Παναθηναϊκός: Από πού το να το πιάσεις και πού να το αφήσεις;

Το ματς στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης ήταν αυτό που λέμε απότομη προσγείωση. Όχι ότι ο Παναθηναϊκός των 11 νέων παικτών και του καινούριου προπονητή, είχε προλάβει να γίνει κάποια σπουδαία ομάδα ώστε να διεκδικεί στα ίσα νίκες σε καυτές έδρες και απέναντι σε πολύ πιο δομημένους και πιο έτοιμους αντιπάλους, αλλά τουλάχιστον τις τρεις τελευταίες εβδομάδες είχε παρουσιάσει μία προοδευτική βελτίωση στην άμυνα και θα περίμενε κανείς μία αξιοπρεπή εμφάνιση απέναντι στην Φενερμπαχτσέ.

Επί του πρακτέου, όμως και μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, τίποτε δεν λειτούργησε σωστά και ούτε η επιστροφή του Σλούκα (μετά απουσία δύο αγώνων) βοήθησε.

Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσουμε το αναγνωριστικό πρώτο 4λεπτο και τα τελευταία 8 λεπτά (όταν η διαφορά είχε φτάσει στο -25 και το αποτέλεσμα είχε ουσιαστικά κριθεί), οι «πράσινοι» παρουσιάστηκαν εντελώς εκτός κλίματος και χωρίς ίχνος πνευματικής προετοιμασίας για ένα ματς, που θα μπορούσε να τους αποφέρει σημαντικά κέρδη.

Όχι μόνο σε επίπεδο βαθμολογικής ανόδου (στην περίπτωση του «διπλού»), αλλά κυρίως από την άποψη της ανταγωνιστικής εμφάνισης απέναντι σε μία ομάδα που πέρυσι έμεινε στο τσακ εκτός Final 4 και το καλοκαίρι έκανε λίγες και ποιοτικές προσθήκες (Σανλί, Παπαγιάννης, Μαντάρ και Σεστίνα), με στόχο να ανέβει ψηλότερα φέτος.

Και σε όλα τα παραπάνω δεν συμπεριλαμβάνω την ατυχία που έκατσε στην ομάδα του Ιτούδη με τον τραυματισμού του Ντόρσεϊ και το ξαφνικό πρόβλημα που κράτησε τον Σανλί ανενεργό σε όλο το ματς.

Απ' όλες τις απόψεις, λοιπόν, η αναμέτρηση με την Φενέρ ήταν μία καλή ευκαιρία να εδραιώσει την αγωνιστική του ταυτότητα και να κάνει βήματα προόδου, ανεβάζοντας τον ρυθμό και την ένταση της κόντρας και αποκομίζοντας οφέλη στο κομμάτι της ενσωμάτωσης παικτών που είτε δεν έχουν ακόμη καταφέρει να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις, είτε δεν έχουν παρουσιάσει συνέπεια και διάρκεια στην απόδοσή τους.

Όλα τα παραπάνω, ναι θα ήταν «μικρά κέρδη» στο «ταμείο» του Εργκίν Αταμάν, με την προϋπόθεση ότι θα «αποτυπώνονταν» στο παρκέ! Δυστυχώς για τον Τούρκο τεχνικό, όμως, το παιχνίδι που διεξήχθη σε ένα γνώριμα εχθρικό – για τον ίδιο – περιβάλλον πρέπει να έχει ήδη «πεταχτεί» στον κάλαθο των αχρήστων.

Και αυτό γιατί οι παίκτες του απέτυχαν σε όλους τους στόχους που είχαν τεθεί πριν την έναρξή του. Που να πρωτοσταθεί κανείς; Στις μηδέν (!) τελικές πάσες της 1ης περιόδου που συνοδεύτηκαν με 6 λάθη και το (για 4ο σερί παιχνίδι) αρνητικό assist/turnover ratio (11ασ./13λ.);

Στην «τρικυμία» σε άμυνα κι επίθεση μετά το 4ο λεπτό που επέτρεψε στους γηπεδούχους να τρέξουν ένα σερί 23-3 και να «καθαρίσουν» το ματς, πριν καλά-καλά φτάσουμε στην ανάπαυλα (27-9 στο 10' και 33-14 στο 12');

