Ο Ολυμπιακός με πέμπτη ταχύτητα, αλλά η Μονακό στο τούρμπο

• Άλλο επίπεδο ενέργειας
• Το ένστικτο κι η ικανότητα του σκόρερ
• Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν ακόμη παίκτη στην επίθεση
• Η λατρεία του κόσμου και το εκπληκτικό 4-1

Όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης μάζευε κόσμο δίπλα του ξεκινούσε να εξιστορεί εμπειρίες και σκέψεις του με την εξής φράση, «στο μπάσκετ όπως και στη ζωή...». Αυτό θυμήθηκα όταν άκουσα την κόρνα της λήξης στο ΣΕΦ διότι στο μπάσκετ όπως και στη ζωή θα έρθει κάτι όταν βρεθείς στα καλύτερα σου το οποίο θα σε προσγειώσει.

Εν προκειμένω η Μονακό υποχρέωσε τους «ερυθρόλευκους» να πατήσουν πάλι τα πόδια τους στη Γη. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για ανώμαλη προσγείωση αφού όλοι γνώριζαν εξ αρχής για την ποιότητα της ομάδας από το Πριγκηπάτο.

Ο Ολυμπιακός είναι μία πάρα πολύ καλή ομάδα. Αυτό δεν το αναιρεί το χθεσινό αποτέλεσμα. Όμως Οκτώβρη μήνα ταμπέλες τύπου «η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης» είναι νωρίς να μπαίνουν και το αναφέρω αυτό όχι μόνο για τους οπαδούς οι οποίοι δικαιολογημένα ενθουσιάζονται και καλά κάνουν, αλλά ακόμη για να το ακούσουν και τα δικά μου αφτιά.

Άλλο επίπεδο ενέργειας

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει δημιουργήσει μία σύγχρονη ομάδα, ένα μοντέρνο ρόστερ με πολλούς σουτέρ, με ταλέντο, με σωστή νοοτροπία. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη Μονακό. Απλά ο Σάσα Ομπράντοβιτς είχε ένα πηγάδι χρήματα να ξοδέψει, οπότε του έγινε λίγο πιο εύκολο να το καταφέρει.

Το μπάσκετ έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Εχει πάει στην αθλητικότητα και στη δύναμη, «physicality» όπως την αναφέρει συχνά ο Μπαρτζώκας. Σε αυτά η Μονακό δεν παίζεται. Στην μπασκετική δεκαετία του 90 την οποία και λατρεύω ένας παίκτης που δεν ήξερε τα βασικά του μπάσκετ και διέθετε μόνο αθλητικότητα δεν θα έπαιζε. Πλέον ένας παίκτης που δε γνωρίζει τόσο καλά τα βασικά του αθλήματος και διαθέτει άλμα, ταχύτητα, έκρηξη μπορεί να κάνει καριέρα.

Η βασική αιτία της νίκης των Μονεγάσκων στο ΣΕΦ ήταν πως πλην ελαχίστων διαστημάτων, ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να ματσάρει την ενέργεια που έβγαζαν οι αντίπαλοι στο παρκέ. Οχι λόγω κούρασης, αλλά λόγω αθλητικότητας. Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρχαν στιγμές που σου δινόταν η εντύπωση πως επέστρεφαν οι Πειραιώτες στη διεκδίκηση της νίκης, αλλά ξαφνικά λες και πατούσαν ένα κουμπί οι φιλοξενούμενοι και έμπαιναν στο τούρμπο. Ο Ολυμπιακός έπαιζε σε υψηλή ταχύτητα, αλλά δεν έφτασε αυτό το τούρμπο.

Στην άμυνα δημιουργούσαν έναν τοίχο ο οποίος γινόταν απροσπέλαστος. Χέρια παντού, διαδοχικά άλματα, ριμπάουντ, τρεξίματα, άμυνα δεύτερης ζώνης όπου εμφανιζόταν ο παίκτης της weak side (της αδύνατης πλευράς) και με ένα μόνο βήμα κι άλμα σκέπαζε το καλάθι.

