Παναθηναϊκός: Άλλο καλή ατμόσφαιρα, άλλο καλό μπάσκετ

Έφυγε λοιπόν ο Ντέγιαν Ράντονιτς σε ένα χρονικό προαναγγελθείσης φυγής, όπως φεύγουν οι προπονητές και μόνο αυτοί, τη χρονική στιγμή που μια ομάδα χρειάζεται, κατά το δημοσιογραφικό κλισέ, ένα ηλεκτροσόκ. Γιατί εδώ που τα λέμε, ποιός άλλος θα μπορούσε να φύγει για μια εμφανή αλλαγή; Ο ιδιοκτήτης, όλοι οι παίκτες ή ο κόσμος;

Αντικαταστάθηκε, προσωρινά, υπηρεσιακά ή σε εβδομαδιαία βάση από τον Χρήστο Σερέλη. Κι αυτός με τη σειρά του πλαισιώθηκε από ένα προσωρινό, υπηρεσιακό ή εβδομαδιαίο επιτελείο assistant coaches. Και όλοι μαζί ταξίδεψαν στο Μιλάνο, για να αντιμετωπίσουν χωρίς ιδιαίτερη αγωνιστική σκοπιμότητα την Αρμάνι, του πρώτης γραμμής και επιτυχημένου Έτορε Μεσίνα, που παρουσιάζει ίσως το χειρότερο μπάσκετ της φετινής Euroleague.

Η νίκη ή η ήττα ελάχιστη σημασία είχαν σε αυτή τη βαθμολογική φάση, ο τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων θα είχαν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Μετά την οριακή ήττα διάβασα για «αλλαγή διάθεσης», για «διάθεση μαχητικότητας», για ανακουφισμένους παίκτες.

Η αλήθεια είναι ότι, ναι ο Μαυροβούνιος Ράντονιτς είχε χάσει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τους παίκτες του, σε σημείο να τους αποφεύγει και να τον αποφεύγουν, ακόμα και ως eye contact στα time out και στις αλλαγές μέσα στον αγώνα. Δεν ήταν ομάδα αυτό το πράγμα.

Πρώτη προσδοκία λοιπόν, να δούμε ψήγματα ομάδας στο παρκέ του Forum. Επιτρέψτε μου να προσπεράσω 38 λεπτά αγώνα απέναντι στο θίασο που ακριβοπληρώνει ο Don Giorgio Armani και να πάω απευθείας στην crunch time των τελευταίων 2 λεπτών. Πηγαίνω επίτηδες σε αυτό το 2λεπτο, γιατί είναι μια οριακή κατάσταση, που κάθε ομάδα φανερώνει, αν παίζει με το πινακάκι ή με το ένστικτο, ομαδικό ή ατομικό.

Σε αυτό λοιπόν το χρονικό διάστημα, ο Πάρις Λη ισοφάρισε την Αρμάνι με τρίποντο, κάνοντας για ακόμη μια φορά περισσότερα πράγματα από αυτά, για τα οποία αποκτήθηκε και μπράβο του. Στο 76 όλα η Αρμάνι αστοχεί για τρίποντο και η άμυνα του Παναθηναϊκού εκτός θέσεων χάνει ένα ακόμη ριμπάουντ, το πιο κρίσιμο του αγώνα.

Ο Γιώργος Παπαγιάννης σε ένα προσωπικό λάθος κλειδώνει το χέρι του Μέλι, δίνει δυο βολές στην Αρμάνι, που σώζει έτσι μια χαμένη κατοχή και βρίσκει και δυο πόντους, για να προηγηθεί. Κι έπειτα ο Παναθηναϊκός έχει time out, όπου σχεδιάζεται η τελευταία κατοχή 11,6 δευτερολέπτων. Όχι και λίγος χρόνος για μια επίθεση με επαναφορά στην πλευρά του παρκέ, όπου αμύνεται η Αρμάνι.

Επαναφέρει ο Πάρις Λη με πάσα στον Ντουέιν Μπέικον και ο Λη πηγαίνει αμέσως στη δεξιά πλευρά της επίθεσης με Γουίλιαμς, Τόμας και Πονίτκα, για να αφήσουν τον Μπέικον να πάρει την τελευταία προσπάθεια. Ένας εναντίον ενός, χωρίς βοήθεια η Αρμάνι στον Μπέικον, αυτός ντριπλάρει προς τη baseline, σουτάρει από τα 4,5 περίπου, αστοχεί, τέλος το ματς.

