Ομάδα που χαίρεσαι να την βλέπεις…

Προφανώς σε αυτό το κείμενο δεν θα διαβάσετε αναλύσεις και τεχνικές λεπτομέρειες για τον τρόπο που νίκησε ο Ολυμπιακός, υπάρχουν πολλοί ικανότεροι από εμένα για να το κάνουν αυτό στο gazzetta. Παρακολουθώντας όμως αποσπασματικά ορισμένα από τα φετινά παιχνίδια του Ολυμπιακού (αρκετά για την ακρίβεια) και κυρίως αυτό με την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εφές δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να καταλάβεις ορισμένα εντυπωσιακά ομολογουμένως πράγματα.

Οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο κερδίζει την πρωταθλήτρια Ευρώπης, σε όποια κατάσταση κι’ αν είναι αυτή, έχοντας ως κορυφαίο παίκτη τον 12^ο παίκτη της, δεν γίνεται παρά να είναι μία πολύ σπουδαία ομάδα και να έχει έναν σπουδαίο προπονητή. Ο Μπαρτζώκας έχει φτιάξει μία ομάδα που επιτρέπει ακόμη και σε ένα παιδί όπως ο Λούντζης, έναν ρολίστα θεωρητικά, τον 12^ο παίκτη της δωδεκάδας του, να μπορεί να εξελιχθεί σε μία βραδιά κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης ως ο πολυτιμότερος του αγώνα.

Ακούγεται απλό, αλλά όποιοι καταλαβαίνουν από ομαδικό αθλητισμό, αντιλαμβάνονται και πόσο δύσκολο είναι αυτό και πόσο δουλειά του προπονητή έχει μέσα της. Όχι δουλειά κόουτς, αλλά δουλειά μάνατζερ, ο οποίος όχι μόνο κρατάει ζεστό ένα παιδί που θεωρητικά έχει πολύ μικρό ρόλο στο ρόστερ, αλλά μπορεί και να το μετατρέπει σε ένα βράδυ, από κομπάρσο σε πρωταγωνιστή για Όσκαρ.

Είναι ένα κατόρθωμα και του ίδιου του Μιχάλη Λούντζη φυσικά, της συνέπειας και της δουλειάς του, αλλά είναι και ένα μεγάλο κατόρθωμα του Μπαρτζώκα, ο οποίος έχει δημιουργήσει μία ομάδα που δεν καταλαβαίνει από απουσίες, από κούραση, από αναποδιές. Ο Λούντζης από ρόλο κομπάρσου καλείται να παίξει σχεδόν 20 λεπτά και το κάνει με τέτοια συνέπεια και τέτοια ποιότητα, που αναρωτιέσαι αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα για τον Ολυμπιακό να είχε σε αυτό το ματς τον Σλούκα.

Ο Ολυμπιακός χάρη στη δουλειά του Μπαρτζώκα έχει 12 παίκτες που αποδεδειγμένα πλέον μπορούν σε ένα βράδυ να βγουν μπροστά και να είναι οι καταλύτες σε μία νίκη κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Την μία ο ΜακΚίσικ, την άλλη ο Κάαναν, την επόμενη ο Λούντζης, ο Μπαρτζώκας έχει φτιάξει μία ομάδα, η οποία λειτουργεί ως τέτοια στον απόλυτο βαθμό.

Και ναι ξέρω ότι είναι νωρίς και ασφαλώς ο Ολυμπιακός έχει ακόμη δρόμο και για τα πλέι οφ και ακόμη περισσότερο για ένα ακόμη φάιναλ φορ. Και μπορεί και πάλι για ένα σουτ, να μην πάει τελικό, ή να μην πάει φάιναλ φορ. Ετσι είναι το μπάσκετ άλλωστε. Αυτό όμως δεν θα αναιρεί σε καμία περίπτωση το δημιούργημα του Μπαρτζώκα.

Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι κι’ αν συμβεί στην πορεία ότι αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό του μπάσκετ από την ημέρα που επέστρεψε ο Μπαρτζώκας είναι με μία λέξη υγεία. Και την υγεία ο ελληνικός ομαδικός αθλητισμός την έχει τόσο μεγάλη ανάγκη, όσο και ο κόσμος. Το οξυγόνο που αναβλύζει από αυτή την ομάδα, φτάνει στον κόσμο με τέτοιο τρόπο που το εισπνέει με όλη του την δύναμη και το μετατρέπει σε ενέργεια.

Μία αμφίδρομη σχέση που κάνει ακόμη πιο σίγουρη την ομάδα για τον εαυτό της και τον κόσμο για την ομάδα του. Σπουδαίο κατόρθωμα, μεγαλύτερο ακόμη και από αυτό του Μιχάλη Λούντζη…