Με αυτό το «θέλω», ο Ολυμπιακός πάει Final 4 και σηκώνει και κούπα!

Η ρεβάνς στο κατάμεστο ΣΕΦ ήταν «κυκλωμένη» από το ξεκίνημα του 1ου γύρου στις τάξεις των ανθρώπων της «βασίλισσας». Οι τρεις ήττες στα πέντε πρώτα ματς της κανονικής περιόδου και ειδικότερα η «κλεψιά» του Ολυμπιακού μέσα στο “Wizink Center” στις 19 του περασμένου Οκτώβρη, άλλωστε, ήταν μία «κασκαρίκα» που έκανε καιρό να ξεχαστεί στην ισπανική πρωτεύουσα.

Το θετικό για την ομάδα του Τσους Ματέο, ήταν ότι το αγωνιστικό momentum του ματς στο Φάληρο, «καθόταν λουκούμι» στους Μαδριλένους από πλευράς ρυθμού (προέρχονταν από 3 σερί επιβλητικές νίκες) και το αρνητικό, είχε να κάνει με το ότι οι πρωταθλητές Ισπανίας ταξίδεψαν με μοναδικό point-guard τον 35χρονο Σέρχιο Γιουλ (στην Μαδρίτη έμειναν οι τραυματίες Ροντρίγκεζ και Γουίλιαμς-Γκος, μαζί με τον Αμπάλντε).

Όλη η δουλειά, λοιπόν, για τον Ολυμπιακό, που ήθελε εξίσου πολύ τη νίκη (αποδείχτηκε ότι πολύ περισσότερο) ήταν κατά πρώτο λόγο να «χτυπήσει» το mismatch που υπήρχε σε κάθε παίκτη που μάρκαρε ο αρχηγός της αντιπάλου του (εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η συνέντευξη που παραχώρησε στο Gazzetta), ώστε να προκαλέσει το ξεκίνημα της αμυντικής ανισορροπίας και εν συνεχεία να αξιοποιήσει την καλή κυκλοφορία του και να βγάλει τα ελεύθερα σουτ, που λίγο-πολύ είναι το «ψωμοτύρι» του.

Το πλάνο ακολουθήθηκε κατά γράμμα, αλλά η σύνδεση με το καλάθι ακόμη και υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις δεν μπορεί να είναι ποτέ δεδομένη. Γιατί όποιος έχει παίξει μπάσκετ, ξέρει ότι υπάρχουν βραδιές που δεν μπαίνει τίποτε. Ακόμη και τα εντελώς αφύλακτα σουτ.

Τα 6/26 τρίποντα με ποσοστό 23,1% είναι, αν όχι το χειρότερο ποσοστό, ένα από τα χαμηλότερα των «ερυθρόλευκων» μέσα στο σπίτι τους και φυσικά επηρέασε και την δημιουργία τους, που από τις 22 ασίστ κατά μέσο όρο, έπεσε στις 15! Τα περισσότερα, δε, ήταν προϊόν της έξτρα πάσας, που προκύπτει από την εξαιρετικά γρήγορη μετακίνηση της μπάλας, η οποία και χαρακτηρίζει το παιχνίδι τους.

Το αντιστάθμισμα της υστέρησης στο επιθετικό κομμάτι των Πειραιωτών, ήρθε μέσα από την άμυνα, η οποία – παραδοσιακά – αποτελεί την πιο σταθερή πηγή ενέργειας για την εύρεση μίας προσοδοφόρας εναλλακτικής λύσης, που θα ανοίξει τον δρόμο. Απλά έως τώρα, οι παίκτες του Μπαρτζώκα δεν είχαν επιδείξει μεγάλη συνέπεια στα μετόπισθεν και αυτό τους είχε στοιχίσει σε κάποια ματς. Άσχετα αν η ολοκλήρωση της 20ης αγωνιστικής του βρήκε να έχουν το χαμηλότερο μέσο παθητικό (μ.ο. 75,9π.) από τις υπόλοιπες 17 ομάδες της διοργάνωσης!

Υπό το παραπάνω πρίσμα, λοιπόν, οι γηπεδούχοι κατέθεσαν ψυχή και απέδειξαν ότι είχαν πολλά περισσότερα αποθέματα επιθυμίας για τη νίκη. Το +7 στα ριμπάουντ (43-36), με αποκορύφωμα τα 14 επιθετικά, απέναντι στην καλύτερη ομάδα της EL στην συγκεκριμένη στατιστική κατηγορία (μ.ο. 38,0), ήταν η πρώτη παράμετρος που χαρακτήρισε το ματς.

