Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός: Η προοπτική ελληνικού Final 4 και το «μέχρι τέλους» Μπαρτζώκας vs Σλούκας!

• Ολυμπιακός: Δεν θυμίζει την ομάδα των δύο τελευταίων χρόνων, αλλά δεν μπορείς να τον ξεγράψεις!
• Παναθηναϊκός: H συνέπεια στην άμυνα αφήνει μεγάλες υποσχέσεις!
• Τι δείχνουν οι υπόλοιπες ομάδες της Euroleague

Καμιά φορά, η παρακολούθηση των μπασκετικών δρώμενων και ειδικότερα των αγώνων των ελληνικών ομάδων από μακριά και χωρίς την πίεση της δουλειάς (με live σχόλιο, ρεπορτάζ και blog) σε συνδυασμό με την μεγάλη αντιπαλότητα ανάμεσα στα δύο μεγάλα «στρατόπεδα» του ελληνικού μπάσκετ, βοηθάει να δει κανείς τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα και με σαφώς χαμηλότερη επιρροή από την κρατούσα τοξικότητα.

Το πρόσφατο ταξίδι μου στην Αμερική και η πιο ξένοιαστη επαφή με τα πεπραγμένα των ελληνικών ομάδων και όχι μόνο, αποτέλεσε μία αφορμή για να δω με διαφορετικό «μάτι» την εξέλιξη της Euroleague και τον ρόλο που έχουν φέτος, μέσα σε αυτή, οι δύο εκπρόσωποί μας.

Καθώς, λοιπόν, απομένουν λίγες ώρες από το πρώτο τζάμπολ του 2ου γύρου στον «μαραθώνιο» της regular season και η εφετινή διοργάνωση δείχνει να μην έχει πολλές ομάδες-φόβητρα, αλλά να χαρακτηρίζεται από τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό από την εποχή του ισχύοντος format (σεζόν 2016-2017), πάμε να δούμε που βρίσκονται οι δύο ελληνικές ομάδες μετά τα πρώτα 17 παιχνίδια και ποιο είναι το status τους, ενόψει της «εισόδου» στην τελική ευθεία που θα κρίνει και την εφετινή τους ευρωπαϊκή πορεία.

Ολυμπιακός: Δεν θυμίζει την ομάδα των δύο τελευταίων χρόνων, αλλά δεν μπορείς να τον ξεγράψεις!

Αυτό φαίνεται και από το ρεκόρ (9-8) που απέχει παρασάγγας από τον περυσινό (11-6 και τον προπερσινό απολογισμό (11-3 γιατί δεν μέτρησαν οι αγώνες με τις ρωσικές ομάδες) στον πρώτο γύρο και από την θέση (μετά βίας στην 8άδα, ενώ τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν σταθερά στην 4άδα και στο τέλος τερμάτισε 1ος και 2ος αντίστοιχα), αλλα κυρίως από το μπάσκετ που παίζει και την μεγάλη αδυναμία που παρουσιάζει στο επιθετικό κομμάτι (3η χειρότερη παραγωγικότητα με μ.ο. 77,4π.).

Στους 17 αγώνες του 1ου γύρου, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν περάσει μόλις 5 φορές τους 80 πόντους (ισάριθμες νίκες), έχουν την 2η χειρότερη επίδοση στις βολές (74,4%) και σουτάρουν συμπαθητικά σε τρίποντα (8οι με 36,3%) και δίποντα (9οι με 54,8%), χάρη στο δυνατό τους στοιχείο, που δεν είναι άλλο από την καλή δημιουργία (4οι στις ασίστ με μ.ο. 19,8).

Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι τους λείπει ο παίκτης που «θα βγάλει τα κάστανα από την φωτιά» στα δύσκολα. Ο “closer” που θα σηκώσει με συνέπεια το βάρος της επίθεσης στα κλειστά ματς, που θα πάει στην γραμμή παίρνοντας φάουλ ή που σκοράρει πηγαίνοντας από έξω προς τα μέσα στα τελευταία λεπτά! Ελλείψει Σλούκα και Βεζένκοβ και με τον ΜακΚίσικ ουσιαστικά ανενεργό στο πρώτο μισό της σεζόν, οι δευτεραθλητές Ευρώπης αναλώνονται σε μία αδιανόητη και ανεξήγητη επιμονή στο μακρινό σουτ, συνήθεια η οποία καθιστά το επιθετικό «αγκομαχητό» τους ακόμη μεγαλύτερο.

