Ολυμπιακός που «παραδέχονται» και οι μη Ολυμπιακοί…

Παραμονή του πέμπτου και τελευταίου αγώνα του Ολυμπιακού με την Φενέρ στο ΣΕΦ, έχω σταματήσει να πάρω καφέ. Με πλησιάζει κάποιος άγνωστος και με ρωτάει. «Είστε ο Τσόχος δεν κάνω λάθος. Ξέρω ότι θα σας φανεί περίεργο, αλλά θα ήθελα να σας ζητήσω μία μεγάλη χάρη. Ο γιός μου είναι 12 ετών και θέλει να βρεθεί στο αυριανό ματς στο ΣΕΦ, μήπως υπάρχει περίπτωση να βρεθεί εισιτήριο;».

Ξαφνιάζομαι λιγάκι αλλά του απαντώ ότι όπως καταλαβαίνει κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Επιμένει ευγενικά και του απαντώ ότι ίσως να πρέπει να πει στον γιό του, ότι το ματς είναι δύσκολο και ότι μπορεί ο Ολυμπιακός να μην τα καταφέρει. Μου απαντά και με αφοπλίζει ειλικρινά… «το σκέφτηκα και του το είπα και εγώ και μου απάντησε ότι τότε είναι που πρέπει οπωσδήποτε να είναι στο ΣΕΦ και να τους χειροκροτήσει για όλη τη σεζόν…».

Λίγες ώρες αργότερα έγινε γνωστό ότι περίπου 85 χιλιάδες άνθρωποι έκαναν αίτημα για ένα εισιτήριο και περίπου 150 χιλιάδες ήταν αυτοί που θέλησαν με κάποιο τρόπο να βρεθούν στο ΣΕΦ για το πέμπτο ματς με τη Φενέρ!

Απίθανο, τόσο απίθανο που εξηγεί πως περισσότεροι από 5 χιλιάδες φίλοι του Ολυμπιακού βρέθηκαν στην άλλη άκρη της Ευρώπης για να βοηθήσουν την ομάδα στον ημιτελικό με την Μονακό. Νομίζω όμως ότι αυτή η ομάδα ξεπερνά τα στενά οπαδικά όρια. Νομίζω ότι γι' αυτή την ομάδα υπάρχουν στιγμές και βραδιές που καμαρώνουν και μη Ολυμπιακοί και αυτό είναι μεγαλύτερο επίτευγμα και από την πρόκριση στον τελικό. Σε έναν ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό όπου η τοξικότητα κυριαρχεί, εμφανίζεται μία ομάδα την οποία καμαρώνουν πολλοί μη οπαδοί της. Δεν είναι απλώς σπάνιο, είναι εντυπωσιακό.

Πιο εντυπωσιακό και από το 27-2 του Ολυμπιακού στο τρίτο δεκάλεπτο. Είναι τόσο ομάδα, αυτός ο Ολυμπιακός που σοβαρά μπαίνει στους υποψήφιους MVP και στα δικά μου μάτια είναι αδιαμφισβήτητα τέτοιος, ο… άποντος Γούοκαπ. Να είναι ένας παίκτης που δεν έβαλε ούτε πόντο σε ολόκληρο το παιχνίδι, ο πολυτιμότερος του παιχνιδιού; Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Μπορεί, όταν μιλάμε για ομάδα με αρχές σαν τον Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα. Μία ομάδα που διαψεύδει ακόμη και τις δικές της προσδοκίες. Ελεγε ο κόουτς Μπαρτζώκας για την ήρεμη ομιλία στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα με στόχο να ψαλιδίσει την διαφορά ο Ολυμπιακός στο τρίτο δεκάλεπτο προκειμένου να πάρει το ματς στο τέταρτο. Και ο Ολυμπιακός μπήκε στο τρίτο δεκάλεπτο και δεν μάζεψε την διαφορά, δεν πέρασε μπροστά, αλλά τέλειωσε τον ημιτελικό. Το -12 του ημιχρόνου έγινε +13 σε 10 λεπτά με αυτό το μυθικό, ανεπανάληπτο 27-2.

Η άρνηση στην ήττα, η αυτοπεποίθηση, η εμπειρία, το πάθος, η διάθεση, η ενέργεια, η εμπιστοσύνη στον συμπαίκτη, όλες οι αρετές αυτής της ομάδας ξεχείλισαν στο παρκέ και μαζί ξεχείλισαν η φωνή και το τραγούδι στην κερκίδα. Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα είναι μία ομάδα που εκτός από όλες αυτές τις μπασκετικές και αθλητικές αρετές της, ξεχειλίζει και από κάτι ακόμη. Ξεχειλίζει από υγεία και αυτό είναι που την κάνει αν όχι αρεστή, τουλάχιστον συμπαθή ακόμη και στους «εχθρούς» και αυτό είναι ότι πιο σπάνιο έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό επαγγελματικό αθλητισμό. Μία ομάδα ταπεινή, χωρίς ίχνος αλαζονείας, με απόλυτο σεβασμό στον αντίπαλο, στον όποιο αντίπαλο και με μεγάλη καρδιά, η οποία αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση…