O Ομπράντοβιτς της ανταμοιβής και o «Ζοτς» της «εξαπάτησης»

• Η απόλυτη δικαίωση του Σάσα Ομπράντοβιτς
• Ποτέ μη ξεγράφεις τους Ισπανούς και δη τους Μαδριλένους

Φτάσαμε, λοιπόν, στο τέλος της μακράς διαδρομής και μετά από κάτι περισσότερο από 7 μήνες (όσο διήρκεσαν η κανονική περίοδος και τα playoffs) και σχεδόν 40 αγώνες (37 για την Μπαρτσελόνα που προκρίθηκε με “sweep” και 39 για Ολυμπιακό, Μονακό και Ρεάλ που πήγαν σε Game 5), γνωρίζουμε πλέον τις ομάδες που θα διεκδικήσουν το εφετινό τρόπαιο στο Final 4 που θα θα γίνει στο Κάουνας (19-21 Μαϊου).

Για την Μπαρτσελόνα που σφράγισε νωρίτερα απ' όλους το εισιτήριό της και τους «ερυθρόλευκους» που ακολούθησαν λίγο πολύ τα έχουμε πει και γράψει όλα. Επομένως, έφτασε η ώρα να μιλήσουμε λίγο για την αντίπαλο των Πειραιωτών στον πρώτο ημιτελικό της 19ης Μάη, που αν μη τι άλλο, έχει αποδείξει ότι – παρά το έλλειμα της εμπειρίας της από την κορυφαία σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ – έχει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά που την καθιστούν ίσως την πιο δυσκολοκατάβλητη ομάδα της διοργάνωσης.

Η απόλυτη δικαίωση του Σάσα Ομπράντοβιτς

Το ότι οι Μονεγάσκοι ήταν από τις κορυφαίες ομάδες της Euroleague, φάνηκε από το 2ο μισό της περυσινής σεζόν. Όταν ο πανίσχυρος οικονομικά σύλλογος από το Πριγκιπάτο, αποφάσισε να διακόψει την συνεργασία του με τον κουμπάρο του Ράντονιτς, Ζβέζνταν Μίτροβιτς (είχε ουκ ολίγες συγκρούσεις με τους “άτακτους” κι απείθαρχους Μπέικον και Τζέιμς) και να φέρει στην θέση του τον 54χρονο Σέρβο τεχνικό.

Ο παλαίμαχος διεθνής playmaker με το πολύ βαρύ επώνυμο, διαχειρίστηκε εξαιρετικά τόσο το ρόστερ που δεν έφτιαξε, όσο και τις λεπτές ισορροπίες στο εσωτερικό της ομάδας και το αποτέλεσμα που παρουσίασε ήταν τόσο εντυπωσιακό που η Μονακό (ρεκόρ 12-5 υπό τις οδηγίες του στην regular season), έβγαλε τα συκώτια του Ολυμπιακού πριν πέσει ηρωικά στο Game 5 (2-3 στις νίκες) της πιο αμφίρροπης σειράς των περυσινών play-offs.

Η επιτυχία του εφετινού εγχειρήματος παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο έμπειρος προπονητής με την πολυετή θητεία στην Γερμανία, διατήρησε μόλις 5 παίκτες από το περυσινό δυναμικό και δημιούργησε μία ομάδα με 10 καινούρια πρόσωπα.

Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογίσουμε ότι το βασικό χαρακτηριστικό της, ήταν η σταθερότητα στην απόδοσή της και η συνέπεια σε ενέργεια και ένταση που έβγαζε στο παρκέ, τότε μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί έκανε τρία βήματα παραπάνω από πέρυσι, κατακτώντας την 4η θέση (από την 7η στην οποία κατετάγη πέρυσι) και στην postseason υπερασπίστηκε το πλεονέκτημα έδρας που εξασφάλισε στην κανονική περίοδο.

Μεγάλο της προσόν η αθλητικότητα του ρόστερ της, κάτι που φαίνεται από την πρωτιά που έχει στα επιθετικά ριμπάουντ (μ.ο. 12,2) και η 2η θέση στα κλεψίματα (μ.ο. 7,2), ενώ η εικόνα που παρουσίασε στην σειρά με την Μακάμπι, έδειξε ότι οι παίκτες της διψούν για διάκριση και η αφοσίωσή τους στον στόχο, φαίνεται να υπερκαλύπτει την έλλειψη αγωνιστικών παραστάσεων από το υψηλότερο επίπεδο (μόνο Τζέιμς έχει συμμετάσχει σε ένα Final 4 το 2016).

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο κρίσιμο Game 5 (97-86) με την ομάδα του Όντεντ Κάτας, οι παίκτες του Σάσα Ομπράντοβιτς υπερκέρασαν και την «αχίλλειο πτέρνα» τους που ήταν οι βολές (16οι στην καν. περίοδο της EL με 75,3%) και σούταραν με 81,3% (26/32), σκοράροντας 28 πόντους περισσότερους από το εφιαλτικό Game 4 (69-104).

