Η Μονακό δεν είναι Γιουγκοπλάστικα

Όταν έσβησαν τα φώτα πέρυσι στο Βελιγράδι, έγραφα ότι ο Ολυμπιακός έσωσε το final four: οι έτεροι μνηστήρες έφεραν μαζί τους ελάχιστο κόσμο και ελάχιστο μπάσκετ, αφού η πρωταθλήτρια Εφές ξανακατέκτησε αγκομαχώντας το κύπελλο με καύσιμο τις αναθυμιάσεις, ενώ οι Ισπανοί αιώνιοι, του αιώνιου χασμουρητού, δεν έπαψαν να είναι τα αποπαίδια του ποδοσφαίρου. Το μπάσκετ το ερωτεύονται μόνο όταν είναι να σηκώσουν καμιά κούπα. Και μόνο για πέντε λεπτά.

Δώδεκα μήνες αργότερα, η κατάσταση για τον Ολυμπιακό είναι καλύτερη, για όλους τους υπόλοιπους χειρότερη: η αποσβολωμένη από την τεσσάρα στο Μάντσεστερ Ρεάλ ακούει Λούκα και σκέφτεται Μόντριτς αντί για Ντόντσιτς, η Μπαρτσελόνα πανηγυρίζει για το έπος της ασπρόμαυρης μπάλας και σηκώνει στα χέρια τον Ντε Μπρόινε, η δε Μονακό είναι η καινούργια ντάρλινγκ του πλαστικού αθλητισμού, αφού πληρώνει με ρούβλια, ζει σε κότερο και αναπνέει το χρυσάφι ενός χρυσοποίκιλτου τόπου όπου το όνομα του παιχνιδιού είναι η φοροδιαφυγή. Στα κρόσια της φανέλας της πεθαίνει ο ρομαντισμός.

Ο Ολυμπιακός είναι μία κανονική ομάδα μπάσκετ, μπλεγμένη ανάμεσα σε παρείσακτους. Η θεία δίκη τον θέλει πρωταθλητή Ευρώπης. Οι κόκκινοι μονοπώλησαν τα βραβεία της σεζόν, έπαιξαν το ωραιότερο και πιο αποτελεσματικό μπάσκετ, βγήκαν ζωντανοί και δυνατοί από μία κολασμένη σειρά προημιτελικών, και φέρνουν μαζί τους ζεστή εξέδρα, που θα περισώσει ξανά το final four από τη λησμονιά και από τη βαρεμάρα.

Οι σκόπελοι και οι ύφαλοι είναι πολλοί και ύπουλοι, αλλά θέλω να πιστεύω ότι θα επικρατήσει η δικαιοσύνη. Η ομάδα που κατεβάζει τον MVP της διοργάνωσης, τον καλύτερο προπονητή, τον καλύτερο σκόρερ, τον καλύτερο ριμπάουντερ, το καλύτερο πασέρ και τον κατ' εμέ καλύτερο αμυντικό, πού παίζει το καλύτερο μπάσκετ, η καλύτερη ομάδα για να μη φλυαρούμε, πρέπει να πάρει και το κύπελλο.

Οι Λιθουανοί, γεννημένοι από την κοιλιά της μάνας τους αγκαλιά με μία πορτοκαλί μπάλα, δεν υπάρχει περίπτωση να χειροκροτήσουν με την καρδιά τους έναν αλεξιπτωτιστή από τη χώρα της βαρεμάρας ή από τον τόπο των πριγκίπων. Ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί. Με αντίπαλο τη Μονακό στον ημιτελικό και πιστεύω τη Μπαρτσελόνα στον τελικό, ο Ολυμπιακός θα μιλήσει γοητευτικά στην καρδιά τους. Περισσότερο και από το δικό τους παιδί, την αυτού μεγαλειότητα Σαρούνας Γιασικέβιτσιους.

Μισό λεπτό, όμως. Όλα τα παραπάνω είναι θεωρία. Η Μονακό που στο όνομα του χρήματος συμφιλιώνει Ρώσους και Ουκρανούς μπορεί φιλοσοφικά να είναι το αντιπαθέστερο μόρφωμα που εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια στη διοργάνωση, αλλά δεν παύει να μοιάζει στριφνός αντίπαλος, ικανός να μιμηθεί τον Ολυμπιακό του …Λονδίνου: καλός στους 100 πόντους, καλός και στους 64 με τους οποίους νίκησε τους Πειραιώτες φέτος στο Μόντε Κάρλο (χωρίς μάλιστα τον Τζόρνταν Λόιντ). Μπορεί δηλαδή να κερδίσει παίζοντας μπάσκετ, μπορεί και με αντιμπάσκετ.

Δεν είναι ασήμαντο το ψυχολογικό αβαντάζ που της προσφέρουν οι δύο φετινές νίκες επί των Πειραιωτών, σε συνδυασμό με το πείσμα για τη χαμένη ευκαιρία του 2022. Ο Ολυμπιακός θα τη νικήσει εύκολα παίζοντας το μπάσκετ του, θα κερδίσει πιστεύω χωρίς πολλά πολλά εάν στον ημιτελικό παιχτεί μπάσκετ με πολλά τρίποντα, αλλά θα μπλέξει άσχημα εάν παγιδευτεί και βραχυκυκλωθεί σε ανταρτοπόλεμο όπως αυτός των αγώνων με τη Φενέρμπαχτσε.