Ο Παπαγιάννης νωρίτερα έχει αποβληθεί με 5ο φάουλ, άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το staff του Παναθηναϊκού έχει αποφασίσει, πως ακόμα και χωρίς τον μοναδικό παίκτη στη θέση 5, μια που Γκουντάιτις και Αγραβάνης είναι στην Αθήνα, θα ήταν προτιμότερο να διεκδικήσουν οι Πράσινοι την νίκη στην παράταση και να μη σχεδιαστεί σύστημα για 3ποντο πιθανής νίκης.

• Αρμάνι: Εκτέλεσε με 91% από τη ρακέτα στο δεύτερο ημίχρονο (vid)

Οι δηλώσεις του assistant coach Βασίλη Σίμτσακ, που σχολιάστηκαν με μια σχετική απορία και από τον Φώτη Κατσικάρη στην post game εκπομπή Playmakers της Nova, περιέγραψαν πως η ευθύνη του τελευταίου play δόθηκε εν λευκώ στον Ντουέιν Μπέικον. Προσέξτε, όχι η ευθύνη του πως θα εκτελέσει αλλά του τι θα εκτελέσει. Δίποντο ισοφάρισης και παράτασης χωρίς center ή τρίποντο νίκης. Μα αυτή η απόφαση είναι απόφαση του προπονητή, είτε λέγεται Σερέλης, είτε λέγεται Ράντονιτς, είτε λέγεται Μεσίνα. Δεν είναι;

Το ένστικτο του σκόρερ μπορεί να κρίνει, αν θα πάει σε σουτ, σε drive, σε floater ή κάτι άλλο, όχι όμως το πόσους πόντους ψάχνει η ομάδα του και τι θέλει να πάρει ως τελικό αποτέλεσμα. Αλλιώς λειτουργεί ως κάτι παραπάνω από σκόρερ. Και παραφράζοντας τον γέρο Καραμανλή, ποιος κυβερνά αυτή την ομάδα;

Περισσότερο λοιπόν από την καλή διάθεση, τους ανακουφισμένους παίκτες και τη μαχητική διάθεση, που όλα αυτά καλά είναι, θα ήθελα να δω διακριτούς ρόλους στον Παναθηναϊκό. Να δω μια φορά φέτος ένα πινακάκι πάνω στο οποίο να σχεδιάζεται κάτι, να εκτελείται στο παρκέ και να πετυχαίνει ή να αποτυγχάνει. Πάντως να υλοποιείται κάτι, που να το έχει αποφασίσει ο προπονητής της ομάδας. Γιατί εκεί είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στην Ομάδα και στο γκρουπ παικτών.

• Σερέλης: «Πρέπει να περάσουμε τη νοοτροπία του νικητή, θέλω τουλάχιστον 20 ασίστ σε κάθε ματς»

Αν έρθει ο Λάσο στον Παναθηναϊκό κι αυτό το «αν» το αναφέρω, γιατί πολλοί έσπευσαν να με πληροφορήσουν ιδιωτικά, πως συζητήσεις όντως υπάρχουν κι ας το αμφισβήτησα έντονα στο προηγούμενο άρθρο μου, δυο πράγματα θα κάνω. Το πρώτο, θα ζητήσω ενυπόγραφα συγγνώμη, που αμφισβήτησα την «προχωρημένη διαπραγμάτευση» των δύο πλευρών.

Το δεύτερο θα είναι ενυπόγραφα πάντα, να προτείνω στον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, να του δώσει κάθε κλειδί και αντικλείδι της πράσινης ΚΑΕ. Ας αποφασίσει για τα πάντα ο Λάσο, ας διώξει τους πάντες κι ας ξαναπροσλάβει όποιον παίκτη, assistant, συνεργάτη επιθυμεί εκείνος. Αν είναι να δημιουργηθεί ένα ολότελα νέο project, ας το δημιουργήσει ο Πάμπλο Λάσο. Αλλά πόσο πιθανό ή απίθανο είναι αυτό;