Μία ακόμη παράμετρος, έχει να κάνει με τον αρκετά αυξημένο ρόλο (σε επίπεδο χρόνου συμμετοχής και αλλά προσπαθειών) του Τόμας Γουόκαπ. Αν ο 31χρονος διεθνής “νατουραλιζέ” point-guard έκανε θραύση τα δύο τελευταία χρόνια, αυτό συνέβη γιατί η σπουδαία συνεισφορά του έβγαινε πιο ελεύθερα και μέσα από την φυσιολογική πίεση που ασκούνταν στους κατ’ εξοχήν σκόρερς της ομάδας.

Ο εφετινός «Θωμάς» των 28,5 λεπτών ανά παιχνίδι, σκοράρει μεν περισσότερο (μ.ο. 9,7π.) αλλά με χαμηλότερα ποσοστά (31,5% τριπ. & 48,4% διπ.) και περισσότερες προσπάθειες από τον περυσινό, που έπαιζε 23,4 λεπτά, είχε μικρότερη παραγωγικότητα αλλά μεγαλύτερη και πιο ποιοτική συνεισφορά (περισσότερες ασίστ και κλεψίματα και λιγότερα λάθη σε μικρότερη συμμετοχή)!

Το ότι οι Πειραιώτες βρίσκονται μόλις στην 15η θέση στον πίνακα που μετράει την μέχρι τώρα απόδοσή τους στην 4η περίοδο (με αρνητικό συντελεστή 6,4 πόντων στα δέκα τελευταία λεπτά των αγώνων) και ότι πιο συνεπής σκόρερ τους στο “crunch time” είναι ο τιμιότατος Γιαννούλης Λαρεντζάκης (που δεν λογίζεται στους βασικούς κι έρχεται από τον πάγκο, έχοντας μ.ο. 14,8 λεπτά συμμετοχής), τα λέει όλα για την εφετινή επιθετική τους ένδεια.

Για την παραπάνω εικόνα, βέβαια, υπάρχουν αρκετές δικαιολογίες, αλλά σίγουρα και κάποιες επιλογές που δεν έχουν δικαιώσει τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο οποίος και τις έκανε. Οι τραυματισμοί σημαντικών παικτών (ΜακΚίσικ, Μιλουτίνοφ, Γουίλιαμς-Γκος), είναι σίγουρα μία παράμετρος και το ότι ο Μπραζντέικις με τον Σίκμα έχουν αποδειχθεί κατώτεροι των απαιτήσεων και των προσδοκιών της ομάδας (η αλήθεια είναι ότι άλλο Ζάλγκιρις και Άλμπα και άλλο Ολυμπιακός), είναι μία ακόμη υπολογίσιμη.

Από την άλλη πλευρά, όμως, αν οι νταμπλούχοι έχουν διατηρηθεί σε αξιοπρεπή βαθμολογική θέση (τηρουμένων των παραπάνω συνθηκών αλλά και των δεδομένων τους) και σίγουρα σε απόσταση αναπνοής από την 4άδα, αυτό το οφείλουν σε τρεις παράγοντες:

Κατά πρώτον στην άμυνά τους, που είναι το σημείο αναφοράς τους (1η στην Euroleague με μ.ο. 73,9π.) και αποτελεί την σταθερά πάνω στην οποία θα χτιστεί η προσπάθεια για επιθετική βελτίωση από ‘δω και στο εξής. Άλλωστε, εδώ και μερικές εβδομάδες, ο 58χρονος προπονητής τους έχει στην διάθεσή του όλους τους παίκτες και προσπαθεί να βρει την ιδανική «χημεία» και να εντάξει πιο αποτελεσματικά στο rotation τις πιο πρόσφατες προσθήκες (Μήτρου-Λονγκ και Πετρούσεφ).

