Ολυμπιακός: Το πρώτο βήμα δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει...

• Νίκησε και το άγχος του
• Μικρός αριθμός οι 18 ασίστ
• Το μυστικό της απόδοσης του Κάνααν
• Οι αμυντικοί στόχοι επετεύχθησαν

«Το πρώτο βήμα δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει, στο τρίτο φύγαμε κι ο δρόμος μας πηγαίνει» αναφέρει ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Αν και μεγαλώνω και η μνήμη ασθενεί, ενδεχομένως να έχω αναφερθεί ξανά σε αντίστοιχη περίπτωση στο συγκεκριμένο στίχο.

Ταιριάζουν γάντι όμως στην περίπτωση της χθεσινής νίκης του Ολυμπιακού γιατί ήταν πραγματικά δύσκολη. Το 1-0 έγινε με κοπιαστικό τρόπο παρά το γεγονός πως στο τελευταίο πεντάλεπτο όλοι γνώριζαν το νικητή.

• Κάνααν: «Τα εύσημα πηγαίνουν στους συμπαίκτες μου που με έβρισκαν στο γήπεδο»

Αυτά είναι τα play-offs όμως, μία διαδικασία η οποία δεν έχει σχέση με τις 34 αγωνιστικές της regular season. Ναι, σε αυτούς τους 7 μήνες μπήκαν οι βάσεις, αναπτύχθηκε η φιλοσοφία παρέα με το ένστικτο, δοκιμάστηκαν οι σχέσεις, όμως τώρα απαιτούνται άλλα πράγματα.

Το βασικότερο όλων; Η διαχείριση των συναισθημάτων. Οχι μόνο από αγώνα σε αγώνα, αλλά από κατοχή σε κατοχή. Οι Πειραιώτες έκαναν το 1-0, έκαναν το πρώτο από τα τρία βήματα που χρειάζονται για να πετύχουν τον στόχο τους. Από μόνο του όμως το 1-0 δεν χαρίζει τίποτα, δε δίνει πρόκριση και πρέπει να βγει από τη μνήμη τους πριν το τζάμπολ του Game 2.

Νίκησε και το άγχος του

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο δεν έπαιξε καλό μπάσκετ γιατί εκτός από τη Φενέρμπαχτσε είχε να αντιμετωπίσει και το άγχος του. Κάτι το οποίο βρίσκω απόλυτα λογικό. Σίγουρα το πλεονέκτημα έδρας είναι πολύτιμο, αλλά κουβαλάει μαζί και άγχος και πίεση.

• Παπανικολάου στο Gazzetta: «Στην Euroleague πρέπει να έχεις κοντή μνήμη, αυτός είναι ο επαγγελματισμός του Κάνααν»

Στο πρώτο μισό του παιχνιδιού οι «ερυθρόλευκοι» έβγαλαν βιασύνη στις επιθετικές επιλογές τους κάτι το οποίο δημιούργησε και τη σχετική ανισορροπία στην πίσω πλευρά του γηπέδου. Γενικά η επιθετική λειτουργία δεν ήταν η συνηθισμένη κάτι το οποίο όμως οφείλω να πιστώσω και στην ομάδα του Ιτούδη. Δεν ήταν μόνο το άγχος ήταν και ο αντίπαλος ο οποίος είχε φέρει το παιχνίδι εκεί ακριβώς που το ήθελε για 32 λεπτά.

Μικρός αριθμός οι 18 ασίστ

Αν διαβάσει κάποιος τη στατιστική και δει τις 18 ασίστ θα δηλώσει ικανοποιημένος. Αν πάει το βλέμμα του λίγο πιο αριστερά όμως και δει τα 16 τρίποντα, τότε ενδεχομένως να το σκεφτεί ξανά. Σε ένα νορμάλ ματς οι 18 τελικές πάσες είναι καλό νούμερο. Σε ματς όμως που έχεις ευστοχήσει 16 φορές πίσω από τα 6.75 μάλλον είναι λίγες οι 18 ασίστ.

Η άμυνα της Φενέρμπαχτσε ήξερε καλά ποια ομάδα αντιμετώπιζε και πόσο σημαντική είναι για αυτή η καλή κυκλοφορία της μπάλας. Οπότε ήθελε να το αφαιρέσει από το παιχνίδι των «ερυθρόλευκων» και μάλλον το κατάφερε αφού πολλά σουτ ήταν μετά από ντρίμπλα. Οι σύνθετες άμυνες που επέλεξε ο Ιτούδης ανάλογα την πεντάδα που είχε στο παρκέ ο Μπαρτζώκας, η πίεση στη μπάλα και οι καλές περιστροφές ήταν τα στοιχεία που τη βοήθησαν να το πετύχει. Ωστόσο στις περιστροφές χρειάζεται να μπει ένας αστερίσκος και μάλιστα αρκετά μεγάλος.

