Διάρθρωση, σχεδιασμός και διαχωρισμός ρόλων

• Η κατάσταση στον Παναθηναϊκό

Το ότι αυτή την στιγμή, οι δύο ομάδες δεν αποτελούν συγκρίσιμα μεγέθη, δεν αποδεικνύεται ούτε από την βαθμολογική διαφορά τους σε Basket League και Euroleague, ούτε από τα μεταξύ τους αποτελέσματα (οι «ερυθρόλευκοι» μετρούν 10 διαδοχικές νίκες τους τελευταίους 14 μήνες, σε όλες τις διοργανώσεις), ούτε από την μεγάλη απόσταση που χαρακτηρίζει το αγωνιστικό τους πρόσωπο.

Οι παραπάνω συγκρίσεις, άλλωστε, οδηγούν στα πιο ευδιάκριτα αποτελέσματα. Ο Ολυμπιακός, που μέχρι στιγμής μετράει ένα 3/3 σε βάρος του Παναθηναϊκού (σε Super Cup, πρωτάθλημα και Euroleague) έχει σχεδόν εξασφαλίσει την πρωτιά στην κανονική περίοδο του ελληνικού πρωταθλήματος (έχει δύο βαθμούς διαφορά από τον «αιώνιο αντίπαλό» του και το +2 στο μεταξύ τους ματς στο ΣΕΦ) και διεκδικεί με αξιώσεις μία θέση στην πρώτη τετράδα της πιο ανταγωνιστικής Euroleague της τελευταίας 7ετίας, με το ισχύον format.

Το ότι οι «ερυθρόλευκοι» σχεδιάστηκαν με βάση την φιλοσοφία του Γιώργου Μπαρτζώκα και για να παίξουν το μπάσκετ που ταιριάζει στους παίκτες τους (αποκτήθηκαν τέσσερις ξένοι ρολίστες), φαίνεται από την συνολική αγωνιστική τους εικόνα.

Οι πρωτιές τους σε αξιολόγηση, επίθεση, ασίστ, κλεψίματα και ευστοχία σε δίποντα και βολές και φυσικά η καθολική αναγνώριση από σύσσωμο τον κόσμο του ευρωπαϊκού μπάσκετ «μιλούν» εκ του ασφαλούς για την δουλειά που έχει γίνει στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά και στην θωράκισή της προσπάθειας με ανθρώπους που έχουν διακριτούς ρόλους. Αλλά και που φροντίζουν για την σωστή διαχείριση των προβλημάτων αλλά και των όποιων αγωνιστικών κρίσεων, που πάντα προκύπτουν.

Κοινώς, πέραν της στήριξης στις επιλογές του καλοκαιριού και στον σχεδιασμό που αποτελεί την πυξίδα στην διάρκεια της σεζόν, ο πειραϊκός οργανισμός έχει μία ιδανική διάρθρωση στελεχών (general manager, sports director και team manager) που έχουν ξεχωριστές αρμοδιότητες και βρίσκονται σε συνεχή επαφή με το τεχνικό επιτελείο για να διασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του αγωνιστικού τμήματος. Με γνώμονα ότι οι παίκτες θα είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι στις υποχρεώσεις τους μέσα στο γήπεδο και θα έχουν λυμένα ολα τα υπόλοιπα ζητήματα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι πρωταθλητές σπάνια προβαίνουν σε αλλαγές προπονητών ή παικτών μεσούσης της περιόδου, στηρίζουν μέχρι τέλους, το πλάνο, ενώ πλέον «πετάνε» σχεδόν μόνιμα και προς όλους τους προορισμούς της Euroleague με πτήσεις τσάρτερ (για να ταλαιπωρούνται λιγότερο οι παίκτες).

Με αυτά και με εκείνα, ο Ολυμπιακός έχει ρεκόρ 6-3 μακριά από το ΣΕΦ (μόνο η Ρεάλ έχει περισσότερες νίκες εκτός έδρας) και μετά τις πρώτες 19 αγωνιστικές αγωνιστικές της regular season, έχει το 2ο καλύτερο ρεκόρ της κατάταξης (πίσω από την «βασίλισσα» την οποία υποδέχεται στο Φάληρο την ερχόμενη εβδομάδα), ενώ θεωρείται από τα φαβορί για να πάρει πλεονέκτημα έδρας στα playoffs.

Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι ότι οι Πειραιώτες καταφέρνουν να πιστοποιούν την αγωνιστική τους ταυτότητα σε πολύ κρίσιμα παιχνίδια στα οποία είχαν απουσίες-κλειδιά (όπως κόντρα στον ΠΑΟ με τον Βεζένκοβ και απέναντι στην Βίρτους με τον Σλούκα) και αν δεν είχαν κάνει κάποιες μη αναμενόμενες «γκέλες» (όπως οι ήττες από την Βιλερμπάν παρά το +21 και από την Βαλένθια παρά το +16), τότε τώρα θα ήταν μόνοι πρώτοι στην κορυφή της βαθμολογίας.

Η κατάσταση στον Παναθηναϊκό

Στην αντίπερα όχθη και παρά την σημαντική οικονομική ενίσχυση που παρείχε φέτος ο ιδιοκτήτης της «πράσινης» ΚΑΕ και τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν για μία καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία σε σχέση με τις δύο προηγούμενες σεζόν (εκτός playoffs με αρνητικό ρεκόρ), η μέχρι τώρα εικόνα του «τριφυλλιού» κρίνεται κατώτερη του αναμενόμενου.

Ο Παναθηναϊκός, που έχασε εύκολα το Super Cup στο ξεκίνημα της σεζόν, έχοντας το ελαφρυντικό του ανέτοιμου και αδούλευτου ρόστερ, δείχνει εκτροχιασμένος στα περισσότερα μέτωπα, πριν καλά-καλά φτάσουμε στα μέσα της εφετινής σεζόν.

Η απώλεια της πρωτιάς στην κανονική περίοδο της Basket League μοιάζει δεδομένη (εκτός κι αν «αυτοκτονήσει» ο Ολυμπιακός), ενώ η επιστροφή στις νίκες μετά από 6 αγωνιστικές στην Euroleague, όσο και αν επανέφερε μία ηρεμία, δεν αρκεί για να πείσει ακόμη και τον πιο αισιόδοξο οπαδό της ομάδας, ότι οι «πράσινοι» μπορούν να «σηκώσουν κεφάλι» και να παραμείνουν στην διεκδίκηση της 8ης θέσης.

Αν υπάρχει κάτι στο οποίο το «τριφύλλι» παραμένει ζωντανό, αυτό έχει να κάνει με τον στόχο του Κυπέλλου, ο οποίος, όμως, περνάει μέσα από τον ενδεχόμενο «αιώνιο» ημιτελικό, στον οποίο τα αρχικά προγνωστικά δεν είναι υπέρ του.

Το εύλογο ερώτημα που τίθεται, λοιπόν, είναι που οφείλεται η κατακόρυφη αγωνιστική πτώση των «πρασίνων» σε μία χρονιά που και την οικονομική συμπαράσταση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου είχαν και καλούς παίκτες πήραν.

Κατά την προσωπική μου άποψη και σε πλήρη αντιδιαστολή με τους Πειραιώτες, το μεγάλο πρόβλημα του «εξάστερου» εντοπίζεται στην έλλειψη στελεχών για να σχεδιάσουν και να στηρίξουν το πλάνο που οργανώθηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Ο Παναθηναϊκός είναι ίσως η μόνη ομάδα της Euroleague που δεν έχει general manager, ενώ χρέη προέδρου εκτελεί ένας σοβαρός, μορφωμένος και καταρτισμένος άνθρωπος (ο Βασίλης Παρθενόπουλος είχε διατελέσει εμπορικός διευθυντής στην ΠΑΕ), ο οποίος όμως, δεν είχε ποτέ στο παρελθόν σχέση με το μπάσκετ.