Η ασφυκτική πίεση με μόνιμα χέρια πάνω στην μπάλα και οι συνεχείς αλληλοκαλύψεις με αδιάκοπα τρεξίματα, ανάγκασαν την Ρεάλ να σουτάρει με 37,7% εντός πεδιάς και να σκοράρει τους λιγότερους πόντους της στην εφετινή σεζόν (12 λιγότερους από το προηγούμενο season-low που ήταν οι 72π. απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα και την Ζάλγκιρις), ήταν η δεύτερη που καθόρισε την πιο πειστική εφετινή νίκη (73-60) του Ολυμπιακού, αναφορικά με την ρεαλιστικότητα των προσδοκιών μία δεύτερης συνεχόμενης ευρωπαϊκής διάκρισης (βλ. πρόκριση στο Final 4).

H χθεσινοβραδινή εικόνα των πρωταθλητών απέναντι σε ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, κατέδειξε ότι δικαίως το εφετινό ταβάνι των Πειραιωτών, θεωρείται από πολλούς ενδεχομένως και υψηλότερο από το περυσινό.

Η ομάδα που δημιούργησε ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να είναι ένα σύνολο, που κατά βάση στηρίζεται στην επιθετική του ποιότητα, όταν όμως αποδεικνύει ότι μπορεί να θριαμβεύσει και με όχημα την πρωτοφανή σκληράδα που έβγαλαν οι Πειραιώτες κόντρα στην Ρεάλ, τότε πραγματικά ο βαθμός της επικινδυνότητας που εκπέμπει απέναντι στους βασικούς του αντιπάλους ανεβαίνει επικίνδυνα.

Γιατί όταν ο Ολυμπιακός κερδίζει για 2η φορά την Ρεάλ, χωρίς να χρειαστεί «οργιώδης» εμφάνιση από τον Σλούκα (11π., 6ασ. & 5λ.), τον Βεζένκοβ (15π. & 5ρ. με 6/15 σουτ) ή τον Φαλ (4π. & 7ρ.), και τα καταφέρνει εξίσου καλά με το step-up του ΜακΚίσικ (8π.) και του Μπλακ (5π. & 9ρ. σε 15’), με 42,8% ευστοχία στα σουτ κι έχοντας πάντα ως σταθερή αξία τον Γουόκαπ (18π., 2ρ. & 2ασ. με 3/5 τριπ.), τότε τι θα συμβεί όταν βάλει τα σουτ και έχει τα αστέρια του σε καλή βραδιά;

Το παραπάνω ερώτημα ίσως απαντηθεί τις εβδομάδες που βρίσκονται μπροστά μας και στα δύο εντός έδρας ματς που ακολουθούν με Μακάμπι (27/01) και Εφές (03/02) καθώς και στην ενδιάμεση ρεβάνς με την Φενέρ (31/01) στην Πόλη.

Ο θετικός απολογισμός στην παραπάνω τριάδα αγώνων, θα φέρει τους νταμπλούχους ακόμη πιο κοντά στον βασικό τους στόχο (το πλεονέκτημα έδρας στα playoffs) και θα αποδώσει δικαιοσύνη σε ένα από τα πιο καλοσχεδιασμένα ρόστερ της εφετινής διοργάνωσης.

Για την ώρα, ο Ολυμπιακός απολαμβάνει την κορυφή της βαθμολογίας με τα πλέον πειστικά αποτελέσματα και δείχνει ικανός για ακόμη περισσότερα πράγματα… Όχι μόνο γιατί παίζει σύγχρονο και αποτελεσματικό μπάσκετ κι έχει καλή «χημεία», αλλά επειδή ταυτόχρονα εκπέμπει κι ένα υπερβολικό «θέλω» και σαν σύνολο, μοιάζει έτοιμος να κατασπαράξει οποιοδήποτε «θήραμα» βρεθεί στο διάβα του.

Όπως ακριβώς έκανε με την περυσινή δευτεραθλήτρια Ευρώπης, δις στην εφετινή σεζόν. To be continued, απ’ ότι φαίνεται... Οι οκτώ νίκες σε 9 αγώνες που δέχτηκε κάτω από τους 75 πόντους, τα λένε όλα προς το παρόν...

Υγ.: Πολλά περαστικά στον Χρήστο Μπαφέ, που είναι μαχητής και έχει πολλά κιλά «θέλω», οπότε αργά ή γρήγορα θα ξαναεπιβιβαστεί στο «τρένο».