Αν είσαι Παναθηναϊκός ξέρεις

Πρώτα απ’ όλα χτες βράδυ δεν έχασε ο Παναθηναϊκός, νίκησε ο Ολυμπιακός. Συνετρίβη ο Παναθηναϊκός θα με διορθώσει κάποιος, θριάμβευσε ο Ολυμπιακός. Όποιο ρήμα κι όποια έκφραση χρησιμοποιήσετε καθ’ υπερβολή, με χαρά την αποδέχομαι. Ό,τι είναι κόσμιο κι όχι βγαλμένο από το λεξικό πράσινων και κόκκινων αούγκανων, με χαρά το διαβάζω. Ό,τι άλλο γράφεται και αναπαράγεται σε social media εν τω μέσω βαθύ ύπνου ΕΣΗΕΑ και εισαγγελέων, ας τα θυμηθούν αργότερα οι κλαίοντες και κλαίουσες τα κροκοδείλια δάκρυα.

Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα έπαιξε αυτό που ξέρει να παίζει, ένα μπάσκετ με αρχές, μοντέρνο, ζυγισμένο αμυντικά κι επιθετικά, χωρίς ενστικτώδεις αντιδράσεις κι εμπνεύσεις. Μπάσκετ με σκέψη, όχι «σκεπτόμενο μπάσκετ», μπάσκετ με κατανόηση του ποιοι παίκτες είναι μέσα στο παρκέ και που μπορείς να σημαδέψεις για να πετύχεις τον αντίπαλο ανήμπορο να σε αντιμετωπίσει. Κρατήστε το «ανήμπορος» παρακαλώ. Αν είσαι Παναθηναϊκός ξέρεις τι εννοώ.

Το γιατί ο Φαλ «τρώει Χριστιανούς» στις ρακέτες, πιθανώς στον Παναθηναϊκό το ερμηνεύσουν, αφού ο Γάλλος θα έχει αποσυρθεί από το μπάσκετ. Το γιατί οι δυο περιφερειακές γραμμές απέχουν παρασάγγας, ας το εξηγήσουν όσοι επέλεξαν να ξεκινήσουν να δομούν την πράσινη περιφέρεια από τον φιλότιμο Πάρις Λι. Δεν είναι ότι ο πρώην της Μονακό κακώς παίζει στον Παναθηναϊκό, είναι ότι κακώς ξεκίνησες από κει. Αν είσαι Παναθηναϊκός, ξέρεις τι εννοώ.

Κάποτε ο Παναθηναϊκός έπρεπε να λύσει τον γρίφο, πως να αντιμετωπίσει το υπερόπλο ρακέτας (κι όχι μονο) Ρόι Τάρπλεϊ. Το έλυσε κολλώντας πάνω του τον Αργύρη Παπαπέτρου και βάζοντας πίσω του να τον περιμένει ο Στόγιαν Βράνκοβιτς. «Άλλες εποχές» θα πει κάποιος. Άλλοι παίκτες θα μου επιτρέψετε να απαντήσω εγώ. Υπήρχε ο Βράνκοβιτς, απέμενε το σχέδιο. Χωρίς Στόγιαν ποιος να σκεφτεί τι;

Το γιατί στον Παναθηναϊκό υπάρχει πληθώρα «κοντών», που κουτουλάνε μεταξύ τους και ένδεια «ψηλών», που δεν ταιριάζουν ώστε να συνυπάρξουν, ας το απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος. Ο ίδιος που θα προσπαθήσει να εξηγήσει μελλοντικά, γιατί επί σειρά σεζόν έγινε προσπάθεια να στηθεί μια ομάδα χωρίς άσο πρώτης γραμμής. Αν είσαι Παναθηναϊκός, έχεις δει μπόλικους άσους πρώτης γραμμής, οπότε ξέρεις τι εννοώ.

Μπάσκετ καλώς ή κακώς δεν παίζουν τα διαβατήρια. Μπάσκετ παίζουν αυτοί που μπορούν ανεξαρτήτως εθνικότητας. Κι αφού ο κανονισμός της Euroleague δεν σε περιορίζει και ο ελληνικός κανονισμός δεν σε στενεύει να χτίσεις έναν βασικό κορμό, ξεκινάς να χτίζεις με έξι «που να μπορούν». Δεν έχει σημασία, αν ο τάδε δημοσιογράφος κι ο δείνα αρθρογράφος έχουν κολλητηλίκια με τον τάδε παίκτη και τον δείνα μάνατζερ. Γιατί αποφάσεις και σχέδιο αναλαμβάνει ένας. Όχι επιτροπή σοφών και το παναθηναϊκό περιβάλλον αλλά ένας. Αν είσαι Παναθηναϊκός ξέρεις.

Υπάρχουν παίκτες αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό, που αδίκως κατηγορούμε, αν «κάνουν» για να παίζουν στον Παναθηναϊκό. Δεν καταπάτησαν κανενός το χωράφι, δεν μπούκαραν λαθραία στα αποδυτήρια. Είτε τους επέλεξαν λανθασμένα είτε δεν περίσσευαν άλλοι λόγω εθνικότητας για να φορέσουν την φανέλα με το Τριφύλλι. Γιατί δεν περίσσευαν; Αν είσαι Παναθηναϊκός ξέρεις.

Με ρώτησε ένας φίλος τις προάλλες, τι γνώμη έχω για τον Ράντονιτς. Γιατί να έχω γνώμη; Μήπως ξέρω τι κάνει ο Ράντονιτς; Μήπως ξέρω τι επίδραση έχει στη στελέχωση, τι επικοινωνία έχει με τους παίκτες του, ποιο μερίδιο αποφάσεων του αναλογεί; Και στα σοβαρά τώρα. Πιστεύετε στ’ αλήθεια, ότι υπάρχει δημοσιογράφος, αρθρογράφος, blogger, που να μπορεί να κρίνει τις γνώσεις και τα πλάνα του Ράντονιτς, ακόμα κι αν βρίσκεται στα αποδυτήρια και στις προπονήσεις του Παναθηναϊκού; Πόσο μάλλον όταν δεν είναι. Θέλω να είμαι δίκαιος με τον Μαυροβούνιο, ακόμα κι αν πολύ σύντομα δεν θα έχει καμιά σχέση με τον Παναθηναϊκό.

Στο ντοκιμαντέρ του Netflix “Last Chance U: Basketball” ο κόουτς Μόζλι σε ένα καταστροφικό ξεκίνημα σεζόν, σκέφτεται φωναχτά. «Είναι η πρώτη φορά στην καριέρα μου που δυσκολεύομαι να καταλάβω τι παίκτες έχω στα χέρια μου, τι ομάδα πάω να φτιάξω.» Φυσικά όταν φύγει αργά ή γρήγορα ο Ράντονιτς, θα ειπωθούν πολλές ανέκδοτες ιστορίες, πολλά «ελληνικά και διασκεδαστικά», όπως κάποτε με τον «ιδιόμορφο» κόουτς Ιβάνοβιτς που άκουσον άκουσον ήταν πολύ σκληρός και απαιτητικός στις προπονήσεις και στις ασκήσεις φυσικής κατάστασης. Εγώ που δεν κάνω παρέα με μάνατζερ και προπονητές, Έλληνες, Σέρβους ή άλλους δεν βλέπω ποιος θα έρθει και στρώσει τον Παναθηναϊκό. Αυτόν τον Παναθηναικό με αυτούς τους παίκτες. Αν κι εσύ είσαι Παναθηναϊκός κι όχι insider ξέρεις τι εννοώ.

Για να μην τα κλωθογυρνάμε κουραστικά τα πράγματα, αν είσαι Παναθηναϊκός, ξέρεις πως το συγκεκριμένο σύνολο που φοράει τη φανέλα με τα έξι αστέρια, δεν έχει καμιά σχέση με την ομάδα που κέρδισε αυτά τα έξι αστέρια και διεκδίκησε πολλά περισσότερα. Και προσωπικά δε με χαλάει, αν υπάρχουν καλύτερες ομάδες, μεγαλύτερες οικονομικές δυνατότητες αλλού, αν τέτοια επιτυχημένη ομάδα είναι ο «αιώνιος» Ολυμπιακός. Όλα στη ζωή είναι κι όλα καλώς να έρθουν. Το μόνο που κυριολεκτικά με ενοχλεί και με απομακρύνει, είναι η έλλειψη σεβασμού στον Παναθηναϊκό. Αν είσαι Παναθηναϊκός ξέρεις ακριβώς τι εννοώ.

Υ.Γ. Αν είναι να κάνουμε κριτική, θα ξεκινάμε από το σπίτι μας. Ένας βασικός λόγος που δε θα ξαναπατήσω σε ελληνικό γήπεδο είναι η πράσινη κερκίδα. Ο υπέροχος κόσμος μας, που σηκώνει εμετικά πανό κατά προπονητών, που κάνουμε πως δεν βλέπουμε. Που φουσκώνει πλαστικούς φαλλούς σε γήπεδο με παιδιά και αθλητές κι αυτό είναι οπαδικό κίνημα. Που ζέχνει εμετικά συνθήματα και είναι φυσιολογικό. Εγώ από αυτά μακριά. Κι όσοι τα βαφτίζετε καζούρα ή ασήμαντα, είστε πιο εμετικοί υποκριτές κι από τους πολιτικούς που θρηνούν τον κάθε αδικοχαμένο Άλκη.