Παναθηναϊκός: Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν
- Άλλαξαν τα «κόζια» φέτος, αλλά...
- Αρχίζουν να νιώθουν την πίεση
- Το βουνό και οι σκέψεις
- Αδικήθηκε αλλά πρέπει να πάει παρακάτω
Αυτό το «Δόκτορ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ» του Παναθηναϊκού πρέπει να κοπεί.
Οι μεταπτώσεις από ημίχρονο σε ημίχρονο ή από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο είναι φοβερές. Από το τζάμπολ έως το ημίχρονο «γιούργια και όπου μας βγει» ενώ από την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου έως και το τέλος του αγώνα άμεση βελτίωση και σαφώς καλύτερο πρόσωπο. Τι γίνεται; Υπάρχει λογική εξήγηση; Συγγνώμη αλλά εγώ δεν μπορώ να βρω.
Όχι ότι έπαιξε κάποιο μπάσκετ αξιώσεων στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά ήταν -τουλάχιστον- υποφερτός. Δεν χρειαζόταν να σκαλίσεις το φαρμακείο του σπιτιού σου για να βρεις κολλύριο. Και άντε εσείς που παρακολουθήσατε το ματς από το σπίτι σας. Κάτι θα βρήκατε. Εμείς που ήμασταν στο γήπεδο; Πονούσαν τα μάτια μας και δεν υπήρχε γιατριά στο πρώτο μισό του αγώνα με την Μακάμπι. Καλά, ούτε και οι Ισραηλινοί έθελξαν με την απόδοσή τους ή έπαιζαν κάτι το σπουδαίο, έτσι;
Άλλαξαν τα «κόζια» φέτος, αλλά...
Απλά ο Παναθηναϊκός θύμιζε ομάδα γειτονιάς από μερικά άτομα που είχαν γνωριστεί σε ένα ανοικτό γήπεδο, χωρίστηκαν και άρχισαν να παίζουν χωρίς να γνωρίζει ο ένας τον άλλον. Καθένας έκανε το κεφαλιού του στο πρώτο μισό του αγώνα με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμος χρόνος και να βρεθεί στον κάλαθο των αχρήστων ένα 20λεπτο όπου το «τριφύλλι» θα μπορούσε να είχε παρουσιαστεί με διαφορετικό πρόσωπο και να είχε διαχειριστεί εντελώς διαφορετικά το παιχνίδι. Όταν συνήλθε και άρχισε το «τρεχάτε ποδαράκια μου», η Μακάμπι το είχε ήδη πιστέψει, το κυνήγησε και στο τέλος το πήρε.
Οπότε έχουμε και λέμε: 4η αγωνιστική και ο Παναθηναϊκός βρίσκεται στο 1-3. Όπως πέρυσι και πρόπερσι. Μόνο που τότε ήταν διαφορετικά τα οικονομικά δεδομένα. Άλλες ήταν οι απαιτήσεις. Διαφορετικές ήταν οι φιλοδοξίες. Φέτος που έχουν αλλάξει τα «κόζια» και έχοντας τα τρία από τα τέσσερα πρώτα ματς στο ΟΑΚΑ, ήταν λογικό και επόμενο να περίμεναν όλοι τουλάχιστον το 2-2. Μην πω καν το 3-1. Από εκεί και πέρα δεν έγινε κάτι που δεν διορθώνεται. Είναι νωρίς ακόμα. Έχουμε μια ζωή μπροστά μας στην φετινή Euroleague. Τα πάντα μπορεί να γίνουν.
Αρχίζουν να νιώθουν την πίεση
Όμως το πρόσωπο που δείχνει ο Παναθηναϊκός είναι αυτό που ενοχλεί. Όχι τα αποτελέσματα. Το πρώτο ημίχρονο του αγώνα με την Μακάμπι θα το δείχνουν σε ακαδημίες μπάσκετ με τίτλο «τι ΔΕΝ πρέπει να κάνετε σε έναν αγώνα μπάσκετ». Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις: Μηδέν συνεργασίες. Μηδέν πλάνο στην επίθεση. Μηδέν κίνηση μακριά από την μπάλα. Μηδέν ευστοχία ακόμα και σε ελεύθερα σουτ.