Κατά δεύτερον, στο τεράστιο επιθετικό step up του Άλεκ Πίτερς (από τους 4,6 πόντους και τα 2,5 ριμπάουντ, πήγε στους 15,4 με 5,4 και μάλιστα με εντυπωσιακά ποσοστά), ο οποίος παίζει υπερδιπλάσιο χρόνο από πέρυσι (από μ.ο. 13,3’ πήγε στα 28,3’) και του Αϊζάια Κάνααν (από μ.ο. 6,3π. πήγε στους 12,3 με επίσης αξιοσημείωτη ευστοχία).

Η μεγάλη τους βελτίωση, όμως, δεν θα είχε φανεί αν ο Μουσταφά Φαλ δεν είχε υψώσει εντυπωσιακά το ανάστημά του σε άμυνα κι επίθεση κι αν δεν ήταν ο παίκτης-κλειδί που με το μεγάλο του κορμί του, κλείνει τους χώρους και το οπτικό πεδίο στα μετόπισθεν και ανοίγει τις άμυνες, δημιουργεί και σκοράρει, προκαλώντας συνεχές mismatch στην επίθεση.

Ο τρίτος παράγων που ο Ολυμπιακός είναι μία νίκη μακριά από την τετράδα και δύο από την 3η θέση, έχει να κάνει με τις πολύ μικρές ποιοτικές αποστάσεις που χωρίζουν τις ομάδες από την 2η έως και την 12η θέση, με αποτέλεσμα σχεδόν κάθε εβδομάδα να αλλάζουν οι ισορροπίες και οι συσχετισμοί.

Συμπερασματικά, αν οι «ερυθρόλευκοι» διατηρήσουν την αμυντική τους σκληράδα και βελτιώσουν την επιθετική τους λειτουργία (με απαραίτητη την εύρεση μεγαλύτερης ισορροπίας μεταξύ περιφερειακού και inside παιχνιδιού), τότε έχουν όλα τα φόντα να όχι απλά να βρίσκονται στα playoffs, αλλά να διεκδικήσουν και το πλεονέκτημα έδρας στον δρόμο για την 3η συνεχή παρουσία τους σε Final 4.

Όπως και να καταλήξει η χρονιά, πάντως, το τελικό «ταμείο» θα γίνει σε συνδυασμό και με την πορεία που θα διαγράψει και ο «αιώνιος αντίπαλος», από την στιγμή που τα ηνία του ηγέτη του, ανέλαβε ο παίκτης (Σλούκας) που ουσιαστικά «οδήγησε στην έξοδο» ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Παρ’ ότι είχε σημαντική συμβολή στις επιτυχίες των δύο τελευταίων ετών της ομάδας.

Παναθηναϊκός: H συνέπεια στην άμυνα αφήνει μεγάλες υποσχέσεις!

Όταν μία ομάδα προέρχεται από συνολικό ρεκόρ 29-65 στις τρεις τελευταίες σεζόν της Euroleague, έχει να προσπεράσει την 13η θέση της βαθμολογίας (σε τελική κατάταξη) από το 2020 και να συμμετάσχει στα playoffs από το 2019, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει επιστρέψει για τα καλά στο προσκήνιο και την «ελίτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Εκεί άλλωστε ανήκει ο Παναθηναϊκός και η ολική επαναφορά του είναι το πιο χαρμόσυνο νέο όχι μόνο για τους οπαδούς του, αλλά για τους απανταχού αντικειμενικούς μπασκετικούς.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο, όμως, για την έως τώρα πορεία του «τριφυλλιού» στην εφετινή διοργάνωση είναι η επιτυχία του να συνδυάσει το αποτέλεσμα με την δύσκολη διαδικασία του «μονταρίσματος» μίας εντελώς καινούριας ομάδας, με 12 νέους παίκτες και πρωτοεμφανιζόμενο στην Ελλάδα προπονητή.

Το ότι ο «εξάστερος», δε, βρίσκεται στην 4η θέση της βαθμολογίας (ρεκόρ 10-7), με τέσσερις περισσότερες νίκες από πέρυσι στην 17η αγωνιστική κι έχοντας χάσει εντός έδρας από τον Ολυμπιακό, παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστεί κανείς το μέτριο έως κακό του ξεκίνημα στον πρώτο αγωνιστικό μήνα της διοργάνωσης.

