Ο Ολυμπιακός, το πρωτάθλημα και ο… ΣΥΡΙΖΑ

Στο τέλος μιας τέτοιας αναμέτρησης, όσοι έχουν εμπλακεί άμεσα αγωνιστικά, πνευματικά και συναισθηματικά σε αυτή αλλά –κυρίως- στην μακρά πορεία που έφτασε μέχρι την τελική μάχη ένα πράγμα θέλουν, αν δεν έχουν καταφέρει να βγουν νικητές από αυτή. Να διακτινιστούν με κάποιον τρόπο στο σπίτι τους, στην οικογένεια τους, στο δικό τους οικείο περιβάλλον, να κάτσουν σε ένα καναπέ να πέσουν σε έναν βαθύ ύπνο και να βρουν τον τρόπο να πάνε παραπέρα. Σίγουρα όχι να βρίσκονται κάπου, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους και να πρέπει να κουβαλήσουν στην πλάτη, μαζί με το γκρίζο και πολλές ώρες, σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και σε ένα αεροπλάνο.

Οι ώρες που ακολούθησαν τον χαμένο τελικό στο Κάουνας για το γκρουπ του Ολυμπιακό ήταν ζόρικες. Δεν ξέρω αν η ήττα στο τελευταίο σουτ το κάνει δυσκολότερο ή πιο εύκολο στη διαχείριση και δεν έχει και μεγάλη σημασία. Επίσης υπάρχουν αρκετές ατάκες του στιλ «Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό» αλλά αν το πεις σε κάποιον παίκτη που έχει χάσει ευρωπαϊκό τελικό μπορεί και να σε κοπανήσει, οπότε ας το αποφύγουμε.

Το σίγουρο είναι ότι, μέσα στη διαδικασία πνευματικής επαναφοράς ο Ολυμπιακός έχει πολλά θετικά σημεία να πατήσει και να κοιτάξει στον τελευταίο στόχο της σεζόν που είναι ο τίτλος στο πρωτάθλημα. Αυτή τη στιγμή μοιάζει σαν «παρηγοριά στον άρρωστο», γιατί είναι οι πρώτες ώρες μετά το σοκ στον τελικό, αλλά σίγουρα δεν είναι έτσι τα πράγματα. Άλλωστε και στις δηλώσεις που έγιναν στο Κάουνας, το βράδυ της Κυριακής, από τους προέδρους του Ολυμπιακού η κατάκτηση του τίτλου αναφέρθηκε ως κάτι δεδομένο. Θεωρώ ότι αυτό δεν απηχούσε μόνο την πεποίθηση τους ότι η ομάδα θα πάρει το πρωτάθλημα αλλά και την… απαίτηση τους για αυτό. Ήταν μάλιστα απάντηση σε ερώτηση που αφορούσε το ρόστερ της νέας σεζόν και έτσι «έδεσε» τον τίτλο με την τελική κρίση για το ρόστερ. Τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα βγήκε για όποιον άκουσε. Πράγμα που σημαίνει ότι ωραίες (και πραγματικές) είναι οι κουβέντες για την εξαιρετική σεζόν των Ερυθρολεύκων που τους έφερε μέχρι τον τελικό, την πίστη στο γκρουπ και τη συνέχιση της προσπάθειας, αλλά όποιος βάζει τα λεφτά απαιτεί και επιτυχίες. Ναι μεν δεν είναι ακριβώς αποτυχία να χάνεις στον τελικό της Euroleague, αλλά εκεί που φτάνεις, με την εικόνα που φτάνεις και με αυτή που βγάζεις στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα, ναι υπάρχει μια παραπάνω απαίτηση να μην κρασάρεις το τελευταίο δίλεπτο. Οι πρόεδροι στήριξαν δημόσια την ομάδα αλλά προφανώς έχουν και την πίκρα που μπορεί να φέρει και δεύτερες σκέψεις σε κάποια θέματα (ρόστερ).

