Πάμε να κάνουμε και το μπάσκετ…Μουντιάλ

Τα είχαμε χύμα μας ήρθαν και τσουβαλάτα. Τα λεφτά! Και αφού τα λεφτά κάνουν όλη τη δουλειά τη σήμερον ημέρα, τι να πούμε κι εμείς οι…πλεμπαίοι που δεν μπορούμε να καταλάβουμε την επιχειρηματικότητα;

Η Mundo Deportivo έγραψε την είδηση και δεν έχουμε και πολλούς λόγους να την αμφισβητήσουμε. Ως πρόθεση τουλάχιστον. Αυτών που επιθυμούν να βάλουν λεφτά στην Euroleague και (λογικά) θέλουν να πάρουν κάτι πίσω πέρα από το σήμα και τις παροχές του κορυφαίου χορηγού της διοργάνωσης. Όχι μόνο ένα, δύο, τρία φάιναλ φορ αλλά και (γιατί όχι;) και μια…δύο, τρεις κούπες.

Οι έχοντες γνώση του ρεπορτάζ, σημειώνουν ότι δεν είναι εύκολο να γίνει κάτι τέτοιο. Ποιο είναι το «τέτοιο» όμως; Όχι η παρουσία στη διοργάνωση μια ομάδας με έδρα το Ντουμπάι, αλλά με μπάτζετ στα 40 εκατομμύρια ευρώ. Γιατί; Μα γιατί –λέει- ο στόχος της νέας διεύθυνσης (καθότι μιλάμε για εταιρία και όχι για ομοσπονδία) είναι να μπει άμεσα στη Euroleague κάποιου είδους σάλαρι καπ. Όπως είχε τονίσει ο νέος CEO της Euroleague Μάρσαλ Γκλίκμαν, στόχος είναι, η κάθε ομάδα, να έχει τη δυνατότητα να κατακτήσει το τρόπαιο. Υπέροχο σαν ιδέα και σαν επιθυμία. Όπως η παγκόσμια ειρήνη, τα ίσα δικαιώματα σε όλο τον κόσμο και άλλα πολλά τέτοια.

Να αρχίσουμε από αυτά που έχουμε βιώσει χρόνια από το NBA. Το σάλαρι καπ ξεκίνησε ως μια εξαιρετική ιδέα, ακριβώς στη λογική να έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες και να είναι ανταγωνιστικοί. Αυτό δεν είναι μόνο «δημοκρατικό» αλλά και απόλυτα σωστό εμπορικά, προκειμένου να μη χάνουν –τελικά- το ενδιαφέρον τους κάποιες πόλεις και σαν αποτέλεσμα να πέφτει και η αξία του προϊόντος. Αν κάτσουμε τώρα να βγάλουμε άκρη, τι ακριβώς είναι το σάλαρι καπ και πως εφαρμόζεται, οι 9,5 στους 10 δεν θα καταλήξουμε κάπου. Ήταν άλλωστε ο ίδιος ο Γλίκμαν που είπε, στην ίδια συνέντευξη στη NOVA, ότι «στο σάλαρι καπ δεν είναι ένα απλό έγγραφο αλλά 500 περίπλοκες σελίδες που χρειάζεσαι ένα στρατό από δικηγόρους για να τις αναλύσεις». Γιατί -πολύ απλά- καλή η δημοκρατία και η ισότητα, αλλά αν υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να βάλουν τα ωραία τους λεφτά σε ένα άθλημα, πρέπει να τους φτιάξεις… διαδρομές ώστε να μπορέσουν να το κάνουν. Νομιμοφανείς έστω. Ή να μπορούν να τις χαρακτηρίσουν έτσι οι δικηγόροι που πρέπει πάντα (και στον αθλητισμό) να έχουν δουλειά.

