Ο γαμπρός… αφήνει ακόμα μούσια

• Η αισιοδοξία και η πραγματικότητα
• Άλλο οικοδομή, άλλο μπάσκετ

Σε δώδεκα μέρες από σήμερα ξεκινάει η προπώληση των εισιτηρίων του Final Four της Euroleague για το 2024. Μπορείτε να αγοράσετε γιατί ούτως ή άλλως τέλη Μαϊου στο Βερολίνο είναι υπέροχα. Το ότι δεν υπάρχει ουδεμία εγγύηση πως, εκείνες τις ημέρες, θα δείτε και την ομάδα σας (Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό ή και τους δύο) να μπαίνει στο γήπεδο, είναι κάτι που το αντιλαμβάνεσθε αφού –προφανώς- μπάσκετ ξέρετε. Και ο Αταμάν που είπε: «Αγοράστε εισιτήρια» το ξέρει καλά. Αλλά το έχει το χούι του να πετάει τέτοιες επικοινωνιακές φωτοβολίδες και είναι (και) για αυτό χρήσιμος σε μια ομάδα. Επίσης γνωρίζει και αυτός ότι (σε τελική ανάλυση) τα εισιτήρια μεταπωλούνται. Κατά τα λοιπά…

Μπόλικη γκρίνια και μουρμούρα, χωρίς λόγο και αιτία. Χωρίς σοβαρό λόγο ακόμα για να είμαι πιο σαφής. Κρατήστε το «ακόμα». Πρώτον τα λεφτά δεν φέρουν την ευτυχία, αλλά μεγαλώνουν την πιθανότητα να μην δυστυχήσεις. Δεύτερο, όπως λένε και οι διαφημίσεις για τα αμοιβαία κεφάλαια «οι προηγούμενες αποδόσεις δεν διασφαλίζουν τις μελλοντικές». Το πρώτο αφορά τους Πράσινους, το δεύτερο τους Κόκκινους.

Η αισιοδοξία και η πραγματικότητα

Υπερβολικά αισιόδοξος, περίμενα δύο ελληνικές νίκες την Τρίτη και…διαπλανητικά αισιόδοξος τέσσερις στη διαβολοβδομάδα. Είχα δηλαδή το θράσος να περιμένω τρείς συνεχόμενες ήττες της Ρεάλ μέσα σε δέκα μέρες (καθώς είχε ηττηθεί την Παρασκευή από τη Φενέρ). Το θράσος μου πάντως παραλίγο να το δικαιώσει (στο πρώτο βήμα) ο Ολυμπιακός το βράδυ της Τρίτης στο ΣΕΦ, πηγαίνοντας το ματς πέρα από το όριο της διεκδίκησης που περίμεναν οι περισσότεροι. Ναι η σύγκριση των δύο ομάδων, σε σχέση με τον πυρήνα του ρόστερ τους, αλλά και τις αλλαγές που έκανε ο ένας και δεν έκανε ο άλλος (που ενισχύθηκε κομβικά μόνο και μόνο με την προσθήκη του βιονικού Καμπάτσο) φέρνει τους Μαδριλένους όχι μόνο φαβορί σε μια μεταξύ τους αναμέτρηση, αλλά και για την (επανα)κατάκτηση του τίτλου.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός με τον χαρακτήρα που έχει χτίσει και τον τρόπο που παίζει δεν θα πιέζει μέχρι τέλους για να αυξήσει τις πιθανότητές του, κόντρα σε τέτοιον αντίπαλο, ακόμα και σε μια περίοδο που είναι λαβωμένος και μπερδεμένος. Θα μπορούσε και να σουτάρει καλύτερα και να διαχειριστεί σοφότερα τα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού. Θα μπορούσε και να μην αφήνει τον Μούσα να παίρνει τα φαρμακερά σουτ του με τόσο καλές προϋποθέσεις. Αλλά έτσι είναι η ζωή όταν έχεις απέναντί σου ομάδες πολλών, αξιόπιστων, ποιοτικών επιλογών. Αυτό ναι το αγοράζουν με μεγαλύτερη ασφάλεια τα χρήματα.

Γι αυτό και ελπίζεις να είσαι όσο έτοιμος πρέπει αν η διαδρομή της διοργάνωσης τα φέρει έτσι και κληθείς αυτή την ομάδα να την αντιμετωπίσεις σε ένα και μόνο καθοριστικό ματς. Σε σειρά αγώνων, λογικά δεν πρέπει να περιμένεις και πολλά.

Και –εντέλει- το ερώτημα για τον Ολυμπιακό δεν είναι «γιατί» χάνει από αυτή τη Ρεάλ, σε αυτό το χρονικό σημείο, αλλά αν θα καταφέρει να είναι πιο αξιόπιστος για να διαχειρίζεται καλύτερα ματς όπως με την Αρμάνι στο Μιλάνο και τη Μονακό εκτός έδρας. Αυτά που αν τα χάνεις, όταν φτάνεις να τα έχεις στα χέρια σου, θα μετρήσουν πολύ στην «οικονομία» της διοργάνωσης, για το αν φτάσεις στα play offs ή στα play inn και όλες αυτές τις διαδικασίες που θα κρίνουν αν ο δρόμος προς το Βερολίνο θα υπάρξει και πόσο βατός θα είναι. Η λογική λέει ότι οι Ερυθρόλευκοι θα γίνονται καλύτεροι, όταν βρεθούν πλήρεις στο παρκέ. Η λογική (που στήθηκε η ομάδα) βέβαια στην αρχή της σεζόν έλεγε πως η ίδια συνταγή θα δουλέψει το ίδιο επιτυχημένα και αυτή τη σεζόν. Μέχρι στιγμής αυτό παραμένει ερωτηματικό, αλλά δεν αναιρεί το γεγονός πως όλοι γνώριζαν το με ποιο μοντέλο θα πορευθεί και πάλι ο Ολυμπιακό του Μπαρτζώκα.