Η άμυνά του είναι καλή, ικανή να κατεβάσει τον αντίπαλο στο 40% και στους 65 πόντους, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς (δυστυχώς, εάν ρωτάτε εμένα) ο φετινός Ολυμπιακός έμαθε να πηγαίνει εκεί όπου τον στέλνει η επίθεσή του. Όταν τα σουτ βρίσκουν σίδερο και η δυστοκία γίνεται βρόχος, τα αμυντικά λάθη κατεβάζουν τον κόκκινο πήχη πολύ πιο χαμηλά από εκεί που θα περίμενε κανείς από ομάδα με το νούμερο 1 της κατάταξης.

Αναδιατυπώνω, για να γίνει η πρόβλεψη κατανοητή: εάν επαναληφθούν τα κραυγαλέα αμυντικά λάθη τακτικής του τέταρτου αγώνα με τη Φενέρ, όπου οι παίκτες του Ιτούδη μπουμπούνισαν ανενόχλητοι 6/6 τρίποντα από την αδύνατη πλευρά στην τελική ευθεία του αγώνα, ο Ολυμπιακός θα βρεθεί στον μικρό τελικό.

Βεβαίως, ο τυφλοσούρτης της φετινής αναμέτρησης στο Μόντε Κάρλο είναι ελαττωματικός και η πυξίδα μπερδεύει τον βορρά με την ανατολή. Εκείνο το ματς το πήρε ο Σάσα Ομπράντοβιτς επειδή δικαιώθηκε από μία απίθανη κίνηση απελπισίας, με τον εντελώς άγραφο Μακουντού να βάζει 9 πόντους από θέση ψευδοσέντερ, με τρίποντα από τις γωνίες. Εάν είναι να συζητάμε Παρασκευή βράδυ για τον Μακουντού, καλύτερα να μπω όπως είμαι στο αεροπλάνο της επιστροφής.

Ο Ολυμπιακός μονοπώλησε τα βραβεία της χρονιάς, αλλά οι διαφορές είναι μικρές. Ο Τζέιμς μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε MVP ανά πάσα στιγμή, ο Μπαρτζώκας δεν είναι πολύ μπροστά από τους ανταγωνιστής του, η Μονακό έχει τρεις γκαρντ ικανούς να ματσάρουν και με το παραπάνω τους αντίστοιχους «ερυθρόλευκους», ο Τζον Μπράουν αποτελεί κρυπτονίτη για τον Σάσα Βεζένκοβ, ενώ ο κύκλωπας Ταβάρες περιμένει στην επόμενη γωνία για να εκδικηθεί όσους αμφισβήτησαν το αμυντικό του τρόπαιο. Τώρα είναι, που πρέπει να στοιχειοθετηθούν τα βραβεία με χειροπιαστά επιχειρήματα. Eιδάλλως, θα μείνουν νεκρό γράμμα. Η κανονική περίοδος δεν βγάζει πρωταθλητές.

Εάν υπάρχει στοιχείο που δίνει προβάδισμα στον Ολυμπιακό, αυτός είναι ο συνολικός δείκτης πείρας και προσωπικότητας της ομάδας έναντι των αυριανών αντιπάλων του. Δυσκολεύομαι να σχηματίσω στο μυαλό μου εικόνα, στην οποία η πρωτάρα Μονακό θα βρει κουράγιο, αυτοπεποίθηση και κοχόνες (μπροστά σε εχθρική εξέδρα) για να βάλει πλάτη τον Σλούκα, τον Παπανικολάου, τον Μπαρτζώκα, τον Βεζένκοβ, τον Φαλ, τον Πίτερς και τον Γουόκαπ , που σημειωτέον θα παίζει στο παλιό του σπίτι. Δεν είναι Γιουγκοπλάστικα του ’89 ούτε Παρτιζάν του ’92 ούτε καν Ολυμπιακός του 2012 η ομάδα του Πριγκηπάτου. Και ας έχει και δαύτη έναν -ιτς στον πάγκο της. O Oλυμπιακός μετράει 8 νίκες σε 11 ημιτελικούς. Η Μονακό μηδέν στους μηδέν. Οι άνεμοι του 2023 δεν σηκώνουν Σταχτοπούτες.

Στο καλύτερο σενάριο, ο Ολυμπιακός θα τελειώσει τον αυριανό αγώνα με τον Λούντζη στο παρκέ. Στο χειρότερο, πάλι το ίδιο! Το ενδιάμεσο -της οδομαχίας επί νήσου- είναι το πιθανότερο, αλλά κάτι μου λέει, με επιχείρημα τα 28+1 final four που έχω καλύψει εκ του σύνεγγυς αλλά και τους ευσεβείς πόθους μου, ότι είμαστε μπροστά σε έναν ημιτελικό χωρίς ιστορία. Και με αίσιο για την ελληνική ομάδα φινάλε.