Ο δολοφόνος Γιαμπουσέλε και το «φταίνε πάντα οι Ισπανοί»

Αναμένοντας την απόφαση της Euroleague για την κλωτσοπατινάδα στο ματς Ρεάλ-Παρτίζαν και με πιθανότατη την τιμωρία (διαφορετική για τον καθένα) των Γιαμπουσέλε, Λεσόρ, Ντεκ, Πάντερ που φαίνεται –στα στιγμιότυπα- να είναι οι άμεσα εμπλεκόμενοι στο (πολύ) ξύλο ίσως για Μούσα, Χεζόνια και προφανώς και του Γιούλ με το σκληρό φάουλ του οποίου ξεκίνησε το περιστατικό, έχει ενδιαφέρον να δούμε τις επόμενες ώρες αυτής της πρωτόγνωρης κατάστασης, αλλά και το πώς την υποδεχθήκαμε στα…άγια ελληνικά χώματα.

Αρχικά και αναλογιζόμενος αυτές τις σκηνές, κανά δίωρο μετά τα όσα έγιναν στη Μαδρίτη, θαύμασα ακόμα περισσότερο αυτούς που καταφέρνουν να αποφεύγουν παρόμοιες καταστάσεις στα 98 από τα 100 ματς που γίνονται σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ (και θα βάλω και το πόλο γιατί και εκεί όταν ξεφεύγει το πράγμα έχουμε δει ξύλο ανελέητο). Με τους σφυγμούς στο Θεό, με υψηλές ταχύτητες, με κορμιά «χτισμένα» με την ακόμα και μικρή πρόκληση να μεγεθύνεται όσο δεν πάει, εξαιτίας και του πληγωμένου (τις περισσότερες φορές) εγωισμού, είναι πραγματικά θαύμα που δεν έχουμε πολλές περισσότερες συμπλοκές ανάμεσα σε αθλητές που καταφέρνουν με κάποιο τρόπο και μένουν μέσα στο επαγγελματικό πλαίσιο. Και είναι ακριβώς αυτό το τελευταίο -ο «επαγγελματισμός»- που διαχωρίζει τον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, από έναν καυγά σε μονό στην παιδική χαρά ή σε 5Χ5. Όταν όμως κάποιος, σε υψηλό επίπεδο, περνάει αυτή τη λεπτή γραμμή και δεν πατάει φρένο τότε είναι σα να συγκρούονται φορτηγά. Το βλέπαμε για πολλά χρόνια (μέχρι να πέσουν παραδειγματικές τιμωρίες) και στο ΝΒΑ.

Ας μην διαφωνήσουμε στα αυτονόητα, αν και (ακόμα και) αυτό δεν είναι προφανές. Ο Γιαμπουσέλε πρέπει να αποχαιρετήσει τα γήπεδα για μεγάλο διάστημα. Είναι θέμα του Έξουμ και της Παρτίζαν (αλλά κυρίως του Αυστραλού) αν η υπόθεση θα έχει και νομική συνέχεια. Ομολογώ ότι αν ένας καυγάς μέσα σε γήπεδο μπορεί να προκαλεί και θυμηδία, η δολοφονική κίνηση του Γάλλου με κάνει ακόμα να ανατριχιάζω. Είναι πέρα και έξω ακόμα και από μια κατάσταση που μπορεί να ξεφύγει και κανονικά θα έπρεπε να έχει συλληφθεί άμεσα. Όσο για τον Λεσόρ, που ήταν ο δεύτερος πιο επικίνδυνος στον καυγά, ασφαλώς και αποθεώθηκε από τους οπαδούς της Παρτίζαν στην επιστροφή της ομάδας στο Βελιγράδι αφού ήταν ήδη…ήρωας στα μάτια τους όταν γρονθοκόπησε τον Πετρούσεβ στο τέλος ενός ντέρμπι με τον Ερυθρό Αστέρα ενώ και στην Μαδρίτη… προστάτευσε την «τιμή» της ομάδας με ανάλογες επιδόσεις. Για να μην αδικούμε τους Σέρβους ανάλογες εικόνες θα είχαμε και στην Ελλάδα.