Οι μοναδικοί παίκτες της Μονακό χωρίς αθλητικά προσόντα είναι οι Μοτιεγιούνας και Μοερμάν. Ο Ολυμπιακός από την άλλη και σε σχέση πάντα με τον χθεσινό του αντίπαλο είχε να παρατάξει σε αθλητικότητα τους Γουόκαπ, ΜακΚίσικ και Μπολομπόι. Ε, δεν βγαίνουν τα... κουκιά.

Το ένστικτο κι η ικανότητα του σκόρερ

Ένας δεύτερος λόγος που η Μονακό νίκησε τον Ολυμπιακό ήταν η ικανότητα των τριών γκαρντ της να αισθανθούν άνετα στο γήπεδο και να βρουν ρυθμό. Κανείς δεν αμφισβητεί το ταλέντο των Τζέιμς, Οκόμπο και Λόιντ. Ούτε το ταλέντο των Σλούκα, Κάνααν, Βεζένκοβ αμφισβητεί κανείς αν και ο Αμερικανός δεν έχει φροντίσει να μας το δείξει μέχρι τώρα.

Το μπάσκετ είναι παιχνίδι των περιφερειακών, αυτοί έχουν τη μπάλα στα χέρια τους, αυτοί αποφασίζουν τι θα την κάνουν. Ο Τζέιμς είναι ο καλύτερος scoring guard της Ευρώπης και θα έβρισκε τους πόντους του. Ο Λόιντ αντιμετώπισε δυσκολίες από την τρομερή στο πρώτο ημίχρονο άμυνα του Κάνααν πάνω του, αλλά σε τέτοιους παίκτες αρκεί ένα δίλεπτο να επηρεάσουν την εξέλιξη ενός παιχνιδιού. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο +8 και ακολούθησε ένα 0-10 σερί με τον Λόιντ να βάζει 8 πόντους και σχετικά εύκολους.

Τώρα για τον Οκόμπο ήταν αρκετό να πάει στα drive από τον αγαπημένο του αριστερό διάδρομο, έβαλε και κάποια δύσκολα τρίποντα και βρήκε ρυθμό. Στην τρίτη περίοδο, στο διάστημα της ταυτόχρονης παρουσίας Σλούκα και Κάνααν, υπήρξε αμυντικό πρόβλημα και το «χτύπησε» ο Γάλλος γκαρντ.

Ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν ακόμη παίκτη στην επίθεση

Θα διαφωνήσω με όσους υποστηρίζουν πως ευθύνη για την ήττα έχει η άμυνα. Ο Ολυμπιακός έχασε από την επίθεσή του αφού οι 76 πόντοι (οι 6 εκ των οποίων ήρθαν στο τελευταίο λεπτό) είναι λίγοι σε σχέση με όσα μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα.

Η Μονακό πέραν των τριών γκαρντ είδε και τον Μοτιεγιούνας να τη βοηθάει με αυτά τα τελειώματα με χουκ από κοντά, είδε τον Τζον Μπράουν (τι αμυντικάρα είναι ο τύπος!) να ευστοχεί σε σουτ μέσης απόστασης τα οποία δεν είναι το φόρτε του.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη είδε τον Σλούκα και τον ΜακΚίσικ να βάζουν πολλά, τον Βεζένκοβ να σκοράρει όσο του επέτρεψε η αντίπαλη άμυνα και κάποιες λίγες συνεργασίες που τελείωσε τις φάσεις ο Μπολομπόι. Σε σχέση με τη φετινή εικόνα δεν βοήθησε ο Λαρεντζάκης, ο Γουόκαπ μετά το πρώτο πεντάλεπτο «έσβησε» λίγο. Ο Φαλ δεν πήρε προσπάθειες, ο Κάνααν ήταν άστοχος.

Η Μονακό έπαιξε καλύτερα, αλλά ακόμη κι έτσι αν εμφανιζόταν ένας επιπλέον παίκτης να δώσει μία βοήθεια στην παραγωγική διαδικασία θα μπορούσαμε να μιλάμε για το 5-0 στη φετινή διοργάνωση.