Στην θέση του team manager προωθήθηκε ο επί σειρά ετών βασικός γυμναστής της ομάδας (και από τα καλύτερα παιδιά του χώρου), Σάββας Αρώνης, ενώ το ρόστερ σχεδιάστηκε από δύο ανθρώπους που μιλούν ελάχιστα αγγλικά (τον τεχνικό διευθυντή Αργύρη Πεδουλάκη και τον προπονητή Ντέγιαν Ράντονιτς), γεγονός που εξ’ αρχής έκανε δύσκολη την μεταξύ τους επικοινωνία και στην πορεία φάνηκε ότι η συνεργασία τους δεν ευδοκίμησε ποτέ.

Η επιλογή του Μαυροβούνιου τεχνικού έγινε με βάση τις περγαμηνές που τον συνοδεύουν εδώ και καιρό για την αμυντική του φιλοσοφία και ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο μετά την επιτυχία που είχε στον πάγκο του Ερυθρού Αστέρα. Ειδικότερα πέρυσι που κέρδισε την Παρτίζαν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην Αδριατική Λίγκα.

Στο επίπεδο του μετεγγραφικού σχεδιασμού, το «γλυκό άρχισε να χαλάει» όταν στα τέλη Σεπτέμβρη προέκυψε η ξαφνική διαθεσιμότητα του Πονίτκα και εν μία νυκτί οι «πράσινοι» αποφάσισαν να παρεκκλίνουν από το αρχικό τους πλάνο, υπερφορτώνοντας την περιφέρεια με την πρόσθήκη του διεθνούς Πολωνού guard, δίπλα στους Γκριγκόνις, Άντριους, Μποχωρίδη και αδελφούς Καλαϊτζάκη.

Αν αρχικά υπήρχαν κάποιες πιθανότητες να βγεί το πολυδιαφημισμένο project του Λιθουανού πρωην forward της ΤΣΣΚΑ (για την απόκτηση του οποίου έγινε τόσος ντόρος και δαπανήθηκαν χρήματα το καλοκαίρι) και ο Γριγκόνις να εξελιχθεί σε ηγέτη της νέας προσπάθειας, αυτομάτως αυτές «κάηκαν» από την στιγμή ο παίκτης δεν είχε ούτε τον χρόνο, ούτε τον ρόλο που ήθελε για να δείξει την αξία του.

Η δε απόκτηση του Μπέικον στα τέλη του Οκτώβρη (είχε απορριφθεί το καλοκαίρι), αποτέλεσε το έναυσμα για τον σταδιακό περιορισμό του χρόνου συμμετοχής του και ουσιαστικά έβαλε τέλος στην καριέρα του Άντριους με την «πράσινη» φανέλα (δεν συνυπήρξε ποτέ με τον συμπατριώτη του στην 12άδα της ομάδας).

Κοινώς, από τις αρχές Νοέμβρη και μετά ο Παναθηναϊκός έπαιρνε ελάχιστα πράγματα από τους παίκτες που αποκτήθηκαν για να έχουν βασικό ρόλο στις θέσεις “2” και “3” και μοιραία ο μονοδιάστατος τρόπος παιχνιδιού που υιοθετήθηκε στην επίθεση (ελέω Μπέικον), προκάλεσε τεράστιες αποστάσεις από την αγωνιστική φιλοσοφία του Ράντονιτς και μοιραία αποστασιοποίησε τους περισσότερους παίκτες από τον 52χρονο τεχνικό, που εδώ και κάμποσο καιρό (μετά και την απομάκρυνση του Πεδουλάκη) μοιάζει ανήμπορος να ελέγξει την κατάσταση.

Έστω κι αν – τηρουμένων των αναλογιών – το πρόσημο της 4ης «διαβολοβδομάδας» κρίνεται περισσότερο θετικό από αρνητικό, όλα δείχνουν ότι το «τέλος» του Ράντονιτς δεν θα αργήσει. Και παρ' ότι η ιδιοκτησία τον στήριξε και φέτος έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μην αλλάξει προπονητή, ο Παναθηναϊκός θα προχωρήσει αναγκαστικά σε αλλαγή μεσούσης της περιόδου, για 3η συνεχή χρονιά. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την τύχη της εφετινής προσπάθειας.