Η πράσινη εκτόξευση, το Βερολίνο και το μυαλό στα «καύσιμα»

• Η πορεία προς το Βερολίνο
• Φορτωμένοι και… υπεροφορτωμένοι
• Άλλο «9», άλλο «7+2»

Ο Παναθηναϊκός τον τελευταίο μήνα ήταν σταθερά καλός, όλο και καλύτερος και βελτιωμένος. Έχοντας μέσα σε αυτή την πορεία και σαφείς τάσεις αυτοχειρίας που (στην Βασκονία) οδήγησαν εντέλει στο «μοιραίο». Ευτυχώς- για αυτόν- λιγότερες φορές, απ’ όσες φλέρταρε με αυτό. Είναι σίγουρο ότι και το βράδυ της 11ης Ιανουαρίου στο ΟΑΚΑ, αυτό το φάντασμα του «βάζω τα χεράκια μου και βγάζω τα ματάκια μου» εμφανίστηκε στη δεύτερη περίοδο όταν η Μονακό έδειξε να παλεύει για την επιστροφή της στο ματς, μετά από ένα αποθεωτικό για τους γηπεδούχους πρώτο δεκάλεπτο. Αλλά –όπως αποδείχθηκε- ήταν πολύ νωρίς για να αγχώσουν οι Μονεγάσκοι τους Πράσινους και παράλληλα…πολύ αργά γιατί αυτό το μάθημα το είχαν πάρει. Και στο ματς που έχασαν στη Βιτόρια αλλά και σε αυτά (όπως κόντρα στην Εφές δύο βράδια νωρίτερα αυτή τη βδομάδα) που έδωσαν στον αντίπαλο το δικαίωμα της αμφισβήτησης.

Το βράδυ της Πέμπτης λοιπόν ο Παναθηναϊκός ήταν για πρώτη φορά…τρομακτικός. Γιατί κατάφερε να κυριαρχήσει τόσο απέναντι στον αντίπαλο, όσο και απέναντι στον ελλειμματικό εαυτό του που έχει εμφανιστεί, αρκετές φορές σε διαστήματα των αγώνων του αυτή τη σεζόν, κυρίως στο δεύτερο μέρος όταν και φτάνει κοντά στο να γκρεμίσει ότι χτίζει στη μεγαλύτερη διάρκειά του Απέναντι σε μια από τις καλές ομάδες της φετινής Euroleague η ομάδα του Αταμάν έφτασε στο σημείο να παρουσιάσει τον πιο πειστικό εαυτό της και να κλείσει ιδανικά ένα…διαβολοδεκαπενθήμερο. Και αν τυχόν παρεξηγήσετε, οι φίλοι του Τριφυλλιο το «ελλειμματικός», πραγματικά δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι πιο φυσιολογικό και δικαιολογημένο σαν (αυτονόητη) δυσλειτουργία για μια ομάδα που χτίζεται από την αρχή ακόμα και αν βρισκόμαστε στον Ιανουάριο και (σχεδόν) στα μέσα της σεζόν. Στο κεφάλι μου ο Παναθηναϊκός θα έπρεπε να είναι ίσως και λίγο πιο πίσω -σε εξέλιξη- σε αυτό το χρονικό σημείο και αυτό δεν έχει να κάνει με την αξία του ρόστερ και του προπονητή του, αλλά με την δυσκολία ενσωμάτωσης και ομογενοποίησης πολλών νέων «συστατικών».

Η πορεία προς το Βερολίνο

Αποθέωση λοιπόν, απόλυτα λογική με τέτοιες εμφανίσεις. Και μαζί αυξημένες απαιτήσεις και προσδοκίες. Ακόμα περισσότερες από αυτές που υπήρχαν όταν η εκτόξευση του μπάτζετ έφερνε το καλοκαίρι παίκτες πρώτης γραμμής στο ΟΑΚΑ. Προσδοκίες όχι απλά final four αλλά και κατάκτησης της… στοιχειωμένης έβδομης ευρωπαϊκής κούπας. Δικαιώνεται, άρα, ο Αταμάν με το «πάρτε εισιτήρια το Βερολίνο»; Θα επαναλάβω πρώτον ότι ούτως ή άλλως η γερμανική πρωτεύουσα είναι υπέροχη στα τέλη Μαίου (αλλά οκ το θέμα είναι να δει κάποιος και την ομάδα του να αγωνίζεται εκεί), όσο για τον Τούρκο τεχνικό (ξανα)λέω πως –και- αυτός είναι ο ρόλος του στον Παναθηναϊκό στο επικοινωνιακό σκέλος. Χώρια που (το σημαντικότερο) αυτός ζώντας την ομάδα του από μέσα ξέρει καλά τι μπορεί να περιμένει και μέχρι που μπορούν να πάνε και οι δικές του απαιτήσεις και προσδοκίες. Και αυτό μας φέρνει στο επόμενο θέμα της κουβέντας. Τις (επίσης αυτονόητες) παγίδες που κρύβει αυτή η απαιτητική πορεία προς τη διάκριση και τις αντοχές που πρέπει να έχει το γκρουπ του Τριφυλλιού, μαζί με την ανάγκη να αναδείξει ακόμα περισσότερους «στρατιώτες» σε αυτή την διαδικασία. Μπορεί όμως να τους βρει;

