Συγκλονιστική μαρτυρία από το Ισραήλ: «Φίλος μου “έφαγε” τρεις σφαίρες και παρίστανε 3,5 ώρες τον νεκρό, για να ζήσει!»

• «Αυτή είναι πλέον η ζωή μας...»
• «Η Χαμάς είναι χειρότερη από τους Ναζί!»
• «Τι να εξηγήσουμε στα παιδιά μας;»
• Ο αθλητισμός σε ρόλο πρεσβευτή, σε δεύτερη μοίρα το αποτέλεσμα

Στο εβραϊκό ημερολόγιο, η 7η Οκτώβρη είναι η εθνική μέρα συγχώρεσης και ευτυχίας! Εκτός από επίσημη αργία, όμως, φέτος συνέπεσε να είναι και Σάββατο... Για τον 42χρονο συνάδελφο, με τον οποίο έχουμε συναντηθεί και συνεργαστεί ουκ ολίγες φορές στο ΟΑΚΑ, το ΣΕΦ, το Τελ Αβίβ αλλά και σε πάμπολλα Final 4, εκείνο το δραματικό πρωινό συνοδεύτηκε με ένα τυπικό σαββατιάτικο ξύπνημα.

«Ξύπνησα γύρω στις 8.30 κι ετοιμάστηκα για να πάω την μεγάλη μου κόρη στο κέντρο νεότητας, όπου είχε ραντεβού με τις φίλες της για να παίξει. Μόλις βγήκαμε από το σπίτι, όμως, ακούσαμε από μακριά τους κρότους από τις ρουκέτες που έπεφταν ή αναχαιτίζονταν και καταλάβαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Στην συνοικία μας δεν χτύπησε κάποιος συναγερμός, γιατί δεν αποτέλεσε στόχο όπως το Τελ Αβίβ και η Ιερουσαλήμ, αλλά πριν προλάβω να κοιτάξω το κινητό μου, είδα έναν φίλο μου να τρέχει πολύ αγχωμένος γιατί του είχε έρθει μήνυμα να παρουσιαστεί στον στρατό. Δεν χρειάστηκα κάτι περισσότερο. Έκανα αμέσως αναστροφή και πήγα την κόρη μου στο σπίτι!», μας είπε αρχικά ο Αράλε που διαμένει σε μία μικρή πόλη (Μοντίιν) κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο “Μπεν Γκουριόν”, που βρίσκεται στο κεντρικό Ισραήλ. Ακριβώς στην μέση της απόστασης Τελ Αβίβ-Ιερουσαλήμ!

«Οι σειρήνες δεν ήχησαν στην δική μας περιοχή, γιατί βρισκόμαστε αρκετά μακριά από την συνοριακή γραμμή της Γάζας, οπότε δεν μπορώ να πω ότι μας έπιασε κάποιος ιδιαίτερος πανικός. Άλλωστε, όσο πιο μακριά είσαι από την Λωρίδα, τόσο περισσότερο χρόνο έχεις για να φτάσεις στο καταφύγιο. Σε μας το περιθώριο είναι περίπου 90 δευτερόλεπτα από την στιγμή που θα ακουστεί ο συναγερμός. Αυτό το χρονικό διάστημα υπολογίζεται ότι θα κάνει για να φτάσει στο δικό μας σημείο, μία ρουκέτα που έχει εκτοξευτεί από τα εδάφη που ζουν οι Παλαιστίνιοι, αν κι εφόσον δεν αναχαιτιστεί. Ο χρόνος αυτός μειώνεται ανάλογα με την τοποθεσία. Για παράδειγμα στο Τελ Αβίβ, ένα ασφαλές χρονικό διάστημα θεωρούνται τα 60-90 δευτερόλεπτα και όσο πιο κοντά είναι ένα μέρος στην Γάζα, γίνεται ολοένα και μικρότερο όπως για παράδειγμα στο Ασκελόν και το Άσντοντ (σ.σ.: είναι οι πιο κοντινές πόλεις), που υπολογίζεται στα 15 και τα 30 δευτερόλεπτα αντίστοιχα! Παρά την τριγύρω σχετική ησυχία εκείνης της ημέρας, όμως, δεν είχα καθόλου καλό προαίσθημα... Επομένως, πήγαμε απευθείας στο καταφύγιο του σπιτιού μας και μόλις φτάσαμε και τα άσχημα νέα άρχισαν να κατακλύζουν τα κινητά, μας έπιασε φρίκη! Γιατί τα παιδιά έβλεπαν και καταλάβαιναν τα νοήματα που αντάλλασσα με την γυναίκα μου και την κωδικοποιημένη μας συνεννόηση και ρωτούσαν συνέχεια τι ακριβώς συμβαίνει!», μας διηγείται ο έμπειρος συνάδελφος που έκτοτε προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να βρει δύναμη για να στηρίξει την οικογένειά του.

