Αλήθεια ποιος περίμενε πρώτο τον Ολυμπιακό και 16ο τον Παναθηναϊκό;

Το παραδέχτηκε χθες (06/01) και ο Μεσίνα στο Στάδιο «Ειρήνης Φιλίας», αλλά νομίζω ότι αποτελεί κοινό τόπο και για τους υπόλοιπους 17 προπονητές της διοργάνωσης. Η εφετινή Euroleague είναι μακράν η πιο ανταγωνιστική και συναρπαστική της τελευταίας 7ετίας. Στο διάστημα, δηλαδή, που διεξάγεται ισχύον format, όπου όλοι παίζουν με όλους.

Άλλωστε, κάθε αγωνιστική κρύβει και τουλάχιστον μία έκπληξη με τις ισορροπίες να αλλάζουν από εβδομάδα σε εβδομάδα και τις αποστάσεις με μεταξύ 4άδας, 8άδας και τελευταίων θέσεων να είναι πολύ μικρές.

Τώρα, λοιπόν, που φτάσαμε στα μέσα της διαδρομής και με δεδομένο ότι από την ερχόμενη Τρίτη (10/01) θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα, ας επιχειρήσουμε έναν μίνι απολογισμό των όσων είδαμε στον 1ο γύρο.

Οι ομάδες που θα είναι σίγουρα στα playoffs

Η παρουσία του Ολυμπιακού στην κορυφή της βαθμολογίας, έστω και μέσω 5πλής ισοβαθμίας, συνιστά σημαντική επιτυχία για τον σύλλογο (ειδικότερα από την στιγμή που το budget του βρίσκεται κάτω από την μέση της σχετικής κλίμακας) αλλά και για το ελληνικό μπάσκετ, που δεν διανύει και καμία «χρυσή εποχή»... Αντιθέτως, προσπαθεί να καλύψει το χαμένο έδαφος και την καμένη γη που άφησαν οι τελευταίες θητείες της προηγούμενης διοίκησης στην ΕΟΚ.

Προσωπικά, στο ξεκίνημα της σεζόν είχα εκτιμήσει ότι οι «ερυθρόλευκοι» θα τερματίσουν μεταξύ 3ης και 6ης στην κανονική περίοδο και το τελείωμα του 1ου γύρου τους βρίσκει στην κορυφή (μαζί με άλλες 4 ομάδες), έχοντας μία νίκη λιγότερο από πέρυσι (ρεκόρ 12-5) που ήταν 3ος μετά τα μισά παιχνίδια.

Η παρουσία των νταμπλούχων στην κορυφή της κατάταξης παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς τις δύο ήττες-αυτοχειρίες που έκαναν από την Βαλένθια εντός (από το +16) και την Βιλερμπάν εκτός (από το +21), αλλά και την εν γένει αγωνιστική τους εικόνα και το μπάσκετ που παίζουν.

H πρωτιά στην αξιολόγηση (μ.ο. 107,5), στις ασίστ (μ.ο. 22,6), τα κλεψίματα (μ.ο. 8,6), στις βολές (84,2%), στα δίποντα (59,1%) και η καλύτερη επίθεση (μ.ο. 86,6π.), αποτελούν αδιάσειστα στοιχεία για την μέχρι στιγμής εξαιρετική πορεία των «ερυθρόλευκων», που είναι έργο Μπαρτζώκα, παικτών και διοίκησης.

Πέραν του Ολυμπιακού, θεωρώ ότι οι δύο ισπανικές ομάδες (Ρεάλ και Μπαρτσελόνα είναι ισόβαθμες με τους Πειραιώτες στην κορυφή με ρεκόρ 11-6) αλλά και η Εφές Αναντολού (7η με ρεκόρ 9-8), που παραδοσιακά δεν ξεκινάει καλά και στην πορεία βρίσκει ρυθμό, θα είναι σίγουρα στα playoffs.

Από ‘κει και πέρα, εκτιμώ ότι σχεδόν δεδομένη πιστεύω ότι είναι και η παρουσία της Μονακό, που βρίσκεται στο +3 στον συντελεστή που μετράει την διαφορά εκτός έδρας νικών και εντός έδρας ηττών και ο οποίος άλλοτε αποτελούσε σημαντικό κριτήριο για το πλεονέκτημα έδρας, αλλά πλέον παρέχει ασφάλεια μόνο για την πρόκριση στους “8”.

Οι ομάδες που θα το παλέψουν μέχρι τέλος

Στην επόμενη κατηγορία δίνω προβάδισμα στην Φενερμπαχτσέ, που αυτή την στιγμή βρίσκεται στην 6η θέση (με ρεκόρ 10-7), πάνω από την συμπολίτισσά της και δύο φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης, Εφές. Η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη ξεκίνησε εντυπωσιακά με 9 νίκες σε 10 αγώνες, αλλά έκτοτε μετράει 6 ήττες στα τελευταία επτά ματς, εκ των οποίων οι πέντε διαδοχικές.