Το μυστικό της απόδοσης του Κάνααν

Ο αστερίσκος αυτός έχει να κάνει με την αμυντική λειτουργία της τουρκικής ομάδας στην τρίτη περίοδο, στο διάστημα δηλαδή που ο Αΐζάια Κάνααν σμπαράλιασε την αντίπαλη άμυνα. Η Φενέρ πήγε σε πολλές αχρείαστες βοήθειες, οι παίκτες της λειτούργησαν με το ένστικτο και αυτό τους πρόδωσε διότι επέλεξαν να πάνε σε κακές περιστροφές προσφέροντας στον Αμερικανό αρκετά ελεύθερα σουτ.

Πριν το τζάμπολ και στο live του Gazzetta έγραψα πως «το ένστικτο μου αναφέρει πως θα κάνει πολύ καλό ματς ο Κάνααν». Ήμουν σχεδόν σίγουρος για δύο λόγους. Αμφότεροι λόγω της αντίδρασης του Αμερικανού στο «κόψιμο» από την Basket League.

Ο πρώτος γιατί γνωρίζω καλά πως τη στεναχώρια των δύο πρώτων ημερών τη μετέτρεψε σε πείσμα κι ο δεύτερος γιατί όσο κι αν δε μας γεμίζει το μάτι, είναι τρομερός επαγγελματίας. Ο Κάνααν ήταν αυτός που έδιωξε το άγχος, αυτός που άλλαξε τον ρυθμό της αναμέτρησης, αυτός που ξεσήκωσε τον κόσμο και αυτός που ξεσήκωσε και τους συμπαίκτες του.

Οι αμυντικοί στόχοι επετεύχθησαν

Ο Ολυμπιακός όταν παίζει άμυνα στο επίπεδο που μας έχει συνηθίσει δύσκολα χάνει. Και η αλήθεια είναι πως κόντρα στη Φενέρμπαχτσε η αμυντική του λειτουργία ήταν αυτή που του χάρισε το 1-0. Αφενός γιατί στο πρώτο ημίχρονο τον κράτησε κοντά στο σκορ όταν η Φενέρ προσπάθησε να «χτίσει» διαφορά και να βάλει πίεση στον Ολυμπιακό. Αφετέρου στο δεύτερο ημίχρονο και ειδικά από το 32' (63-58) κι έπειτα ήταν αδιανόητα σκληρή.

Δεν υπήρχε παίκτης που να μην προσπάθησε στα μετόπισθεν. Ο Ολυμπιακός πέτυχε τους δύο βασικούς στόχους του.

Ο πρώτος ήταν ο περιορισμός της δημιουργίας του Καλάθη ο οποίος ολοκλήρωσε με μόλις 2 ασίστ. Αυτό το κατάφεραν οι Πειραιώτες με την αδιανόητη πίεση όταν είχε τη μπάλα στα χέρια του και με την απόφαση να αντιμετωπίσουν το pick 'n' roll κυρίως με flat άμυνα. Ο Κάνααν έκανε τρομερή δουλειά στην άμυνα πάνω στον Καλάθη.

Ο δεύτερος ήταν ο περιορισμός του Ντόρσεϊ ο οποίος λόγω της απουσίας του Γουίλμπεκιν αλλά και του κινήτρου που έχει κάθε παίκτης όταν αντιμετωπίζει πρώην ομάδα του, ήταν βασικός κίνδυνος. Ο Γουόκαπ τα πήγε περίφημα. Βασικά δεν τον άφησε σε... χλωρό κλαρί με μπόλικη πίεση, με αδιανόητο κυνηγητό και άμυνα «σκιά» (δηλ. κολλημένος στην πλάτη του) στην έξοδο από τα σκριν μακριά από τη μπάλα.

Πριν κλείσω το κομμάτι της άμυνας θα ήθελα μία ειδική αναφορά στον Σλούκα. Μπορεί ο Ελληνας γκαρντ να μη φημίζεται για τις αμυντικές του ικανότητες, ωστόσο για ένα τρίλεπτο (32-35) έπαιξε πολύ καλή άμυνα, έβαλε χέρια, έκλεψε μπάλες και βοήθησε πάρα πολύ στο να βγει ο Ολυμπιακός από τη δύσκολη θέση.

ΥΓ: Οσες φορές ξέφευγε το μάτι μου προς τα επίσημα έβλεπα τον Γιώργο Πρίντεζη να πανηγυρίζει έξαλλα. Φέτος έχει έρθει 5-6 φορές στο γήπεδο, αλλά ποτέ δεν εκδηλωνόταν τόσο πολύ. Ίσως να ήταν η πρώτη φορά που του έλειψε το μπάσκετ από τότε που σταμάτησε. Αυτή η εποχή που για χρόνια του ανέβαζε την αδρεναλίνη.