Τις απαντήσεις πρέπει να τις δώσουν οι αντίπαλοι του

• Οι παίκτες με αγωνιστικό ρυθμό και ο κερδισμένος χρόνος
• Το ποσοστό που ψάχνει μπορεί να τον κάνει τρομακτικό
• Και να φύγει ο Ράντονιτς τι θα αλλάξει;

Όταν μια ομάδα τα πάει καλά, μέχρι και εντυπωσιακά στο ξεκίνημα μιας μακράς περιόδου, είναι σίγουρο ότι δημιουργούνται ερωτηματικά αναφορικά με τις αντοχές της. Αυτά αφορούν περισσότερο ή ολοκληρωτικά τους οπαδούς της, ή τους φίλους του αθλήματος. Με τους πρώτους να έχουν και τη μεγαλύτερη αγωνία για το...μέχρι που θα φτάσει αυτή η διαδρομή. Για τους εντός των τειχών της ομάδας, λογικά δεν πρέπει να υπάρχουν, σίγουρα όχι έκπληξη (αν συμβαίνει αυτό...κάτι δεν πάει καλά), αλλά ούτε και ερωτηματικά. Αυτό που πρέπει να υπάρχει είναι πλάνο διαχείρισης, τόσο για την ομαλή πορεία μέχρι τη διεκδίκηση του τελικού στόχου, όσο και για την απορρόφηση των κραδασμών όταν και αν έρθει η περίφημη ¨κοιλιά” στην απόδοση.

Κατά την άποψη μου, στην περίπτωση του φετινού μπασκετικού Ολυμπιακού τα όποια ερωτηματικά δεν πρέπει να μπαίνουν στην κουβέντα με αγωνιώδη τρόπο, αλλά -απλούστατα- ως ενδεχόμενοι σταθμοί μέχρι τον τερματικό που είναι το final four της Euroleague και οι εγχώριοι τίτλοι. Για τους δεύτερους είναι μακράν το πρώτο φαβορί και για το πρώτο επίσης, όσον αφορά την παρουσία του σε αυτό. Η κατάκτηση του τροπαίου στην Euroleague είναι μια άλλη κουβέντα, καθώς το διήμερο των αγώνων έχει δικούς του κανόνες, όπως ξέρουμε καλά.

Και μετά το δίκαιο διπλό στη Μαδρίτη, γράφτηκαν πολλά και σωστά για την εικόνα του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα της περιόδου. Το γεγονός ότι, σε όλες τις εκτιμήσεις ανθρώπων που χρόνια τώρα παρακολουθούν την Euroleague (άρα μπορούν να κρίνουν πόσο πυροτέχνημα ή όχι είναι ένα τέτοιο ξεκίνημα) γίνεται σαφές ότι ο Ολυμπιακός είναι τόσο σκληρός, δυνατός και πλήρης όσο απαιτείται για να φτάσει μέχρι το τέλος της διαδρομής, δείχνει ότι απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Οι Ερυθρόλευκοι έδωσαν το στίγμα τους πέρυσι με τον τρόπο που ο Γιώργος Μπαρτζώκας επιθυμεί να χτίζει μια ομάδα, πρόσθεσαν τα απαραίτητα υλικά για την ποιοτική αναβάθμιση της συνταγής και συνεχίζουν. Στα μάτια μου πιο “τεχνοκρατικό” πλάνο, ακόμα και αν μέσα του έχει μπόλικο ατόφιο μπασκετικό μεράκι, δεν μπορεί να υπάρξει.

Στο blog μου την εβδομάδα έναρξης της φετινής διοργάνωσης σημείωνα για τον Ολυμπιακό: “Μάλιστα για τους Ερυθρόλευκους υπάρχει και κάτι ακόμα που παίζει ρόλο στο κομμάτι του ηθικού. Το γεγονός ότι είναι ψηλά στα προγνωστικά χωρίς να έχουν αντίστοιχα το υψηλότερο μπάτζετ ανάμεσα στις (τουλάχιστον) έξι ομάδες που τοποθετούνται ως φαβορί στα προγνωστικά (Εφές, Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Αρμάνι, Φενέρ οι υπόλοιπες) αλλά ακόμα και από τις Μονακό και Μακάμπι, τους φτιάχνει ένα προφίλ πιο καθαρά “μπασκετικό”, πιο ομαδικό, πιο σκληρό, πιο δύσκολο να το καταβάλεις. Αυτό άλλωστε υπηρετούν και μέσα στο γήπεδο. Όχι ότι δεν έχουν προσωπικότητες (αλίμονο) αλλά δεν έχουν ακριβοπληρωμένες πριμαντόνες και νομίζω ότι και ο Μπαρτζώκας μόνο κακό δεν το βλέπει αυτό”.

