Έχασε ο Παναθηναϊκός από την Εφές. Ε, και;

• Έχει ξεχάσει να νικάει...
• Η υποψηφιότητα του Γκριγκόνις
• Ο αγνώριστος Μπέικον και η αδικία στον Παπαγιάννη

Να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Έπρεπε να γίνει το ματς στο ΟΑΚΑ;

Θαρρώ ρητορικό το ερώτημα. Με τι ψυχολογία και με τι διάθεση να διεξαγόταν ένα παιχνίδι μπάσκετ όταν την ίδια ώρα μια ολόκληρη χώρα βρισκόταν σε εθνικό πένθος; Για ποιον λόγο η Euroleague να μην ενεργούσε αυτοβούλως και να μην αποφάσιζε την αναβολή του; Για ποιον λόγο να επικρατούσε βαρύ κλίμα σ' ένα ματς το οποίο -υποτίθεται ότι- είναι γιορτή του μπάσκετ; Την ώρα που «η Ελλάδα πενθεί τα παιδιά της» όπως ανέγραφε το Jumbotron του ΟΑΚΑ από την αρχή έως και το τέλος του αγώνα με την Εφές, παίκτες και προπονητές του Παναθηναϊκού έπρεπε να ξεχάσουν τις σκληρές εικόνες από τα Τέμπη και να έκλειναν τα αυτιά τους στις κραυγές αγωνίας όλων εκείνων που είχαν χάσει τους δικούς τους ανθρώπους στην ανείπωτη τραγωδία της 28ης Φεβρουαρίου.

• Η ανωτερότητά της Εφές χάλασε τη ματσάρα του Γκριγκόνις

Και όχι μόνο εκείνοι, αλλά και οι 4.500-5.000 φίλοι της ομάδας οι οποίοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ προκειμένου να αλλάξουν παραστάσεις για ένα δίωρο. Εύκολο ήταν; Ένα παιχνίδι της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης χωρίς μουσική, χωρίς happenings, χωρίς τίποτα απολύτως. Η απόλυτη βουβαμάρα. Και ορθώς έπραξε η ΚΑΕ Παναθηναϊκός και έκανε «shut down» στα πάντα. Όφειλε να το κάνει ως ελάχιστο φόρο τιμής στις ψυχές που χάθηκαν. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να κάνει και διαφορετικά. Αν αυτό αρέσει στην Euroleague, αν αυτό θέλει να προωθεί, τότε σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Επιμένω και λέω. Το ματς δεν έπρεπε να γίνει. Το ίδιο θα ίσχυε και αν κέρδιζε ο Παναθηναϊκός. Ο τίτλος του κειμένου θα ήταν ίδιος, απλά θα άλλαζε η πρώτη λέξη.

Στην τελική και ο Αταμάν το είπε. Και μπράβο του. Και ας έπρεπε να επιστρέψει η Εφές στην Τουρκία χωρίς να αγωνιστεί.

Έχει ξεχάσει να νικάει...

Από εκεί και πέρα υπήρχε και το αγωνιστικό κομμάτι όπου ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να δείξει κάτι διαφορετικό στην επίθεση, αλλά χρειάζεται αρκετός χρόνος και πολλή δουλειά μέχρι να αφήσει εντελώς πίσω το αποκρουστικό θέαμα όλων των περασμένων εβδομάδων. Στην άμυνα τα πράγματα είναι πολύ πιο περίπλοκα, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένα κίνητρο στη διοργάνωση. Και όσο δεν υπάρχει κίνητρο, άλλο τόσο θα υπάρχει και έλλειψη διάθεσης. Και όσο δεν υπάρχει διάθεση, άλλο τόσο θα γίνονται συνήθεια οι ήττες. Και δυστυχώς αυτή η (κακή) συνήθεια έχει «ποτιστεί» στις τάξεις των «πρασίνων» οι οποίοι -πλέον- έχουν ξεχάσει τι σημαίνει «νίκη» στην Euroleague.

Ξαναλέω. Αυτό το ματς ήταν ειδικών συνθηκών μετά τα όσα τραγικά γεγονότα συνέβησαν στα Τέμπη με αποτέλεσμα να επηρεαστεί μια ολόκληρη χώρα. Όμως εάν τα βάλουμε κάτω, οι «πράσινοι» μετρούν ήδη πέντε σερί ήττες και σχεδόν ενάμιση μήνα χωρίς νίκη. Μπορεί να μην κυνηγούν απολύτως τίποτα, αλλά αυτή η απογοήτευση, αυτός ο αρνητισμός και αυτό το «ξενέρωμα» αποτυπώνεται εβδομάδα με την εβδομάδα στο παρκέ. Μετρούν όλοι αντίστροφα έως το τέλος της κανονικής περιόδου προκειμένου να τελειώσει το μαρτύριο. Όμως εδώ που τα λέμε ο Παναθηναϊκός έχει τεράστια ανάγκη για μια νίκη προκειμένου να πάρει ψυχολογική «ανάσα» ενόψει της συνέχειας. Γιατί όσο θα χάνει, άλλο τόσο θα δημιουργούνται προβλήματα τα οποία και θα βρίσκει μπροστά του ενόψει του ελληνικού πρωταθλήματος.