Συγγνώμη αλλά δεν γίνεται δουλειά έτσι. Και από τη στιγμή που δεν εξισορροπούνται οι άσχημες εμφανίσεις με νίκες, αυτομάτως αρχίζει η εσωστρέφεια, η γκρίνια ενώ κάνει δειλά-δειλά κάνει την εμφάνισή του και ο παράγοντας «πίεση».
Και ακόμα δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοι είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε αυτήν την πίεση. Γιατί στον μπασκετικό Παναθηναϊκό είναι ένα «τσικ» (σ.σ. και δύο και τρία και τέσσερα) μεγαλύτερη σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες. Ειδικά φέτος. Ύστερα από τη λειψανδρία της τελευταίας τριετίας και τις ελπίδες που γεννήθηκαν από τις κινήσεις του καλοκαιριού, αλλά και από τους υψηλούς στόχους που οριοθετήθηκαν εντός των τειχών.
Όμως τι να βλέπαμε την περσινή, την προπέρσινη ή την παραπροπέρσινη (σ.σ. μάλιστα αυτή ξεκίνησε με 2-2 τη σεζόν 2020-21) ομάδα, τι να δούμε τη φετινή, το ίδιο και το αυτό. Τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Τι θα γίνει τις επόμενες εβδομάδες και κατά πόσο διαφορετικός (προς το καλύτερο) θα παρουσιαστεί ο Παναθηναϊκός, δεν μπορεί να το πει κανείς.
Το βουνό και οι σκέψεις
Κρίνουμε με αυτά που βλέπουμε τώρα. Σήμερα. Ο Παναθηναϊκός έχει μεγάλο βουνό να σκαρφαλώσει. Και πολύ φοβάμαι ότι τώρα ξεκινάει την αναρρίχηση. Απέναντι στην Μακάμπι μπορεί να είχε κάποιες καλές στιγμές στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά μέχρι εκεί. Έχει πολλή δουλειά ακόμα μπροστά του και έτσι όπως τα... έκαναν στους «πράσινους» άρχισε να πιέζει και ο χρόνος. Ξαναλέω. Όχι τόσο για τα αποτελέσματα, όσο για την πίεση που άρχισε να κάνει την εμφάνισή την και την οποία λίγοι μπορούν να διαχειριστούν.
Eπιγραμματικά κάποιες σκέψεις μου.
Ο Χουάντσο αναζητείται. Δυστυχώς. Προς το παρόν δεν θυμίζει ούτε στο ελάχιστο τον παίκτη των 2+ εκατομμυρίων το χρόνο. Για δεύτερο σερί ματς ήταν σε άλλο γήπεδο με 0/7 σουτ στο σύνολο, 1/4 βολές και 3 λάθη αν συνυπολογίσουμε και την αναμέτρηση στην Πόλη.
Ο Βιλντόζα κάνει ένα καλό και ένα άσχημο. Δύο καλά και δύο άσχημα. Και φάνηκε από την αναλογία ασίστ-λαθών έχοντας 4 τελικές πάσες για 5 λάθη απέναντι στη Μακάμπι. Είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά είναι ικανός και για το χειρότερο.
Ο Λεσόρ μπορεί να «γεμίζει» την στατιστική του αλλά είναι τρομερά αφελής και επιπόλαιος. Και αυτό στοιχίζει στον Παναθηναϊκό. Αφηρημένος πολλές φορές στην άμυνα και στα ριμπάουντ. Συν το γεγονός ότι του έφευγε η μπάλα από τα χέρια με το παραμικρό. Αυτό πάλι; Που τα πάτε;
Ο Μπαλτσερόφσκι μεταλλάχθηκε σε άλλον παίκτη στα επίσημα. Και πολύ φοβάμαι ότι είναι το βάρος της ευθύνης και των απαιτήσεων. Ελπίζω να κάνω λάθος. Γιατί αν ισχύει κάτι τέτοιο, δύσκολα διορθώνεται.
Ο Γκάι και αν έχει «ψωμιά» να φάει ακόμα. Δείχνει να έχει άγνοια κινδύνου, το οποίο μπορεί να αποδειχθεί και καλό αλλά και κακό. Προς το παρόν μοιάζει με ψάρι έξω από τη γυάλα. Εντελώς καμία επαφή με την Euroleague. To 2ο δεκάλεπτο με τη Φενέρ; Η εξαίρεση. Και όχι ο κανόνας.
