Γιατί το "step up" του Πάρις Λι δείχνει μία «μεγάλη τρύπα»!

Σε όλα τα πράγματα στην ζωή, η «ανάγνωση» έχει πάντα δύο όψεις. Εν προκειμένω, για να αναλύσουμε τι συνέβη στο «παγωμένο» και σχεδόν άδειο, χθες, ΟΑΚΑ και ο Παναθηναϊκός κατέγραψε την πιο ευρεία, την πιο αψεγάδιαστη (έστω και για ένα ημίχρονο) και έτσι όπως εξελίχθηκε το δεύτερο 20λεπτο, πιο εντυπωσιακή και απολαυστική εφετινή του νίκη (89-65) στην Euroleague, ας καταπιαστούμε πρώτα και με τον ηττημένο.

Όχι από την άποψη του πως παρουσιάστηκε η Ζάλγκιρις μετά την ανάπαυλα και διασύρθηκε με επιμέρους σκορ 62-23, αλλά επισημαίνοντας ποια ήταν η αντίπαλος των «πρασίνων» μέχρι να ταξιδέψει στην Αθήνα και τι feedback απέπνεεαν τα αγωνιστικά της πεπραγμένα, μέχρι να φτάσουμε στην 21^η αγωνιστική.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Η πρωταθλήτρια Λιθουανίας που τον ερχόμενο Μάιο (19-21) θα συνδιοργανώσει μαζί με την Euroleague και τον δήμο του Κάουνας το Final 4, για πρώτη φορά στην ιστορία της, μπήκε στην σεζόν με κρυφό στόχο την διεκδίκηση μίας θέσης στην 8άδα.

Χωρίς το μεγάλο budget και τις φανταχτερές μετεγγραφές και με τον ομοσπονδιακό τεχνικό, Κάζις Μακσβίτις στον πάγκο, παρουσίασε ένα σύνολο που μετά από ένα μουδιασμένο ξεκίνημα (ρεκόρ 2-3), άρχισε σταδιακά να στηρίζεται στην άμυνα (2^η με μ.ο. 76,2π.), τα ριμπάουντ (4^η με μ.ο. 35,1) και την πολύ καυτή της έδρα (ρεκόρ 8-2) και με ηγέτη τον Αμερικανό, Κίναν Έβανς (μ.ο. 15,9π. & 3,7ασ. με 45,8% τριπ.) που πριν 3 εβδομάδες τέθηκε νοκ-άουτ για το υπόλοιπο της σεζόν (ρήξη αχιλλείου), έφτασε να χτυπάει την πόρτα της 4άδας!

Ε αυτή, λοιπόν, την ομάδα, που αν έφευγε με «διπλό» από την Αθήνα, θα ήταν 2^η στην βαθμολογία με πολλαπλή ισοβαθμία, ο Παναθηναϊκός όχι απλά την διέλυσε με 24 πόντους διαφορά, αλλά είναι η μόνη ομάδα που την έχει νικήσει δύο φορές στην εφετινή σεζόν!

Το πεντακάθαρο «διπλό» (81-67) στην κατάμεστη “Zalgirio Arena” στις 2 Δεκέμβρη, δε, σηματοδότησε την τελευταία εκτός έδρας επιτυχία του «τριφυλλιού» μέχρι στιγμής στην εφετινή σεζόν και δίχως την παραμικρή συζήτηση, την πιο ολοκληρωμένη εμφάνιση των παικτών του Ντέγιαν Ράντονιτς μακριά από το γήπεδό τους.

Που θέλω να καταλήξω με την παραπάνω εισαγωγή; Στο ότι το υλικό από το οποίο «φτιάχτηκε» το ρόστερ του «εξάστερου», έχει μεν ποιότητα, αλλά τα συστατικά είναι προφανές ότι δεν ταιριάζουν έτσι ώστε να επιτευχθεί η απαραίτητη «χημεία», που συνήθως αποτελεί τον οδηγό και την κινητήρια δύναμη για μία συνεπή εικόνα και κατ’ επέκταση σταθερή πορεία.

Η απόλυτη επιβεβαίωση της ανωτέρας διαπίστωσης, εκτιμώ ότι υπογραμμίζεται από την προοδευτική ανάδειξη του Πάρις Λι σε μεγάλο πρωταγωνιστιή της εφετινής σεζόν, παρ’ ότι το περασμένο καλοκαίρι αποκτήθηκε (ήταν η πρώτη μετεγγραφή που έκαναν οι «πράσινοι τον Ιούνιο), ως back-up του βασικού point-guard, ο οποίος αναζητούνταν.

Ο γεννημένος στα δυτικά προάστια του Σικάγο (στο Μέιγουντ, που απέχει 10 λεπτά από το “United Center” των Μπουλς), ήταν από μικρός ένας μεγάλος μαχητής των ανοιχτών και μετέπειτα κλειστών γηπέδων. Το χαμηλό του ύψος (1,83) – για τα δεδομένα του επαγγελματικού μπάσκετ, που ήταν από τα μικράτα η μεγάλη του επιθυμία – τον έκανε σκληρό κι ανταγωνιστικό και του έμαθε ότι ο πιο «φθηνός» τρόπος για να ξεχωρίσει ένας κοντός στην επίθεση, ήταν το εύκολο καλάθι στο ανοιχτό γήπεδο μετά από κλέψιμο στον αντίπαλο playmaker!

