Στον ομαδικό αθλητισμό είσαι πάντα με τον προπονητή, ποτέ με τον παίκτη

Ο Κώστας Σλούκας δεν περιμένει να το γράψω εγώ. Ξέρει ότι είναι ένα από τους καλύτερα γκαρντ στην σύγχρονη ιστορία της Euroleague. Δεν το ξέρει φυσικά μόνο αυτός, το ξέρουν όλοι. Δικαίως το αθλητικό «εγώ» του είναι υψηλό και δικαίως διεκδικεί για τον εαυτό του, όχι μόνο το καλύτερο δυνατό συμβόλαιο ως επαγγελματίας αθλητής, αλλά και τον καλύτερο δυνατό ρόλο.

Όχι απλώς είναι απαραίτητο να συμβαίνει αυτό στον επαγγελματικό αθλητισμό, αλλά είναι και η κινητήρια δύναμη για κάθε κορυφαίο αθλητή. Το να απαιτεί μέσα στο γήπεδο (και ο Σλούκας το έκανε πάντα αυτό με απόλυτη συνέπεια), αλλά και έξω από αυτό στη συνέχεια, καλύτερο ρόλο, περισσότερο χρόνο, μεγαλύτερο συμβόλαιο, είναι γνώρισμα όλων των μεγάλων αθλητών. Μπορεί σήμερα κάποιους ή και πολλούς (καμία σημασία δεν έχει) φίλους του Ολυμπιακού να τους ενοχλεί αυτό, αλλά ακριβώς αυτή η κινητήρια δύναμη, αυτό το κίνητρο, αυτό το καλώς εννοούμενο αθλητικό «εγώ», οδήγησε κάποτε τον Σπανούλη να πάρει τη μεγάλη απόφαση να φύγει από τον Παναθηναϊκό για τον Ολυμπιακό και η ιστορία κατέγραψε ό,τι κατέγραψε στη συνέχεια για αυτόν.

Πολύ καλά έκανε ο Σλούκας λοιπόν και διεκδίκησε όσα θεωρεί ό,τι του αξίζουν, του αναλογούν βάση της προσφοράς του και μακάρι να τα βρει, όπου κι’ αν αποφασίσει να πάει στη συνέχεια της καριέρας του.

Εξίσου καλά έκανε όμως και ο Ολυμπιακός, η διοίκηση και ο προπονητής του εν προκειμένω, οι οποίοι δεν έκαναν πίσω στις δικές τους επιλογές και αποφάσεις. Στον ομαδικό επαγγελματικό αθλητισμό πάντα η ομάδα πρέπει να είναι με τον προπονητή και ποτέ με τον παίκτη. Και μάλιστα στα δικά μου μάτια αυτός είναι ένας κανόνας που δεν επιδέχεται ούτε μίας εξαίρεσης που τον επιβεβαιώνει. Οσο «μεγάλος» και να είναι ο παίκτης, όσο «μικρός» και να είναι ο προπονητής, η ομάδα οφείλει πάντα, χωρίς καμία εξαίρεση, να είναι με τον προπονητή και ποτέ με τον παίκτη.