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Μονεγάσκοι είναι ο αντίπαλος που έχει νικήσει τις περισσότερες φορές στην τελευταία διετία τους «ερυθρόλευκους» (ρεκόρ 5-4) και μάλιστα με όλους τους τρόπους (στους 60, στους 80 και στους 90 πόντους). Το παραπάνω στατιστικό υποδηλώνει ότι είναι μία ομάδα που πέραν του σύγχρονου μπάσκετ που παίζει, έχει και την προπονητική καθοδήγηση κάτι που «αφομοίωσαν» πλήρως όσοι (εμού συμπεριλαμβανομένου) όσοι πίστευαν ότι η επιθετική ποιότητα της Μακάμπι, θα ανταμειφθεί.

Ποτέ μη ξεγράφεις τους Ισπανούς και δη τους Μαδριλένους

Το παραπάνω κλισέ το ήξερε πολύ καλά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όχι μόνο έχοντας θητεύσει 3 χρόνια στον πάγκο της «βασίλισσας» (1994-1997), αλλά όντας ο απόλυτος γνώστης του «ψυχολογικού πολέμου» που επικρατεί πολλές φορές στις πλέον αμφίρροπες και ανταγωνιστικές σειρές των playoffs. Έχοντας συμμετάσχει σε 18 Final 4 και κατακτήσει εννέα τρόπαια, ποιος άλλος θα μπορούσε να ξέρει καλύτερα όλες τις μικρές λεπτομέρειες που καθορίζουν την πολυπόθητη πρόκριση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πιάστηκε στην φάκα των Ισπανών, μετά την κλωτσοπατινάδα του Game 2 ανάμεσα στην Ρεάλ και την Παρτίζαν και η οποία έμελλε να αλλάξει όλο το momentum της σειράς. Γιατί ακόμη και αν είχε συμβουλεύσει τους παίκτες του να κρατήσουν την ψυχραιμία τους σε τυχόν προκλήσεις από τους μετρ του είδους (Γιουλ, Ρούντι και σία), του ήταν αδύνατον να ελέγξει τους σφυγμούς του καλύτερού του παίκτη.

Δυστυχώς για το εκπληκτικό μπάσκετ που έπαιξε η ομάδα του Βελιγραδίου από τα μέσα της σεζόν και μετά, ο εκνευρισμός του Κέβιν Πάντερ έμελλε να αποβεί μοιραίος για τους Σέρβους και να ξαναβάλει τους Μαδριλένους στο κόλπο της πρόκρισης. Έστω κι αν η Παρτίζαν έφτασε πολύ κοντά στην υπέρβαση στο Game 3 και το Game 4, σκοράροντας 80 πόντους χωρίς τους 31,5 του διδύμου που της έλλειψε στο πρώτο ματς της “Stark Arena” και αγγίζοντας την ίδια παραγωγικότητα, χωρίς του 20 που σκόραρε κατά μέσο όρο ο πρώην παίκτης του Λαυρίου, της ΑΕΚ, του Ολυμπιακού, του Ερυθρού Αστέρα και της Αρμάνι.

Η πρόκριση της Ρεάλ από το 0-2 και χωρίς δύο βασικούς της παίκτες στο Game 5 (Ντεκ και Γιαμπουσέλε), πέραν του ότι δεν πρέπει να υποτιμάται ποτέ μία τόσο βαριά φανέλα όσο αυτή της «βασίλισσας», πως μπορεί να την πατήσει μία ομάδα που είχε κυριαρχήσει απόλυτα στο μπασκετικό κομμάτι και βρισκόταν μία ανάσα από την «σκούπα».

Απ' αυτή και μόνο την άποψη μόνο που σκέφτομαι το πόσο «εξαπατημένος» μπορεί να αισθάνεται ένας άνθρωπος που έχει φάει με το κουτάλι τα ευρωπαϊκά γήπεδα και είναι δίχως άλλο η «αλεπού των πάγκων», πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πόσο μπορεί να βράζει ο εσωτερικός του κόσμος.

Συμπερασματικά, θεωρώ ότι το κλειδί της επιτυχίας της Ρεάλ, ανήκει δικαιωματικά στον Σέρχιο Ροντρίγκεζ, που δύο μήνες πριν συμπληρώσει τα 37 του χρόνια, μας θύμισε πόσο σπουδαίος playmaker υπήρξε αλλά και το πόσο επιδραστικός παραμένει. Ο “Τσάτσο” των 4 πόντων και των ισάριθμων ασίστ στην regular season, ήταν συγκλονιστικός στα τρία τελευταία νικηφόρα ματς της ομάδας του (μ.ο. 10,0π., 5,6ασ. & 1,0λ. με 6/7 διπ. & 6/9 τριπ. σε 18,6') και έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στo 13o Final της Ρεάλ και στο 9ο δικό του.