Ο Αντετοκούνμπο αποκτήθηκε για 3ος σέντερ και απέναντι στη Μακάμπι ήταν μακράν ο καλύτερος ψηλός του Παναθηναϊκού από το «πέντε». Και αυτο καταδεικνύει περισσότερο το πρόβλημα όταν δεν είναι καλά ο Λεσόρ.
Ο Μήτογλου επέστρεψε ύστερα από 20 ημέρες και όχι μόνο μπήκε στην 12άδα αλλά ήταν και η σταθερή αξία του Παναθηναϊκού. Και εδώ φαίνεται ένα ακόμα πρόβλημα. Δεν γίνεται ένας παίκτης που είναι σχεδόν έναν μήνα εκτός δράσης, απροπόνητος, να είναι ο καλύτερος παίκτης της ομάδας.
- Μήτογλου: «Έκανα μία προπόνηση, με εντολή του προπονητή αποφασίσαμε να μπω»
Ο Σλούκας θεωρώ ότι παρασύρεται από το «να αποδείξω τι αξίζω και να ικανοποιήσω αυτούς με πίστεψαν» και δεν αφήνει το παιχνίδι να έρθει σ' εκείνον. Δεν παίζει απελευθερωμένα. Νομίζω είναι αγχωμένος. Και αυτό το άγχος τον έχει επηρεάσει στην εν γένει παρουσία του στο παρκέ. Με 4/7 βολές; Και 2/3 σε κρίσιμο σημείο;
Υπάρχει δομικό πρόβλημα. Δεν έχει κορμιά ο Παναθηναϊκός. Και ούτε εύκολο σκορ. Γι' αυτόν τον λόγο ψάχνει παίκτη (λογικά από τα κοψίματα του ΝΒΑ και στους free agents) που να μπορεί να σκοράρει με ευχέρεια. Και θα πάρει. Άμεσα.
Το pick n roll δεν βγαίνει του Παναθηναϊκού. Πρέπει να δοκιμάσει και κάτι άλλο. Γιατί γίνονται πολλά και ανούσια λάθη. Λάθη τα οποία θα μπορούσαν να αποφύγουν οι «πράσινοι» και να μπουν με διαφορετικό τρόπο στο ματς.
Αδικήθηκε αλλά πρέπει να πάει παρακάτω
Και κλείνω με τις αποφάσεις των διαιτητών. Η αλήθεια είναι ότι προκάλεσαν τεράστιο εκνευρισμό στην εξέδρα, όπως επίσης και στον Αταμάν ο οποίος βγήκε από τα ρούχα του και αποβλήθηκε σε... έξαλλη κατάσταση με δύο τεχνικές ποινές. Δίκιο είχε. Στα περισσότερα είχε δίκιο. Και δεν μπορώ να καταλάβω κάτι. Δεν άλλαξε η Euroleague; Δεν θα υπήρχε βελτίωση και στον τομέα των διαιτητών; Εγώ βλέπω και πάλι στο ΟΑΚΑ να γίνονται πολλά διαιτητικά λάθη σε βάρος του Παναθηναϊκού.
Απλά είμαι της άποψης ότι στον Παναθηναϊκό ΔΕΝ πρέπει να μένουν σε αυτά. Χάνουν το δάσος εάν μένουν να βλέπουν μόνο το δέντρο. Ναι, συμφωνώ ότι έγιναν λάθη, αλλά οι «πράσινοι» πρέπει να προχωρήσουν. Να πάνε παρακάτω. Λέμε για το ριμπάουντ που χάθηκε στο τέλος της κανονικής διάρκειας του Νίμπο με το οποίο έστειλε -ουσιαστικά- το ματς στην παράταση. Στην κανονική ροή του αγώνα δεν το πρόσεξα. Αργότερα στο βίντεο φάνηκε ότι ο Νίμπο ΚΑΙ έχει πατήσει μέσα πριν φύγει η μπάλα από τα χέρια του Σόρκιν, αλλά ΚΑΙ φαίνεται να κάνει φάουλ στον Μήτογλου.
Τώρα (και) άλλα πράγματα θα συζητούσαμε με τον Παναθηναϊκό νικητή του αγώνα...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