Πιστεύω ότι δεν πρέπει να φοβάται κανένας την ανάληψη της ευθύνης και είναι δεδομένο στο μυαλό μου ότι ειδικά ο Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του δεν έχουν καμία ανάγκη να βρουν δικαιολογίες. Και να το κάνουν (σε όποιο βαθμό) αυτό έχει να κάνει με την αποσυμπίεση της ομάδας για τη συνέχεια στο πρωτάθλημα. Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι πως (για να δέσουμε τα δύο μεγάλα γεγονότα της 21ης Μαίου 2023) δεν δείχνει να είναι… ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, πρώτον έχει σαφή εικόνα για τα αίτια της ήττας του, δεύτερον δεν δείχνει να ψάχνει δικαιολογίες και τρίτον (και σημαντικότερο) είναι σαφώς πιο δυνατός και σωστά δομημένος οργανισμός ώστε να μπορεί να αντεπεξέλθει σε αναταράξεις. Και βέβαια δεν έχασε και με είκοσι πόντους, αλλά με κάθε διαφορά η ήττα στον τελικό είναι ήττα.

Όχι δεν έχω κάτι με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον σέβομαι απόλυτα. Μπήκα στη διαδικασία της σύγκρισης μόνο και μόνο στο κομμάτι της αναζήτησης των ευθυνών οπουδήποτε αλλού εκτός από την δικιά σου ομάδα, συγκρίνοντας τις αντιδράσεις μετά από (σημαντική) ήττα. Και για να επιστρέψω (μόνο) στον Ολυμπιακό, η σεζόν του δεν τελείωσε στο Κάουνας. Ακόμα και με τον τίτλο του μεγάλου φαβορί για το πρώτάθλημα, τίποτα δεν είναι δεδομένο και έχουμε δει ακόμα και φουλ επιτυχημένες σεζόν στην Euroleague (με κούπα δηλαδή) να χαλάνε επειδή δεν μπήκε η τελευταία σφραγίδα με την κατάκτηση του εγχώριου τίτλου. Όσο αλλοπρόσαλλος και αν εμφανίζεται ο Παναθηναϊκός (τον θεωρώ πάντα πρώτο φαβορί να περάσει το Περιστέρι) οι κόντρες των αιωνίων έχουν άλλους κανόνες και το ξέρουμε καλά. Οπότε η ήττα από τη Ρεάλ μπορεί να είναι κάτι διαχειρίσιμο, αλλά τα ζόρια με τους Πράσινους δεν θα είναι τόσο, όταν έχει δημιουργηθεί (και λογικά) εικόνα απόλυτης υπεροχής του Ολυμπιακού. Αυτό βέβαια είναι και το υπέρτατο κίνητρο για τους Ερυθρόλευκους για να φτιάξουν το μυαλό τους και -οριστικά και αμετάκλητα- τη σεζόν τους. Η οποία, ότι και να λέμε, κρίνεται από τους τίτλους και όχι από την καλή πορεία. Είναι σαφές ότι το μοντέλο που χτίζει ο Μπαρτζώκας θα συνεχίσει να βελτιώνεται και τη νέα σεζόν με τη στήριξη της διοίκησης και με μεγαλύτερη πίεση (λογικά) από τον αναδομημένο Παναθηναϊκό. Απλά ο Ολυμπιακός δεν έχει την πολυτέλεια για άλλη ανατάραξη αυτή τη σεζόν, γιατί σε ομάδες και χώρες με τη δικιά του μενταλιτέ (και της Ελλάδας αντίστοιχα) το βαρομετρικό δεν είσαι ποτέ σίγουρος πως εξελίσσεται.

Y.Γ. Για τη Ρεάλ τι να πω περισσότερο από αυτά που έγραψα μετά την πρόκριση επί της Παρτίζαν. Ο σεβασμός σε αυτό που έκανε είναι σεβασμός στον αθλητισμό και στην τεράστια προσπάθεια και του Ολυμπιακού. Πόσοι βέβαια ξέρουν τι είναι σεβασμός είναι άλλη υπόθεση.