Το «αυτονόητο» που έχει χτίσει ο Ολυμπιακός
Αν ο Ολυμπιακός αυτοκτονούσε κόντρα στην Αρμάνι, μέσα στο σπίτι του, μια βδομάδα μετά τον θρίαμβο στο ΟΑΚΑ επί του Παναθηναϊκού θα έπρεπε να επαναδιατυπώσουμε βασικούς κανόνες της ψυχολογίας, ως επιστήμη. Και θα έπρεπε να ανησυχήσουν όλοι σοβαρά, στην ομάδα, για τον εαυτό τους.
Οι Ερυθρόλευκοι έκαναν αυτό που όφειλαν απέναντι στην προ εβδομάδας εικόνα τους με απόλυτα πειστικό τρόπο. Γεγονός πολύ σημαντικό γιατί δεν τους βγήκε η ψυχούλα να νικήσουν ώστε να δημιουργηθούν δεύτερες σκέψεις για το αν η απόλυτη επικράτηση στο ντέρμπι ήταν μια (εντυπωσιακή πλην όμως) παρένθεση στα ματς με τα μεγάλα νεκρά διαστήματα που βρέθηκε τελικά ο Ολυμπιακός να τα χάνει μέσα από τα χέρια του. Όποιος πει ότι δεν περίμενε αυτό τον αγώνα (και) με τέτοιου είδους ερωτήματα, σκεπτόμενος ότι είχε προηγηθεί του αγώνα στο ΟΑΚΑ, θα λέει ψέματα.
Ο Ολυμπιακός αυτής της περιόδου είναι εντυπωσιακά αποτελεσματικός σε πολλά ματς και εντυπωσιακά αυτοκτονικός σε αυτά που διακόπτουν -βίαια- την πορεία του. Μπορεί να ζούμε (λένε) την πιο ανταγωνιστική Euroleague των τελευταίων ετών (ποιοτικά δεν πιστεύω ότι είναι η καλύτερη) και όλοι να έχουν δικαίωμα στη νίκη, αλλά όσον αφορά τους Ερυθρόλευκους η κουβέντα αφορούσε όχι το "γιατί" αλλά το "πώς" έχασαν στα περισσότερα από τα ματς που είχαν απώλειες. Συγκριτικά πάντα με την απόδοση τους στις πολλές, καλές βραδιές τους.
Κάνω την κουβέντα σήμερα μετά από, ακόμα μία, εμφατική νίκη γιατί έχω την αίσθηση ότι και στο σταφ του Ολυμπιακού, όση ικανοποίηση και αν δίνουν, δεν αρέσουν και πολύ οι ύμνοι. Και λόγω της μπασκετικά προλεταριακής προσέγγισης του Γιώργου Μπαρτζώκα σε αυτό που θέλει να παίζει η ομάδα του, θεωρώ πως η αποθέωση μπορεί και να...ζορίζει λίγο την κατάσταση.
Θα είναι θέμα όταν χάνει
Έχω δηλώσει την αγάπη μου στο στιλ, τη φιλοσοφία και την αποτύπωση του στο παρκέ, του μπάσκετ που υπηρετεί ο Ολυμπιακός. Είναι κάτι που πρέπει να εκτιμήσει ο κόσμος του (και του μπάσκετ συνολικά) πέρα και από τις νίκες (που χωρίς αυτές βέβαια δουλειά δεν γίνεται). Όμως ακριβώς εξαιτίας αυτής της προσέγγισης και της δουλειάς που γίνεται για να βγαίνει αυτή στο γήπεδο, βραδιές όπως αυτή με την Αρμάνι θα (πρέπει να) είναι το αυτονόητο για τους Ερυθρόλευκους. Και στο τέλος τη ημέρας, αφού έχει γίνει η δουλειά, ο ένας να χτυπάει τον άλλο την πλάτη και να ξέρουν ότι έκαναν ένα βήμα ακόμα γουστάροντας αυτό που παίζουν. Γιατί κυρίως αγαπάνε αυτό που λέγεται μπάσκετ υπηρετώντας το ως σύνολο. Για αυτό αν κρατάω κάτι συγκεκριμένα από το συγκεκριμένο ματς είναι η "επιβράβευση" του Πίτερς για την δουλειά που έκανε, μέσα στο αμυντικό πλάνο της ομάδας (απόντος Βεζένκοβ) στο ΟΑΚΑ όπως και η μεγαλύτερη πίστη στον Κάνααν. Κινήσεις που ενώνουν ακόμα περισσότερο το γκρουπ.
Όταν ορίζω νίκες όπως η τελευταία ως "αυτονόητο" δεν τις υποτιμώ. Αντίθετα από την πλευρά μου είναι η σφραγίδα του υψηλού επιπέδου στο οποίο έχει ανέβει ο Ολυμπιακός με αυτό το μπάσκετ. Και ακριβώς γι αυτό, στο μυαλό μου, θέμα συζήτησης υπάρχει όταν συμβαίνει κάτι διαφορετικό, γιατί η ομάδα ξεχνάει τον εαυτό της και θέλει να κερδίσει χωρίς κόπο στην άμυνα. Οπότε και γράφω για το "βέρτιγκο του αψυχολόγητου Ολυμπιακού". Δεν τα αναφέρω αυτά για να ...με υποστηρίξω αλλά γιατί ο Ολυμπιακός είναι ευρωπαϊκό μέγεθος που θα ζει με τις επιτυχίες του και θα γίνεται θέμα στις στραβές του.
Και οι απορίες για τον Παναθηναϊκό
Το εντελώς αντίθετο δηλαδή από τον Παναθηναϊκό του οποίου έχουν φτάσει να γίνονται σημείο αναφοράς οι νίκες και συνήθεια οι ήττες. Δεν στρίβω το μαχαίρι στην πληγή των φίλων των Πράσινων, που αιμορραγεί κατ' εξακολούθηση. Απλά απορώ πως, σε έναν τόσο μεγάλο οργανισμό, δεν βρίσκεται ένας άνθρωπος να επιχειρήσει να χτίσει το αυτονόητο και πάλι. Το σωστό μπάσκετ. Απορώ και για ακόμα έναν λόγο. Για το ότι αρκετά ΜΜΕ θεωρούν βλάκες τους οπαδούς της ομάδας και τους πουλάνε μεταγραφικά φύκια σε μια περίοδο που ο Παναθηναϊκός ακόμα και αν μπορούσε τυπικά, που θα έβρισκε πέντε έξι καλούς παίκτες να αλλάξει αυτούς που έχει και έχουν παραδώσει το πνεύμα; Πριν από μία βδομάδα καταλήξαμε (εκ των πραγμάτων) ότι το πρόβλημα ήταν ο...Πεδουλάκης και η απομάκρυνση του θα απελευθέρωνε τον Ράντονιτς. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η οποία σχολιάζεται από μόνη της θεωρώ, μάλλον πρέπει να σκεφτούμε πόσο σοβαρά επιθυμούν κάποιοι να παίρνουν πλέον τον εξάστερο στην Ευρώπη.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
