Σπανούλης: Το πάτημα του κουμπιού και η αξία που τον ένωσε με τον Ολυμπιακό!

• «Ξεμούδιασμα» χωρίς τροφή για συμπεράσματα!

Για τον “Kill Bill” άρχισα να μαθαίνω από την πρώτη κιόλας σεζόν που κατέβηκε στην Αθήνα από την Λάρισα και τον Κεραυνό, για λογαριασμό του Αμαρουσίου και τον γνώρισα πολύ πριν του δοθεί το παραπάνω προσωνύμιο.

Αν τον χαρακτήριζε κάτι από μικρό παιδί ήταν το πάθος του για το μπάσκετ και η διάθεσή του να δουλέψει σκληρά και ασταμάτητα με φόντο την συνεχή βελτίωση. Αλλά και για να υπερκεράσει κάποια στοιχεία (το ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλός για shooting guard) ή να αναπτύξει ακόμη περισσότερο κάποια άλλα (ταχύτητα και δύναμη).

Αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία τον ακολουθούν ακόμη και τώρα, που βρίσκεται στα πρώτα του προπονητικά βήματα, θεωρώ ότι έχουν παίξει τον πλέον καθοριστικό ρόλο για την πλήρη αποδοχή και τον καθολικό σεβασμό που έχει κατακτήσει!

Αλλά και την έμπνευση που έχει προσφέρει σε νεότερους παίκτες, που κάποτε έσκυψαν πάνω στο παιχνίδι του, για να βοηθηθούν και εν συνεχεία να τον ξεπεράσουν (τρανό παράδειγμα ο Λούκα Ντόντσιτς, που έχει παραδεχθεί ουκ ολίγες φορές ότι επέλεξε το νο77 προς τιμήν του παιδικού μπασκετικού ειδώλου).

Όχι μόνο στην Ευρώπη, όπου είναι ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους αλλά και στην «Μέκκα του μπάσκετ», όπου οι κινήσεις του και και ο τρόπος με τον οποίο τρύπαγε τις άμυνες, βρίσκονται στα playbooks κορυφαίων προπονητών του ΝΒΑ, οι οποίοι φτάνουν στο σημείο να βαφτίζουν με το όνομά του, συγκεκριμένα συστήματα.

Και όχι μόνο από συμπαίκτες (για τους οποίους είναι συνήθως πιο εύκολο), αλλά και από αντιπάλους. Το σχόλιο του Τόμας Σατοράνσκι στα σχετικά μηνύματα που προβλήθηκαν στην γιγαντοοθόνη («βρισκόμουν συνεχώς ένα βήμα πίσω σου»), άλλωστε, τα λέει όλα.

Όλα αυτά τα σπουδαία ομαδικά και ατομικά επιτεύγματα στα οποία έφτασε ο Βασίλης Σπανούλης στην ένδοξη καριέρα του και που στηρίχθηκαν στην πίστη των αδελφών Αγγελόπουλων αναφορικά με τον ηγετικό του χαρακτήρα και στην επένδυσή τους πάνω του, ίσως να μην είχε αποκτήσει τόσο μεγάλη διάρκεια (ώστε να αλλάξουν τον ρου της μπασκετικής ιστορίας του Ολυμπιακού), αν ταυτόχρονα δεν ταίριαζαν η κουλτούρα και οι αξίες του με τις αντίστοιχες του «ερυθρόλευκου» οργανισμού.

Γι' αυτό, άλλωστε, πρωταγωνιστικό ρόλο στην τελετή έπαιξαν οι άνθρωποι (οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, οι τρεις τελευταίοι αρχηγοί της ομάδας, ο αδελφικός του φίλος, Νίκος Ζήσης, ο ηγέτης που παρέλαβε την σκυτάλη από εκείνον, Σάσα Βεζένκοβ και η οικογένειά του) και τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια, ως συμβολικές επιτυχίες.

Εκεί, ακριβώς, πιστεύω ότι ο οφείλεται αυτή εκπληκτική «χημεία» που χαρακτήρισε αυτή την συνεργασία (σαν τέτοια ξεκίνησε κι εξελίχτηκε σε σχέση ζωής) και η οποία αποτυπώθηκε πλήρως στο πρωτοφανές και ιστορικό event που ετοίμασαν για λογαριασμό του οι Πειραιώτες.

Ένα εορταστικό διήμερο που πέραν του αθλητικού πολιτισμού που μεταλαμπάδεψε σε όλη την «Γηραιά Ήπειρο», ανεβάζοντας πολύ ψηλά τον πήχη για το επόμενο ανάλογο εγχείρημα, δίδαξε σε όλη την Ευρώπη πως πρέπει να αξιολογείται και να τιμάται ένας τόσο σημαντικός άνθρωπος. Με τόσο μνημειώδη συνεισφορά στην διαμόρφωση της αθλητικής κουλτούρας και κληρονομιάς ενός συλλόγου.