Εκεί που ο απολογισμός του θα έπρεπε να είναι στην χειρότερη περίπτωση στο 50% (αν όχι στο 66,7%), οι «πράσινοι» ταξίδεψαν στο Βερολίνο για την 7η αγωνιστική με ρεκόρ 2-4 (εμφανώς επηρεασμένοι και από τις δύο ήττες που είχαν προηγηθεί από τους «ερυθρόλευκους») κι έχοντας «πετάξει στα σκουπίδια» το πολύ βατό τους πρόγραμμα στο ξεκίνημα της σεζόν.

Από εκείνο το σημείο και μετά, όμως, ο διακόπτης γύρισε ολοκληρωτικά και σε αυτό έπαιξαν ρόλο αρκετές παράμετροι που λειτούργησαν υπέρ τους:

Πρώτη και η σημαντικότερη η ασύλληπτη απόδοση του Ντίνου Μήτογλου (1ος σκόρερ και ριμπάουντερ με μ.ο. 14,9π. & 6,7ρ.), ο οποίος από την αρχή της σεζόν και παρά τους δύο τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν, είναι ο πολυτιμότερος παίκτης της ομάδας.

Ο 27χρονος διεθνής ψηλός που επέστρεψε δριμύτερος από ενάμιση χρόνο απουσίας λόγω τιμωρίας, έχει δώσει απίστευτη υπεραξία στην frontline της ομάδας και έχει ξεπεράσει ήδη κατά πολύ τις προσδοκίες της επένδυσης που έγινε το καλοκαίρι.

O “Mito” προσπέρασε πολύ γρήγορα στο rotation τον ακριβοπληρωμένο και πολυδιαφημισμένο Ερνανγκόμεθ (ξεκίνησε πολύ μέτρια και στην έμεινε εκτός για σχεδόν ενάμιση μήνα λόγω τραυματισμού) και μαζί με τον αθλητικό Λεσόρ, αλλά και τον Ισπανό, προσδίδουν μεγάλο μέγεθος στην άμυνα και προκαλούν πολλά mismatchστην επίθεση.

Ένα άλλο σημαντικό κομμάτι έχει να κάνει με την σταδιακή απόκτηση ισορροπίας, «χημείας» και πιο διακριτών ρόλων ανάμεσα στο τρίο Σλούκα, Γκραντ και Ναν. Μέχρι να έρθει ο τελευταίος, που προσέδωσε instant scoring και μεγάλη ποιότητα στην επίθεση (σκοράρει τους περισσότερους πόντους της ομάδας του στην 4η περίοδο), ο νεοαποκτηθείς αρχηγός (!) του Παναθηναϊκού, έβαζε πολλή μεγαλύτερη πίεση στον εαυτό του να βοηθήσει την ομάδα και να διακριθεί, περισσότερο μέσα από το σκοράρισμα και λιγότερο μέσω της δημιουργίας.

Ο Σλούκας των οκτώ τελευταίων αγώνων (ρεκόρ 5-3) έχει μ.ο. 6,5 τελικές πάσες (2,5 περισσότερες ανά παιχνίδι σε σχέση με τα 8 πρώτα ματς) και ο Αταμάν τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Τούρκος τεχνικός έχει καταφέρει να βρει μία ισορροπία ανάμεσα στους τρεις παίκτες που κρατούν περισσότερο την μπάλα στα χέρια τους και να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό το πρόβλημα που είχε επί χρόνια το «τριφύλλι» στο κομμάτι της δημιουργίας. Κι όλα αυτά χωρίς στο ρόστερ να υπάρχει κλασσικός playmaker!

Mία τρίτη παράμετρος έχει να κάνει με την αξιοποίηση του Γκριγκόνις, η ποιότητα του οποίου δεν εκτιμήθηκε καθόλου πέρυσι σε σημείο που κάποια στιγμή, να εξεταστεί ακόμη και η απομάκρυνσή του. Σε αυτό το κομμάτι έπαιξε ρόλο και η απουσία του Παπαπέτρου λόγω τραυματισμού, η οποία δημιούργησε την ανάγκη να πάρει χρόνο ο Λιθουανός στην θέση «τρία» και να ανταποκριθεί και με το παραπάνω, έχοντας ποιοτική συνεισφορά (μ.ο. 9,9π. & 2,8ρ. με 87% βολ., 61% διπ. & 44% τριπ.).

