Ολυμπιακός: Κάθε τέλος και μία νέα αρχή

• Με πρωτάθλημα θα είναι άκρως επιτυχημένη η σεζόν για τον Ολυμπιακό
• Το μπάσκετ θέλει και τύχη
• Ο Ολυμπιακός άφησε τη Ρεάλ να ελπίζει

Το μεγαλείο της μάχης δεν το καθορίζει το αποτέλεσμα αλλά το κουράγιο με το οποίο μάχεσαι. Και ο Ολυμπιακός για οκτώ μήνες έκανε περήφανο τον κόσμο του γιατί είχε το κουράγιο να μάχεται και να κερδίζει. Εκτός από την τελευταία μάχη.

Οι «ερυθρόλευκοι» έπεσαν θύμα της παράδοσης που έχει δημιουργήσει η Euroleague. Τον τίτλο στο τέλος σπάνια τον κατακτά η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Κάποτε ο Ολυμπιακός ευεργετήθηκε από αυτή την παράδοση. Ούτε το 2012, ούτε το 2013 ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης. Δέκα χρόνια μετά ήταν η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, είχε τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης, τον καλύτερο προπονητή, αλλά έμεινε με τη στεναχώρια.

• Μπαρτζώκας: «Είπα στους παίκτες να σηκώσουν το κεφάλι, αυτό είναι το μπάσκετ»

Η στεναχώρια, ο πόνος δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος, δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης για να μπορείς να τον ψηλαφίσεις. Η αίσθηση της απώλειας ενός τροπαίου που στα δικά μου μάτια ο Ολυμπιακός είχε βάλει και τα δύο χέρια πάνω και απλά έμενε να το προσθέσει στις αποσκευές με προορισμό το ΣΕΦ, είναι μεγάλη και θα πονάει. Για καιρό και αρκετά. Θα το κουβαλάνε μέσα τους. Δεν θα ξέρουν αν θα έχουν άλλη ευκαιρία να διεκδικήσουν το τρόπαιο αν και με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ολόκληρος ο οργανισμός του Ολυμπιακού, αυτό είναι δύσκολο. Κάθε τέλος δίνει την ευκαιρία για μία νέα αρχή.

Οι «ερυθρόλευκοι» πέρυσι και φέτος γνώρισαν την ήττα με σουτ στο φινάλε της αναμέτρησης. Σκληρός τρόπος σίγουρα, όμως μία πολεμική μηχανή όπως ο Τσους Ματέο παρομοίασε την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει τις βασικές λειτουργίες για να επιστρέψει σε Final Four.

Με πρωτάθλημα θα είναι άκρως επιτυχημένη η σεζόν για τον Ολυμπιακό

Η ομάδα καλείται να προχωρήσει μπροστά και να επικεντρωθεί στον επόμενο στόχο της που είναι η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Εννοείται και για αρκετό καιρό όλοι στην ομάδα θα κουβαλάνε μέσα τους το σουτ του Γιουλ, το σουτ του Σέρχι.

Η απώλεια του τίτλου όμως δεν μπορεί να μηδενίσει όλα όσα έκανε αυτή η ομάδα για οκτώ μήνες. Επαιξε σπουδαίο μπάσκετ, κυριαρχικό. Αποθεώθηκε από όλους τους αντίπαλους προπονητές, έγινε παράδειγμα προς μίμηση, τερμάτισε πρώτη, αντέδρασε ιδανικά σε όσες δύσκολες καταστάσεις συνάντησε. Ναι, στο τέλος έχασε το τελευταίο παιχνίδι. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έκανε περίφημη δουλειά, πως δεν ανταποκρίθηκε πλήρως σε όσα πρεσβεύει το έμβλημα στη φανέλα, πως δεν δημιούργησε μεγαλύτερη βάση φιλάθλων. Το σουτ του Γιουλ δε μπορεί να διαγράψει οκτώ μήνες προσπάθειας.

Οι επόμενες μέρες δε θα είναι εύκολες όμως για αυτό υπάρχουν οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος για να απλώσουν ένα πέπλο προστασίας και εμπιστοσύνης. Για αυτό υπάρχει ο Μπαρτζώκας, για να τους δηλώσει την εκτίμησή του προς τα πρόσωπά των παικτών. Για αυτό υπάρχουν τεράστιοι παίκτες, για να διαχειριστούν τα αρνητικά συναισθήματα που τους γέννησε το Κάουνας με τη βοήθεια της εμπειρίας που κουβαλάνε.