Παρ’ αυτά, θεωρώ ότι η εμπειρία του Έλληνα ομοσπονδιακού τεχνικού αλλά και το ποιοτικό υλικό που διαθέτει, θα βοηθήσουν την ομάδα της ασιατικής πλευράς της Πόλης, να ανακάμψει και να εδραιωθεί στην 8άδα.

Ακριβώς πιο κάτω βρίσκουμε την Μπασκόνια, που είναι ίσως η πιο ευχάριστη έκπληξη του 1ου γύρου, από την άποψη ότι έχει το καλύτερο ρεκόρ (11-6) μαζί με άλλες τέσσερις ομάδες. Σκεφτείτε ότι αν δεν έχανε στον πόντο από την Άλμπα στο Βερολίνο, θα ήταν τώρα μόνη πρώτη και θα μετρούσε 7 συναπτές νίκες.

Η δουλειά που έχει κάνει ο rookie στην Euroleague, Ισπανός τεχνικός, Γιοάν Πεναρόγια είναι πάνω από κάθε προσδοκία, ωστόσο, πιστεύω ότι η πορεία των Βάσκων έχει να κάνει και με συγκυρίες που έτυχαν στους αντιπάλους τους και εκτιμώ ότι δεν θα έχει την ίδια συνέχεια. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι θα έχουν τον πρώτο λόγο για την επιστροφή τους στα playoffs, αν «κεφαλαιοποιήσουν» τα εως τώρα πεπραγμένα τους.

Από ‘κει και κάτω, εκτιμώ ότι θα γίνει μεγάλη μάχη ανάμεσα στον Ερυθρό Αστέρα, την Ζάλγκιρις και την Μακάμπι που έχουν τον ίδιο απολογισμό νικών-ηττών (9-8) και την Παρτίζαν (ρεκόρ 8-9) που βρίσκεται έναν βαθμό πιο πίσω.

Αυτή την στιγμή, οι «ερυθρόλευκοι» του Βελιγραδίου δείχνουν να έχουν το προβάδισμα, λόγω ρυθμού, φόρμας και τεχνικής καθοδήγησης, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον τραυματισμό του Κέεναν Έβανς που έπληξε τους Λιθουανούς και την μεγάλη αστάθεια και ασυνέπεια της «ομάδας του λαού» μακριά από το Τελ Αβίβ.

Μεγάλο μειονέκτημα για την ανεβασμένη ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (μετράει 4/4), είναι ότι μαζί με την Βαλένθια (μ.ο. 83,2π.) και την Άλμπα (μ.ο. 83,3π.) δέχονται τους περισσότερους πόντους στην διοργάνωση (μ.ο. 83,1π.).

Οι ομάδες που σκέφτονται ήδη την επόμενη ευρωπαϊκή σεζόν

Στο τελευταίο group βρίσκουμε τις ομάδες που δύσκολα θα σηκώσουν κεφάλι στο 2ο μισό της regular season και σταδιακά θα επικεντρωθούν στις εγχώριες υποχρεώσεις και στον ευρωπαϊκό σχεδιασμό της επόμενης σεζόν.

Ο λόγος κατ’ αρχάς για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος πίστευα ότι θα ήταν πολύ περισσότερος ανταγωνιστικός και ότι θα έδινε μάχη για να είναι στα playoffs, έχει παρουσιαστεί πολύ κατώτερος των περιστάσεων και βρίσκεται στην προτελευταία θέση της βαθμολογίας, μετρώντας 5 σερί ήττες.

Όσο και να θέλω να βρω ελαφρυντικά για τον Ράντονιτς (που υπάρχουν), η διαχείρισή του δείχνει πολύ κατώτερη των προσδοκιών, ενώ η επιρροή του στους παίκτες μοιάζει μηδενική. Επίσης το μεγάλο traffic που υπάρχει στις θέσεις “2” και “3” και η έλλειψη back-up «τεσσαριού», αποτελούν κακώς κείμενα του σχεδιασμού, με αποτέλεσμα οι πιθανότητες ολικής επαναφοράς να συγκεντρώνουν λίγες πιθανότητες.

Το ίδιο πάνω-κάτω ισχύει και για την Αρμάνι Μιλάνου, που έχει ένα από τα μεγαλύτερα budget της EL αλλά χτυπήθηκε από πολλούς τραυματισμούς κι έμεινε πολύ πίσω (έκανε 9 σερί ήττες στα μέσα του 1ου γύρου). Αν και έχει μεγάλη ποιότητα και βάθος στο ρόστερ, της λείπει η «χημεία», οπότε μάλλον θα «λείψει» από την 8άδα.

Από ‘κει και πέρα, η Μπάγερν, η Βιλερμπάν και η Άλμπα έχουν χαμηλότερη ποιοτική στάθμη παικτών σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, ενώ η Βαλένθια στερείται των εμπειριών για να κάνει το μεγάλο βήμα.