Η πανέμορφη ιδέα των διοργανωτών όσον αφορά στην στιγμή της κορύφωσης της βραδιάς και η οποία παραπέμπει στην αξία και την σημασία της οικογένειας, πέραν του ότι συγκίνησε, έστειλε κι ένα θαυμάσιο μήνυμα.

Το πάτημα του κουμπιού από τα έξι παιδιά του (που ξετύλιξε το λάβαρο της φανέλας με το νο7 στην οροφή του ΣΕΦ), η πάντα υποστηρικτική παρουσία του συζύγου του Ολιμπίας στο πλευρό του και οι αναφορές του ιδίου στην μητέρα του, τον αδελφό του και τον αδικοχαμένο πατέρα του, εξηγούν εν πολλοίς το μυστικό στον «γάμο» του Ολυμπιακού με τον Σπανούλη.

Το πως και το γατί το οικογενειακό κλίμα στον οργανισμό του Πειραιά αποτελεί το άλφα και το ωμέγα για την σωστή λειτουργία μέσα στις τέσσερις γραμμές και την αντιμετώπιση των κρίσεων, έξω απ’ αυτές.

Μπράβο, λοιπόν, στον Ολυμπιακό, που στο πρόσωπο του “V-Span” αναγνώρισε την προσφορά ενός σπάνιου πρωταθλητή, που αποτελεί πρότυπο και παράδειγμα για τα νέα παιδιά. Για την αφοσίωσή του σε αυτό που αγαπά και για την υπέρβαση που έκανε στο ταλέντο του, χάρη στην εργατικότητά του.

Και στο παρελθόν έχουν οργανωθεί σπουδαία events για το τεράστιο legacy του Παναθηναϊκού (με την ανάδειξη της καλύτερης πεντάδας όλων των εποχών) και για την απόσυρση παικτών που έγραψαν την δική του ιστορία με το «τριφύλλι» και το ελληνικό μπάσκετ (Αλβέρτης και Διαμαντίδης), ωστόσο τόσο άρτια οργανωμένο διήμερο με τόσο μεγάλη διεθνή συμμετοχή, λάμψη αστέρων και ευρωπαϊκή μπασκετική πανστρατιά, δεν έχει ξαναγίνει.

«Ξεμούδιασμα» χωρίς τροφή για συμπεράσματα!

Κλείνοντας και για να καταθέσουμε δύο κουβέντες σε αγωνιστικό φόντο, από το φιλικό διάρκειας τριών δεκαλέπτων με την Αρμάνι (οι Μιλανέζοι νίκησαν με 50-57) και υπογραμμίζοντας ότι δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα (δεν έπαιξε οι Φαλ, Μιλουτίνοφ, Γουίλιαμς-Γκος και ΜακΚίσικ από τους γηπεδούχους και οι Βόιγκτμαν, Ρίτσι, Μέλι και Φλακαντόρι από τους φιλοξενούμενους), οι φίλοι των δευτεραθλητών Ευρώπης θα πρέπει να περιμένουν ότι φέτος η ομάδα τους, δεν θα στηθεί στην αφετηρία με υψηλό βαθμό ετοιμότητας και αγωνιστικού ρυθμού.

Αυτή θα είναι η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το περυσινό ξεκίνημα, οπότε και οι παίκτες του Μπαρτζώκα ρίχτηκαν στην μάχη της σεζόν με κεκτημένη ταχύτητα από την προπροηγούμενη.

Με τέσσερις καινούριους παίκτες (Μιλουτίνοφ, Σίκμα, Γουίλιαμς-Γκος, Τανούλης), δύο σημαντικότατες απώλειες (Βεζένκοβ και Σλούκα) και συνολικά με μείον έξι παίκτες στην προετοιμασία λόγω Mundobasket (Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, Λούντζης, Γουόκαπ, Φαλ και Μιλουτίνοφ), μία εσωτερική μετεγγραφή (Πίτερς) και ένα σημαντικό γρανάζι της μηχανής που ακόμη αναζητείται, είναι απολύτως λογικό για τον 55χρονο προπονητή να χρειάζεται ακόμη αρκετό χρόνο ώστε να παρουσιάσει ένα ουσιαστικό δείγμα γραφής.

Αν υπάρχουν δύο στοιχεία που ξεχώρισα για τους «ερυθρόλευκους», το ένα έχει να κάνει με την αγωνιστική και πνευματική απελευθέρωση του Άλεκ Πίτερς, που φάνηκε να παίρνει αποφάσεις με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ψυχολογία και το δεύτερο με την πληθωρική παρουσία του Σίκμα, ο οποίος δείχνει ικανός να δώσει λύσεις σε αρκετούς τομείς του παιχνιδιού. Άσχετα αν κόντρα στην Αρμάνι χρησιμοποιήθηκε κατά κύριο λόγο στο “5”. Θέση στην οποία θα έχει ελάχιστο χρόνο στα επίσημα παιχνίδια.