Οι πριμαντόνες πέθαναν, επιλογή μόνο η «ομάδα»

Όταν στο ημίχρονο του αγώνα με τη Μονακό από τα μεγάφωνα του ΟΑΚΑ ανακοινώθηκε η συμφωνία με τον Μπέικον δεν είχαμε και κανένα ντελίριο ενθουσιασμού. Ασφαλώς όχι γιατί ο Αμερικάνος δεν είναι καλός παίκτης ή δεν εκτιμήθηκε η κίνηση του χρηματοδότη. Αλλά γιατί οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, χρόνια τώρα, ξέρουν μπάσκετ. Και παρ' ότι είναι επίσης πολλά πλέον τα χρόνια που η ομάδα τους δεν τους υποστηρίζει, γνωρίζουν ότι ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη. Οπότε η φάση ήταν περισσότερο: "Οκ καλός ο Μπέικον αλλά να τον δούμε πρώτα μέσα σε αυτή την ομάδα". Πόσο μάλλον που ακόμα και σε σχέση με αυτή την κίνηση όλοι έχουν και άλλα πράγματα να σκεφτούν. Όπως π.χ. την πραγματική αποδοχή της απο τον Ράντονιτς που μέχρι πριν μια βδομάδα ήταν σαφές ότι δεν ήθελε να "αγοράσει" το ρίσκο που κουβαλάει ο χαρακτήρας (και όχι το εξαιρετικό ταλέντο) Μπέικον. Αλλά η συντριβή στο Βερολίνο αφαίρεσε και το τελευταίο διαπραγματευτικό χαρτί (αν είχε) από τα χέρια του Σέρβου. Ο οποίος -επαναλαμβάνω- ότι (και λογικό είναι) ουδεμία ασφάλεια μπορεί να νιώθει στον πάγκο των Πράσινων. Παρότι στην είσοδο του στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Παρασκευής χειροκροτήθηκε ζεστά γιατί ο κόσμος αναγνωρίζει το βάρος της προσπάθειας που πρέπει να γίνει για να περπατήσει εκτός... λακούβας η ομάδα.

Ποιος θέλει αλλά και μπορεί να είναι

Όλα τα παραπάνω φτιάχνουν μια εικόνα που παραπέμπει σε πρόβληματα περισσότερο ψυχολογικά παρά αγωνιστικά για τον Παναθηναϊκό. Αλλά δεν είναι έτσι. Άλλωστε η σαφής σταδιακή υποχώρηση των Πράσινων εκτός και εντός συνόρων ειδικά την τελευταία τριετία (στην Euroleague) είναι σαφέστατα αγωνιστική, απόρροια κακών επιλογών (ακόμα και αν τις δούμε στην οπτική της μείωσης του μπάτζετ) παικτών και κουμανταδόρων. Ο Παναθηναϊκός είχε μάθει για χρόνια να ζει με επιλογές απο το πάνω ράφι και είναι σαφές ότι δεν έχει μάθει ακόμα να βρίσκει τα καλά...γενόσημα, αφού δεν έχει τη δυνατότητα να αγοράσει τη..."μάρκα". Διευκρινίζω ότι αυτό δεν το λέω υποτιμητικά. Αντίθετα είναι ένα μοντέλο που δούλεψε και δουλεύει με επιτυχία ο Ολυμπιακός.

Το όποιο ψυχολογικό και πνευματικό θέμα του Παναθηναϊκού λοιπόν δημιουργείται επειδή κάποια στιγμή πρέπει να τεθούν οι στόχοι με βάση τον καινούργιο πραγματικό εαυτό του. Όχι με την παλαιά αυτοκρατορική του δόξα. Μόνο έτσι (με αυτό το μπάτζετ) θα μπορέσει να φτιαχτει και μια ομάδα που δεν θα έχει παίκτες που... παραλίγο να κάνουν κάτι στην καριέρα τους, αλλά από αυτούς που θα διψούν να την εκτοξεύσουν ή να την επανεκκινήσουν.

Υπό αυτό το πρίσμα και μετρώντας το αποτελέσματα του και τις εμφανίσεις του που έφεραν το 1-3 στην Ευρωλίγκα και ήδη μια κακή ήττα στην Ελλάδα, δεν έχω λόγο να πω ότι αλλάζουν πολλά στη στόχευση με τον ερχομό Μπέικον ή με την παραλίγο νίκη με τη Μονακό. Δεν θέλω να είμαι σκληρός αλλά μόνο αν δεις την αλήθεια κατάματα μπορείς να δώσεις τις σωστές απαντήσεις. Αν μείνουμε στην αντίδραση που έβγαλε την Παρασκευή ο Παναθηναϊκός σε σύγκριση με την κατηφόρα της Τετάρτης θα έχουμε τη μισή εικόνα. Και εξηγώ γιατί...