Η πιο ενθαρρυντική νότα, όμως, ενόψει της συνέχειας έρχεται μέσα από την άμυνα, που δείχνει να εξελίσσεται σε «κρυφό χαρτί» για τους «πράσινους». Στα 40 λεπτά αγώνα (η χρονική σημείωση γίνεται επειδή ο Παναθηναϊκός έχει παίξει τρεις παρατάσεις και έχει 0/3) έχουν την 3η καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης με μέσο παθητικό τους 77 πόντους, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι μετρούν 6 νίκες σε 7 αγώνες, όταν δέχονται λιγότερους!

Σε αυτόν τον τομέα τεράστια είναι η συνεισφορά του Τζέριαν Γκραντ, ο οποίος είναι μακράν ο πρώτος «κλέφτης» (μ.ο. 1,8) σε μία ομάδα που βρίσκεται στην 3η θέση της σχετικής κατηγορίας (μ.ο. 7,5).

Εν κατακλείδι, ο Παναθηναϊκός τα έχει πάει καλύτερα του αναμενόμενου στον 1ο γύρο, έχει μακράν τον καλύτερο συντελεστή επίθεσης-άμυνας στην 4η περίοδο κι έχει δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις όχι μόνο για να βρίσκεται στα playoffs, αλλά και για να διεκδικήσει την πολυπόθητη επιστροφή του σε Final 4 μετά από 12 ολόκληρα χρόνια!

Κι όλα αυτά με τον Κώστα Σλούκα να έχει ελαφρώς καλύτερα νούμερα από πέρυσι που φορούσε την φανέλα του Ολυμπιακού (με σχεδόν 4,5 λεπτά παραπάνω στο παρκέ, αλλά και με μεγάλη βελτίωση σε σχέση με το πρώτο μισό του 1ου γύρου)!

Τι δείχνουν οι υπόλοιπες ομάδες της Euroleague

Κλείνοντας, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι εκτός της Ρεάλ Μαδρίτης που έχει κάνει την πιο κυριαρχική πορεία σε πρώτο γύρο (στην 8ετία του ισχύοντος format), παίζει το καλύτερο μπάσκετ, έχει τεράστιο βάθος και έχει χάσει μόλις ένα ματς στην παράταση (από την Φενέρ), δεν υπάρχει άλλη ομάδα για την οποία μπορεί να προεξοφλήσει κανείς ότι θα είναι στο Βερολίνο.

Η Μπαρτσελόνα ξεκίνησε εντυπωσιακά, αλλά μετράει 4 ήττες στα τελευταία έξι ματς και πληρώνει την απειρία του rookie προπονητή της (Γκριμάου). Η Μονακό των ελάχιστων αλλαγών και της super αθλητικότητας, χαρακτηρίζεται από αγωνιστική αστάθεια.

Η ευχάριστη έκπληξη που μας έρχεται από την Μπολόνια, «σκοντάφτει» στις ανησυχίες που προκαλεί ο πολύ υψηλός μέσος όρος ηλικίας (33,6) της πεντάδας της Βίρτους και στα ερωτηματικά σχετικά με το πόσο θα διαρκέσει αυτή η μέχρι τώρα φρενήρης πορεία της ομάδας του Λούκα Μπάνκι!

Από ‘κει και πέρα, σε ανοδική πορεία βρίσκεται η Φενέρμπαχτσέ, μετά την αποχώρηση του Δημήτρη Ιτούδη και με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους στο τιμόνι (4/4). Μένει, όμως, να δούμε τι διάρκεια θα έχει αυτή η αγωνιστική μεταμόρφωση και πως θα διατηρηθούν οι ισορροπίες μεταξύ Καλάθη, Γουίλμπεκιν, Μαντάρ και Ντόρσεϊ και τι θα γίνει όταν θα τελειώσει ο «μήνας του μέλιτος».

Από ‘κει και κάτω, όλες οι υπόλοιπες ομάδες που στοχεύουν στα playoffs «βράζουν στο ίδιο καζάνι» με τις ισορροπίες να είναι ρευστές (είναι χαρακτηριστικό ότι έχουν ήδη γίνει 6 αλλαγές προπονητών) και τις ελληνικές ομάδες να κρατούν την τύχη στα χέρια τους για να τις προσπεράσουν!