Η ισπανική υποχώρηση

• Η χαμένη ευκαιρία στη Βαλένθια
• 10 λεπτά εφιάλτη στην Καταλονία
• Η συζήτηση για τον Παπαγιάννη
• Υποχώρηση ή στασιμότητα;

Η μαχητικότητα των Πρασίνων υπήρξε, αν εξαιρέσεις την μαύρη τρύπα του πρώτου δεκαλέπτου κόντρα στην Μπαρτσελόνα. Η προσπάθεια στην άμυνα έγινε ακόμα και με απρόβλεπτους πρωταγωνιστές αλλά και πάλι η έλλειψη επιθετικών λύσεων πρόδωσε το πράσινο οικοδόμημα. Χωρίς ανοικτό γήπεδο στη διάθεσή τους, οι Πράσινοι έχουν σοβαρά προβλήματα στο σκορ.

Η χαμένη ευκαιρία στη Βαλένθια

Θεωρώ το ματς στη Βαλένθια μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία, εξαιτίας του πως εξελίχτηκαν τα τελευταία λεπτά. Η ολική επαναφορά του Ντουέιν Μπέικον πήρε από το χέρι τον Παναθηναϊκό, επέβαλε τον δικό του «νόμο» στο καλάθι των Ισπανών και με το χρονόμετρο να δείχνει 5,4 δευτερόλεπτα, έπειτα από μια ακόμα σωστή άμυνα, ο Αμερικανός σταρ «κόλλησε» κάπου στο κέντρο αντί να προσπαθήσει για ένα λογικό coast to coast.

Αν αυτό το «πάγωμα» ήταν η εξαίρεση, συμβαίνει σε όλους, στον Παναθηναϊκό όμως αυτή η έλλειψη αίσθησης των τελευταίων 3-4 δευτερολέπτων στην επίθεση δεν είναι πρωτόγνωρη. Μοιάζει με μια ατολμία στην απόφαση ή με έλλειψη σχεδίου ειδικών καταστάσεων. Ναι ο χρόνος πιέζει και η συνθήκη είναι πολύ περιορισμένη αλλά έτσι παίζεται το παιχνίδι, ειδικά στη Euroleague και μεγάλες νίκες ακόμα και τίτλοι έχουν κριθεί σε απόφαση/σχέδιο της μιας στιγμής.

Από την αρχή ο Παναθηναϊκός μπήκε πολύ πιο συγκεντρωμένος απ’ ότι συνήθως, διεκδίκησε και πήρε σταθερές διαφορές, που όμως δεν κράτησε, γιατί δεν διαθέτει second unit ίδιας ποιότητας με τους βασικούς του. Ποιους ακριβώς θεωρούμε βασικούς, θα το δούμε στη συνέχεια, γιατί ο κόουτς Ράντονιτς την ανακάτεψε λίγο την τράπουλα με την εκκίνηση στην Καταλονία.

Ο Παναθηναϊκός στη Βαλένθια έκανε λιγότερα λάθη από τους Ισπανούς (12-16), σούταρε ικανοποιητικά στις βολές (77,8%), εξαιρετικά για εκτός έδρας ματς στα τρίποντα (42,3%) αλλά με 22 στα 48 δίποντα, πολλά εκ των οποίων χάθηκαν λόγω βεβιασμένων προσπαθειών και αδέξιων τελειωμάτων, αδίκησε τον εαυτό του και την ισορροπία που κέρδισε στα ριμπάουντ (36-37)

Ο παράγοντας Ντούμπλιεβιτς ήταν και πάλι καθοριστικός προσφέροντας πόντους από τρίποντα, δημιουργώντας με το δυνατό του κορμί για τον εαυτό του και πασάροντας «γιουγκοσλάβικα», για να αξιοποιήσει τους συμπαίκτες του. Πραγματικά απορώ με όσους θεωρούν τον σέντερ της Βαλένθια «παλαιάς κοπής», γιατί μόνο τέτοιος δεν είναι ένας ψηλός, που μπορεί να σουτάρει και να βάλει στο κόλπο τους συμπαίκτες του με ασίστ.

10 λεπτά εφιάλτη στην Καταλονία

Όταν παρατάσσεσαι απέναντι σε μια πληγωμένη Μπαρτσελόνα που είναι ήδη υπό κριτική και έχεις και μια ιδέα για το πως κατηφορίζει η συγκεκριμένη αρένα, η εμφάνιση του Παναθηναϊκού στο πρώτο δεκάλεπτο είναι αποκαρδιωτική, τουλάχιστον όσον αφορά στην πνευματική ετοιμότητα.

Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το 8/10 τρίποντα της Μπαρτσελόνα για το πρώτο δεκάλεπτο είναι εξωπραγματικό αλλά στα αλήθεια είναι; Τόσο περίεργο μας φαίνεται πια, να βλέπουμε συνεπείς σουτέρ; Αντί να μας φαίνεται περίεργο, το ότι σουτάρουν πάνω από τις μισές φορές ανενόχλητοι λόγω αλλαγών και βοηθειών από την αντίπαλη άμυνα; Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μίροτιτς, που παραλίγο να χρεωθεί με παράβαση 5” πριν σουτάρει και μαντέψτε, ευστοχήσει.

Όταν αποφάσισε ο Παναθηναϊκός να πιέσει παραπάνω την περιφέρεια με βοήθειες, παρατηρήθηκε ξανά το φαινόμενο της ρακέτας-αεροδρόμιο με διαρκείς πάσες των Καταλανών για εύκολα καλάθια-καρφώματα του Σατοράνσκι και της παρέας του.

Στη συνέχεια χωρίς ο Παναθηναϊκός να παίξει εξαιρετικό μπάσκετ, κατάφερε να ισορροπήσει και να ισοφαρίσει σχεδόν δείχνοντας άλλη μια φορά πόσο πνευματικά soft είναι η Μπαρτσελόνα με τραγικές εσωτερικές ισορροπίες στο rotation. Όλα αυτά με ευθύνη του Σάρας, που μεταδίδει έναν διαρκή εκνευρισμό κι όχι με στιγμιαίες κρίσεις Ομπράντοβιτς style.

Και πάλι η «ταραχή» στο μυαλό των Πρασίνων στην εκτέλεση των τελευταίων λεπτών, έφερε απονενοημένες προσπάθειες 3 πόντων αντί διεισδύσεων αλλά τι παράπονο να έχει κανείς από τον Μπέικον, που έφαγε το άπειρο ξύλο κάθε φορά που εφορμούσε στην καταλανική ρακέτα. Κάποιες φορές δυστυχώς το μυαλό των παικτών δίνει την οδηγία, «κάνε το εύκολο» και αυτό δεν είναι να πας να συγκρουστείς με τα άλλα κορμιά αλλά το να σουτάρεις με προσευχή. Εναλλακτικό σχέδιο με άλλον παίκτη υπήρχε στον Παναθηναϊκό; Όχι δεν υπήρχε.

Συνολικά ο Παναθηναϊκός σούταρε 81,8% βολές, επικράτησε στα ριμπάουντ με 37-28 (13 επιθετικά παρακαλώ), έκανε λιγότερα λάθη (13-15) αλλά είχε 19/40 δίποντα και 4/22 τρίποντα! Πολλά, πάρα πολλά άστοχα σουτ, υπό πίεση αντιπάλων, υπό πίεση χρόνου, με κακές προϋποθέσεις και τραγικά αδέξια τελειώματα ξανά στη ρακέτα. Απέναντι η Μπαρτσελόνα είχε 14/30 δίποντα και 13/25 τρίποντα είτε με παρέλαση καρφωμάτων είτε με κατά κανόνα ανενόχλητα σουτ από τα 6,75.

Η συζήτηση για τον Παπαγιάννη

Προσωπικά έχω κάνει κριτική παλιότερα στον Γιώργο Παπαγιάννη σε επίπεδο παρεξηγήσιμο, λες κι έχω κάτι εναντίον του ανθρώπου και αθλητή. Με θλίβουν όμως οι επιθέσεις που δέχεται ο PG, αν αυτές είναι προσωπικές κι όχι στο πλαίσιο της ομάδας. Και η ομάδα αυτή τη στιγμή δεν τον στηρίζει.

Μέτρησα τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις χτες στο κρίσιμο 2ο ημίχρονο, που ο Παπαγιάννης ήταν εντελώς αμαρκάριστος, η προφανής επιλογή για σκορ και οι συμπαίκτες του τον αγνόησαν. Όχι δεν τον είδαν, τον αγνόησαν. Στην επίθεση δεν μπορεί να πάρει ψυχολογία «απειλής», αν δεν τροφοδοτείται, τουλάχιστον στα εύκολα. Ναι χάνει σουτ από κάτω υπό εξαιρετική πίεση και πατώντας σε λάθος σημεία της ρακέτας, έπειτα από ένα επιθετικό ριμπάουντ ή μια διεκδικούμενη μπάλα. Το μακρινό σουτ που έχει βελτιώσει, δεν θα αποτελέσει ποτέ σταθερό όπλο, όπως δικαίως ζητούσε χτες στη μετάδοση ο Νικήτας Αυγουλής, γιατί απλά στην Ελλάδα οι αθλητές δεν έχουν γαλουχηθεί να σουτάρουν, ειδικά τα πεντάρια.

