Ο «κανονικός» Ολυμπιακός, καλύτερος από τον «ηρωϊκό»

• Όχι…μεταφυσική, αλλά «κανονικό» μπάσκετ
• Η αλήθεια και πέρα από τους αριθμούς

H αλήθεια είναι πως οι δύο προηγούμενες σεζόν, που τον έφεραν στο final four και (τη δεύτερη) πολύ κοντά στο τρόπαιο, αλλά κυρίως ο τρόπος που τον έφτασε μέχρι την τελική τετράδα είναι αυτά που έχουν φτιάξει σε μεγάλο βαθμό τη φήμη που δεν μπορεί να αγνοήσει κανένας αντίπαλος, σε όποια κατάσταση και αν βρεθεί απέναντί του ο Ολυμπιακός. Αυτή είναι η «ευχή και κατάρα» που κουβαλάει, το μοντέλο που έχουν φτιάξει ο Μπαρτζώκας και το σταφ του και πάνω στην οποία καλούνται να ισορροπήσουν όλοι στην ομάδα, όταν τα πράγματα είναι ζόρικα.

Από τη μία υπάρχει πάντα, σε αυτόν που βρίσκεται απέναντι, η αίσθηση πως οι Ερυθρόλευκοι θα βρίσκουν τον τρόπο να παλεύουν και να επιστρέφουν, επειδή είναι φτιαγμένοι από αυτό το μέταλλο. Αυτό που είχαν δείξει στο τρίτο δεκάλεπτο του περσινού ημιτελικού με τη Μονακό. Ότι ακόμα και αν είναι αποδεκατισμένοι κάπως δεν…πεθαίνουν όπως έκαναν την προηγούμενη εβδομάδα στη Μαδρίτη. Γι αυτό και παρότι η περίοδος που τρέχουμε δεν μας είχε εμφανίσει «κανονικό» Ολυμπιακό στο γήπεδο, τα καλά λόγια των αντίπαλων προπονητών ήταν πάντα εκεί για την ιδιαίτερη συνταγή που έχει δημιουργηθεί.

Αυτή η αλήθεια όμως είναι που δημιουργεί και το βάρος της «απόδειξης» σε όλο τον οργανισμό του Ολυμπιακού. Γιατί αυτό ακριβώς που «διαβάζουν» οι απέναντι, καλούνται να το αποδείξουν οι Μπαρτζώκας και οι παίκτες του στο παρκέ. Χωρίς δικαιολογίες. Οι οποίες θα μπορούσαν, ειδικά αυτή τη σεζόν, να είναι δεκάδες. Όταν ο άλλος σε βλέπει… «αθάνατο», ακόμα και αν είσαι έτοιμος να αφήσεις την τελευταία σου (αγωνιστική) πνοή, έχεις την υποχρέωση να το υποστηρίξεις. Χωρίς σέντερ, χωρίς ενέργεια, χωρίς λύσεις. Και όταν δεν τα καταφέρνεις είναι που αρχίζουν και έρχονται οι αμφιβολίες για το «που πάει το πράγμα», τις επιλογές που έγιναν και όλα τα ανάλογα ερωτήματα που μπορούν να διαταράξουν τη λεπτή ισορροπία, μιας ζόρικης σεζόν.

Όχι…μεταφυσική, αλλά «κανονικό» μπάσκετ

Επειδή όμως όλα τα παραπάνω προσεγγίζουν και το όριο του μεταφυσικού, των… λαϊκών θρύλων και της λογοτεχνίας αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη ο Ολυμπιακός είναι «κανονικές βραδιές». Όπως αυτή που είχε στο Μόναχο. Μια από τις ελάχιστες από τον Σεπτέμβριο και μετά. Μια βραδιά όπου μπορεί να μην νίκησε εύκολα, αλλά το έκανε με τον τρόπο του, χωρίς κάποιο υπερβατικό άλμα ή αγγίζοντας το όριο του παράλογου. Η σημαντική νίκη ήρθε «απλά» μέσα από το παιχνίδι του.