Νομίζω ότι τα πρώτα τρία ματς, με τα δύο διπλά στην Ισπανία και η γενικότερη εικόνα του Ολυμπιακού επιβεβαιώνουν με το καλημέρα αυτή την προσέγγιση. Την οποία δείχνουν να ασπάζονται και να μετράνε ιδιαίτερα οι (περισσότερο από εμένα) ειδικοί του αθλήματος, που δεν δίστασαν να χαρακτηρίσουν το διπλό στη Μαδρίτη ως μια...”σαφή δήλωση προθέσεων της ομάδας του Μπαρτζώκα”.

Οι παίκτες με αγωνιστικό ρυθμό και ο κερδισμένος χρόνος

Ο Έλληνας κόουτς πέρα από το προφίλ της ομάδας που χτίζει μεθοδικά, με την επιστροφή του στον Πειραιά, είχε ένα επιπλέον όπλο αυτή τη σεζόν. Να βρεθεί στην εκκίνηση με αρκετούς παίκτες του βασικού του κορμού να έχουν αγωνιστικό ρυθμό λόγω του Ευρωμπάσκετ (Σλούκας, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης. Βεζένκοβ, Φαλ, Λούντζης) και μάλιστα (ανεξάρτητα από το τι έκαναν οι ομάδες τους) να έχουν πάρει -οι περισσότεροι- και σημαντικό χρόνο συμμετοχής αλλά και ευθύνες στην πλάτη τους. Μπορεί αυτό το φορμάρισμα να φέρει και κοιλιά αργότερα για κάποιους από αυτούς, αλλά ακριβώς γι αυτό -πρώτον- είναι πολύ καλό να χτίζεις από το ξεκίνημα μια θέση ψηλά στην κατάταξη και -δεύτερον- μέσα από τις νίκες και την ομαδική δουλειά να ενσωματώνεις στην ομάδα τα καινούργια κομμάτια του παζλ, ώστε να βγουν μπροστά όταν έρθει η ώρα. Σε αυτό το κομμάτι ο Μπολομπόϊ δείχνει να είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους φρέσκους, αλλά όσο παίζουν οι παλιοί ο Μπαρτζώκας μπορεί να αισθάνεται πιο ασφαλής και να έχει την πολυτέλεια του χρόνου να ενσωματώσει και τους υπόλοιπους, χωρίς την πίεση του αποτελέσματος αφού...αυτό έρχεται ούτως ή άλλως.

Το αν θα είναι όλα ρόδινα μέχρι τα κρίσιμα παιχνίδια (ή στα κρίσιμα παιχνίδια) είναι φιλολογική κουβέντα. Αφορά μόνο το αν θέλεις να ποντάρεις για τον Ολυμπιακό στο στοίχημα. Τη θερμοκρασία είναι σαφές ότι μπορεί να την ορίζει ο Ολυμπιακός. Σίγουρα θα έρθουν και μέτριες εμφανίσεις. Ακόμα και αυτή στη Μαδρίτη, σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού των Ερυθρόλευκων, ήταν τέτοια. Αυτό που σίγουρα έχει ενδιαφέρον είναι αν ο (υγιής) Ολυμπιακός μπορεί να παίξει πραγματικά...άσχημα. Μόνο τότε μπορεί να μην έχει τύχη σε έναν αγώνα ανάλογα βέβαια και με τον ποιον έχει απέναντί του. Και να θα διαφωνήσω σε ένα (και μόνο) σημείο με τον γνώστη Μελάγιες όταν σημειώνει: “Δυστυχώς η επιτυχία μίας ομάδας στην Euroleague εξαρτάται από τρεις παράγοντες. Ικανότητα, υγεία και τύχη. Το πρώτο το ελέγχεις. Το δεύτερο λίγο, το τρίτο καθόλου. Μακάρι να έχει και την τύχη με το μέρος του φέτος”. Το δεύτερο το ελέγχεις όντως λίγο, αλλά έχω την άποψη ότι ακόμα και το τρίτο το διαμορφώνεις. Ίσως όχι σε έναν αγώνα, όταν μπορεί ο αντίπαλος να τα...βάζει από παντού, αλλά σίγουρα στην πορεία μια διοργάνωσης αφού με την εικόνα που βγάζεις μπορεί να “πείσεις” και την ομάδα που έχεις απέναντί σου, ότι ούτε με την τύχη δεν έχει...τύχη. Αν -πάλι- είσαι άτυχος σε έναν τελικό, ε αυτό είναι άλλη κουβέντα. Εδώ μιλάμε για την πορεία που μπορεί να σε φτάσει μέχρι έναν τελικό ή τη διεκδίκηση του τροπαίου μέσα από σειρά αγώνων.