• Πανό φίλων του Παναθηναϊκού κατά της EuroLeague: «Κάθε παιχνίδι μετράει, η ανθρώπινη ζωή όχι»

Καλά, όχι ότι μπορεί να ελπίζει σε κάτι εάν ο Ολυμπιακός συνεχίζει στον αυτόματο παίζοντας τρομερό μπάσκετ, αλλά από τη στιγμή που θα κληθεί να μπει στο παρκέ και να παίξει, οφείλει και πρέπει να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός. Και να διεκδικήσει τον τίτλο. Θέλω να πιστεύω ότι θα το κάνει. Θα παρουσιαστεί περισσότερο ανταγωνιστικός. Και γι' αυτό δουλεύουν περισσότερο μέσα στην ομάδα μετά και την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία με την άφιξη του Σερέλη. Γι' αυτό και έχουν αφήσει την Euroleague σε δεύτερη μοίρα. Κακώς-κάκιστα (φαίνεται ότι) την έχουν βάλει στην άκρη διότι όπως ανέφερα μέσα από νίκες μπορεί να «χτιστεί» και η καλή ψυχολογία. Σίγουρα όμως ο Παναθηναϊκός προσπαθεί εδώ και δύο εβδομάδες να δείξει κάτι διαφορετικό.

Να γυρίσει καλύτερα τη μπάλα, να γίνει πιο ομαδικός, να εντάξει και άλλους παίκτες στην εξίσωση, να αποβάλλει το (πολλές φορές κουραστικό) iso play. Για την ομαδική άμυνα τα είπαμε. Το πρόβλημα είναι μεγάλο. Και δεν μπορεί να λυθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Και δεν ξέρω και αν προλαβαίνει να λυθεί μέχρι τα ματς των ελληνικών playoffs. Αυτά «δουλεύονται» στις προετοιμασίες. Και αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός διανύει μια δεύτερη προετοιμασία. Κάτι που φάνηκε καθώς δεν υπήρχαν οι σωστές συνεργασίες με αποτέλεσμα να δεχτεί η ομάδα πολλά εύκολα καλάθια επειδή οι παίκτες είχαν χάσει τη θέση τους και απλά... κοιτάζονταν μεταξύ τους.

Η υποψηφιότητα του Γκριγκόνις

Όσον αφορά το παιχνίδι με την Αναντολού Εφές. Από τη μία υπήρχε μια ομάδα η οποία δεν κυνηγούσε τίποτα απολύτως. Μόνο την υστεροφημία της και τη χαμένη της ψυχολογία. Από την άλλη μια (σαφώς πιο ποιοτική) ομάδα η οποία τα έπαιζε «όλα για όλα» για την ύπαρξή της στη διοργάνωση. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που εξακολουθεί να έχει τον τίτλο της «back to back» πρωταθλήτριας Ευρώπης. Και πάλι καλά θα πω εγώ που πήγε το ματς εκεί που (το) πήγε. Να έχει βρεθεί πίσω στο σκορ με -15 πόντους, αλλά παρόλα αυτά να μην τα παρατάει διεκδικώντας μια (άνευ βαθμολογικής σημασίας, αλλά πολύτιμης από πλευράς ψυχολογίας) νίκη. Και αυτό είναι που θα κρατήσουν στον Παναθηναϊκό από αυτό το ματς.

Μάλλον για να ακριβολογώ δεν θα κρατήσουν μόνο αυτό, αλλά και την φοβερή εμφάνιση του ξεχασμένου και παραγκωνισμένου, Μάριους Γκριγκόνις. Ναι, αυτός ήταν ο Γκριγκόνις για τον οποίο έγινε ο ντόρος το περασμένο καλοκαίρι. Ο παίκτης ο οποίος είχε αποκτήσει ο Παναθηναϊκός, αλλά δεν είχε εμφανιστεί καθόλου μέσα στη σεζόν. Καλά όχι ότι είχε την πλήρη ευθύνη για το κακό του πρόσωπο. Ας όψεται και ο Ράντονιτς ο οποίος είχε «όπλο» στα χέρια του και το χρησιμοποιούσε ως... σφεντόνα. Και στην τελική τι θέλουν οι παίκτες πρώτα απ' όλα; Να νιώσουν χρήσιμοι και ότι ο προπονητής τους πιστεύει. Ε, με τι ψυχολογία και με τι όρεξη να παίξει μπάσκετ μετά ο Λιθουανός;

• Σερέλης: «Δεν νομίζω πως υπάρχει ντεφορμάρισμα του Παπαγιάννη, όλη η ομάδα δεν παίζει καλά»

