Παναθηναϊκός: Πόσα θέλετε να μας τρελάνετε;
Πραγματικά δεν θα μου φαινόταν καθόλου περίεργο να σηκωνόταν ο (λιγοστός) κόσμος και να έφευγε από το ΟΑΚΑ μετά το τέλος του α' ημιχρόνου. Ε, μετά και τη «γιούχα» δεν ήθελε και πολύ να συμβεί. Ο Παναθηναϊκός ήταν ΤΡΑΓΙΚΟΣ (ναι, με κεφαλαία γράμματα) στο πρώτο μισό του ματς. Και από τη στιγμή που βρέθηκε στο -15 παίζοντας κάκιστο και αποκρουστικό μπάσκετ, κανείς δεν πίστεψε ότι μπορούσε να αλλάξει η κατάσταση.
Εντάξει, γνωρίζαμε ότι παίζει καλύτερα στα δεύτερα ημίχρονα, αλλά αυτό που ακολούθησε ήταν... άνω ποταμών. Λες και μπήκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ η μικτή των Γουόριορς, των Σέλτικς και των Χάρλεμ Γκλόουμπτροτερς και απέναντί τους ο Παναθηναϊκός του α' μέρους. Ο Πάρις Λι έγινε... Στεφ Κάρι στην επίθεση και Μάρκους Σμαρτ στην άμυνα, ενώ οι «πράσινοι» λειτούργησαν -επιτέλους- ως ομάδα και όχι ως μονάδες. Έπαιζαν όλοι για όλους και όχι καθένας για τον εαυτό του όπως έχουμε δει σε πολλά από τα φετινά ματς.
Και από εκεί που είχε πετύχει 27 πόντους και είχε δεχθεί 42 στο πρώτο ημίχρονο, σημείωσε 62 πόντους στο δεύτερο μισό του αγώνα και δέχθηκε μόλις 23 στην άμυνα. Δηλαδή νίκησε με διαφορά 39 πόντων (62-23)! Που να το πεις και ποιος να σε πιστέψει. Είναι από τις περιπτώσεις που λες ότι... η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Άλλη ομάδα ήταν στο ΟΑΚΑ στο πρώτο ημίχρονο και άλλη εμφανίστηκε στο δεύτερο; Πραγματικά είναι να απορεί κανείς και ταυτόχρονα να μην μπορεί να δώσει και μια λογική εξήγηση.
Η «σουπερμαντολίνη» των «πρασίνων»
Είπαμε να υπάρχει διαφορά από ημίχρονο σε ημίχρονο, αλλά αυτό που συνέβη στο ΟΑΚΑ δεν είχε προηγούμενο. Και... λογικά δεν θα έχει και επόμενο γιατί σπανίως βλέπουμε τόσο ολοκληρωτικά παιχνίδια. Όχι μόνο από τον Παναθηναϊκό, αλλά απ' όλες τις ομάδες της διοργάνωσης. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι έβαλε το χεράκι της και η Ζάλγκιρις για να φτάσει το ματς σε αυτά τα επίπεδα. Εν μέρει ναι. Όμως από την άλλη ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που ανάγκασε τους Λιθουανούς σε τόσο παθητικό ρόλο. Για την ακρίβεια όχι τόσο παθητικό όσο... ανύπαρκτο ρόλο μέσα στο παιχνίδι. Από ένα σημείο και μετά η (κατα τ' άλλα καλοδουλεμένη) ομάδα του Μακσβίτις έχασε τα αυγά και τα πασχάλια.
Και εδώ φάνηκε ένα πράγμα. Τα πάντα ξεκινούν από την διάθεση και το πόσο έτοιμη είναι μια ομάδα, τόσο πνευματικά όσο και αγωνιστικά. Και ήταν σαφές ότι ο Παναθηναϊκός δεν είχε καθόλου καλή ψυχολογία μετά τις τελευταίες κάκιστες εμφανίσεις, ενώ άπαντες στην ομάδα έμοιαζαν να είναι παραδομένοι στην τύχη τους. Ε, όχι όμως διάολε. Δεν είναι έτσι. Δεν ξέρω τι έγινε στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας ή αν πήραν οι παίκτες «σουπερμαντολίνη» όπως και ο αείμνηστος Κώστας Βουτσάς στην ταινία «ο άνθρωπος της καρπαζιάς» αλλά το σίγουρο είναι ότι αποφάσισαν να παίξουν μπάσκετ. Γιατί στο πρώτο ημίχρονο μόνο μπάσκετ δεν έπαιζαν. Απλά περιφερόντουσαν στο παρκέ και έβλεπαν την Ζάλγκιρις να «χτίζει» διαφορά και να ετοιμαζόταν να φύγει με ένα «διπλό» από το ΟΑΚΑ. Ουσιαστικά ήταν η «σουπερμαντολίνη» της αυτοπεποίθησης η οποία «ψάχνεται» εδώ και καιρό στα ματς της Euroleague.