Προς τι λοιπόν ο (όποιος) εκνευρισμός και η κουβέντα για τη μη ύπαρξη αρκετών αξιόπιστων επιλογών απειλής από μακριά;

Άλλο οικοδομή, άλλο μπάσκετ

Για τον Παναθηναϊκό, άντε να δεχθώ ένα κάτιτις παραπάνω τη μουρμούρα λόγω της δαπάνης που έχει γίνει, αλλά μην τα ξαναλέμε πάλι για τα λεφτά. Το να χτίσεις πιο γρήγορα άμα…φυσάς τον παρά γίνεται στην οικοδομή. Ο αθλητισμός είναι άλλη υπόθεση. Ειδικά όταν έχει πληρώσει αρκετά παραπάνω για να διορθώσεις κακοτεχνίες που είχες επί σειρά ετών. Ήταν μάλλον εκείνο το (εμφατικό ομολογώ) διπλό στο ΣΕΦ που γύρισε τον άνεμο στους Πράσινους, αλλά έφερε και μεγαλύτερο κύμα προσδοκίας και απαιτήσεων. Το θέμα όμως είναι να έχουν το ίδιο κίνητρο σε όλα τα ματς οι παίκτες του Αταμάν όπως και την ίδια προσήλωση και ο ίδιος. Για παράδειγμα πιστεύω ότι θα δούμε πολύ καλύτερο Παναθηναϊκό απέναντι στη Ρεάλ, αύριο. Όπως και να το κάνουμε το όνομα του αντιπάλου είναι πάντα επιπλέον πρόκληση.

Δεν θα έπρεπε βέβαια, όταν η τύχη σου κρίνεται από όλα τα ματς, αλλά αυτή την ισορροπία αναζητάει το Τριφύλλι. Και αυτό είναι χαρακτηριστικό που δεν αγοράζεται. Δημιουργείται μέσα στο γκρουπ με κομβική την συμμετοχή και την ευθύνη του προπονητή και των πιο έμπειρων παικτών. Ο Παναθηναϊκός είναι ακόμα παζλ που προσπαθεί να γίνει ομάδα. Με αυτή την οπτική κάποιες δυσλειτουργίες τακτικά και οργανωτικά δικαιολογούνται, άλλες (το πρόβλημα στο ριμπάουντ) δείχνουν δομικό πρόβλημα και άλλες είναι αδικαιολόγητες. Όπως το να μπαίνεις…εκδρομικά και με προσέγγιση basketaki στο ματς με την Εφες, επειδή ίσως πιστεύεις πως θα το πάρεις εύκολα όχι επειδή εσύ είσαι εκεί όπως πρέπει, αλλά γιατί λείπουν οι… άλλοι. Οι καλοί τους τέλος πάντων. Έτσι όμως γίνονται «καλοί» αυτοί που αρπάζουν την ευκαιρία.

Παρ όλα αυτά, είναι τέτοιο το υλικό, η προοπτική και ο δρόμος που υπάρχει μπροστά που δεν μπορούν παρά να δικαιολογούν υπομονή. Ακόμα και αν το ζόρικο πρόγραμμα που έχει άμεσα τον φέρει με αρνητικό πρόσημο, υπάρχει χρόνος για να κυνηγήσει τους βασικούς του στόχους. Ειδικά στην περίπτωση του Παναθηναϊκού όμως, ο λογαριασμός θα γίνει τον Ιούνιο. Και εκτός από τίτλους (κομβικό για ομάδες αυτού του μεγέθους) βασικό ζητούμενο είναι και η ηρεμία, η ψυχραιμία και η αίσθηση της «συνέχειας» στην προσπάθεια. Αυτό πρέπει να είναι σαφές σε όλη την «πυραμίδα» του οργανισμού. Δεδομένα άλλωστε θα αποδειχθεί πως κάποιες κινήσεις δεν ήταν οι κατάλληλες. Και σούπερ να πάει μια σεζόν μπορεί να συμβεί αυτό. Από εκεί και πέρα το ερώτημα είναι αν ζουν σε συννεφάκι ή στην σκληρή πραγματικότητα της συνεχούς προσπάθειας όλοι οι παίκτες.

Σε τελική ανάλυση ότι και να λέμε τώρα και αφού οι ομάδες μας δεν είναι… Αλμπα (κανένας ασφαλώς δεν περίμενε κάτι τέτοιο) και παραμένουν στην πορεία των play offs δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που συμβαίνει πάντα στην Ελλάδα καμιά δεκαπενταριά χρόνια τώρα. Όλα θα κριθούν πρακτικά και επικοινωνιακά, στην τελική μεταξύ τους αναμέτρηση. Τότε που ακονίζεται το ξυράφι για το ξύρισμα του γαμπρού. Εκτός και αν δεν είναι μεταξύ τους (αυτή) οπότε το μέλλον ενός εκ των δύο θα έχει κριθεί νωρίτερα.