Η λατρεία του κόσμου και το εκπληκτικό 4-1

Συμπερασματικά μιλώντας, το ρεκόρ 4-1 του Ολυμπιακού είναι εντυπωσιακά καλό. Το αρνητικό αποτέλεσμα θα ερχόταν κάποια στιγμή. Σίγουρα η συγκλονιστική παρουσία του κόσμου βοήθησε αρκετά ακόμη και στην ύστατη αντίδραση των Πειραιωτών να γυρίσουν το παιχνίδι. Δεν τα κατάφεραν, ίσως τους επηρέασε κι ο εκνευρισμός από ορισμένες διαιτητικές αποφάσεις.

Το θέμα είναι πως ο Ολυμπιακός έχει ξεκινήσει ιδανικά τη φετινή χρονιά. Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές, δεν μπορείς να κοιτάς πίσω είτε μετά από νίκη είτε μετά από ήττα. Ακολουθεί η Βαλένθια και μακάρι οι «ερυθρόλευκοι» να κάνουν το 4/4 κόντρα στις ισπανικές ομάδες ξεμπερδεύοντας με αυτές για τον πρώτο γύρο.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού έχει σφιχταγκαλιάσει την προσπάθειά του ανεξαρτήτως νίκης ή ήττας. Το έντονο χειροκρότημα στο άκουσμα της κόρνας της λήξης έχει γίνει συνήθεια, η παραμονή των οργανωμένων για περίπου 20 λεπτά στην εξέδρα τραγουδώντας ήταν κάτι που είχαμε καιρό να δούμε.

Όπως επίσης χρόνια είχαμε να δούμε περίπου 5800 διαρκείας. Ο οπαδός του Ολυμπιακού βλέπει την προσπάθεια που γίνεται, τον τρόπο (κυρίως) με τον οποίο γίνεται και την αναγνωρίζει. Χθες κόντρα στη Μονακό έμειναν ελάχιστα εισιτήρια που δεν πουλήθηκαν. Η εικόνα στην έναρξη του ματς δεν συμβάδιζε με αυτό, αλλά ας όψεται η κίνηση στους δρόμους και κυρίως η απόφαση να είναι κλειστά όλα τα πάρκινγκ του γηπέδου με αποτέλεσμα να μπαίνει ο κόσμος με το αμάξι του στον περιβάλλοντα χώρο, να μη βρίσκει να παρκάρει και να δημιουργηθεί ένα κομφούζιο. Πολλοί έχασαν το πρώτο δεκάλεπτο. Δεν γνωρίζω αν αυτή την απόφαση την πήρε η διοίκηση του ΣΕΦ ή η Αστυνομία, αλλά ας βρεθεί μία λύση γιατί θα ακολουθήσουν κι άλλες βραδιές με 11.000 κόσμο στην εξέδρα.

ΥΓ: Το μπάσκετ είναι άθλημα ψυχολογίας. Μία στιγμή νωρίς στο ματς μπορεί να καθορίσει πολλά. Στο τελευταίο δεκάλεπτο ο Πίτερς με τρίποντο απάντησε άμεσα σε αυτό του Οκόμπο ευστοχώντας σε σουτ ψυχολογίας. Αμέσως μετά όμως ο Ντιαλό πέταξε στην κυριολεξία την μπάλα από τα 8 μέτρα απλά για να αποφύγει την παράβαση των 24'' και με τη βοήθεια του ταμπλό αυτή μπήκε στο καλάθι. Εκεί «κόπηκαν» τα πόδια.

ΥΓ 2: Πάμε και στο αγαπημένο μου. Η επόμενη τετράδα αγώνων περιλαμβάνει Βαλένθια εντός, Παρτιζάν εντός, Μπάγερν εκτός και Μακάμπι εκτός. Με ρεκόρ 2-2 ο Ολυμπιακός θα είναι καλά. Με ρεκόρ 3-1 θα είναι σε εκπληκτική βαθμολογική κατάσταση.