Παναθηναϊκός: Στιγμές που βγήκαν από τη ναφθαλίνη

• Ήταν κάτι περισσότερο από μια νίκη
• Η μεγάλη ευκαιρία και η μεγάλη «παγίδα»
• Κέντρικ Ναν: Ό,τι πληρώσεις, παίρνεις

Ε, δεν μπορεί. Κάποια στιγμή θα γινόταν. Πόσες, ακόμα, φορές θα έχανε παιχνίδι στον πόντο; Στο ένα σουτ. Στη μία κατοχή. Στη μία απόφαση. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά από τη στιγμή που έφυγε η μπάλα από τα χέρια του Μάριους Γκριγκόνις ύστερα από την πάσα του Ντίνου Μήτογλου με το χρονόμετρο να μηδενίζεται όταν βρισκόταν στον αέρα, θεώρησα ότι θα ευστοχήσει. Θέλετε ο τρόπος με τον οποίο σούταρε; Ίσως. Και ναι. Η μπάλα κατέληξε στο διχτάκι της Μονακό και ο Παναθηναϊκός AKTOR απέδρασε με μια σπουδαία νίκη.

Μια νίκη που έχει διπλή, τριπλή και τετραπλή σημασία. Θα επανέλθω σε λίγο σε αυτό. Προς το παρόν θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο. Στη στιγμή. Στη στιγμή που ακουγόταν η κόρνα της γραμματείας και όλοι έτρεχαν να αγκαλιάσουν τον Λιθουανό. Όλοι οι παίκτες ένα κουβάρι. Μια γροθιά. Στην εξέδρα του «Gaston Medecine» πραγματικό παραλήρημα από 300 φίλους της ομάδας. Στιγμές χαράς. Στιγμές βγαλμένες από το «στοιχειωμένο» παρελθόν.

• Τρελή αποθέωση σε Αταμάν στο ξενοδοχείο

Εδώ και αρκετά χρόνια στον Παναθηναϊκό είχαν ξεχάσει ότι υπάρχουν ΚΑΙ αυτές οι στιγμές. Ενός buzzer beater σουτ σε μια δύσκολη έδρα και απέναντι σε ομάδες οι οποίες πρωταγωνιστούν, βρίσκονται στην πρώτη ταχύτητα της Euroleague και διεκδικούν (και αποκτούν) μια θέση στο Final Four. Καιρός ήταν να συμβεί. Και συνέβη. Και μάλιστα με τον καλύτερο και πιο εμφατικό τρόπο, βγαλμένο από τα ωραιότερα μπασκετικά σενάρια.

Ήταν κάτι περισσότερο από μια νίκη

Όπως λένε και οι Αμερικανοί στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το «διπλό» του Παναθηναϊκό στο Πριγκιπάτο ήταν «more than a win» για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Ήταν μια νίκη που είχε πραγματικά ανάγκη. Τόσο για βαθμολογικούς λόγους προκειμένου να «ρεφάρει» ήττες όπως αυτές με την Μακάμπι στο ΟΑΚΑ για παράδειγμα, όσο -και περισσότερο- για ψυχολογικούς. Ήταν η νίκη που έψαχνε εδώ και πολύ καιρό. Και δεν αναφέρομαι μόνο για τη φετινή σεζόν. Ήταν η νίκη με την οποία έστειλε το δικό του μήνυμα αναφορικά με τις βλέψεις και τους στόχους που άρχισε να βάζει εδώ και μερικούς μήνες.

Και θεωρώ ότι ήρθε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κακά τα ψέματα. Αλλιώς «μπουστάρεται» η ψυχολογία μιας ομάδας και ενός παίκτη από μια νίκη στους 4-5 πόντους (ακόμα και αν ήταν απέναντι στη Μονακό στην έδρα της) και αλλιώς με ένα buzzer beater τρίποντο. Αυτό ήταν κάτι που φάνηκε μετά το τέλος του αγώνα. Τουλάχιστον αυτά ήταν τα vibes που έλαβα εγώ δια ζώσης στο Μονακό. Η γλώσσα του σώματος των παικτών «μιλούσε» από μόνη της. Πείτε με υπερβολικό, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η ένταση και η ψυχολογική ώθηση που είχαν πάρει οι παίκτες που νομίζω ότι θα έβγαζαν για πλάκα ένα ακόμα 40λεπτο. Ήταν ωραίες και ξεχασμένες στο πέρασμα του χρόνου, στιγμές.

