Ολυμπιακός: Η χαρά των αισθήσεων και των παραισθήσεων

• Πίεση στον Καλάθη
• Υπομονή και συγκέντρωση στο... ροντέο
• Ελάχιστα τρίποντα με ντρίμπλα
• Τα προβλήματα τους συσπειρώνουν

Κάποια στιγμή εκεί στη δεύτερη περίοδο αναρωτιόμουν αν είναι αλήθεια όσα έβλεπαν τα μάτια μου. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από σας σκεφτήκατε παρομοίως. Αυτή η αίσθηση της... παραίσθησης. «Δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν να ρίχνουν 30 πόντους στο κεφάλι της Φενέρμπαχτσε μέσα στην έδρα τους». Κι όμως. Παρακολουθούσες το ματς και ενεργοποιούνταν τα κύτταρα σου, λες κι ο οργανισμός δεχόταν ένα ερέθισμα που έβαζε σε μία πλήρη διαδικασία όλο το σύστημα.

Όσο ταπεινός κι αν θες να παραμείνεις δεν γίνεται να μην τρομάξεις με τον χθεσινή απόδοση των «ερυθρόλευκων», δε γίνεται να μην αποθεώσεις ξανά το δημιούργημα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης και η ομάδα που παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη.

• H βαθμολογία της Euroleague: Ο Ολυμπιακός μόνος του στην κορυφή
• Κάνααν: «Με έβλεπαν οι συμπαίκτες μου και σκόραρα»

Δεν ήταν οι απουσίες του Σλούκα (κυρίως) και του Πίτερς που το έκαναν δύσκολο, δεν ήταν το επιπλέον κίνητρο του Ιτούδη και της Φενέρ λόγω του διασυρμού του πρώτου γύρου, δεν ήταν το sold out. Τίποτα από όλα αυτά. Είναι που ο Ολυμπιακός παίζει το δικό του μπάσκετ, επιβάλλει τον δικό του ρυθμό, τη δική του φιλοσοφία και αφήνει τον αντίπαλο να ακολουθεί.

Είναι αυτό το σπάνιο που κάθε εβδομάδα ο χειρότερος παίκτης του περασμένου ματς θα είναι ο καλύτερος στο επόμενο. Αυτός που με τον Άρη έπαιξε 5 λεπτά γιατί δε βλεπόταν έβαλε «20άρα» 48 ώρες αργότερα. Αυτός που σπάνια παίζει στην Euroleague και μπήκε από τη δεύτερη περίοδο κι έδινε βοήθειες παντού κλέβοντας μπάλες.

Στα δικά μου μάτια η απόδοση του Γουόκαπ, του Βεζένκοβ, του Παπανικολάου είναι νορμάλ, αλλά το ξεπέταγμα σε κάθε παιχνίδι κι ενός διαφορετικού παίκτη όπως οι Κάνααν, Λαρεντζάκης, ΜακΚίσικ, Μπολομπόι, Λούντζης είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά. Κι αυτό είναι επίτευγμα του Μπαρτζώκα ο οποίος τους έχεις όλους alert.

Πίεση στον Καλάθη

Θυμάμαι στο πρώτο δίμηνο περίπου που αναρωτιόμασταν όλοι για την έλλειψη αφοσίωσης στα αμυντικά τους καθήκοντα. Που να ξέραμε τι θα ακολουθούσε. Αν κάτι υπάρχει στα κύτταρα δύσκολα το αποβάλλει ο οργανισμός και η αλήθεια είναι πως κόντρα στη Φενέρμπαχτσε το είδαμε ξανά.

Αυτό το πιάσιμο από το λαιμό που αφαιρεί τον αέρα του αντιπάλου. Ο Μπαρτζώκας ξεκάθαρα είχε βασικό στόχο να περιορίσει τον Νικ Καλάθη, τον μοναδικό δημιουργό της τουρκικής ομάδας αφού Γουίλμπεκιν και Έντουαρντς δημιουργούν για τα δικά τους σουτ. Η άμυνα των Πειραιωτών αποδιοργάνωσε πλήρως τον διεθνή γκαρντ και μαζί βραχυκύκλωσε όλη τη Φενέρ.

