Στο Βελιγράδι ήταν αυτοχειρία, στην Πόλη ήταν κακή νοοτροπία!

Αν οι τέσσερις συνεχόμενες νίκες του Νοεμβρίου σκόρπισαν αισιοδοξία και ενθουσιασμό, οι δύο σερί εκτός έδρας ήττες που ακολούθησαν, προκάλεσαν στην καλύτερη περίπτωση ανώμαλη προσγείωση και προβληματισμό.

Η επιστροφή στα playoffs, άλλωστε και οι βλέψεις για διάκριση, δεν μπορούν να επιτευχθούν αν ο «εξάστερος» δεν πείσει ότι μπορεί να κερδίζει και με συνέπεια εκτός των συνόρων! Αν όχι απέναντι στα λεγόμενα μεγαθήρια της διοργάνωσης, που εκκινούν την σεζόν με βασικό στόχο το Final 4 και την διεκδίκηση του τροπαίου, σίγουρα κόντρα σε αντιπάλους που λογίζονται στα μέτρα του, όπως η αποψινή Εφές, αλλά και η Παρτίζαν της προηγούμενης εβδομάδας.

Γιατί και οι δύο τελευταίες αντίπαλοι του Παναθηναϊκού, δεν έχουν μεγαλύτερη ποιότητα στο ρόστερ τους, ούτε έχουν πείσει – μέχρι στιγμής – ότι μπορούν να κάνουν ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία τους στην εφετινή διοργάνωση.

Αν στο Βελιγράδι, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός έχασε από δική του ολιγωρία ένα ματς το οποίο κρατούσε στα χέρια του, χάρη στην καλή του απόδοση, στην Κωνσταντινούπολη πέταξε στον «κάλαθο των αχρήστων» την μοναδική ευκαιρία να αντιμετωπίσει την Εφές με σύνθεση ανάγκης.

Σαν να μην έφτανε, λοιπόν, ότι η πρώην ομάδα του Αταμάν παρατάχθηκε χωρίς έξι βασικούς παίκτες (Ζίζιτς, Μπομπουά, Μπράιαντ, Κλάιμπερν, Πλάις και Γουίλις), στην διάρκεια του ματς έχασε και τον Γιλμάζ (με κάταγμα στην κλείδα).

Υπό τις παραπάνω συνθήκες, επομένως, θα περίμενε κανείς να δει ένα group παικτών που θα «τρώνε σίδερα» και θα μπουν στο παρκέ με μοναδικό σκοπό να εδραιώσουν από νωρίς μία διαφορά ασφαλείας.

Αντ' αυτού, είδαμε μία Εφές που κυριάρχησε πλήρως στην 1η περίοδο μέσα από την επίθεση (60% εντός πεδιάς) κι έφτασε στο +13 και εν συνεχεία όταν άρχισε να κουράζεται και να αστοχεί, έβρισκε μέσα από τις έξτρα επιθέσεις που της έδιναν συνέχεια τα επιθετικά ριμπάουντ που μάζευαν οι παίκτες της με χαρακτηριστική ευκολία.

Ο Παναθηναϊκός βελτίωσε προοδευτικά την άμυνά του, ισορρόπησε το παιχνίδι (οι Τούρκοι άλλωστε διέθεταν μόνο τρεις ενεργούς παίκτες από το συνηθισμένο τους rotation) και μάλιστα πέρασε και με +4 στο 32ο λεπτό, στο κρίσιμο σημείο όμως, δεν είχε την νοοτροπία, την συγκέντρωση αλλά το «δολοφονικό» ένστικτο να τελειώσει το ματς, την στιγμή που οι γηπεδούχοι έδειχναν σχεδόν έτοιμοι να μείνουν από δυνάμεις και να παραδώσουν τα όπλα!

Το ότι το τελευταίο πεντάλεπτο το ματς παίχτηκε πόντο-πόντο (με την Εφές να παίρνει ένα σαφές «σπρώξιμο» από το συζητήσιμο φάουλ που δόθηκε στον Λάρκιν για 3 βολές), ήταν κέρδος για την ομάδα του Ερντέμ Τσαν, που είχε την ψυχολογία με το μέρος της.

Τα 19 επιθετικά ριμπάουντ της τουρκικής ομάδας σε συνδυασμό με τα 16 λάθη του Παναθηναϊκού, ήταν τα στατιστικά στοιχεία που έκαναν την διαφορά, σε ένα ματς που ναι μεν κρίθηκε στο σουτ (ο Μήτογλου αστόχησε σε τρίποντο στην εκπνοή), αλλά οι δύο ομάδες είχαν τεράστια διαφορά στις κατοχές.

Το φύλλο της στατιστικής έγραψε 52 προσπάθειες για τον Παναθηναϊκό και 19 περισσότερες για την Εφές (26/71 σουτ).

Η ευκαιρία που χάθηκε μπορεί να ήταν σημαντική, ωστόσο, η 4η εκτός έδρας ήττα (71-68) του «τριφυλλιού» μακριά από την ΟΑΚΑ, επιβάλλεται να αφυπνίσει άπαντες στο «πράσινο» στρατόπεδο.

Η υποδοχή της πρωταθλήτριας Ευρώπης την ερχόμενη Πέμπτη (07/12, 21.15), δεν θα γίνει με την ψυχολογία στα ύψη και μία ενδεχόμενη 3η ήττα στην σειρά θα επαναφέρει τον Παναθηναϊκό σε αρνητικό ρεκόρ.

Κι επειδή η νοοτροπία του πρωταθλητισμού δεν χτίζεται από την μία μέρα στην άλλη και ειδικότερα σε μία ομάδα που προέρχεται από ρεκόρ 35 νίκες και 71 ήττες, στις τελευταίες σεζόν της στην Euroleague (τις τρεις προηγούμενες μαζί με την εφετινή), ο Εργκίν Αταμάν καλείται να αναλάβει δράση.

Γι' αυτό, άλλωστε, αποκτήθηκε και χρυσοπληρώθηκε για τα επόμενα δύο χρόνια... Για να βάλει τον «εξάστερο» ξανά στις ευρωπαϊκές ράγες και σταδιακά στον δρόμο των επιτυχιών. Κακά τα ψέματα η αποψινή ήττα από την πρώην ομάδα του, ήταν και μάθημα αλλά και πισωγύρισμα...