«Αυτή είναι πλέον η ζωή μας...»

«Δεν υπάρχουν λόγια για το πως έχει εξελιχθεί η καθημερινότητα όλων μας στο Ισραήλ. Σίγουρα, η γενιά μου μεγάλωσε μαθημένη να ζει ανά πάσα με την προοπτική της πολεμικής σύρραξης, αλλά αν εξαιρέσουμε το θερμό επεισόδιο του 1991, όταν ο Σαντάμ Χουσεϊν μας έριχνε βόμβες για περίπου 6-7 εβδομάδες, αλλά αυτό που ζούμε εδώ και 14 μέρες, δεν έχει προηγούμενο! Δεν υπάρχει οικογένεια στην χώρα μας που να μην έχει πληγεί και να μην θρηνεί θύματα από τις επιθέσεις της Χαμάς.», υπερθεματίζει ο Ισραηλινός δημοσιογράφος από την Ιερουσαλήμ, όπου μετέβη για να συλλυπηθεί την καθηγήτρια της κόρης του και τους οικείους της.

«Ο αδελφός της ήταν γιατρός στην παιδιατρική κλινική της Μπερσεβά και δύο μέρες μετά την επίθεση εκείνου του πρωινού, πήγε μαζί με τις ομάδες διάσωσης στο κιμπούτζ του Σντερότ για να περιθάλψει τα παιδιά που είχαν τραυματιστεί. Δυστυχώς, πυροβολήθηκε θανάσιμα από κρυμμένους κομάντος της Χαμάς, οι οποίο περίμεναν τις Ισραηλινές δυνάμεις που θα έφταναν στο σημείο.», μας αποκαλύπτει με τρεμάμενη φωνή και συνεχίζει:

«Μόλις φύγω από ‘δω, θα πάω στο νοσοκομείο για να επισκεφτώ έναν φίλο μου δικηγόρο που ζει από θαύμα! Δέχτηκε επίθεση με πυροβολισμούς από μοτοσικλετιστές, καθώς επέστρεφε στο σπίτι του έξω από τα σύνορα της Λωρίδας και στην προσπάθειά του να τους αποφύγει, μπήκε στα χωράφια! Εκεί συνειδητοποίησε ότι τον περίμενε άλλο γκρουπ τρομοκρατών, οι οποίοι τον πυροβόλησαν από μακριά. Δέχτηκε τρεις σφαίρες και αμέσως σταμάτησε το αυτοκίνητο. Βγήκε έξω κι σωριάστηκε στο έδαφος, παριστάνοντας τον νεκρό. Επί 3,5 ώρες έκανε κουράγιο, έχοντας δέσει τις πληγές του κι ενώ είχε στείλει την τοποθεσία του και είχε ενημερώσει τους δικούς του. Ευτυχώς, επέζησε και θα γίνει καλά! Δεν υπάρχει ένα πρόσωπο που ξέρω, το οποίο να μην σχετίζεται με κάποια τραγωδία. Ο πρώην διευθυντής μου, στην “Μααρέβ” δεν ξέρει που βρίσκονται 8 συγγενείς του, ενώ πριν λίγες ώρες δύο αναγνωρίστηκαν νεκροί. Μάλλον έχουν απαχθεί. Οι περισσότεροι φίλοι μου επιστρατεύτηκαν στα 45 τους. Εγώ όχι γιατί είμαι πολύτεκνος και στον στρατό ήμουν ρεπόρτερ. Συμμετείχε σε στρατιωτικές αποστολές, αλλά ήμουν ο ανταποκριτής για την εφημερίδα των ενόπλων δυνάμεων...», αποκαλύπτει ο αθλητικός συντάκτης της Walla, Αράλε Βάισμπεργκ, πριν καταθέσει την δική του άποψη για την τροπή που έχει πάρει η κατάσταση στην Μέση Ανατολή.

