Ολυμπιακός: Η «απαίτηση» είναι ο πιο ζόρικος αντίπαλος
Οι ηρωικές βραδιές στον αθλητισμό, φέρνουν κουρασμένα –σωματικά- αλλά συνήθως υπέροχα ανακουφιστικά –πνευματικά- πρωινά. Λογικά ένα τέτοιο ήταν αυτό της Παρασκευής για τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του. Δεν γνωρίζω πόσες ώρες μασάζ και θεραπειών θα χρειάστηκαν οι (σχετικά) υγιείς και τραυματίες της ομάδας για να μπορούν να ανταποκριθούν στο μίνιμουμ των υποχρεώσεών τους το επόμενο διάστημα, αλλά μπορεί εύκολα να σκεφτεί κάποιος και πόση «θεραπεία» σε πνευματικό επίπεδο θα ήθελε ο καθένας με τον εαυτό του και όλοι μαζί αν χανόταν (και) το παιχνίδι με την Παρτίζαν.
Οκ, καλά τα «είναι νωρίς ακόμα», «υπάρχουν πολλοί τραυματισμοί», αλλά μην δουλευόμαστε μεταξύ μας. Η υπομονή είναι είδος σε έλλειψη στην Ελλάδα και –ότι και να λέμε- κανένας δεν γλιτώνει από τη μουρμούρα, όσα και αν έχει προσφέρει σε μια ομάδα. Ο Μπαρτζώκας αποθεώνεται ως «σκακιστής», οι παίκτες (οι περισσότεροι τουλάχιστον) ως «ψυχάρες» και οι Αγγελόπουλοι ως «θρυλικοί μάγκες» αλλά το αθλητικό κλίμα στην Ελλάδα είναι τροπικό. Και αν καθυστερήσει η καταιγίδα λίγο παραπάνω, στο όνομα αυτών που έχουν προσφέρει όλοι στο (πρόσφατο) παρελθόν, κάποια στιγμή..θα βρέξει, αν τα αποτελέσματα μαζεύουν σύννεφα. Ακριβώς γι αυτό έλεγαν κάτι παραπάνω, από την απλή ικανοποίηση και ανακούφιση, το βράδυ της Πέμπτης, οι σφιγμένες γροθιές του κόουτς του Ολυμπιακού. Ήταν ο κερδισμένος χρόνος που έφεραν αυτή η ανατροπή και η νίκη. Γιατί όσα χιλιόμετρα και αν έχεις γράψει, όσα «παράσημα» και αν έχεις κερδίσει μέσα και πέριξ του παρκέ, ακόμα και να δεν δίνεις μεγάλη σημασία στους προπονητές της εξέδρας ο χρόνος ηρεμίας που κερδίζεις θα είναι πάντα ο μεγαλύτερος σύμμαχός σου. Για δύο πράγματα. Πρώτα για να είναι πνευματικά… ευσταθής η ομάδα σου και μετά για να μη σου πρήζει κανένας (τουλάχιστον) τα «συκώτια».
Η «απαίτηση» στον ελληνικό (ομαδικό κυρίως) αθλητισμό και στις ομάδες που έχουν μεγάλο όγκο οπαδών (άρα εκεί εκδηλώνεται και πιο μαζικά αυτή) είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος που μπορεί να αντιμετωπίσει ένας προπονητής. Ασφαλώς και δεν έχουμε μόνο εμείς αυτό το… προνόμιο, ως χώρα, αλλά εδώ είναι που εκδηλώνεται με ακόμα μεγαλύτερη ένταση και ταχύτητα. Όσο και να είναι λοιπόν κάποιος σίγουρος για τον εαυτό του, τη δουλειά του και την ικανότητα να το αντιμετωπίσει (και αυτό) ποτέ δεν θα νιώθει απόλυτα ασφαλής. Θέλετε ένα παράδειγμα, φρεσκότατο;
Να ξεκουραστούν ή όχι;
Ελάχιστη ώρα μετά το τέλος του αγώνα με την Παρτίζαν, οι συζητήσεις που είχαν ξεκινήσει μέσω ποσταρισμάτων και σχολίων στα social media και αφορούσαν την ανάγκη να ξεκουραστούν οι παίκτες που τραβάνε το κουπί για τον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα της σεζόν, είχαν ήδη φέρει… διχασμό. «Ας παίξουν ο Πάπας και ο Τανούλης και περισσότερο ο Λούντζης με τον Κολοσσό και κάθε τέτοια ομάδα. Να πάρουν ανάσες οι άλλοι» έλεγαν οι μισοί. «Έχετε τρελαθεί εντελώς; Να χάσουμε κάποιο τέτοιο και να κυνηγάμε το πλεονέκτημα έδρας;» απαντούσαν οι άλλοι μισοί. Κι όμως τίποτα παράλογο δεν υπάρχει σε αυτή την προσέγγιση. Είναι τυπικά ελληνική!
Μήπως δεν έχουν διαλυθεί ρόστερ αιωνίων μετά από κατάκτηση Euroleague κιόλας, επειδή έχασαν τον εγχώριο τίτλο; Μήπως δεν ήταν πάντα αυτή η τελευταία κούπα της σεζόν, αλλά κυρίως ο πληγωμένος εγωισμός του ενός ή του άλλου (ηττημένου) που έκρινε τις εξελίξεις; Το καταραμένο δίπολο; Έτσι είναι και δεν θα αλλάξει ακόμα και αν μπει τρίτος ή τέταρτος στο κόλπο της διεκδίκησης γιατί οι «αιώνιοι» θα είναι υποχρεωμένοι να σηκώνουν κούπες.