• Η selfie της νίκης στα αποδυτήρια

Άλλωστε το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η παρουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ο οποίος έδωσε και πάλι το «παρών» στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τον Παναθηναϊκό, υπενθυμίζοντας την κανονικότητα που έχει επιστρέψει στις τάξεις της ομάδας. Και η οποία όσο θα περνάει ο καιρός θα γίνεται και μεγαλύτερη. Χαρακτηριστικός ήταν και ο πανηγυρισμός του μετά το τρίποντο του Γκριγκόνις. Ήταν μια άκρως Παναθηναϊκή βραδιά στο Πριγκιπάτο.

Αν θυμάστε στο χθεσινό μου κείμενο είχα αναφέρει την αναγκαιότητα της νίκης, όσο δύσκολη και αν ήταν (που ήταν) η «πράσινη» αποστολή στο Μονακό. Ο λόγος ήταν απλός: Για να μπορέσει να έχει ο Παναθηναϊκός υψηλούς στόχους θα πρέπει να περνάει και από αυτές τι έδρες. Και αν μη τι άλλο έβγαλε εις πέρας την αποστολή του. Βέβαια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επειδή κέρδισε τη Μονακό στο Πριγκιπάτο άρχισε να «φιξάρει» τις πτήσεις τσάρτερ για το Final Four. Σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση.

Η μεγάλη ευκαιρία και η μεγάλη «παγίδα»

Και ούτε φυσικά ο Παναθηναϊκός ήταν κακή ομάδα όταν έχανε από την Παρτίζαν, την Εφές, τον Ολυμπιακό κ.ο.κ. Επίσης σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση. Άλλες φορές πλήρωνε δικά του λάθη και ολιγωρίες και κάποιες άλλες δεν ήταν ακόμα έτοιμος. Ούτε τώρα είναι. Ακόμα μαθαίνουν οι παίκτες. Ακόμα δημιουργούν. Ακόμα «φτιάχνεται» η ομάδα. Παρόλα αυτά έχει αρχίσει να βάζει κάποιες αρχές στο παιχνίδι της και μέρα με τη μέρα, παιχνίδι με το παιχνίδι προσπαθεί να δείχνει και το κάτι παραπάνω.

Και ότι κέρδισε στο Μονακό, δεν σημαίνει ότι έχει νικήσει ήδη και την Αρμάνι στο Μιλάνο. Άλλο ματς. Τελείως διαφορετικό. Και ίσως και πιο επίφοβο τώρα που οι «πράσινοι» έχουν ήδη μια εκτός έδρας νίκη στο τσεπάκι τους. Είδαμε τι έγινε απέναντι στην ελλιπέστατη Εφές όπου ο περισσότερος κόσμος θεωρούσε «δεδομένο» το ματσάκι. Οι «πράσινοι» παρουσιάστηκαν έως και μπλαζέ και την πλήρωσαν ακριβά.

• Αταμάν: «Θέλαμε η μπάλα να πάει στον Μήτογλου αλλά είναι έξυπνος και βρήκε τον Γκριγκόνις»

Και τώρα πρέπει να προσέξουν. Κακά τα ψέματα. Αν πριν από την «διαβολοβδομάδα» έλεγε κάποιος για το ματς που είχε «κυκλώσει» ο Παναθηναϊκός για ένα -τουλάχιστον- διπλό δεν ήταν αυτό στο Πριγκιπάτο. Έτσι; Το παιχνίδι στο Μιλάνο θα είχαν στοχεύσει. Και πλέον χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη προσοχή. Κανένας εφησυχασμός. Ο Παναθηναϊκός πρέπει να μπει στο «Mediolanum Forum» σαν να προέρχεται από ήττα στο Μονακό. Να μπει στο παρκέ και να «δαγκώνει»... καρωτίδες.

Θα έχει μεγάλη ευκαιρία για back to back εκτός έδρας νίκες, οι οποίες είναι ικανές να του αλλάξουν τη ζωή στην Euroleague. Αν χάσει δεν χάθηκε ο κόσμος. Όμως γιατί να χάσει τώρα που μπορεί να κλείσει τον α' γύρο με ένα εξαιρετικό ρεκόρ; Είναι στο 8-7 και έχει όλα τα φόντα να βρεθεί στο 10-7 με ένα 2/2 κόντρα σε Αρμάνι και Ερυθρό Αστέρα στο (soon to be sold out) ΟΑΚΑ.