Πως το έκανε αυτό; Με την ασφυκτική πίεση πάνω του κυρίως από τους Γουόκαπ και Λούντζη, αλλά και από τους Παπανικολάου, Λαρεντζάκη όταν βρέθηκαν μετά από αλλαγή πάνω του. «Κολλούσαν», πέρναγαν μαζί του δυναμικά στα σκριν του pick 'n' roll και του αφαίρεσαν τόσο τη δημιουργία (οι 4 ασίστ δεν είναι πολλές για Καλάθη) και την εκτέλεση αφού έμεινε στους μηδέν πόντους. Φυσικά «alert» πάντα και οι ψηλοί για να καλύψουν τον συμπαίκτη τους αν κάτι δεν πήγαινε καλά.

Υπομονή και συγκέντρωση στο... ροντέο

Για κάποιο ακατανόητο λόγο οι παίκτες του Ιτούδη βιάζονταν στην επίθεσή τους υπερβολικά. Στο πρώτο ημίχρονο δεν θυμάμαι πολλές κατοχές με περισσότερες από τρεις πάσες. Όποιος την έπαιρνε την «μπουμπούναγε» και όταν παίζεις με καλή ομάδα αυτό το πληρώνεις.

Όταν λοιπόν ξέφυγε η διαφορά στο δεύτερο δεκάλεπτο οι γηπεδούχοι προσπάθησαν να αλλάξουν τον ρυθμό με έναν παλιομοδίτικο τρόπο. Διαμαρτύρονταν σε κάθε φάση, η απελπισία τους οδηγούσε σε ακατανόητες διαμαρτυρίες βάζοντας και τον κόσμο στο ματς. Εκαναν «ροντέο» το παιχνίδι σε μία προσπάθεια να καλύψουν την αγωνιστική τους αδυναμία σε σχέση με τους Πειραιώτες.

Σε εκείνο το σημείο η ψυχραιμία με την οποία αντιμετώπισαν την κατάσταση οι παίκτες του Μπαρτζώκα, η διαχείριση των συναισθημάτων τους και η απουσία πανικού (για πολλοστή φορά) ήταν η καλύτερη απάντηση. Τρομερά υψηλό επίπεδο συγκέντρωσης στα 35 από τα 40 λεπτά του αγώνα.

Για να το προσωποποιήσω και λίγο. Ο Γουόκαπ και ο Λούντζης κυρίως ανταποκρίθηκαν υπέροχα στην πίεση σε όλο το γήπεδο και τελείωσαν με 1 και 2 λάθη αντίστοιχα.

Ελάχιστα τρίποντα με ντρίμπλα

Ο Μπαρτζώκας τρέφει τεράστια εμπιστοσύνη στους παίκτες του και το μπάσκετ που μπορούν να παίξουν. Ο Ολυμπιακός έχει τέτοια αυτοπεποίθηση πλέον που σε όλα τα ματς θα έχει ίδιο στόχο στην επίθεση. Θα παίξει το δικό του μπάσκετ και θα αξιώσει από τον αντίπαλο να διαφοροποιήσει το δικό του πλάνο.

Η άριστη κυκλοφορία της μπάλας, η γρήγορη μεταφορά της με πάσα κι όχι με ντρίμπλα δεν αποτελεί πλέον μόνο τη σφραγίδα των «ερυθρόλευκων» αλλά κάτι το οποίο θαυμάζουν «εχθροί» και φίλοι. Οπαδοί και αντίπαλοι παίκτες, προπονητές.

Ο Ολυμπιακός βρήκε 17 εύστοχα τρίποντα και ολοκλήρωσε με 58.6% (είχε φτάσει και 63%) όμως αν παρατηρήσουμε καλύτερα τα περισσότερα από αυτά ήρθαν χωρίς ντρίμπλα. Θυμάμαι 2-3 με ντρίμπλα και αυτά του ΜακΚίσικ τον οποίο ο Ιτούδης τον άφηνε υπερβολικά και απλά ο Αμερικανός (τι κάνει εδώ και ένα μήνα ο άνθρωπος!) είχε τον χρόνο με ντρίμπλα να φτιάξει την ισορροπία του. Αυτό δείχνει πόσο καλά κυκλοφόρησε η μπάλα, πόσο μετακινήθηκε η άμυνα και φυσικά για αυτό βγήκαν και τόσα πολλά ανενόχλητα σουτ.