Είναι νωρίς να κάνουμε τέτοιες κουβέντες; Όσο νωρίς είναι να λες ότι ο πρωτότοκος γιος του βασιλιά της Αγγλίας είναι ταγμένος να φορέσει το στέμμα. Ακριβώς έτσι βλέπει και η πλειοψηφία των οπαδών των «αιωνίων» τη σχέση της ομάδας τους με τους τίτλους και τις νίκες. Γι αυτό, ακόμα και όταν όλα πάνε χάλια, κάποιοι ονειρεύονται… αστέρια στη φανέλα!
Ασφαλώς και αν ο Ολυμπιακός ήταν σήμερα στο 1-3 (ή βρεθεί εκεί απόψε ο Παναθηναϊκός αλλά αυτό είναι αυριανή κουβέντα) δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι… δεν τρέχει και τίποτα. Ειδικά αν η εμφάνιση της τρίτης περιόδου δεν άλλαζε και ερχόταν να προστεθεί στην χείριστη εικόνα στο Μιλάνο. Όπως και το 2-2 βέβαια δεν μπορεί να σβήσει τις όποιες δυσλειτουργίες έχει φέρει η αλλαγή αγωνιστικού μοντέλου σε σχέση με πέρυσι, ακόμα και με την διαφοροποίηση σε μόλις δύο (αλλά κομβικές) μονάδες. Ούτε και τις λογικές και αυτονόητες αμφιβολίες και συζητήσεις για το αν το ρόστερ έχει την ισορροπία που απαιτείται για τη μακρά σεζόν που μόλις τώρα ξεκίνησε. Αυτές όμως έχει δικαίωμα να τις έχει πρώτος απ’ όλους ο Μπαρτζώκας, ο οποίος περιμένει να δει την ομάδα του με (τουλάχιστον) το 90% των παικτών του υγιές, μέσα στο γήπεδο για να κάνει κανονική προπόνηση ώστε να προσπαθήσει να μοντάρει αυτό που έχει στο μυαλό του ως «Ολυμπιακός 2023/24».
Η «ευχή» που είναι και «κατάρα»
Αυτό δεν είναι μια δικαιολογία, αλλά η πραγματικότητα. Επίσης δεν είναι και σίγουρο ότι στην πορεία αυτής της διαδικασίας δεν θα αποδειχθεί ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη ισορροπία σε όλες τις θέσεις, άρα απαιτούνται αλλαγές ή (και) προσθήκες. Γιατί δεν ξέρω αν κάποιος από τους υπάρχοντες θα γίνει ο επιπλέον χειριστής που ήθελε ο Μπαρτζώκας αν δεν έφευγε ο Σλούκας (και θα ήταν ο Γκος), αν θα γίνει ποτέ κανονικός τρίτος ψηλός ο Σίκμα (όταν δεν βγάζει θέματα τραυματισμού) και ποια θα είναι η «σταθερά» του Ολυμπιακού στο σκορ από την περιφέρεια. Τα ερωτήματα αυτά έχουν τεθεί από νωρίς, ίσως πριν καν μπει στο παρκέ, για επίσημα ματς, η ομάδα. Και παραμένουν! Αλλά είναι πραγματικότητα και όχι δικαιολογία ότι δεν μπορούν –ακόμα- να υπάρξουν σαφείς απαντήσεις. Ακριβώς εδώ είναι που πιέζει ο χρόνος περισσότερο και από το άμεσο πρακτικό θέμα της νίκης ή της ήττας. Έχεις πραγματικά το υλικό που θέλεις στα χέρια σου; Και μετά (αν όχι) ξεκινάει η κουβέντα πόσο μπορείς να το βελτιώσεις ή τι δυνατότητες αλλαγών έχεις.
Ο Ολυμπιακός, κατά γενική ομολογία, ξεκινάει τη σεζόν με το πλεονέκτημα ότι έχει βασικό κορμό ίδιο με πέρυσι. Αληθές, εν μέρει όμως, καθώς οι λίγες αλλαγές είναι (επαναλαμβάνω) δομικές, αλλά έστω κι έτσι αυτό (το ότι θεωρείται «έτοιμος») κάνει μεγαλύτερη την απαίτηση να αποδώσει άμεσα, στα στάνταρ που μας έδειξε την προηγούμενη σεζόν. Ευχή και κατάρα! Προσωπική εκτίμηση είναι πως αυτό δεν θα ήταν -ούτως ή άλλως- εύκολο, στον βαθμό και τη συνέχεια που το είδαμε πέρυσι. Χωρίς αυτό όμως να καθορίζει απαραίτητα τι θα γίνει στο τέλος της σεζόν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μαζί με τους αντιπάλους μέσα στο γήπεδο θα παλεύει συνέχεια με την «απαίτηση» για… πλεονέκτημα έδρας, final four, τίτλο…τίτλους. Αυτό μπορεί να σε γονατίσει πιο εύκολα τελικά.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
