έδωσε... λευκή κόλλα. Έμεινε μετεξεταστέος. Για έναν πολύ απλό λόγο. Όλοι γνώριζαν εκ των προτέρων ότι η Άλμπα είναι ομάδα που αρέσκεται στο transition παιχνίδι, οι παίκτες παίρνουν πολλά περιφερειακά σουτ με το που θα υποδεχθούν τη μπάλα στα χέρια τους, είναι ομάδα που επιδιώκει τα επιθετικά ριμπάουντ ώστε για να δημιουργήσει από μέσα προς τα έξω ενώ το μεγαλύτερο σημείο αναφοράς ήταν ένας παίκτης ο οποίος μπορούσε να «φτιάξει» όλο το παιχνίδι της ομάδας!
Να σας πω τι έγινε; Ο Λουκ Σίκμα έκανε πράγματα και θαύματα με 16 πόντους, 15 ριμπάουντ, 6 ασίστ και το βραβείο του MVP της αγωνιστικής και την Άλμπα να κάνει ΑΚΡΙΒΩΣ το παιχνίδι της έχοντας πάρει το 15.8% των πόντων της με «catch and shoot», το 14.8% των πόντων της στο transition και το 10.5% βγαίνοντας οι παίκτες από τα σκριν. Ανατρέξτε στο κείμενο του Gazzetta λίγες ώρες πριν από το ματς, εστιάστε στο κομμάτι που επιτίθεται η Αλμπα και ελάτε να κάνετε τη σύγκριση.
Αν μη τι άλλο η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον προπονητή όσον αφορά το «διάβασμα» του αντιπάλου και το πώς μπορούσε να αναχαιτίσει το παιχνίδι του. Και ο Παναθηναϊκός έκανε ακριβώς αυτά που... ήθελε η Άλμπα ώστε να φτάσει στους 94 πόντους. Και εδώ που τα λέμε, έτσι όπως παίζει ο Παναθηναϊκός στην επίθεση όσον αφορά τα ματς της Euroleague θα φτάσει τους 90 πόντους σε 2-3 παιχνίδια στο σύνολο. Εδώ εστιάζω ένα δεύτερο μεγάλο λάθος του Ράντονιτς. Και αφορά τον Άντριους.
Όταν μια ομάδα ΔΕΝ έχει καμία κίνηση, όταν μια ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει (να πω προς το παρόν; Λέω προς το παρόν) με ταχύτητα τις πάσες στην περιφέρεια, όταν μια ομάδα «πνίγεται» από τα double teams και τα δυναμικά hedge out των αντιπάλων και όταν μια ομάδα θέλοντας ή μη θα στηριχθεί στο ατομικό ταλέντο των παικτών, δεν γινεται να μένει στον πάγκο η μοναδική αξιόπιστη λύση στην επίθεση.
Ο Άντριους ήταν ο μοναδικός που προσπάθησε να κρατήσει τον Παναθηναϊκό στην επίθεση έχοντας 13 πόντους στο ημίχρονο με 4/5 σουτ ωστόσο (κι ενώ οι «πράσινοι» έψαχναν σκορ να επιστρέψουν από το -10) εκείνος έβλεπε το ματς από τον πάγκο. Δεν ξέρω αν θα συνέχιζε με τον ίδιο ρυθμό και αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουμε ποτέ, αλλά έπρεπε να του δοθεί η ευκαιρία. Αποτέλεσμα; Το καλάθι της Άλμπα έμοιαζε στην 3η περίοδο με τρύπα της βελόνας, τα λάθη (ψυχολογίας και συγκέντρωσης) διαδέχονταν το ένα το άλλο και... -27 σε πέντε λεπτά.
Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία τώρα
Και όσον αφορά το συγκεκριμένο ματς δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση την δικαιολογία ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε τον Γουόλτερς. Η Άλμπα δεν είχε τον Σμιθ, τον Λο, τον Τίμαν, τον Έρικσον αλλά την.... έριξε την 30άρα της. Θα μου πείτε είναι μια ομάδα με τον ίδιο κορμό και μόλις δύο αλλαγές στο ρόστερ της. Και γι΄αυτό είχε τόσο μεγάλη χημεία απέναντι στον ανέτοιμο Παναθηναϊκό. Τα κολοκύθια με τη ρίγανη τα ξέρετε; Μιλάμε για την Άλμπα. Όχι για ομάδα από την πρώτη ταχύτητα της Euroleague.
Ομολογώ ότι δεν περίμενα τη φετινή σεζόν να βιώσει ο Παναθηναϊκός ανάλογες βραδιές με πέρυσι ή και πρόπερσι. Δεν γίνεται να βρισκόμαστε ακόμα στον Οκτώβριο και να στροβιλίζει στο πίσω μέρος μυαλού η σκέψη «ρε λες να πούμε και φέτος το... κάθε πέρσι και καλύτερα πριν καλά-καλά ξεκινήσει η σεζόν;» Το σίγουρο είναι ότι αυτή η ήττα αποτελεί μεγάλο πισωγύρισμα για τον Παναθηναϊκό. Εκεί που άρχισε να ανεβαίνει λίγο ψυχολογικά, κατρακύλησε στην αρχή του βουνού. Και η ανάβαση θα είναι πολύ πιο δύσκολη αυτήν την φορά...
Καλώς ή κακώς ο Παναθηναϊκός δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Σε κανένα ματς δεν έχει εμπνεύσει. Ούτε και σε αυτό που νίκησε στο Βελιγράδι. ΠΡΕΠΕΙ να το κάνει άμεσα. Οι παίκτες αδικούν τους εαυτούς τους. Γιατί είναι καλοί παίκτες. Το πιστεύω ότι είναι. Και για να «σβήσουν» αυτή τη βαριά ήττα, θαρρώ ότι η νίκη με την Μονακό μοιάζει μονόδρομος αυτή τη στιγμη. Πλέον ο Παναθηναϊκός δεν θέλει μόνο τη νίκη, αλλά να πείσει τους φίλους της ομάδας ότι το ματς στο Βερολίνο ήταν απλά και μόνο μια κακή παρένθεση...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