«Η Χαμάς είναι χειρότερη από τους Ναζί!»

«Ξέραμε πάντα ότι έχουμε να κάνουμε με τρομοκράτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι έτσι! Όλες οι κυβερνήσεις πάντα προσπαθούν να αγοράσουν την σιωπή, αλλά κανείς δεν περίμενε θα φτάναμε στο σημείο μίας τέτοιας μαζικής στυγερής δολοφονίας! Πολλοί λένε ότι η Χαμας είναι ανάλογη του ISIS... Διαφωνώ είναι χειρότερη από τους Ναζί! Τους αφήσαμε 18 χρόνια να γειτνιάζουν ειρηνικά και εκείνοι χρησιμοποιούσαν τον αυξανόμενο πλούτο τους για να εξοπλιστούν και να προετοιμάσουν την επίθεσή τους. Κρύβονται πίσω από τα παιδιά και τους πολίτες και χρησιμοποιούν ως βάσεις τους τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς, επειδή είναι σημεία υπεράνω υποψίας! Όλος ο κόσμος, πλέον, έχει καταλάβει τον ρόλο της Χαμάς και γι’ αυτό πρέπει να εξαφανιστεί! Δεν είναι τυχαίο ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι στέλνουν ενισχύσεις γιατί καταλαβαίνουν ότι πίσω απ’ όλα αυτά υπάρχει και το Ιράν!», υποστηρίζει και ταυτόχρονα βάλει και κατά της ανετοιμότητας της κυβέρνησης απέναντι σε ένα τόσο ισχυρό πλήγμα κατά του ισραηλινού λαού.

Τον ρωτάμε για τον σφυγμό της κοινής γνώμης στο Ισραήλ, σχετικά με τους χειρισμούς της Πολιτείας γενικότερα και μυστικών υπηρεσιών της χώρας και την αποτυχία πρόληψης του τρομοκρατικού χτυπήματος που στοίχισε τόσες χαμένες ζωές αθώων ανθρώπων. «Για την ώρα υπάρχει μία αναγκαστική κυβέρνηση ενότητας. Όταν τελειώσει όλο αυτό η κυβέρνηση είτε θα πέσει, είτε θα παραιτηθεί! Οι ευθύνες της είναι τεράστιες και η οργή του απλού κόσμου αποτυπώνεται σε όλες σχεδόν τις επισκέψεις των πολιτικών στα νοσοκομεία για εκφράσουν συμπαράσταση! Είναι φανερό ότι αυτή η επίθεση σχεδιαζόταν μήνες για να μην πω χρόνια και εμείς κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου!», μας απαντά με αισθητή την αγανάκτηση στον τόνο της φωνής του.

Όσο δύσκολο κι αν είναι η συζήτηση δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει την άποψη ενός μέσου Ισραηλινού για την σχέση της Χαμάς με την σαφώς πιο διαλλακτική (ως προς την εύρεση μίας λύσης) παλαιστινιακή οργάνωση της Φατάχ. «Δεν υπάρχει καμία συνεννόηση ανάμεσα στις δύο οργανώσεις. Από τότε που η χρηματοδότηση της πρώτης, με κεφάλαια από το εξωτερικό, έχει φουσκώσει τους λογαριασμούς της, η Χαμάς είναι το απόλυτο αφεντικό. Και οι προθέσεις της δεν έχουν να κάνουν καθόλου με μία ειρηνική διαπραγμάτευση, αλλά με την διαιώνιση του μίσους! Το πιο τρομερό απ' όλα, είναι ότι όλο αυτό... τέρας εκτράφηκε την ίδια ώρα που το Ισραήλ παρείχε στην Λωρίδα της Γάζας, χρήματα, ηλεκτρικό και νερό!», προσθέτει.