Η Μονακό του έδωσε την ευκαιρία

Τον Παναθηναϊκό τον έβαλε στο παιχνίδι η αρκετά σνομπ και ασύνδετη τακτικά, με βάση το βάθος του ρόστερ της Μονακό η οποία πίστεψε ότι με το +18 τελείωσε τον αγώνα έχοντας στο μυαλό της τον Παναθηναϊκό του Βερολίνου. Η νεόπλουτη Μονακό μπορεί να γίνει ομάδα που θα παίξει ρόλο στη Euroleague αλλά αυτό που είδα εγώ στο ΟΑΚΑ ήταν χειρότερο από αυτό που μας έδωσε πέρυσι στο τέλος της πορείας της στη διοργάνωση, παρότι έχει καλύτερο ρόστερ. Δεν είχε όμως ομάδα που έπαιζε οργανωμένη άμυνα και δεν κούμπωσε το ταλέντο των παικτών της στο ομαδικό παιχνίδι στην επίθεση. Κέρδισε χάρις στο ταλέντο του Τζέιμς και στα ευφυή plays του Ομπράντοβιτς στις κρίσιμες επιθέσεις.

Ο Παναθηναϊκός βρήκε απέναντι του μια ομάδα που σουταρε από μακριά μετρημένα και άσχημα (5/19) καθώς είχε τα κορμιά για να επιλέξει άλλη προσέγγιση στην επίθεση της (απόντος ουσιαστικά και του Παπάγιαννη). Αφού ξεπέρασε τα προβλήματα με το ριμπάουντ και τις τρύπες στο καλάθι του στο πρώτο δεκάλεπτο μπόρεσε να "δείρει" (μπασκετικά) την αντίπαλο του κλείνοντας πολύ μέσα στη ρακέτα του καθώς δεν είχε σοβαρούς λόγους ανησυχίας έξω από 6,75. Εκεί έσπασε τον τσαμπουκά των αντιπάλων του οι οποίοι παραδόξως δεν φάνηκαν σε καμία στιγμή ιδιαίτερα θορυβημένοι ή πανικόβλητοι.

Από την πλευρά του ο Παναθηναϊκός σούταρε εξαιρετικά από μακριά (11/24 τρίποντα με 45%) αλλά και εδώ υπάρχει μια υποσημείωση. Η τελική εικόνα, σε αυτόν τον τομέα, διαμορφώθηκε από τον απίστευτο οίστρο του Ουίλιαμς στο τρίτο δεκάλεπτο όταν και πήρε καθαρά προσωπικές προσπάθειες (νιώθοντας ότι είναι η βραδιά του) όπως και από δύο κρεμασμένα τρίποντα στο τελευταίο λεπτό όταν ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να γκρεμιστεί από τα οκτώ μέτρα ότι έχτιζε κοντά στο καλάθι του η Μονακό.

Δεν ακυρώνω την πάλη και την ψυχή που έβγαλαν οι Πράσινοι σε έναν αγώνα που έπρεπε να κρατήσουν τον κόσμο... ζεστό γιατί του το χρωστούσαν και το...υπενθύμισε και ο ίδιος εν χορώ στο -18. Άλλωστε αυτό είναι το κέρδος της βραδιάς. Όμως στο τέλος μένουν δύο πράγματα. Η ήττα γιατί ο Παναθηναϊκός δεν διεκδίκησε πραγματικά τη νίκη στα τελευταία 2.30 που φάνηκε λιγόψυχος και πελαγωμένος χωρίς βοήθεια από τον πάγκο και το.... γεγονος ότι τελικά πήγε σε ένα ματς με παραγωγικότητα κατά στους 75 πόντους (δεν μετράω τα τελευταία κρεμασμένα σουτ ειδικών συνθηκών) με λίγες κατοχές, 12 λιγότερες προσπάθειες για δίποντο από τον αντίπαλο του και πολλά (και πολύ χαζά) λάθη. Όταν είσαι αουτσάιντερ και κάνεις 19 λάθη έναντι 8 του αντιπάλου σου τι ελπίδες έχεις;

Αν όλα αυτά μπορούν να αλλάξουν με Ουόλτερς και Μπέικον μένει να φανεί. Σίγουρα ο άχρωμος άοσμος Άντριους δεν θα λείψει από κανέναν. Πρέπει όμως να δούμε πως θα χωρέσουν μαζί οι Πονίτκα, Μπέικον και Γκριγκόνις αφού μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο "τρία". Αναρωτιέμαι τι λύσεις θα βρει ο Ράντονιτς αν και έχω την αίσθηση ότι είναι πολύ πιθανό να έχει (λόγω χαρακτήρα) πολύ λιγότερο Γκριγκόνις από αυτόν που υπολόγιζε αφού οι άλλοι δύο είναι πιο ισχυρές προσωπικότητες.

Εντέλει καμία λύτρωση ή (από την άλλη) καταστροφή δεν βλέπω στο εγγύς μέλλον. Ότι έπρεπε να γίνει από το ξεκίνημα πρέπει να γίνει και τώρα. Σκληρή, συνεχής δουλειά ώστε το γκρουπ και μόνο αυτό, να δώσει τις απαντήσεις. Οι πριμαντόνες έχουν "πεθάνει" στον Παναθηναϊκό και η μόνη του επιλογή είναι η ομάδα.