Φυσικά κρατάω μικρό καλάθι. Γιατί ένα ματς ίσον κανένα. Ακόμα και αν «άγγιξε» το ρεκόρ καριέρας του στην Euroleague, οφείλουμε να περιμένουμε και το επόμενο και το μεθεπόμενο ματς του Γκριγκόνις στην «διαβολοβδομάδα» που ακολουθεί. Και έχω και ένα ερώτημα να θέσω. Εάν και εφόσον δείξει να ανεβάζει στροφές και να θυμίζει τον... γνωστό Γκριγκόνις των περασμένων χρόνων, μήπως θα έπρεπε να τεθεί και ζήτημα επιστροφής του στο πρωτάθλημα της Basket League; Δυστυχώς ο Παναθηναϊκός έχει «κάψει» τις δύο από τις τρεις αλλαγές που είχε στον β' γύρο και του έχει μείνει μόνο μία έως το τέλος τη σεζόν. Θα είναι τελικά ο Τόμας αυτός που θα πάρει θέση στο ρόστερ και ο οποίος ακόμα προσπαθεί να βρει τα πατήματά του αποδεικνύοντας ωστόσο ότι πρόκειται για σουτέρ-δολοφόνο ή μήπως ο Γκριγκόνις; Και σε... ποιανού τη θέση; Του ανενεργού Άντριους (σ.σ το αισιόδοξο σενάριο) σε περίπτωση που αποχωρήσει τελικά από την ομάδα ή σε κάποιου άλλου που ήδη βρίσκεται στο rotation;

Αν μη τι άλλο πρόκειται για μια τεράστια σπαζοκεφαλιά, την οποία καλείται να λύσει ο Σερέλης ενόψει της τελικής ευθείας. Πάντως αν συνεχίσει έτσι ο Γκριγκόνις και εξακολουθεί να παίρνει τα πάνω του, ενδεχομένως να αλλάξουν και όλα όσα ίσχυαν έως τώρα. Αστερίσκος για τον ίδιο και τον Τόμας είναι ότι θα αγωνίζονται μόνο στα ματς της Euroleague. Και όσο να 'ναι, δεν θα προλαβαίνουν να βρίσκουν ρυθμό μέσα από τους αγώνες. Οπότε ας περιμένουμε έως το τέλος. Θεωρώ ότι ο πιο φορμαρισμένος θα είναι και εκείνος που θα πάρει θέση στο ελληνικό ρόστερ.

Ο αγνώριστος Μπέικον και η αδικία στον Παπαγιάννη

Όσο για τον Μπέικον; Ο Αμερικανός σκόρερ είναι... άλλος παίκτης στα τελευταία ματς. Δεν μου αρέσει που το αναφέρω και για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο, αλλά έμοιαζε να ήταν... αδιάφορος. Σαν να περπατούσε στο παρκέ. Σαν να βαριόταν να παίξει μπάσκετ. Σαν να μην τον ενδιέφερε. Σαν να είχε την νοοτροπία «άντε να τελειώνουμε για να πάμε σπίτια μας». Κρίμα. Κρίμα γιατί διαθέτει τόσο ταλέντο και τόσες πολλές δυνατότητες που θα μπορούσε να εκτοξεύσει, τόσο τον Παναθηναϊκό, όσο και τον ίδιο του, τον εαυτό. Άραγε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον Μπέικον ή θα παρουσιάσει το γνωστό του πρόσωπο από εδώ και στο εξής; Θα έχει ενδιαφέρον.

Και κάτι τελευταίο. Άκουσα μετά το τέλος του αγώνα με την Εφές κάποιες αποδοκιμασίες στο ΟΑΚΑ για τον Παπαγιάννη. Μα, είμαστε με τα καλά μας; Επειδή ΟΛΟΣ ο Παναθηναϊκός (όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ο Σερέλης) είναι σε κακή (ψυχολογική κυρίως) κατάσταση, τι θα έπρεπε να κάνει ο Παπαγιάννης; Τον Χακίμ Ολάζουν; Όπως είναι λογικό, τον έχει πάρει και εκείνον η μπάλα. Και όταν μια ομάδα δεν πάει καλά, τότε τα πάντα στραβώνουν. Για όλους. Θα ήταν ντεφορμέ ο Έλληνας σέντερ αν η ομάδα πήγαινε καλά ή αν υπήρχε το πλάνο της εκμετάλλευσης του από το ξεκίνημα της σεζόν; Και έχω καταλάβει ότι ο Παπαγιάννης παίρνει ψυχολογία από την επίθεση για να βγάλει και καλές άμυνες. Όπως έκανε (κυρίως) πρόπερσι, και πέρυσι. Οπότε πιστεύω ότι είναι πολύ άδικο αυτό που συμβαίνει φέτος με τον «Big Papa». Είναι ο πρώτος που δεν θέλει αυτήν την κατάσταση. Ούτε για τον ίδιο αλλά ούτε φυσικά για την ομάδα.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό που λέγεται. Ότι «μόνο όταν χάνεις κάποιον καταλαβαίνεις την αξία του». Και είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι σε περίπτωση που (λέμε τώρα, υποθέσεις κάνουμε) ο Παπαγιάννης φύγει το καλοκαίρι από τον Παναθηναϊκό, οι φίλοι των «πρασίνων» θα βλασθυμούν του χρόνου την ώρα και τη στιγμή που το είχαν ευχηθεί...