«Τι να εξηγήσουμε στα παιδιά μας;»

Ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτι είναι σίγουρα οι απαντήσεις στις εύλογες παιδικές απορίες. Λίγο-πολύ, βέβαια, όλα τα παιδιά που γεννιούνται στο Ισραήλ μαθαίνουν από πολύ μικρά ότι η προφύλαξη στα καταφύγια αποτελεί σχεδόν μέρος της καθημερινότητας. «Όλα τα σπίτια των τελευταίων 25 ετών έχουν καταφύγιο, οπότε όλοι γνωρίζουν ότι όταν ηχεί ο συναγερμός πρέπει να πάνε εκεί για να είναι ασφαλείς! Η μεγάλη κόρη μου που είναι 13 ετών, εδώ και δύο εβδομάδες περνάει μεγάλο διάστημα της μέρας και κοιμάται εκεί. Τα μικρότερα παιδιά μου ρωτάνε συνέχεια, καταλαβαίνουν ότι κάτι συμβαίνει και προσπαθούμε να τους εξηγήσουμε την πραγματικότητα χωρίς να φοβηθούν! Ο γιος μου που είναι 7 ετών αναρωτιέται γιατί δεν πάει σχολείο και δεν πηγαίνει στις προπονήσεις του ποδόσφαιρου... Μου λέει “μπαμπά, να πάμε και αν ηχήσουν οι σειρήνες με παίρνεις και γυρίζουμε σπίτι!”... Τι να του απαντήσω; Τουλάχιστον προσπαθούμε να καλούμε φίλους και να προσποιούμαστε ότι διασκεδάζουμε, να φανταστείς ότι σβήσαμε την τούρτα του στο καταφύγιο! Θα πάρει χρόνο αυτή η ιστορία, κάποιες εβδομάδες ή μήνες, γιατί μετά από τέτοια σφαγή, δεν έχουμε άλλη λύση! Προετοιμαζόμαστε για πόλεμο!», υπογραμμίζει ο “Αράλος”, όπως ο ίδιος του αρέσει να συστήνεται λόγω της μεγάλης του αγάπης προς την Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό.

Ο αθλητισμός σε ρόλο πρεσβευτή, σε δεύτερη μοίρα το αποτέλεσμα

Του ζητάμε να μας μεταφέρει το κλίμα στο εσωτερικό της Μακάμπι, που μετά την αναβολή του αγώνα της στο Μιλάνο με την Αρμάνι, επέστρεψε στην αγωνιστική δράση απέναντι στην Βαλένθια (ηττήθηκε με 75-66) και η αποστολή της βρίσκεται στην Αθήνα για το αποψινό ματς με τον Παναθηναϊκό. «Όλο αυτό που συμβαίνει μου θυμίζει το 1991, που ήμουν 10 χρονών και για περίπου 2 μήνες, η Μακάμπι έπαιζε στο εξωτερικό και οι ξένοι έμεναν στην Ζυρίχη. Οι Αμερικανοί έμεναν μόνιμα εκεί και οι Ισραηλινοί παίκτες πηγαινοέρχονταν από το Τελ Αβίβ για τους αγώνες. Τότε όλο το έθνος ήταν καρφωμένο στις τηλεοράσεις και ήταν σαν να έπαιξε η Εθνική ομάδα. Όταν τελείωσε η ένταση με τους βομβαρδισμούς από το Ιράκ, η ομάδα επέστρεψε στο “Γιαντ Ελιάου” και πέτυχε και τις 4 τέσσερις εντός έδρας νίκες που χρειαζόταν για να φτάσει στο Final 4 του Παρισιού!», τονίζει ο Ισραηλινός δημοσιογράφος και συνεχίζει:

«Σήμερα, οι ξένοι μένουν και προπονούνται στην Κύπρο και οι γηγενείς παίκτες πηγαινοέρχονται σχεδόν μέρα παρά μέρα, λόγω της πολύ κοντινής απόστασης και των πολλών καθημερινών πτήσεων. Πλέον, όμως, με όλα αυτά που έχουν συμβεί ουδείς ασχολείται τόσο πολύ με το αποτέλεσμα, ενώ έχουν εγκαταλειφθεί και οι προσπάθειες προσωρινής αντικατάστασης του τραυματία Μπάλντουιν. Τα μόνα που έχουν σημασία είναι τα μηνύματα που περνούν οι παίκτες (σ.σ.: στην Βαλένθια φόρεσαν μαύρες φανέλες, μεταφέροντας το μήνυμα της απελευθέρωσης των ομήρων) μέσω της αγωνιστικής τους παρουσίας. Το Ισραήλ παλεύει πλέον για την ανθρωπότητα, δεν πρόκειται μόνο για τις τοπικές διαφορές μας με τους Παλαιστίνιους. Πιστέψτε με, όλο αυτό το διάστημα έχω δεχθεί πολλά μηνύματα από συναδέλφους και φίλους από όλη την Ευρώπη, τα οποία μας κάνουν να παίρνουμε δύναμη και να συνειδητοποιούμε ότι ο κόσμος καταλαβαίνει τι συμβαίνει τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια! Οι ενέργειες των αθλητικών οργανισμών, τα μηνύματα, η ενός λεπτού σιγή στα γήπεδα, μας δείχνουν ότι δεν είμαστε μόνοι!», σχολιάζει ο επικεφαλής του τμήματος μπάσκετ στην ιστοσελίδα “Walla”, που τις τελευταίες δύο εβδομάδες προσπαθεί μάταια να ξεκολλήσει για 2-3 ώρες το μυαλό του από την εθνική τραγωδία που βιώνει η χώρα του, παρακολουθώντας τους αγώνες της Euroleague.