Το ποσοστό που ψάχνει μπορεί να τον κάνει τρομακτικό

Άρα είναι απόλυτα λογικό ακόμα και να είμαστε ακόμα στο τρίτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου να μιλάμε όλοι για έναν απόλυτα πειστικό Ολυμπιακό, φαβορί για το πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ και για να φτάσει στο final four. Δεν είναι κάτι που δεν το έχουμε δει και με άλλες ομάδες που ξεκίνησαν και έφτασαν απόλυτα πειστικά, λογικά και χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις μέχρι την τελική τετράδα (της κανονικής περιόδου). Το ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έχει το χρυσό μπατζετ επίσης έχει λυθεί από την περσινή (και όχι μόνο) πορεία του. Άρα τις απαντήσεις δεν είναι ο Ολυμπιακός που θα τις δώσει, αλλά αυτοί που θα κληθούν να τον σταματήσουν. Τόσο απλό! Επίσης, ναι, έχουν ακόμα πολύ επί τοις εκατό να βελτιώσουν το παιχνίδι τους οι Ερυθρόλευκοι και δεν είναι παραξενιά του Μπαρτζώκα ή...γούρια αυτές οι δηλώσεις Μπαρτζώκα. Και πάλι, απλά, έτσι είναι. Μπορεί ο Ολυμπιακός να ξεκίνησε από το 65-70% σε σχέση με τις περισσότερες ομάδες της Euroleague αφού είχε σταθερό βασικό κορμό, αλλά αυτό το υπόλοιπο 30% που ψάχνει είναι αυτό που μπορεί να τον κάνει πραγματικά και....τρομακτικά συμπαγή και σιεδερένιο. Και, τελικά, ας κρατήσουμε κάτι ιδιαίτερα σημαντικό. Στον Ολυμπιακό όλοι είναι φανερό ότι γουστάρουν αυτό που κάνουν και το χαίρονται. Αυτό το καύσιμο είναι...κηροζίνη στον αθλητισμό.

Και να φύγει ο Ράντονιτς τι θα αλλάξει;

Πιάνομαι από αυτό για να γράψω λίγα για τον Παναθηναϊκό, που μοιάζει να παίζει με άδειο ψυχολογικό και πνευματικό ντεπόζιτο. Δεν αλλάζει η -καταγεγραμμένη- άποψή μου ότι η Euroleague θα είναι ο “στίβος μάχης” για τους Πράσινους. Η διαδικασία που θα τους δείξει αν έχουν το ρόστερ, τη χημεία και τα άντερα για να διεκδικήσουν κάτι εντός των συνόρων, με “μπόνους” να αγγίξουν τα πλέϊ οφ στην Ευρώπη. Στον στίβο μάχης μπορείς να μπεις και να παλέψεις ή τελικά να πετάξεις λευκή πετσέτα.

Η εικόνα αυτή τη στιγμή είναι ότι όσο νωρίς ο Ολυμπιακός δείχνει πειστικός, το ίδιο νωρίς ο Παναθηναϊκός δείχνει σημάδια κατάρρευσης. Αν αυτό συμβεί με καλύτερο ρόστερ από περυσι τότε χάνεται κάθε ελπίδα ανάκαμψης. Βέβαια το “καλύτερο ρόστερ” όταν μιλάμε για μονάδες με ταλέντο αλλά ίσως όχι ιδανικά κομμάτια του συνολικού παζλ, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα. Πάρα μόνο ότι αυτοί που κάνουν τις επιλογές δεν κάνουν για αυτό το ρόλο. Ασφαλώς και ο Παναθηναϊκός χρειάζεται χρόνο. Στα μάτια μου αυτό μοιάζει ως...χάσιμο χρόνου αν φτάσει να μην πιστεύει κανένας, σε κανέναν μέσα στην ομάδα. Για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι έχει πολύ οξυγόνο ο Ράντονιτς, αλλά ακόμα και αν φύγει με το συγκεκριμένο υλικό μάλλον δεν λύνεται το πρόβλημα. Άλλωστε είναι σαφές πως οι φίλοι του Παναθηναϊκού που είναι και οι πιο αντικειμενικοί (γιατί το ξέρουν το άθλημα) κριτές της κατάστασης μέσα στον σύλλογο, δεν “ψήνονται” με τα μερεμέτια που έχουν γίνει και βλέπουν τη γενική εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με τον “εξάστερο”.