Τα προβλήματα τους συσπειρώνουν

Ο Ολυμπιακός δεν είχε απουσίες μόνο τον Σλούκα και τον Πίτερς, είχε κι άλλες άκρως σημαντικές. Γενικά υπάρχουν προβλήματα τα οποία όμως ξεκάθαρα έχουν συσπειρώσει την ομάδα. Αλλες ομάδες αφήνουν να τις διαλύσουν και άλλες πεισμώνουν. Οι Πειραιώτες ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία.

Ο αρχηγός Παπανικολάου ΠΑΝΤΑ βγαίνει μπροστά. Το έκανε και χθες, ασύλληπτη η προσφορά του. Ο πιο υποτιμημένος Ελληνας παίκτης και μόνο όταν σταματήσει το μπάσκετ (ευτυχώς αργεί) θα καταλάβουμε τι πρόσφερε στον Ολυμπιακό. Ο Γουόκαπ είναι ο καλύτερος συμπαίκτης της Euroleague. Δεν υπάρχει το παλικάρι. One of a kind. Ο Κάνααν δεν... μασάει και θα παίξει το παιχνίδι του, άλλοτε θα του βγει και άλλοτε όχι. Ποτέ όμως δεν θα αποφύγει να πάρει ευθύνες και αποφάσεις. Ο Βεζένκοβ έχει κάνει το double double να φαίνεται κάτι το απλό, το εύκολο, το φυσιολογικό. Οι ψηλοί πότε ο ένας, πότε ο άλλος θα πρωταγωνιστήσουν. Μερικές φορές και δύο εκ των τριών. Ο Λαρεντζάκης έχει αυτό το απρόσμενο αυτό για το οποίο θεοποιήσαμε τον Ντόρσεϊ. Μάλλον επειδή είναι Ελληνας το θεωρούμε δεδομένο. Το παλικάρι έχει «τρυπήσει» 100 φορές το ταβάνι του. Μπορεί να έλειπε ο Σλούκας χθες όμως αυτό δεν αναιρεί πως πραγματοποιεί την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Ο Πίτερς κι αυτός εκεί που πας να πεις «δε μας βγήκε αυτός», κάνει κάτι και σου αλλάζει άποψη.

ΥΓ: Τον Λούντζη δεν τον ξέχασα, αλλά θέλω να κάνω ειδική αναφορά. Αυτό που κάνει είναι υπερβολικά δύσκολο. Χωρίς ρυθμό παρουσιάζεται (σχεδόν) πάντα έτοιμος. Όπως έγραψε κι ο Οικονόμου στο twitter του «Μία καλή ομάδα δε φαίνεται στον ηγέτη και τον σταρ αλλά στην ετοιμότητα του 12ου να μπει να εκτελέσει το πλάνο».

ΥΓ 2: Ο Ολυμπιακός βρίσκεται πολύ κοντά στην επίτευξη του αρχικού του στόχου, στην πρόκριση στα playoffs. Ξέρω σας προσγειώνω κάπως απότομα, αλλά δεν είναι καθόλου εύκολο στην πιο ανταγωνιστική Euroleagie των τελευταίων ετών. Μετά τη διακοπή πιθανότατα θα ασχολούνται με το καλύτερο πλασάρισμα, αλλά ας μη βιαζόμαστε.

ΥΓ 3: Ζούμε σε έναν κόσμο άκρως επαγγελματικό. Αναρωτιέμαι λοιπόν... Το πρόβλημα είναι ο Αγραβάνης που πήγε στον Παναθηναϊκό και το οπαδιλίκι που πούλαγε η αυτοί που «σπυριάρη» τον ανέβαζαν και «σπυριάρη» τον κατέβαζαν και τώρα τον αποθεώνουν;