Πάμε πάλι στην αρχή λοιπόν. Η Euroleague ψάχνει απεγνωσμένα χρήμα. Σημαντικά μεγαλύτερα ποσά από αυτά που είχε προσελκύσει επί ηγεσίας Μπερτομέου. Τόσα ώστε (ποσοστιαία) να καλύψει την τεράστια διαφορά που υπάρχει με την κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση του ποδοσφαίρου. Τόσα ώστε να καταφέρει να κρατήσει στο παιχνίδι, τόσο τις ομάδες που στηρίζονται στο ταμείο των ποδοσφαιρικών συλλόγων, όσο και των (σε ατομικό επίπεδο) επενδυτών που βάζουν συνέχεια το χέρι στην τσέπη και παίρνουν πίσω ψίχουλα. Ειδικά όταν η ομάδα τους συμμετέχει (πλην της Euroleague) σε εθνικό πρωτάθλημα πολύ, πολύ απαξιωμένο (λέγε με –δυστυχώς- Ελλάδα). Δεν είναι παράλογο λοιπόν το όποιο ενδιαφέρον από οπουδήποτε, με προοπτική μάλιστα μέχρι και πενταπλασιασμού της βασικής χορηγίας, να ακούγεται πάνω από ελκυστικό στις νέες κεφαλές της Euroleague.

Την ίδια στιγμή οι αραβικές χώρες που έχουν το χρήμα, μπορούν μεν να μπουν στο ποδόσφαιρο μέσω των funds που αγοράζουν ευρωπαϊκές ομάδες, με την UEFA ναι μεν να έχει κάνει (μέχρι να το αποχαιρετήσει) ελβετικό τυρί το FFP για να τους κρατήσει στην Ευρώπη, αλλά να μη σηκώνει κουβέντα για τυχόν μετακομίσεις ομάδων στα Εμιράτα, στο Κατάρ και τη Σ.Αραβία. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει αν αύριο πάνε οι Άραβες με ένα τρελό ποσό στον Τσέφεριν, αλλά το ποδόσφαιρο δείχνει να έχει τη δύναμη να υπερασπιστεί τα σύνορα του.

Την ίδια στιγμή με χρήματα που είναι σημαντικά λιγότερα απ’ όσα θα έπρεπε να ρίξουν στο ποδόσφαιρο, οι εμίρηδες βλέπουν ότι μπορούν να κάνουν σημαντικό μπάσιμο στο μπάσκετ. Όχι μόνο ως χορηγοί αλλά και ως συμπαίκτες. Τα 40 εκατομμύρια για να φτιάξεις ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στην Eurolague είναι περίπου το 1/4 από αυτά που πρέπει να βάλεις για να κάνεις μια αξιοπρεπή πορεία (ας πούμε οκτάδας) στο Champions League, ενώ τα 50-60 εκατομμύρια το χρόνο για βασική χορηγία είναι επίσης πολύ λίγα μπροστά σε αυτά που θα έπρεπες να καταθέσεις στην UEFA για τον ίδιο τίτλο. Αν προσθέσεις και τη διοργάνωση δύο-τριών φάϊναλ φορ στο Ντουμπάι με χλιδές και πανηγύρια, είναι λογικό ότι μπορείς να βάλεις χειροπέδες στην Euroleague. Και –εδώ που τα λέμε- ποιος δεν θα το σκεφτόταν θετικά, χτίζοντας ένα σωρό δικαιολογίες σε σχέση με τον «χαρακτήρα» και τη λογική του αθλήματος; Πιστεύω μάλιστα ότι και αρκετοί από τους παίκτες τα ονόματα των οποίων γράφτηκαν για την dream team του Ντουμπάϊ, δεν θα είχαν και μεγάλο πρόβλημα να πάνε για ένα-δύο σεζόν στα Εμιράτα να πάρουν το χρήμα των Αράβων.