Στην άμυνα εξαιτίας του όγκου που έχει χάσει δεν κοντράρει εύκολα στον κορμό αντίπαλα σέντερ, όμως πιέζει τα σουτ ψηλά, τρέχει να βοηθήσει σχεδόν σε κάθε περιφερειακή άμυνα, για να δυσκολέψει drive και σουτ, χωρίς κανένας να καλύπτει την πάσα στον παίκτη του Παπαγιάννη πλην Πονίτκα. Εκεί ποιος είναι εκτεθειμένος; Ο Παπαγιάννης που γίνεται λάστιχο σε κάθε άμυνα ή οι συμπαίκτες του;

Ο Γκουντάιτις που έχει ένα έξυπνο επιθετικό ρεπερτόριο με μερικά «υπόγεια» καρφώματα και καλό παιχνίδι στο post είναι εξαιρετικά αργός στην άμυνα εκτός ρακέτας, οπότε εντελώς ακατάλληλος για κάθε άμυνα με αλλαγές.

Το πραγματικό πρόβλημα για μένα δεν είναι στη θέση 5 (ναι κι εγώ θα ήθελα έναν ακόμα παίκτη εκεί) αλλά στη θέση 4. Ο Γουίλιαμς, ο Μπέικον κατά συνθήκη και ο Πονίτκα στα πολύ χαμηλά σχήματα δεν μπορούν να δώσουν physical άμυνα σε ψηλούς και να γεμίσουν τη ρακέτα. Ο Πονίτκα είναι συγκλονιστικός στο ριμπάουντ πηγαίνοντας στην μπάλα δυναμικά με 9 κερδισμένα στη Βαλένθια κι άλλα 9 στη Βαρκελώνη αλλά ταυτόχρονα πρέπει και να κατεβάσει την μπάλα, βοηθώντας μια περιφέρεια που της λείπει ένας παίκτης.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει τον Μήτογλου, τον καλό Γκιστ και ειδικά τον πρώιμο Μπατίστ, που να μπορεί να παίξει ψευτοπεντάρι και να συνθέσει δίδυμο σε άμυνα κι επίθεση με Παπαγιάννη ή Γκουντάιτις. Ο Μαντζούκας έπαιξε πιεστική άμυνα απέναντι στον Μίροτιτς του 4ου δεκαλέπτου, επιτρέψτε μου όμως να χρειάζομαι κι άλλο δείγμα στο 4 από τον νεαρό φόργουορντ. Χρειάζεται βέβαια κι αυτός εμπιστοσύνη από τον προπονητή του.

Υποχώρηση ή στασιμότητα;

Το ζητούμενο σε αυτόν τον Παναθηναϊκό για μένα είναι, να παίζει τον Ιανουάριο καλύτερο μπάσκετ από τον Οκτώβριο και τον Μάιο καλύτερο μπάσκετ απ΄ ό,τι τον Ιανουάριο. Ακόμα κι έτσι να γίνουν τα πράγματα δεν είναι καθόλου ασφαλή τα play off. Αντιθέτως παραμένει outsider.

Μπροστά στην τραγική εικόνα της αρχής, ναι ο Παναθηναϊκός παίζει καλύτερα ακόμα και κόντρα σε μηχανές όπως η Μπαρτσελόνα. Όμως δεν φτάνει. Έρχονται πολύ δύσκολα ματς απέναντι σε άλλες δυο «μηχανές», την Έφες και τον Ολυμπιακό και οι Πράσινοι απαγορεύεται να έχουν άλλο δεκάλεπτο σαν το πρώτο στην Καταλονία.

Από τα οκτώ δεκάλεπτα που παίχτηκαν επί ισπανικού εδάφους συν μια παράταση, αυτό το 1ο κόντρα στην Μπαρτσελόνα φάνηκε στα μάτια μου σαν υποχώρηση στην πρόοδο της ομάδας, σαν άγνοια των βασικών αρχών της. Πιεστική άμυνα, ριμπάουντ κι ανοικτό γήπεδο. Σε οτιδήποτε άλλο, ο Παναθηναϊκός δεν συγκαταλέγεται ακόμα στις Top 8 ομάδες της Ευρώπης.