Η ζωή συνεχίζεται και αφού περάσουν κάποιες μέρες που (λογικό είναι) θα βγει η στεναχώρια και η πίκρα που αφήνει ένας χαμένος τελικός, θα πρέπει να προχωρήσουν μπροστά.

Το μπάσκετ θέλει και τύχη

Δεν αρκεί η ικανότητα για να νικήσεις. Χρειάζεται να έχεις και τύχη. Ο Ολυμπιακός στο κλείσιμο του τελικού δεν την είχε. Τρεις φορές έφυγε με 7 πόντους και τρεις φορές η Ρεάλ μείωσε στους 4. Ειδικά το δεύτερο τρίποντο του Κοζέρ ο οποίος σκύβει να πιάσει τη μπάλα ενώ ετοιμάζεται να ακουστεί η κόρνα των 24’’ θέλει και τύχη.

Η Ρεάλ την είχε, ο Ολυμπιακός δεν την είχε. Αυτά έχει ο αθλητισμός, αυτά έχει το μπάσκετ. Με εκνευρίζει μετά από μία τέτοια ήττα το «δεν πειράζει, προσπάθησες. Αρκεί». Οχι, πειράζει και παραπειράζει. Γιατί ναι προσπάθησα, αλλά θέλω να επιβραβευτεί αυτή μου η προσπάθεια.

Ο Ολυμπιακός άφησε τη Ρεάλ να ελπίζει

Αγωνιστική ανάλυση δε χωράει και ειδικά σε έναν χαμένο τελικό, δεν έχω και διάθεση. Ο Τσους Ματέο γύρισε το χρόνο πίσω κι επέλεξε το 2023 να παίξει σε τελικό 30 λεπτά άμυνα ζώνης match up. Δεν είναι ντροπή η άμυνα χώρου, μάλιστα χρειάζεται αρκετά μεγάλη ενέργεια αν είναι να την παίξεις σωστά. Μόνο που οι Μαδριλένοι δεν την έπαιξαν και τόσο καλά.

Ο Ολυμπιακός είχε προετοιμαστεί αφού η διάθεση των αντιπάλων είχε φανεί από τη σειρά με την Παρτιζάν. Ο Βεζένκοβ στο high post και μία υπερφόρτωση έδωσε πολλά ελεύθερα σουτ τριών πόντων. Ούτε καν στον Κάνααν δεν έδιναν μεγαλύτερη προσοχή. Η Ρεάλ έδωσε πολλά τρίποντα στον Ολυμπιακό και οι Πειραιώτες ορθώς τα πήραν. Καλές επιλογές ήταν.

Από εκεί και πέρα οι δύο συγκεκριμένες ομάδες είναι οι δύο καλύτερες στην Ευρώπη στο να αντιδρούν. Αν αφήσει ο αντίπαλος τον Ολυμπιακό ή τη Ρεάλ να ελπίζει, θα χάσει. Γιατί Ολυμπιακός και Ρεάλ έχουν στα κύτταρά τους την άρνηση να παραδοθούν. Δεν νικάνε πάντα, όμως αντιδρούν πάντα. Οι «ερυθρόλευκοι» άφησαν τους Μαδριλένους να ελπίζουν. Αντί το +7 να γίνει +10, έγινε +4. Στα τελευταία λεπτά ο «Τσάτσο» και ο Γιουλ βρήκαν τα μεγάλα σουτ και επέστρεψαν με την κούπα στη Μαδρίτη. Δεν έχει νόημα να μπω σε άλλες αγωνιστικές λεπτομέρειες.

ΥΓ: Ο Ολυμπιακός πέρυσι κουβάλησε 12.000 οπαδούς του στο Βελιγράδι και φέτος 9.000 περίπου στο Κάουνας. Το φετινό είναι μεγαλύτερο κατόρθωμα γιατί έπρεπε να ταξιδέψουν στην... άγονη γραμμή της Ευρώπης. Μεγάλη απόσταση, δύσκολες πτήσεις και κυρίως πανάκριβες. Ενώ στο Βελιγράδι παίρνεις ένα αυτοκίνητο και σε 12 ώρες είσαι εκεί.

ΥΓ 2: Ο Γιουλ ξεκίνησε την αντίδραση της Ρεάλ με το αντιαθλητικό φάουλ στον Πάντερ, και αυτός την ολοκλήρωσε με το καλάθι που σκόραρε.

ΥΓ 3: Ο Κάνααν τελείωσε τη φετινή σεζόν. Δεν είχε συνέπεια, αλλά σε όλα (σχεδόν) τα μεγάλα ματς έπαιξε πάρα πολύ καλά!