Αν ο Παναθηναϊκός φτάσει στο Βερολίνο σε πέντε μήνες από τώρα, ασφαλώς και δεν θα συζητήσουμε για την προσπάθειά του εκεί για το βάθος του πάγκου και το σφιχτό ή όχι rotation. Εκεί που η μπάλα καίει στα σημαντικότερα ραντεβού της σεζόν θα παίζουν οι έτοιμοι και αποφασισμένοι μέχρι να… λιώσουν ή να φορτωθούν φάουλ. Τώρα μιλάμε για τον δρόμο μέχρι εκεί. Που θα έχει «πρέπει» κάθε βδομάδα, σε μια πολύ «ανακατεμένη» φέτος Euroleague η οποία –μέχρι στιγμής- έχει αναδείξει μόνο ένα μεγάλο φαβορί, τη Ρεάλ και πολλές ομάδες που δείχνουν να βράζουν στο ίδιο καζάνι επιχειρώντας να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμες για την…πιστολιά της τελικής ευθείας. Και αυτή τη στιγμή πίσω από τη Βασίλισσα οι δύο πιο αξιόπιστες, όσον αφορά την καμπύλη απόδοσης, μοιάζουν να είναι ο Παναθηναϊκός και η Βίρτους. Με τους Ιταλούς να έχουν σαφέστατα πιο ομαλή πορεία από την αρχή στης σεζόν και τους Πράσινους εντυπωσιακά ανοδική τον τελευταίο μήνα. Αλλά το θέμα είναι οι «παγίδες» της διαδρομής. Και αυτές για τον Παναθηναϊκό δεν δείχνουν να παραμονεύουν στην αγωνιστική του εικόνα, αφού είναι σαφές ότι βδομάδα με τη βδομάδα, κερδίζει σε ομαδικότητα, εμπιστοσύνη στον εαυτό του και αποτελεσματικά αλλά με το… «μέτρημα». Με το πόσοι και ποιοι είναι κάθε φορά παρόντες και διαθέσιμοι. Δεν το…γρουσουζεύω εγώ, γιατί –ούτως ή άλλως- τα πλήγματα έχουν ξεκινήσει από νωρίς. Μάλιστα αυτό δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον Παναθηναϊκό καθώς είναι αρκετές οι ομάδες που χάνουν παίκτες για πολύ ή για μικρότερο διάστημα ακόμα και στην… προθέρμανση. Μετά από ένα επιβαρυμένο καλοκαίρι η ακόμα πιο «σφιχτή» Euroleague με πολλά ανταγωνιστικά μέχρι τέλους ματς, επιβαρύνει σημαντικά παίκτες και ομάδες. Εκεί είναι που κάνεις τον σταυρό σου να μην χάσεις τον παίκτη «κλειδί» γιατί τα περισσότερα ρόστερ δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό. Και στον Παναθηναϊκό αυτή η έγνοια είναι ακόμα μεγαλύτερη.

Φορτωμένοι και… υπεροφορτωμένοι

Από τις 11 ομάδες (μετράω μέχρι τη Βαλένθια) που δείχνουν ικανές να διεκδικήσουν τις θέσεις στην οκτάδα, αυτός που δείχνει να έχει το πιο σφιχτό rotation είναι ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό να τον ακολουθεί. Δεν είναι πολλές οι ομάδες που θα βρεις να έχουν δώσει από 30 (Μήτογλου) μέχρι 28 (Γκριγκόνις) λεπτά σε τέσσερις παίκτες (ενδιάμεσα Γκραντ με 29’ και Λεσόρ με σχεδόν 28’), που θα έχουν ακόμα τρεις με 20 plus περισσότερο κοντά στα 25’ (Σλούκας 26’,Παπαπέτρου 24’, Ναν 23’), θα έχουν δύο με 17’ (Βιλντόζα, Χούαντσο) και μετά θα πέφτουν κάτω από τα 9’ (10’ έχει μόνο ο Γκάϊ που αποχώρησε) με τον Κώστα Αντετοκούνμπο μόνο να έχει τάση να κερδίσει χρόνο τελευταία. Μιλάμε δηλαδή για rotation οκτώ παικτών, με τους έξι από αυτούς αρκετά φορτωμένους και υπεροφορτωμένους τους δύο Λεσόρ και Μήτογλου των οποίων η παρουσία είναι παραπάνω από κομβική για την πορεία του Παναθηναϊκού, καθώς πίσω από αυτούς υπάρχει το χάος (όσο και αν βελτιώνεται ο Κώστας). Εδώ είναι το «κάνω στον σταυρό μου» που λέγαμε και δεν αφορά κάποιον (ω μη γένοιτο) τραυματισμό, αλλά ακόμα και την πιθανότητα να αδειάσουν οι μπαταρίες κάποιου βασικού τη στιγμή που δεν πρέπει.