Σίγουρα γύρισε ο διακόπτης. Έβγαλαν τρομερή ενέργεια στην άμυνα, πήραν ψυχολογία και έχοντας τον Πάρις Λι βγαλμένο από τα καλύτερα μπασκετικά παραμύθια μπόρεσαν να φτάσουν σε μια τόσο μεγάλη νίκη. Για να μην παρεξηγηθώ. Μεγάλη νίκη ψυχολογίας και τίποτε περισσότερο. Γιατί όπως έχω αναφέρει εδώ και πολύ καιρό, έχει χαθεί ήδη το τρένο της Euroleague και απλά ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να παίξει καλό μπάσκετ και να βελτιώνεται από ματς σε ματς ώστε να είναι έτοιμος για τον πρώτο μεγάλο (και εφικτό) στόχο ο οποίος δεν είναι άλλος από το Κύπελλο Ελλάδας στο Final 8 της Κρήτης σε λιγότερο από έναν μήνα.
Η πίεση που άργησε και το «κοντό» σχήμα
Ναι μεν ο Παναθηναϊκός δεν διανύει καλό φεγγάρι, ναι μεν η Ζάλγκιρις έχει τέσσερις νίκες περισσότερες (ενώ είχε πέντε πριν από το τζάμπολ) από τους «πράσινους» αλλά κακά τα ψέματα. Δεν μιλάμε για κανένα μεγαθήριο της Euroleague. Έτσι; Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που είχε έρθει στο ΟΑΚΑ χωρίς «καθαρό» πλέι μέικερ μετά τους διαδοχικούς τραυματισμούς των Κίναν Έβανς και Αϊζάια Τέιλορ. Ε, αυτό που έκανε ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο με ασφυκτική πίεση πάνω σε εκείνους που «κατέβαζαν» την μπάλα (σ.σ. Ντίμσα, Γκεντράιτις, Λεκάβιτσους), εάν το είχε κάνει από το ξεκίνημα του ματς, τώρα θα μιλούσαμε από άλλη βάση. Θαρρώ ότι δεν θα είχε μπει καν στην κουβέντα το κάκιστο ημίχρονο γιατί δεν πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε. Αρκεί να είχαν βγάλει οι «πράσινοι» μεγαλύτερη ενέργεια στην άμυνα και καλύτερη συμπεριφορά-διάθεση στην διεκδίκηση των ριμπάουντ. Οι Λιθουανοί είχαν πάρει 11 (ολογράφως έντεκα!!) επιθετικά ριμπάουντ σε αυτό το διάστημα. Πώς να μην έχουν διαφορά 15 πόντων έως το τέλος του ημιχρόνου;
Στο δεύτερο μισό του αγώνα δεν χρειάστηκε να κοιτάξει κάποιος το εν λόγω στατιστικό γιατί οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν άφηναν καλά-καλά τους παίκτες της Ζάλγκιρις να σουτάρουν. Και όταν το έκαναν, τις περισσότερες φορές ήταν κάτω από κακές προϋποθέσεις ή υπό την πίεση των 24 δευτερολέπτων. Και σε αυτό έπαιξαν ρόλο τόσο η πίεση πάνω στην μπάλα όπου ο Πάρις Λι έκανε θραύση, όσο το καλό κλείσιμο των χώρων (σ.σ. αν δεν κάνω λάθος μόνο μία φορά ο Παναθηναϊκός δέχθηκε εύκολο καλάθι στο 'πέντε εναντίον πέντε' κατά τη διάρκεια του β' ημιχρόνου) με τους Γκουντάιτις και Πονίτκα.
Σημαντικό ρόλο για να φτάσει ο Παναθηναϊκός να γυρίσει το ματς και να γίνει το απόλυτο αφεντικό του ΟΑΚΑ, έπαιξε ρόλο και η προπονητική παρέμβαση. Α, να τα λέμε όλα. Μπορεί ο συνολικός βαθμός που έχει πάρει ο Ράντονιτς να είναι κάτω από τη βάση, αλλά σε αυτό το ματς έπαιξε ρόλο το «κοντό» σχήμα που επέλεξε με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Άφησε τον Ντέρικ Γουίλιαμς στον πάγκο και έπαιξε με τους Λι, Μπέικον, Πονίτκα, Καλαϊτζάκη και Γκουντάιτις ενώ στη συνέχεια «χαμήλωνε» ακόμα περισσότερο φέρνοντας τον Μπέικον στο «4» και έχοντας ταυτόχρονα τα δύο ποιντ γκαρντ στην πεντάδα (Γουόλτερς-Λι) μαζί με τον Πονίτκα και τον Γκουντάιτις.