«Πριν από δεκαπέντε μέρες πήρα μία κοινή συνέντευξη στον Όντεντ Κάτας και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, οι οποίοι – στο περιθώριο της μονομαχίας τους για το ματς Μακάμπι-Παρτίζαν – θυμήθηκαν τα παλιά και την συνύπαρξή τους την σεζόν 1999-2000 στον Παναθηναϊκό, που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της δημοσιογραφικής μου καριέρας! Μέσα στο διάστημα, που ακολούθησε, έχουν διαλυθεί τα πάντα! Έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει μηχανικά τα παιχνίδια στην τηλεόραση και το μυαλό μου να ταξιδεύει αλλού και να σκέφτεται με ανασφάλεια το μέλλον. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στο αγαπημένο μου παιχνίδι ούτε για πέντε λεπτά. Και πως θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, όταν μέσα σε ένα λεπτό η ζωή μας άλλαξε τόσο δραματικά; Εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες μου έχουν παρατήσει τις δουλειές τους και φόρεσαν τα χακί! Ο coach της Χάποελ Χολόν, Αμίτ Σερφ, το μεσημέρι κάνει προπόνηση και το βράδυ αναλαμβάνει στρατιωτική βάρδια, σαν coordinator (σ.σ.: ανάμεσα στον στρατό και την τοπική αυτοδιοίκηση) στην περιοχή που πέφτει μία ρουκέτα...»

Υπό άλλες συνθήκες ο Αράλε Βάισμπεργκ θα ταξίδευε στην Αθήνα και απόψε (21.15) θα βρισκόταν στις κερκίδες του ΟΑΚΑ, είτε για δουλειά, είτε για διασκέδαση. «Προσπαθούμε να βρούμε κάποιες λεπτομέρειες για να κάνουμε την καθημερινότητά των ανθρώπων λίγο διαφορετική. Αλλά, πιστέψτε με, δεν είναι εύκολο. Πριν λίγες μέρες, συμφώνησα να πάω στο studio για ζωντανό σχόλιο στην τηλεοπτική μετάδοση του αγώνα της Χάποελ Τελ Αβίβ με την Βενέτσια στην Ιταλία, που ήταν ο πρώτος ισραηλινής ομάδας στο εξωτερικό μετά από όλα όσα έχουν συμβεί. Λίγο πριν φτάσω στην Ερτζελία (σ.σ.: ένα προάστιο στην βόρεια πλευρά του Τελ Αβίβ), οι σειρήνες με ανάγκασαν να κάνω το αυτοκίνητο στην άκρη και να πέσω στο οδόστρωμα με τα χέρια στο κεφάλι για 5 λεπτά. Στην διάρκεια του ματς, δε, τα κινητά πήραν φωτιά με την τρομοκρατική επίθεση στο νοσοκομείο της Γάζας. Πριν προλάβουμε να σχολιάσουμε ότι ήταν μία λάθος κίνηση από την πλευρά του Ισραηλινού στρατού, υπήρξαν δημοσιεύματα τα οποία εγώ θεωρώ οι αποδείξεις ότι επρόκειτο για λάθος χτύπημα της Τζιχάντ. Τότε καταλάβαμε ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για την αλήθεια, αλλά μόνο για τα συμφέροντά του. Αλήθεια, μπροστά σε όλα αυτά που συμβαίνουν εδώ κάθε μέρα εδώ, δεν έχετε δει τίποτε...», καταλήγει ο έμπειρος συνάδελφος.

Cover photo credit: Χρήστος Ζωίδης