Η διαφορά του Παναθηναϊκού με τις περισσότερες ομάδες που τρέχουν στην ίδια κούρσα είναι πώς ναι μεν (οι άλλες) έχουν παίκτες με 20 plus λεπτά, αλλά δεν είναι πολλοί αυτοί που φτάνουν κοντά στα τριάντα και παράλληλα υπάρχουν περισσότεροι που παίρνουν –μεσοσταθμικά- 15-17-18 λεπτά δίνοντας ανάσες και λύσεις. Και αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει εύκολα για τον Παναθηναϊκό, καθώς από τις μεταγραφές του καλοκαιριού που θα έμπαιναν στο rotation η μια (Γκάϊ) δεν υπάρχει πλέον και η άλλη (Μπαλτσερόφσκι) μοιάζει περισσότερο σαν επένδυση για του χρόνουν (κι αν) παρά για άμεση λύση. Αν προσθέσουμε τα πάνω κάτω του Βιλντόζα που ούτως ή άλλως πριν τον τραυματισμό του ήταν στα 17.30, και το μεγάλο ερωτηματικό που ακούει στο όνομα «Χουάντσο» (σε σχέση με τη φήμη, την αξία και το ύψος τους συμβολαίου του) φτάνουμε στο συμπέρασμα ότι στους έξι που τραβάνε τώρα το κουπί θα προστεθεί άμεσα ο Παπαπέτρου που είχε πολύ χρόνο και ρόλο πριν τον τραυματισμό του.

Άλλο «9», άλλο «7+2»

Άρα είμαστε στο 7 με το +2 να αναμένεται και τον Κώστα να έρχεται να δίνει ποιοτικά λεπτά. Αν το «9» ήταν δεδομένο σε χρόνο και προσφορά η ασφάλεια θα ήταν σαφώς μεγαλύτερη για τον Αταμάν, αλλά δεν είναι. Γι αυτό λογικό και αυτονόητο είναι ο Τούρκος να πηγαίνει σε αυτή τη λογική, να μη ρισκάρει να παίρνει τα πάντα από αυτούς που είναι σε καλή κατάσταση, να μαζεύει νίκες και ικανοποίηση να χτίζει τη δικιά του σχέση και της ομάδας με τον κόσμο και να είναι ο Παναθηναϊκός με όσο το πιο δυνατόν θετικό πρόσημο στην κατάταξη, σε περίπτωση που κάποια στιγμή το πράγμα στραβώσει. Ειλικρινά με τον τρόπο που προσεγγίζουν οι Πράσινοι το παιχνίδι, ειδικά με την μετάλλαξη που έχουν στην άμυνα (δώσε μου άμυνα και…πάρε μου την ψυχή) με αποτέλεσμα να ψηλώνουν πολύ περισσότερο και στην επίθεση με τα επιτεύγματα τους στην δικιά του πλευρά του γηπέδου, ο όποιος κίνδυνος δεν μοιάζει να υπάρχει στην αγωνιστική τους ταυτότητα. Ο Αταμάν έχει περάσει αυτά που θέλει και η εικόνα δεν είναι συγκυριακή. Οι αντοχές, η ενέργεια όμως είναι αυτές που θα κρίνουν το μέλλον. Και εδώ δεν πρέπει κανένας φίλος του Παναθηναϊκού να ξεχνάει, πως όσο και αν το Τριφύλλι είναι χρόνια μακριά από την επιτυχία, αυτή η σεζόν είναι η πρώτη μιας αναδόμησης. Αν καταφέρει η ομάδα να φτάσει μέχρι το final four στα μάτια μου θα είναι αν όχι θαύμα, μεγάλο επίτευγμα. Όσο και να πληρώσεις, δεν είναι εύκολο να γίνει άμεσα κάτι τέτοιο καθώς στις πολλές μεταγραφές παραμονεύουν σίγουρα αστοχίες. Αν όμως χτίσεις τον κορμό από εκεί και πέρα οι προσθήκες είναι πιο στοχευμένες και (κυρίως) με τον οργανισμό να έχει φτιάξει πάλι το όνομά του στην αγορά. Παρ όλα αυτά και εδώ που βρισκόμαστε τώρα, σίγουρα ο Αταμάν έχει το δικαίωμα να μιλάει για εισιτήρια για το Βερολίνο.