Ο «σεληνιασμένος» Λι και ο... διαφορετικός Μπέικον
Έτσι μπόρεσε να βγάλει μεγαλύτερη ενέργεια στην άμυνα, να κάνει πολλά deflections, να κλέψει μπάλες και να βρει ψυχολογία από τα εύκολα καλάθια. Πρώτος και καλύτερος ο Πάρις Λι ο οποίος πέταγε βότσαλα στον ωκεανό στο δεύτερο ημίχρονο με 5/5 τρίποντα και έχοντας πετύχει τους 22 από τους 24 προσωπικούς του πόντους. Εντάξει, δεν γίνονται αυτές οι εμφανίσεις κάθε μέρα, αλλά όταν ένας παίκτης μπαίνει στη... ζώνη του λυκόφωτος, αυτομάτως παρασύρει και την υπόλοιπη ομάδα. Και είδαμε τα αποτελέσματα.
Ο Πονίτκα ήταν και πάλι συνεπέστατος σε ΟΛΑ του τα καθήκοντα, αλλά η καλή του απόδοση επισκιάστηκε από τον τραυματισμό του. Ας ελπίσουμε να μην είναι κάτι το σοβαρό, αλλά εδώ που τα λέμε θα είναι δύσκολο (ίσως και ρίσκο) να χρησιμοποιηθεί στα ματς της επόμενης εβδομάδας με Ρεάλ και Μπασκόνια. Ο Γκουντάιτις όπως ανέφερα και προηγουμένως έκανε όλα τα «μικρά» πράγματα τα οποία δεν φαίνονται στη στατιστική και τα έκανε καλά. Από το να πιέσει τον αντίπαλο να κάνει το λάθος, μέχρι να «γεμίσει» τη ρακέτα βγάζοντας ενέργεια και απαγορεύοντας την... έλευση στους παίκτες της Ζάλγκιρις.
Θετικότατος ο Μπέικον, ο οποίος δεν πήρε προσπάθειες από τα μαλλιά, μοίρασε τη μπάλα, ενώ βοήθησε και πάρα πολύ στην άμυνα. Και είδαμε ότι από τη στιγμή που περιορίστηκε το iso του Αμερικανού, ο Παναθηναϊκός γύρισε καλύτερα την μπάλα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι απαραίτητος και αυτός ο τρόπος επίθεσης με τις καταστάσεις απομόνωσης του Αμερικανού σκόρερ. Ο Παπαγιάννης άργησε μεν, αλλά μπήκε και εκείνος στην εξίσωση του αγώνα. Και είχε και εκείνος ανάγκη ένα καλό ματς. Στα θετικά και η προσπάθεια του Γιώργου Καλαϊτζάκη στην άμυνα, ο οποίος άσκησε πίεση στο δεύτερο ημίχρονο και μάλιστα στα κομβικά σημεία που ο Παναθηναϊκός γύρισε το παιχνίδι.
Βέβαια ο Παναθηναϊκός δεν πρέπει να παρασυρθεί. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να επαναληφθεί ανάλογο παιχνίδι όπως αυτό του δευτέρου ημιχρόνου. Ανάλογο όπως αυτό του πρώτου το θεωρώ πολύ πιθανόν. Και αυτό το λέω λόγω των δικαιωμάτων που έχει δώσει ο ίδιος ο Παναθηναϊκός. Μακάρι να διαψευστώ. Και εκεί πρέπει να εστιάσουν. Στα όσα ΔΕΝ έκαναν οι «πράσινοι» με αποτέλεσμα να παρουσιάσουν ένα τόσο κακό πρόσωπο. Άλλωστε γιατί να χάνουν τσάμπα και άδικα ένα ημίχρονο; Γιατί να περνάει έτσι και μετά να πρέπει να τρέχουν και να μην φτάνουν; Ο Παναθηναϊκός σίγουρα δεν έχει να περιμένει πολλά την επόμενη εβδομάδα στην Ισπανια, αλλά ας κάνει την προσπάθειά του. Μπαίνοντας καλύτερα στο ματς και όχι... ράθυμα όπως στα περισσότερα της φετινής σεζόν.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
