Το οξυγόνο της νίκης και τα ερωτηματικά

• Οι δύο νέοι που χάνουν χρόνο
• Αλλαγές αλλά πόσες;

Δεν θα διαφωνήσω με τους «προλαλήσαντες» συναδέλφους, για τα όσα έγραψαν μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Μπάγερν. Τη συγκεκριμένη ημέρα και με την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στους Πράσινους, μέχρι τη στιγμή που πάτησαν το παρκέ στο ΟΑΚΑ, στον πυρήνα της κουβέντας υπήρχε ένα και μοναδικό θέμα. Η νίκη! Υποθέτω ότι αυτό δεν άλλαζε ούτε για τον Αταμάν, που θέλει μεν να δει πολλά περισσότερα πράγματα από την ομάδα του, αλλά γνωρίζει πολύ καλά πως αυτά δεν μπορεί να τα διεκδικήσει με ένα σύνολο που θα αμφιβάλει όλο και περισσότερο για τον εαυτό του. Άλλωστε, όπως φάνηκε και στις δηλώσεις του, ουδεμία διάθεση έχει να δουλεύει εν μέσω κρίσης και (συνέχεια) σε στρατιωτική λογική. Τέτοια προσέγγιση μπορεί να είναι φάρμακο σε ειδικές περιπτώσεις, αλλά δεν μιλάμε για κολλεγιακό μπάσκετ. Έχει στα χέρια του επαγγελματίες και τέτοια συμπεριφορά περιμένει και από αυτούς.

Η νίκη ήρθε, αφού πέρα από τα δείγματα επιθυμίας που φάνηκαν από κάποιους παίκτες και την προσήλωση στην άμυνα ήταν ευτυχής συγκυρία ότι απέναντι στον Παναθηναϊκό βρέθηκε ένας αντίπαλος που βρίσκεται στην ίδια κατάσταση, αναδόμησης . Δεν είναι κάποιου είδους δικαιολογία για την Μπάγερν αυτή αλλά η πραγματικότητα που φάνηκε κατά διαστήματα στην απόδοση και των δύο αντιπάλων. Με το Τριφύλλι να καταφέρνει τελικά στις λεπτομέρειες να γείρει την πλάστιγγα προς το μέρος του. Ίσως και γιατί και ο προπονητής του ήταν σε καλύτερη βραδιά από αυτή του (εξαιρετικού κατά τα άλλα) κόουτς του αντιπάλου.

Αν έχει κάτι καλό το μπάσκετ είναι πως οι νίκες δεν μπορούν να κρύψουν τυχόν προβλήματα κάτω από το χαλί, τόσο όσο στο ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει η έννοια του «ανταρτοπόλεμου», ούτε και η…ισοπαλία. «Μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη» αν η ομάδα δεν ρολάρει, δεν βελτιώνεται θα το πληρώσεις. Χώρια που –κατά κανόνα- κερδίζει 9,5 φορές στις 10 ο καλύτερος στο συγκεκριμένο ματς. Άρα ο Παναθηναϊκός μια χαρά μπορεί και τα προβλήματα του να μην αγνοεί, αλλά και να κερδίζει για να μπορεί να συνεχίσει να δουλεύει σε κλίμα ηρεμίας για να τα λύσει. Το ερώτημα όμως που συνεχίζει να προκύπτει είναι πόσα από αυτά (τα προβλήματα) δεν έχουν λύση.

Μη λέμε τα ίδια, για το αυτονόητο. Ότι δηλαδή η «στρατολόγηση» τόσων νέων παικτών τα κάνει όλα πολύ πιο δύσκολα. Ακόμα και όλες οι μεταγραφές να σου βγουν, θέλει χρόνο και κόπο να γίνουν ομάδα. Χώρια που και… δεν θα σου βγουν όλες και –πέρα από το αγωνιστικό- στην πορεία θα δεις πόσο μπορούν να ταιριάξουν και τα χνώτα τους. Κανένας δεν ζητάει να «ερωτευτούν» μεταξύ τους αλλά και το μίνιμουμ της αρμονίας μέσα σε μια ομάδα είναι πάντα βασικό ζητούμενο.