Συμφωνούμε λοιπόν ότι εδώ που έχουμε φτάσει… money talks and bullshit walks (σε πολύ ελεύθερη απόδοση: όταν μιλάει το χρήμα όλα τα άλλα είναι μπούρδες). Ακόμα μια ακραία «αμερικανιά» ως φράση, αλλά απόλυτη αλήθεια, ως συμπεριφορά στις, μέρες μας. Δεν μπορούν να είναι πολλές οι αντιστάσεις μπροστά στο κέρδος, όπως δείχνουν όλα γύρω μας. Μάλιστα ακόμα και να καταλήξουμε ότι οι Ισπανοί τα γράφουν αυτά για να δείξουν ότι, μετά τον…γίγαντα Μπερτομέου, έρχεται η άλωση του ευρωπαϊκού μπάσκετ από τους «βάρβαρους» το σενάριο είναι έτσι δομημένο που έχει λογική άρα και βάση.

Γιατί λοιπόν εκνευρίζονται και φωνάζουν τύποι σαν κι εμένα για την επέλαση του χρήματος; Πρώτον γιατί…έχουμε αυτό το δικαίωμα. Δεύτερον γιατί ζούμε με το (εν εξελίξει) Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ, το τι σημαίνει, στην πράξη, το να χάνει ένα άθλημα την «ψυχή» του. Με τα ψεύτικα sold out που ανακοινώνει η FIFA, με τους Λιβανέζους ultras των διοργανωτών, με φιλάθλους που δεν ξέρουν καλά-καλά τι βλέπουν μέσα στο γήπεδο, με τις συνεχείς απαγορεύσεις πάνω σε διάφορα θέματα σε όσους έκαναν το ταξίδι για να δουν τους αγώνες, με τις γραφικές δηλώσεις του προέδρου της παγκόσμιας Ομοσπονδίας προκειμένου να δικαιολογήσει την (αποδεδειγμένα) διεφθαρμένη επιλογή για την διοργάνωση του Μουντιάλ.

Αν πούμε ότι μιλάει μόνο το χρήμα τότε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι επιτυχημένο. Αν πούμε ότι πρέπει κάθε διοργάνωση να δίνει και ένα στίγμα για την εξέλιξη του αθλήματος και την απήχηση στο κοινό, τότε σίγουρα το ποδόσφαιρο σε σχέση με το Μουντιάλ πάει πίσω. Αρκεί να δείτε γύρω σας πόσο ασχολούνται πραγματικά με αυτό (και όχι μόνο στοιχηματικά) οι ηλικίες 18-22. Η γενιά δηλαδή που «έρχεται» για να γεμίσει τα γήπεδα, για να κάτσει μπροστά στην τηλεόραση. Η μελλοντικός πελάτης. Ας μη μιλήσω λοιπόν ρομαντικά αλλά…εμπορικά. Οι κινήσεις που πρέπει να γίνονται για την διαρκή επιτυχία και εξέλιξη μιας διοργάνωσης πρέπει πάντα να έχουν στο επίκεντρο και την επαφή του αθλήματος με τη μάζα. Μπορεί εγώ απλά να είμαι ένας εμμονικός «γέροντας», αλλά δηλώνω ότι κατανοώ απόλυτα το οικονομικό σκέλος. Αν όμως ήταν εύκολη η δουλειά και να βρεις το χρήμα και να μην ξεπουλήσεις τα πάντα θα την έκαναν όλοι. Η νέα ηγεσία της Euroleague πρέπει να μάθει από τα (πολλά) λάθη που έχουν γίνει μέχρι τώρα και όχι να κάνει καινούργια. Εκεί έξω υπάρχουν διάφοροι τύποι που έχουν αβέρτα χρήμα να σπρώξουν για να ξεπλύνουν τις (όποιες) αμαρτίες τους ή να έχουν ένα νέο παιχνιδάκι να παίξουν. Αυτό δεν κάνει, εσένα που θα τα πάρεις, οραματιστή και επιτυχημένο παράγοντα.