Δύο προφήτες, μα τι προφήτες

Πόσους προφήτες χρειάζεται μία ομάδα για να διαβάσει σωστά τις δέκα εντολές και να αντικρύσει καθαρά τη γη της επαγγελίας; Ανήμερα των Τριών Ιεραρχών, ο Ολυμπιακός είχε και Ησαΐα (Κάνααν) και Μωυσή (Ράιτ): ο ένας χόρευε, ο άλλος άνοιγε τις θάλασσες. Μπορεί να είμαι σκράπας στα θρησκευτικά, αλλά τα μικρά θαύματα αυτής της βραδιάς έδιωξαν το άγχος και μετέτρεψαν το μελαγχολικό σουαρέ σε πάρτι. «Δείξαμε την πνευματική μας δύναμη», δήλωσε ξένοιαστος μετά το ματς ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ακόμα και αυτός, ο σεσημασμένος άθεος, για …σπιρίτσουαλ μίλησε.

Αφήνω στην άκρη τους εικονομάχους και τους εικονοκλάστες και περνάω στην ουσία της βραδιάς. Ο αγώνας με την Άλμπα ήταν καρμπόν με τον αντίστοιχο του Βερολίνου παραμονές Πρωτοχρονιάς: γυμναστικές επιδείξεις και χαλαρότητα στο πρώτο ημίχρονο, νύχια και δόντια μετά τις αναπόφευκτες φωνές της ανάπαυλας. Ο Αϊζέια Κάνααν απείλησε όλα τα ρεκόρ της Euroleague με τα 9/14 τρίποντα, διέλυσε μάλιστα την προσωπική του επίδοση με 31 πόντους και 30 PIR, αλλά ο καθρέφτης του αποψινού Ολυμπιακού ήταν οι δύο όψεις του Μόουζες Ράιτ.

Στο πρώτο μέρος, ο νεοφερμένος Αμερικανός δεν έκανε τίποτε άλλο εκτός από (δύο) φάουλ. Στο δεύτερο, όμως, γέμισε το γήπεδο και την προσωπική του στατιστική, με 15 πόντους, 5 ριμπάουντ, 4 τάπες, 2 ασίστ, 2 κλεψίματα, άφθονη ενέργεια, αθλητικότητα που αυτός ο Ολυμπιακός χρειάζεται απεγνωσμένα, 20 λεπτά αδιάλειπτης συμμετοχής.

«Δεν χρειάζονται πολλές προπονήσεις, το μπάσκετ είναι μπάσκετ», σχολίασε μετά ο …Μωυσής, στολισμένος με το αλα-Μπέρι χαμόγελο που υποψιάζομαι ότι θα γίνει σήμα κατατεθέν του. Ας μη λησμονούμε, ότι οι Πειραιώτες έπαιξαν χωρίς τον πρώτο, χωρίς τον δεύτερο και χωρίς τον τρίτο σέντερ τους.

Και όμως, τελείωσαν τον αγώνα με +9 ριμπάουντ, μοίρασαν 6 τάπες και κέρδισαν εύκολα ένα ματς στο οποίο δέχθηκαν 12/25 τρίποντα. Το παθητικό του πρώτου μέρους (48 πόντοι, 9 λάθη) ήταν βαρύ στα όρια του προσβλητικού, αλλά αρχειοθετήθηκε μόλις βρέθηκε το κατάλληλο σχήμα, ελαφρύ και μολαταύτα αφιονισμένο.

Για να είμαστε τίμιοι με το μπάσκετ, ο Ράιτ διέπρεψε επειδή είχε δίπλα του τον ιδανικό παρτενέρ και καθοδηγητή. Ο Κώστας Παπανικολάου κατέβηκε στο «4» μετά το 25ο λεπτό επειδή μπορεί και έγινε πόιντ-φόργουορντ με μάτια στην πλάτη, ξεκουράζοντας παράλληλα τον καταπονημένο Πίτερς.

Οι 7 ασίστ αποτελούν ατομικό ρεκόρ για τον αρχηγό του Ολυμπιακού, ο οποίος προς το τέλος αποθεώθηκε (αν και συμμετείχε ελάχιστα στο σκοράρισμα), σε πείσμα των κανιβάλων που ζητούν την κεφαλή του επί πίνακι στα μαρμαρένια αλώνια των social media. Ποιος είπε ότι το κοινό στο ΣΕΦ δεν πολυκαταλαβαίνει από μπάσκετ; Α, ναι, εγώ το έγραψα αυτό. Και διαψεύστηκα απόψε πανηγυρικά.

Ο Ολυμπιακός είχε καλό σουτ από το ξεκίνημα του αγώνα και έγραφε ωραία στατιστικά ακόμα και όταν έχανε (7/11 τρίποντα στα πρώτα 16-17 λεπτά), αλλά δεν έβρισκε τρόπο να ξεφορτωθεί την ξένοιαστη και αχάμπαρη Άλμπα. Το σκηνικό άλλαξε όταν η ρέντα του Κάνααν συνδυάστηκε με δυναμική άμυνα, σωστή χρήση των φάουλ και πολλά μούσκουλα όταν οι Γερμανοί τολμούσαν να πατήσουν στο βαμμένο.

Ο Λουκ Σίκμα έδωσε ένα συμπαθητικό πρώτο ημίχρονο απέναντι στην ομάδα όπου έφτιαξε το όνομά του, αλλά τη διαφορά την έκανε το δίδυμο Ράιτ και Παπανικολάου. Άψογο στα μετόπισθεν, άψογο και στην απέναντι άκρη του γηπέδου. Ο Μπραζντέικις βοήθησε ώστε να βρει ο Ολυμπιακός ρυθμό, ο Γουίλιαμς-Γκος πρόσφερε στον Γουόκαπ το δικαίωμα στην ξεκούραση και στη μετριότητα, ο Κάνααν βάλθηκε να βομβαρδίζει ανηλεώς με 14 πόντους στην γ’ περίοδο, όλα έγιναν πιο εύκολα.

Οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν το μυαλό τους μόλις αναλώθηκαν στο κυνήγι των ρεκόρ και ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε έξω φρενών. Το ξέσπασμα οργής και το υβρεολόγιο του προπονητή όταν το 93-69 έγινε 93-80 ήταν, κατά κάποιον τρόπο, μία χωρίς πολλά πολλά υπενθύμιση των ευθυνών και ταυτόχρονα μία υπόσχεση για το μέλλον.

Ακόμα και στις σπάνιες βραδιές ξεγνοιασιάς, αυτός ο Ολυμπιακός (που πλέον αγγίζει την εξάδα) είναι καταδικασμένος να παίζει σοβαρά και να αρνείται το σορολόπ. Μόνο έτσι θα φύγει με στεγνά πόδια μεθαύριο από τον ύπουλο σταθμό του Μονάχου και μόνο έτσι θα παραμείνει σταθερός στις ράγες που οδηγούν προς το χωριό της Άλμπα.