Οι δύο νέοι που χάνουν χρόνο

Ακόμα και μετά τη νίκη επί την Μπάγερν λοιπόν, οι προβληματισμοί είναι παρόντες και (επαναλαμβάνω) δεν θα είναι λογικά μεγάλη η περίοδο χάριτος για κάποιους από τους παίκτες που, κατ’ επανάληψη, εμφανίζονται ελλειμματικοί. Απλά, ακόμα και αν αυτοί είναι πάνω από δύο, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις δραστικές αλλαγές όταν δεν ξέρεις τι θα βρεις στην αγορά. Αυτή τη στιγμή, με βάση το τι παίρνει από τους παίκτες του ο Αταμάν το rotation ανοίγει μέχρι το «επτά». Υπολογίζοντας την επιστροφή των Σλούκα, Μήτογλου πάει μέχρι το εννέα και είναι αποδεκτός αριθμός (όταν υπάρχει υγεία) αν αυτοί κάνουν αυτά που πρέπει μέσα στο γήπεδο και έρχονται οι υπόλοιποι τρεις (και όχι όλοι) να δίνουν κάποια τρίλεπτα-τετράλεπτα αν χρειαστεί ή παίρνουν περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα ώστε να βελτιώνονται. Το θέμα είναι πως, μέσα σε αυτούς τους επτά τώρα (και εννιά αργότερα) δεν είναι όλο και περισσότερο ο Γκάι και ο Μπαλτσερόφσκι. Περισσότερο λογικό για τον πρώτο, αφού από τα 23 λεπτά συμμετοχής στην ACB και τις περίπου 15 προσπάθειες ανά παιχνίδι με άλλου βάρους φανέλα, κλήθηκε να γίνει ρολίστας σε ομάδα υψηλών απαιτήσεων (πολύ υψηλότερων αυτή τη σεζόν ειδικά λόγω όσων έχουν προηγηθεί) και με απαιτήσεις στον μικρότερο χρόνο συμμετοχής του να είναι αποτελεσματικός και αμυντικά. Λιγότερο λογικό για τον μακρύ Πολωνό που αναμενόταν να ισορροπήσει την δεδομένη απειρία του με τη σκληράδα του και το μέγεθος του, αλλά μοιάζει χαμένος μέσα στο γήπεδο. Και αυτοί είναι οι δύο που έχουν βρεθεί να πέφτουν στα 5-6 λεπτά συμμετοχής. Γιατί υπάρχουν άλλοι δύο που είναι στο βασικό rotation, με τα φώτα στραμμένα επάνω τους για το αν θα δώσουν αυτά που περιμένει ο Αταμάν, καθώς ανήκουν σε άλλη κατηγορία (από κάθε άποψη) από τους Γκάι και Μπαλτσερόφσκι. Και αν ο Γκραντ (που είναι ο ένας) με όσα πράγματα έχει ακόμα να βελτιώσει (κυρίως στο υπερβολικό… παίδεμα της μπάλας) δείχνει ότι μπορεί να παίξει τον ρόλο του, οι βυθίσεις του Βιλντόσα είναι σοβαρό θέμα. Το να μην «μπορεί» ο Αργεντινός, με τις παραστάσεις που έχει, μοιάζει ακραίο. Το τι τον μπλοκάρει είναι το μεγάλο θέμα που οφείλει να λύσει ο Αταμάν. Γιατί ναι μεν οι παίκτες είναι επαγγελματίες αλλά δυστυχώς για τους προπονητές τους είναι και μεγάλα παιδιά.

Αλλαγές αλλά πόσες;

Υπάρχουν λοιπόν ερωτήματα, δεν είναι λίγα και είναι σοβαρά. Το rotation πρέπει να ανοίγει με αξιοπιστία μέχρι το «εννέα» τουλάχιστον και στην πορεία να έρχονται και άλλοι παίκτες να πάρουν χρόνο για να προσφέρουν όχι για να γράψουν συμμετοχή. Ο Βιλντόσα και ο Γκραντ είναι επενδύσεις που θα πονέσουν αν δεν βγουν κυρίως γιατί αντικαταστάτες, με τις απαιτήσεις που έχεις από αυτούς, δεν είναι εύκολο να βρεις τέτοια εποχή. Και ο Μπαλτσερόφσκι αν δεν βελτιωθεί θα είναι θέμα γιατί ναι μεν η επιστροφή Μήτογλου αλλάζει προς το καλύτερο (θεαματικά ίσως) τα δεδομένα στην γραμμή των ψηλών, αλλά υπάρχει και ποσοτικό θέμα. Χώρια που ο Λεσόρ δεν μπορεί και να «λιώνει» με μεγάλο χρόνο συμμετοχής και έχει αρκετά να βελτιώσει αμυντικά.

Αξιοσημείωτο πάντως, αλλά ευοίωνο για τη συνοχή της ομάδας, είναι ότι μέχρι τώρα έρχονται δύο παίκτες (από τους τρεις που «επέζησαν») από το περσινό ρόστερ για να σηκώσουν σημαντικό βάρος, να πάρουν την ευθύνη και να δείξουν τον δρόμο. Ο Γκριγκόνις είναι σταθερά καλός και ο Μαντζούκας έδωσε πολύτιμες λύσεις κόντρα στην Μπάγερν. Έχοντας περάσει από συμπληγάδες την προηγούμενη σεζόν και έχοντας βιώσει δύσκολες καταστάσεις γνωρίζουν και οι δύο τις απαιτήσεις. Υποπτεύομαι μάλιστα πως και οι δύο έχουν απαιτήσεις… επί του πεδίου και από τους συμπαίκτες τους που ήρθαν μετά βαίων και κλάδων ως σωτήρες.

Όλα τα παραπάνω με την συνεχή υπόμνηση ότι, ναι, νωρίς είναι, κάτι παράλογο δεν συμβαίνει, στήριξη φαίνεται να υπάρχει, αλλά με στην όλο και περισσότερο ανταγωνιστική Euroleague μπορεί και να μην καταλάβεις πότε είναι μη αναστρέψιμη μια κατάσταση. Οπότε καλό είναι οι επισημάνσεις να γίνονται και μετά από νίκες. Άλλα σε αυτό ο Αταμάν είναι πολύ πιο έμπειρος από εμάς.