Θα ήταν τεράστιο λάθος, στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός ή ο Μπαρτζώκας να έκαναν πίσω σε σχέση με τον χρόνο συμμετοχής που ήθελε ο Σλούκας ή σε σχέση με τον ρόλο. Ακούω πολλούς να λένε «τι θα πάθαινε και ο Μπαρτζώκας να έλεγε στον Σλούκα ότι φέτος θα του έδινε 30 λεπτά χρόνο συμμετοχής…». Θα απαντήσω σε όλους αυτούς πολύ απλά. Αν το έκανε δεν θα ήταν προπονητής, αλλά διεκπεραιωτής. Κάποιος που δεν είναι εκεί για να αποφασίζει, αλλά για να κάνει χατίρια, ακόμη και απολύτως δικαιολογημένα δεν έχει καμία σημασία. Αν ο Σλούκας υπέγραφε σήμερα ένα νέο συμβόλαιο με τον Ολυμπιακό επειδή ο Μπαρτζώκας θα του εξασφάλιζε 30 ή 35 λεπτά συμμετοχής, αυτομάτως ο προπονητής του Ολυμπιακού θα… έχανε τους υπόλοιπους 11 παίκτες της ομάδας. Και μην νομίζετε ότι υπερβάλω, μην πιστέψετε ότι σιγά μη στράβωνε ο Λαρεντζάκης που ο Σλούκας θα έπαιζε 30 λεπτά ή ο Γουόκαπ ή ο Γκος. Όχι απλώς θα στράβωναν, αλλά θα μπούκαραν στο γραφείο του Μπαρτζώκα για να ζητήσουν περισσότερο χρόνο. Κανόνας, νόμος, στον ομαδικό αθλητισμό, είναι αυτό.

Οι παίκτες της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα στράβωσαν με τον Μέσι και η Μπαρτσελόνα από τότε δεν σήκωσε ποτέ κεφάλι, όταν ο ισπανικός Τύπος άρχισε να γράφει ότι ο Λίο θέλει να παίζει βασικός ο τάδε, δεν του αρέσει ο δείνα, και θεωρεί ότι πρέπει να παίρνει περισσότερο χρόνο συμμετοχής ο τάδε νεαρός αστέρας. Όταν όλα αυτά τα έβλεπαν να συμβαίνουν και να τα εφαρμόζει ο προπονητής, τότε το παιχνίδι χανόταν οριστικά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με την Παρί τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για μία ομάδα στην οποία πάντα ο προπονητής είναι κάτι μεταξύ… γλάστρας και αμοιβάδας και ο Μπαπέ και ο κάθε Μπαπέ, αυτός που κάνει κουμάντο. Δεν θα ορθοποδήσει ποτέ με αυτή την τακτική.

Για να κλείσω λοιπόν την παρένθεση με τα παραδείγματα. Αν ο ποδοσφαιριστής της Μπάρτσελόνα στραβώνει με τον Μέσι, τον καλύτερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών δηλαδή, τότε ο επαγγελματίας αθλητής ομαδικού αθλήματος μπορεί να στραβώσει και με τον Θεό που πιστεύει αν τον έχει συμπαίκτη…

Ο Μπαρτζώκας και ο Ολυμπιακός μπορεί να αποδειχτεί την επόμενη σεζόν ότι έκαναν λάθος εκτίμηση με τον Σλούκα, ότι δεν θα μπορέσουν να τον αντικαταστήσουν, ότι δεν θα είναι πλέον τόσο καλή η ομάδα, ότι ο Σλούκας θα είναι το κομμάτι που λείπει από το παζλ. Και πάλι η τωρινή απόφαση έστω κι’ αν εκ του αποτελέσματος κρίνεται λανθασμένη, θα παραμένει η σωστή. Στον επαγγελματικό αθλητισμό δεν έχουμε δημοκρατία. Στον επαγγελματικό ομαδικό αθλητισμό υπάρχει ένας που σχεδιάζει, οραματίζεται, αποφασίζει, ένας όμως. Και αυτός δεν μπορεί ποτέ να μην είναι ο προπονητής. Ολοι οι υπόλοιποι όσο σημαντικοί κι’ αν είναι, βρίσκονται εκεί για να υπηρετούν το σχέδιο, το πλάνο, να παίζουν τον ρόλο που τους δόθηκε.

Καλώς ή κακώς δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμη άλλος τρόπος για να φτιάξεις ομάδα, αυτός είναι ο μοναδικός. Μπορεί να είναι καλή, μπορεί να είναι κακή, αλλά θα είναι ομάδα. Σε διαφορετική περίπτωση θα είναι κάτι άλλο…