Κάπως έτσι ο 27χρονος Αμερικανός με το καμερουνέζικο διαβατήριο έκανε το κομμάτι του και ανέβηκε όλα τα σκαλιά της ιεραρχίας, που του επέτρεψε να φτάσει μέχρι το υψηλότερο επίπεδο μετά το ΝΒΑ!

Από παίκτης και αμυντικός της χρονιάς στην περιφέρεια της Μιζούρι Βάλεϊ (2017), MVP στο βελγικό πρωτάθλημα και μέλος της 2^ης καλύτερης πεντάδας στο BCL με την Αντβέρπ με την οποία πήγε μέχρι το Final 4 (2019). Από την γερμανική Μπάμπεργκ, στην γαλλική Ορλεαν και από το περυσινό ντεμπούτο στην Euroleague με την Μονακό, στον Παναθηναϊκό λόγω της εξαιρετικής άμυνας που έπαιξε στον Σλούκα στα playoffs με τον Ολυμπιακό.

Κι από αναπληρωματικός playmaker του Νέιτ Γουόλτερς και μάλιστα με αμυντικό προσανατολισμό, στην εκτόξευσή του σε 3^ο σκόρερ των «πρασίνων» στην EL (μ.ο. 9,8π.) έχοντας την 3^η θέση σε προσπάθειες, πίσω από τους ακριβοπληρωμένους Μπέικον και Γουίλιαμς (στην Basket League είναι 2^ος σκόρερ και 2^ος σε προσπάθειες)!

Σε αυτό, βέβαια, συνετέλεσε και η συνολική απουσία του ξαθνθομάλλη συμπατριώτη για περίπου 1,5 μήνα (λόγω διάφορων τραυματισμών και ενοχλήσεων), αλλά όπως και να ‘χει, ακόμη στην διάρκεια της κοινής τους διαδρομής, ο βραχύσωμος κοτσιδάκιας άσος έχει περισσότερο χρόνο συμμετοχής, πασάροντας λιγότερο και σουτάροντας με χαμηλότερα ποσοστά ευστοχίας (σε σουτ και βολές) από τον Γουόλτερς (μ.ο. 9,1π. & 3,4ας. με 86,7% βολ., 49,4% διπ. & 40% τριπ.).

Συν τοις άλλοις, με τον Λι στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός έχει στην πεντάδα του έναν εκτελεστικό point-guard, που όταν σκοράρει πάνω από 11 πόντους, η ομάδα του μετράει 5 νίκες σε 6 αγώνες (με Μπασκόνια, Βίρτους, Αρμάνι, Μακάμπι και Ζάλγκιρις), ενώ το ποσοστό ανεβαίνει στο 100% (3/3) στα ματς που ήταν πρώτος σκόρερ ή παίκτης-κλειδί για τη νίκη (μ.ο. 22,3π. & 3,7ασ. με 21/38 σουτ).

Κοινώς, ο «κοντορεβιθούλης» που αποτέλεσε την λιγότερη φανταχτερή μετεγγραφή της ομάδας και προοριζόταν για 12-15 λεπτά ανά αγώνα, έχει κατ’ ανάγκη εξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα γρανάζια του Παναθηναϊκού, δίνοντάς του πολλές και σημαντικές λύσεις όπως για παράδειγμα στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος που τον έσωσε στο Λαύριο, πετυχαίνοντας το νικητήριο καλάθι στην εκπνοή.

Όλα καλά μέχρι εδώ. Το στοιχείο που γεννά προβληματισμό, όμως και δίνει τροφή για περαιτέρω συζήτηση έχει να κάνει με το ότι η παραπάνω εξέλιξη προέκυψε επειδή ο Λι βρήκε μία μεγάλη τρύπα, εκμεταλλεύτηκε το κενό και ρίσκαρε πετυχαίνοντας να γίνει άκρως απαραίτητος για σημαντικό ρόλο σε μία ομάδα που χτίστηκε με διαφορετικά δεδομένα.

Κάπως έτσι, ο καλύτερος δημιουργός και πιο έμπειρος και μπαρουτοκαπνισμένος για την θέση του point-guard, Νέιτ Γουόλτερς, περνάει σταδιακά σε δευτερεύοντα ρόλο και ο Ράντονιτς έχει τρεις σκόρερς (μαζί με τον Μπέικον και τον Γουίλιαμς) στην πεντάδα του.

Κατά συνέπεια, όταν η ομάδα βγάζει τρομερή ενέργεια στην άμυνα όπως με την Ζάλγκιρις στο δεύτερο μέρος (το μεγάλο κενό των Λιθουανών στον “άσο”, ήταν παιχνιδάκι για τον Λι, που έκανε ρεκόρ καριέρας) και βρίσκει συνεισφορά κι από άλλους πόλους πλην των ξένων (χθές ήταν ο Πονίτκα, ο Παπαγιάννης και ο Γιώργος Καλαϊτζάκης), τότε καταφέρνει να παρουσιάζει μία άκρως αξιοπρεπή και ανταγωνιστική εικόνα.

Αυτό, όμως, είτε δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια πολύ απλά γιατί ο Πάρις Λι δεν έχει την ποιότητα και το status για να παρουσιάζει σταθερά μία ανάλογη εικόνα, είτε επειδή στις πολύ περισσότερες μέτριες ή νορμάλ βραδιές του, ο Παναθηναϊκός στερείται δημιουργίας και αναγκαστικά στρέφεται στο iso game του Μπέικον και στις ατομικές ενέργειες του Γουίλιαμς.

Απλά, έτσι δεν είναι εύκολο να πουλάς ακριβά το τομάρι στην Euroleague και να στοχεύεις στα playoffs.