Ακόμα ένα «αυτονόητο» είναι ότι τα πάντα ξεκινούν από το αντιαθλητικό φάουλ του Γιούλ. Στα μάτια μου και στην εξέλιξη της φάσης θα μπορούσε να εξεταστεί και για ντισκαλιφιέ αν δεν είχαμε το…άμεσο ξύλο που ακολούθησε. Η συγγνώμη του Ισπανού που ακολούθησε πιστεύω ότι ήταν ειλικρινής αλλά δεν λέει και πολλά αφού άναψε το φυτίλι. Από εκείνο το σημείο όμως μέχρι να του φορτώνουμε και το προπατορικό αμάρτημα και να ανακαλύπτουμε χτυπήματα που δεν έγιναν ποτέ (από αυτόν) υπάρχει μεγάλη απόσταση. Η οποία γεφυρώνεται από το απύθμενο κόμπλεξ που έχει δημιουργηθεί στη χώρα μας για την Ισπανία του μπάσκετ. Μάλιστα πέρα από έκπληξη, διέκρινα και μεγάλη… απογοήτευση,σε αρκετούς, το βράδυ της Πέμπτης μέχρι και σήμερα, επειδή δεν συμμετείχε στα επεισόδια ο Ρούντι Φερνάντεζ. Γιατί όλα έχουν να κάνουν με την εικόνα που φτιάχνουμε στο μυαλό μας και η οποία εν πολλοίς έχει δημιουργηθεί από τις συνεχόμενες ελληνικές (εθνικές) αποτυχίες απέναντι στους Ίβηρες. Το ότι στο ξύλο της Πέμπτης συμμετείχαν ενεργά δύο Γάλλοι, ένας Αργεντινός, ένας Βόσνιος, ένας Αμερικάνος ένας Αυστραλός και μόλις ένας Ισπανός (στο ξεκίνημά του) μικρή σημασία έχει αφού εμείς είχαμε έχουμε αποφασίσει να βρίσουμε τους Ισπανούς. Ναι συμφωνώ 100% ότι η Ρεάλ έχει καθεστωτική λογική και πολλές φορές είναι ακραία αντιπαθητική, με τραγική συμπεριφορά των παικτών της, αλλά για κάποιο λόγο, που έχει να κάνει με τα δικά μας σύνδρομα, εμείς περνάμε γενεές δεκατέσσερις ολόκληρη την Ισπανία και όποιον έχει παίξει στην εθνική της ομάδα. Και η αναφορά αυτή δεν αφορά μόνο τους έξαλλους των social media αλλά και το σόου της άκρατης υπερβολής, που είδαμε από κάποιους δημοσιογράφους.

Τέλος υπάρχει και το θέμα του Πάντερ. «Όποιος λέει ότι φταίει ο Πάντερ δεν έχει μυρωδιά από αθλητισμό» ήταν η κυρίαρχη άποψη το βράδυ της Πέμπτης. Οι περισσότεροι δίνουν δίκιο στην αντίδραση του. Για να είμαι ειλικρινής αν ήμουν στην θέση του Αμερικάνου μπορεί όχι απλά να σήκωνα τη γροθιά μου στον Γιούλ αλλά να την κατέβαζα κιόλας. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα είχα και δίκιο, ούτως ή άλλως, ακόμα και σε αγώνα τοπικού. Θα είχα όμως 100% άδικο ειδικά αν ήμουν επαγγελματίας παίκτης του ενός εκατομμυρίου και ο πιο «καυτός» σε μια ομάδα που είναι με το ενάμιση πόδι φάϊναλ φορ και με αύρα κατακτητή. Και το «επαγγελματίας» σημαίνει να μην κάνω ζημία όχι μόνο στον εαυτό μου αλλά και στην ομάδα μου. Επαναλαμβάνω ότι δεν γνωρίζω ακόμα τις τιμωρίες και μακάρι ο Πάντερ να μην την πληρώσει πολύ. Αλλά ακόμα και στο πως τον αντιμετωπίζουμε έχει να κάνει με το ότι απέναντι του ήταν ο Γιουλ. Είμαι σίγουρος ότι αν το περιστατικό γινόταν ανάποδα, όλοι θα έλεγαν για την…απαράδεκτη αντίδραση του Ισπανού στο φάουλ του Πάντερ. Ο οποίος δεν διάβασα κάπου να έχει ζητήσει μια συγγνώμη, από την ομάδα του.

Απορώ μάλιστα πο,υ η Παρτίζαν, ειδικά από τη στιγμή που ο Ομπράντοβιτς στις δηλώσεις του προσπάθησε να ρίξει πολύ τους τόνους δεν μπορεί να μαζέψει τους παίκτες της από τα social media. Ο Ζοτς βλέπει τον κίνδυνο που υπάρχει μετά από όλα αυτά, με τους οπαδούς της ομάδας να είναι σε κατάσταση βρασμού και την Euroleague να μην είναι διατεθειμένη να δεχθεί το παραμικρό και ο οργανισμός των Παρτιζάνων δεν μπορεί να σταματήσει τα ποσταρίσματα του Πάντερ και του Νάναλι που ρίχνουν και άλλο λάδι στη φωτιά. Προφανώς η περιβόητη «βαλκανοποίηση» δεν παλεύεται με τίποτα και από κανέναν εδώ στα μέρη μας.