Στο party που έστησαν οι παίκτες του Ιτούδη (κοντοί και ψηλοί) μέσα στην ρακέτα των φιλοξενουμένων μαζεύοντας 11 επιθετικά ριμπάουντ, περισσότερες κατοχές και 6 δεύτερες επιθέσεις;

Ή στο παρατεταμένα κάκιστο «φεγγάρι» που διανύει ο Βιλντόζα (10π. & 4ρ. με 4/10 σουτ), ο οποίος δεν φαίνεται να έχει καταλάβει που έχει έρθει και τι θέλει η ομάδα απ' αυτόν, χωρίς βέβαια, να είναι μόνο δική του η ευθύνη;

Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσουμε τον Κάϊλ Γκάι (13π. & 3ρ. με 3/7 τριπ. σε 19'), που είχε ενα εντυπωσιακό επιθετικό κρεσέντο στην 2η περίοδο με 10 διαδοχικούς πόντους (όταν οι «πράσινοι» πλησίασαν σε 33-21 στο 14' και 36-26 στο 17') και την αντίδραση που έβγαλε ο Λεσόρ (19π., 4ρ. & 2κλ. με 7/7 σουτ και 5/11 βολ. σε 27') στο 4ο δεκάλεπτο, ο Αταμάν δεν μπορεί τίποτε άλλο να κρατήσει.

Η άψογα σχεδιασμένη και εκτελεσμένη άμυνα του Ιτούδη στο pick του Σλούκα (με δυναμικό hedge out από τον Μότλεϊ και τους υπόλοιπους ψηλούς και ημίψηλους), αχρήστευσε τελείως το παιχνίδι του 33χρονου διεθνούς point-guard (4π., 2ασ. & 4λ. με 2/3 σουτ σε 22') και κάπως έτσι, με μηδενικό τον Ερνανγκόμεθ (0π. & 6ρ. με 0/3 σουτ & 0/2 βολ. σε 21') και αδιάφορο τον Γκριγκόνις (5π. Με 1/3 σουτ σε 22'), ο Παναθηναϊκός δεν δυσκολεύτηκε να καταρρεύσει (72-47 στο 32').

Η ολική επαναφορά του τελευταίου οκταλέπτου που μάζεψε την διαφορά και νοικοκύρεψε για ένα μικρό διάστημα το παιχνίδι, δεν θα πρέπει να ξεγελάσει κανέναν! Το ότι ο «εξάστερος» επιστρέφει στην βάση με -14 (83-69) και όχι με -25 ή -30 δεν αποτελεί βάση για να γίνουν οι απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις.

Τουλάχιστον όχι για έναν σύλλογο με τις εφετινές βλέψεις του «τριφυλλιού», τα χρήματα που ξοδεύτηκαν το καλοκαίρι και την διόλου ευκαταφρόνητη προσαύξηση που θα φέρει στο budget ο παίκτης που θα αποκτηθεί μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

Υγ.1: Για τον Καλάθη (12π., 4ρ. & 5ασ. με 5/6 σουτ σε 28'), που ήταν εξαιρετικός, δεν μπορώ να το υποστηρίξω, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που αντιμετώπισε την πρώην ομάδα του.

Υγ.2: Για τον Παπαγιάννη (15π., 1ρ., 1κλ. & 3λ. με 3/4 τριπ. σε 21'), όμως, μίλησε η γλώσσα του σώματός του και φανέρωσε πόσο πολύ ήθελε να παίξει καλά απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ίσως γιατί αυτή η αλλαγή περιβάλλοντος που έψαχνε, μακριά από την αμφισβήτηση ενδεχομένως να του δώσει την ώθηση που χρειάζεται η καριέρα του.

Υγ.3: Η αχρείαστη μανούρα του τέλους για ασήμαντο λόγο και η κίνηση με νόημα του Σλούκα προς τον Γουίλμπεκιν ο οποίος έδειξε υπερβολικό ζήλο για το logo της ομάδας του στο κέντρο, έβγαλε στην επιφάνεια μεγάλο κι εύλογο εκνευρισμό. Καθόλου κακό σημάδι αυτό...