Πώς τα κατάφερε να μη “σπάσει” ο Βεζένκοφ

Τον τελευταίο χρόνο ο Σάσα Βεζένκοβ έχει περάσει στην φάση της απογείωσης. Τώρα πια δεν υπάρχει η αμφιβολία ή και η αμφισβήτηση σχετικά με το αν αυτός ο παίκτης θα εξελιχθεί σε αυτό που πολλοί, αν όχι όλοι, προέβλεπαν για εκείνον περίπου μια 10ετία πίσω, όταν αναδεικνυόταν σε καλύτερο νέο παίκτη του ελληνικού πρωταθλήματος χάρη σε αυτά που έδειχνε με την φανέλα του Άρη. Από τότε μέχρι σήμερα όμως ο 28χρονος πάουερ φόργουορντ πέρασε από σαράντα κύματα. Και βρέθηκε να ζει μια εποχή κατά την οποία το ευρύτερο περιβάλλον του έδειχνε με την συμπεριφορά του ότι αμφιβάλει πολύ σχετικά με το αν μπορεί πλέον να γίνει ο παίκτης που θα στεκόταν στο ίδιο ύψος με τις προσδοκίες που είχε γεννήσει όταν πρωτοεμφανίστηκε.

Πώς το διαχειρίστηκε αυτό ο Βεζένκοβ; Πώς τις διαχειρίστηκε τις στιγμές της αμφιβολίας και πόσο μέσα του τις άφησε να μπουν; Το μεσημέρι της Τετάρτης ο MVP της Euroleague για τον Φεβρουάριο μας έδωσε την χαρά για να κουβεντιάσουμε για λίγο, μαζί με τον Μιχάλη Τσόχο, για μια συνέντευξη που θα δείτε τις επόμενες ημέρες. Και μας έκανε τη χάρη να μας ανοιχτεί και να μας βάλει λίγο στη νοοτροπία του.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Vasilis Sambrakos (@vsambrakos)

 

Προφανώς υπήρξαν στιγμές που την ένιωσε, ο Βεζένκοβ την αμφιβολία και την αμφισβήτηση των άλλων. Την έχτιζε όμως από μικρός την νοοτροπία για να διατηρεί την ισορροπία. Να μη στήνει γλέντια όταν άκουγε να τον χαρακτηρίζουν “παιδί θαύμα” και να μη στήνει κηδείες όταν άκουγε να τον αποκαλούν, ή να υπονοούν ότι είναι “χαμένο ταλέντο”. Και πώς το κατάφερε; Έχτισε γύρω του τον τοίχο του, και εντός αυτού έβαλε ανθρώπους με θετική νοοτροπία, “χωρίς τοξικότητα”, όπως μας έλεγε, δηλαδή ανθρώπους που εκτός από τη γνώση και την εμπειρία για να τον καθοδηγήσουν είχαν θετική νοοτροπία.

Επειδή είναι άνθρωπος και δεν είναι μηχανή, και επειδή το περιβάλλον πάντοτε επηρεάζει, ο Βεζένκοβ έζησε στιγμές που έπιανε τον εαυτό του να αναρωτιέται αν είναι ή αν θα γίνει όσο καλός παίκτης νόμιζε. Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές ή τις περιόδους όμως βρήκε τον τρόπο να πείθει τον εαυτό του να δουλεύει σκληρά και να βάζει καθημερινούς στόχους για την αυτοβελτίωσή του αλλά και προκειμένου να πείθει τους προπονητές του ότι αξίζει “καλύτερης μεταχείρισης” και περισσότερου χρόνου παιχνιδιού. Οι τελευταίες 46 λέξεις που έγραψα παραπάνω ακούγονται σαν απλές 46 λέξεις. Για έναν αθλητή του ελίτ επιπέδου όμως είναι το πιο κρίσιμο και αποφασιστικό διάστημα της καριέρας του.

Ο Βεζένκοβ έλιωσε στη δουλειά, με συγκεκριμένους στόχους για την βελτιστοποίηση του παιχνιδιού του, και δούλεψε την ψυχή και το πνεύμα του με ανθρώπους που είχαν την ικανότητα να τον υποστηρίξουν ψυχολογικά και να του δείξουν δρόμους για να δυναμώσει πνευματικά και να μη χάσει την πίστη προς τον εαυτό του, με όρους αθλητικούς. Μίλησε με ειλικρίνεια στον εαυτό του, δεν φοβήθηκε να συλλογιστεί την πιθανότητα να έρθει αντιμέτωπος με την επιλογή να χαμηλώσει για λίγο τις προσδοκίες του και να παίξει σε χαμηλότερου βεληνεκούς διοργανώσεις ώστε να προετοιμαστεί ψυχολογικά για την πιθανότητα να μην “πιάσει” στον Ολυμπιακό. Και την ίδια ώρα κατάφερε να σκληρύνει τόσο που να μην αφήσει το νέφος της αμφισβήτησης να μπει στους πνεύμονές του.

Αυτό που με συνέπεια βλέπουμε στην διάρκεια του τελευταίου έτους από τον Βεζένκοβ δεν οφείλεται μόνο στην εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Γιώργος Μπαρτζώκας και συνολικά ο οργανισμός του Ολυμπιακού. Ούτε οφείλεται μόνο στην δουλειά που έκανε με τους προπονητές και τους γυμναστές του Ολυμπιακού που είναι επιφορτισμένοι με το έργο της ατομικής βελτίωσης των παικτών του. Προφανώς ένα μέρος της εξήγησης κρύβεται και στα παραπάνω, όπως και στο γεγονός της ωρίμανσης αυτής της έκδοσης του Ολυμπιακού από τον Μπαρτζώκα. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν αρκετά αν ο Βεζένκοβ είχε “σπάσει” στον καιρό της αμφισβήτησης που βίωνε. Αν είχε πάψει να παλεύει για να φτάσει στο επίπεδο που πίστευε ότι μπορεί να ανέβει, σήμερα θα ήταν “ακόμη ένας” της ομάδας του Ολυμπιακού και όχι ο MVP της Euroleague για τον Φεβρουάριο, ο παίκτης για χάρη του οποίου ταξιδεύουν κάθε τρεις και λίγο οι Σακραμέντο Κίνγκς στην Ελλάδα.

Στη θέση που είχε βρεθεί πριν από μερικά χρόνια ο Βεζένκοβ έχουμε βρεθεί όλοι, διότι όλοι, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την αμφισβήτηση της αξίας μας, με όρους επαγγελματικούς. Σε εκείνη τη θέση του Βεζένκοβ βρίσκονται σήμερα ένα σωρό παιδιά του αθλητισμού, σε πολλά διαφορετικά αθλήματα. Εισπράττουν την αμφισβήτηση, έως και την απαξίωση, και φτάνουν όχι μόνο να αμφιβάλουν αλλά και, συχνά, να τα “βάφουν μαύρα” λόγω της αρνητικής εισήγησης ενός προπονητή ή τεχνικού διευθυντή που γίνεται λόγος για να μη δεχθούν την πρόταση για ένα επαγγελματικό συμβόλαιο ή την πρόταση για ένα καλύτερο συμβόλαιο. Γι’ αυτό και παραδείγματα σαν αυτό που έχει πλέον δημιουργήσει ο Σάσα Βεζένκοβ έχουν μεγάλη αξία, και γι’ αυτό έχει μεγάλο νόημα να τα αναδεικνύουμε.