Κέντρικ Ναν: Ό,τι πληρώσεις, παίρνεις

Στο Πριγκιπάτο μου άρεσε που ο Παναθηναϊκός δεν παράτησε το ματς. Ήταν στο -12 επτά λεπτά πριν από το τέλος και ΤΙΠΟΤΑ εκείνη τη στιγμή στο παιχνίδι δεν έδειχνε ότι είχε τα αποθέματα για να το γυρίσει. Η Μονακό είχε πάρει το μομέντουμ, οι Ντιαλό και Οκόμπο είχαν βάλει δύσκολα και η... μπίλια πήγαινε στο κόκκινο.

Οι «πράσινοι» δεν το παράτησαν. Κανείς δεν πίστεψε ότι είχε χαθεί. Με πρώτο και καλύτερο τον Κέντρικ Ναν, ο οποίος επιβεβαίωσε τον άγραφο κανόνα του «ό,τι πληρώσεις παίρνεις». Τι κι αν μέχρι το 30' είχε έναν πόντο με 0/6 σουτ διεκδικώντας τον τίτλο του χειρότερου παίκτη στο παρκέ. Όχι μόνο δεν τον πήρε κάτω ψυχολογικά αλλά συνέχισε ακάθεκτος.

• Το απίθανο 4ο δεκάλεπτο του Κέντρικ Ναν στο Μονακό (vid)

Ήταν μέχρι να έμπαινε το πρώτο. Έκτοτε κουβάλησε στο σκοράρισμα τον Παναθηναϊκό σημειώνοντας στην τελευταία περίοδο 13 πόντους με 4/5 δίποντα, 1/1 τρίποντο και 2/2 βολές. Ο παίκτης που χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή για να ξεκολλήσει. Γι' αυτό αποκτήθηκε. Για να κάνει ΑΥΤΗΝ την δουλειά. Και την έκανε με τον καλύτερο τρόπο!

Αν και για εμένα ο MVP του Παναθηναϊκού ήταν ο Κώστας Σλούκας. Όχι τόσο για τους 17 πόντους που πέτυχε αλλά για τις αποφάσεις που έπαιρνε, όταν έπρεπε. Με δικό του τρίποντο οι «πράσινοι» ισοφάρισαν και δικό του καλάθι έχοντας «διαβάσει» καλά την άμυνα της Μονακό και το σκριν του Λεσόρ, μείωσε στο καλάθι στα 50'' πριν από το τέλος. Για δεύτερο σερί ματς ήταν εκείνος που έκανε την διαφορά όντας ο πιο σταθερός παίκτης του Παναθηναϊκού.

• Ο Λεσόρ έγινε «ένα» με τον κόσμο και τραγουδούσε συνθήματα μαζί τους (vid)

Όσο για τον Μάριους Γκριγκόνις; Αναρωτιέμαι, πραγματικά αναρωτιέμαι, τι να σκέφτεται τώρα ο Ντέγιαν Ράντονιτς βλέποντας τα κατορθώματά του τη φετινή σεζόν. Αυτό. Δεν έχω να αναφέρω κάτι άλλο. Μιλάμε για άλλον παίκτη. Και σε αυτές τις περιπτώσεις η δικαιοσύνη λάμπει. Και αν μη τι άλλο... άστραψε στο Μονακό!

ΥΓ: Όχι φάουλ, αλλά... φαουλάρα ήταν του Οκόμπο πάνω στον Γκριγκόνις. Αν δεν είχε ευστοχήσει ο Λιθουανός, τώρα θα λέγαμε και θα σχολιάζαμε άλλα πράγματα. Όμως δεν πρέπει να το αφήσουμε ασχολίαστο. Ήταν φάουλ. Και αν η μπάλα δεν είχε καταλήξει στο καλάθι θα υπήρχε αλλοίωση αποτελέσματος. Σε γενικές γραμμές δεν ήταν καλή η διαιτησία για τον Παναθηναϊκό.

ΥΓ2: Τι έκανες ρε Οκόμπο στη βολή; Πραγματικά όμως, τι έκανες; Τι σκεφτόσουν; Να σου πω εγώ τι έκανες. Τύλιξες σε συσκευασία δώρου τη μισή νίκη στον Παναθηναϊκό...