Η μεγάλη διαφορά σε πάγκο και ελληνικό κορμό

Αν κάποιος έλεγε, ότι η σεζόν ’22-‘23 θα τελειώσει με το σερί να διευρύνεται σε 16-0 νίκες του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού, τώρα πια δεν πιστεύω ότι θα το θεωρούσαν κάποιοι σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και δεν ξέρω αν ασχολούνται οι περισσότεροι φίλοι των Πράσινων με αυτό καθ’ αυτό το σερί ή με το τι θα συμβεί την επόμενη αγωνιστική σεζόν. Μια λεπτομέρεια που αξίζει να αναφερθεί όμως, για να χάσει άλλες τρεις φορές το Τριφύλλι από τους Κόκκινους πρέπει πρώτα να βρεθεί στους Τελικούς του ελληνικού πρωταθλήματος. Να μη θυμίζω τώρα τις δυο ήττες από τη μαχητική Λάρισα του Φώτη Τακιανού και μελαγχολήσουμε.

Ομάδα του coach

Η μεγαλύτερη από τις πολλές διαφορές των δύο ομάδων είναι καθισμένη, δηλαδή σχεδόν πάντα όρθια στον πάγκο. Δεν είναι δίκαιο να κατακρίνω τον Χρήστο Σερέλη αλλά δεν μπορώ να μην νιώθω θαυμασμό για τον Γιώργο Μπαρτζώκα ως top Euroleague coach. Αν μη τι άλλο αυτόν τον τίτλο δεν μπορώ καν να τον προφέρω για τον πρωτόπειρο coach του Παναθηναϊκού, όταν μάλιστα δεν μπορώ να τον γράψω ούτε για τον μπαρουτοκαπνισμένο Ντέγιαν Ράντονιτς που προηγήθηκε. Άλλο πράγμα να έχεις συμμετοχές και ένα ρεκόρ νικών-ηττών να παρουσιάσεις κι άλλο πράγμα να είσαι Top.

• Ολυμπιακός: Η ομάδα που όλα τα μπορεί
• Παναθηναϊκός: Δεν είναι «ΟΚ» ούτε να μένει στην... προσπάθεια κόντρα στον Ολυμπιακό

Πως όμως έγινε top Euroleague coach ο Γιώργος Μπαρτζώκας; Προφανώς με πολλή δουλειά, με τον χαρακτήρα που χρειάζεται, με πολλές γνώσεις που έλαβε στο πέρασμα των χρόνων, με τις κατάλληλες επιρροές, με την ορθή διαχείριση επιτυχιών και αποτυχιών. Δεν νομίζω ότι γίνεται κι αλλιώς. Ο προπονητής-αναφορά της Euroleague Ζέλικο Ομπράντοβιτς συνηθίζει να λέει, ότι η μεγαλύτερη δύναμη ενός προπονητή είναι η γνώση και ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει και τη γνώση και τον τρόπο. Όχι για να νικά τον Παναθηναϊκό, που στην παρούσα στιγμή δεν είναι δύσκολο, αλλά για να έχει την ομάδα του πρώτη στην Euroleague κατάταξη και πανθομολογουμένως πρώτο φαβορί για το τρόπαιο.

Αν για τον Παναθηναϊκό πρώτος στόχος είναι να ματσάρει τη διαφορά του με τον Ολυμπιακό, όχι μόνο ως αιώνιο αντίπαλο αλλά ως κορυφαία ομάδα την τρέχουσα εποχή στην Ευρώπη, χρειάζεται να γεμίσει τον πάγκο του με έναν τέτοιο Top προπονητή. Δεν είναι πάνω από 6 νομίζω ενεργοί αυτή τη στιγμή, εκ των οποίων ρεαλιστικά διαθέσιμοι οι 3. Ονόματα σε άλλο blog θα μου επιτρέψετε.

Ελληνικός κορμός

Αν κάποιος ανοίξει τη σελίδα της Euroleague στο section teams και συγκρίνει τα ρόστερ των δύο ελληνικών ομάδων θα δει ένα Πράσινο ρόστερ 17 παικτών εκ των οποίων οι 9 αναφέρονται ως guard (!) και ένα Κόκκινο ρόστερ 15 παικτών με 7 guard στη σύνθεσή του. Στην πραγματικότητα ο Ολυμπιακός αγωνίζεται με έξι ενεργούς guard και ο Παναθηναϊκός με δυόμιση. Και δεν συνεχίζω με forward και center.

Ακόμα και τα χρόνια της μεγάλης του ακμής ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου είχε αγοράσει ξένους παίκτες, που δεν απέδωσαν τα προσδοκόμενα σύμφωνα με την πρότερη καριέρα τους και το ύψος της αμοιβής τους. Όταν όμως ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς γυρνούσε στον πάγκο κι έβλεπε, δε θα σας πω πολλούς, τον Νίκο Χατζηβρέττα, τι να του πει, ποιός;

Αν τη σήμερον ημέρα κρέμεσαι από τις δυνάμεις και τα κέφια του Μπέικον και κυρίως του Ουίλιαμς αλλά και το εναπομείναν οξυγόνο του μονάκριβου Πάρις Λι, πως περιμένεις να «ανθίσεις»; Όσα ελληνικά συμβόλαια κι αν στοιβάξεις στο χρηματοκιβώτιο, η ερώτηση παραμένει. Είναι παίκτες επιπέδου Euroleague; Υπήρξαν ποτέ; Θα γίνουν κάποτε;

Δεν είναι ξέρετε εύκολο να γράφεις για Έλληνες παίκτες στην Ελλάδα, είναι a priori περισσότερο συμπαθείς από τους λεγεωνάριους (οι περισσότεροι τουλάχιστον), μπορεί να τους γνωρίζεις προσωπικά, μπορεί να κινείστε στους ίδιους κύκλους και να είναι και μια χαρά άνθρωποι. Η αρνητική κριτική γεννά αγκάθια στις σχέσεις. Ταυτόχρονα πρέπει να είμαι και ειλικρινής, να μη γράφω χάδια και παραμύθια.

Στο ελληνικό μπάσκετ κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει πια η παραγωγή μπασκετικού ταλέντου που υπήρχε και σίγουρα δεν υπάρχει η ευτυχής συγκυρία συνύπαρξης προσωπικοτήτων-πρωταθλητών, όπως πριν 20 χρόνια. Ισχύει για όλες τις ελληνικές ομάδες. Η διαφορά όμως του Ολυμπιακού είναι η έγκαιρη στόχευση καλών Ελλήνων guard συν την εξαιρετική περίπτωση του Σάσα Βεζένκοβ, που μαζί με τον Top προπονητή του και τις εύστοχες επιλογές τίμιων ξένων παικτών εξηγούν περίπου τα πάντα. Από τα τρία θεμελιώδη υλικά ποιο σας φαίνεται το πλέον δυσεύρετο;

Το πραγματικό λοιπόν Πράσινο ερώτημα δεν είναι πότε θα τελειώσει το σερί αλλά πότε θα αρχίσει το χτίσιμο με τα σωστά υλικά και η ευχή όλων ημών είναι, the sooner the better.