Θεωρείται «κανονική» μια βραδιά στην οποία δεν είχε τους δύο βασικούς του σέντερ και δεν πήρε τίποτα από τον Κάνααν και λίγα πράγματα από τον βασικό πυλώνα της σεζόν, τον Πίτερς; Κι όμως ναι! Γιατί ακριβώς αυτό είναι που μας θυμίζει τον περσινό Ολυμπιακό. Αυτόν που ασφαλώς είχε τους σταθερούς πρωταγωνιστές του, αλλά –στην κανονική περίοδο- μπορούσε σε κάθε ματς να φέρνει και ακόμα έναν (ή παραπάνω) game changer από τον πάγκο για να δώσει τις λύσεις που ήθελε. Είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ερυθρόλευκης version και ήταν πολύ δύσκολο να το παρουσιάσει μέχρι τώρα όταν η ομάδα ελάχιστα είχε δουλέψει πλήρης και (το κυριότερο) με τις απουσίες αρκετές φορές οι θέσεις «μπερδεύτηκαν». Επιπρόσθετα παίκτες που εντάχθηκαν σε αυτή κλήθηκαν να δώσουν λύσεις σε μια ομάδα με υψηλές απαιτήσεις που έγινε «ειδικών συνθηκών» από πολύ νωρίς και βρέθηκε μέσα σε μια δίνη προβλημάτων. Ούτε αγωνιστικά, ούτε πνευματικά ήταν εύκολο κάτι τέτοιο.

Το βράδυ της Πέμπτης υπήρξε ίσως η μεγαλύτερη σταθερότητα σε φετινό ματς των Ερυθρόλευκων. Δεν έγινε κάτι εξωπραγματικό, τα τρίποντα μπήκαν μεν στο τέλος αλλά βγήκαν μέσα από το παιχνίδι της ομάδας, η άμυνα έδωσε την γνωστή ώθηση, αλλά το κυριότερο είναι ότι ο Ολυμπιακός άντεξε στην αντεπίθεση την Μπάγερν όταν ξέφυγε με εννέα πόντους και κράτησε το ματς στα χέρια του, χωρίς πανικό και υπερβάσεις. Και το έκανε βγάζοντας δύναμη απέναντι στη δύναμη των γηπεδούχων, καταφέρνοντας στο σημαντικό διάστημα μετά το 34’ να μη βρεθεί πίσω στο σκορ.

Η αλήθεια και πέρα από τους αριθμούς

Για ακόμα μια φορά η στατιστική λέει μέρος της αλήθειας, αλλά σε ομάδες όπως ο Ολυμπιακός όπου η άμυνα είναι η κολόνα που στηρίζει το οικοδόμημα, αυτό δεν μπορεί να καταγραφεί εκεί, πέρα από το κλεψίματα και τις τάπες. Στον τομέα αυτό έδωσαν πράγματα ακόμα και παίκτες που μπορεί να βγαίνουν «ελλειμματικοί» σε άλλους τομείς. Π.χ ο Γουόκαπ, ο Πετρούσεφ και ο Μπραζτεϊκις (για πρώτη φορά ο «κανονικός») ήταν καλοί και στις δύο πλευρές του παρκέ, ενώ ο Παπανικολάου και ο Λαρεντζάκης για ακόμα μια φορά κομβικοί (και) σε αυτά που δεν καταγράφονται, όπως και ο Γκος, ενώ ακόμα και ο Ράϊτ στις πρώτες σοβαρές εξετάσεις στην Euroleague, ασφαλώς και δεν μπορούσε να έχει βραδιά «Άλμπα» αλλά όσο σκούρα και αν τα βρήκε με τον Ιμπάκα, έδωσε δείγματα που δικαιολογούν αισιοδοξία για τα 14-17 λεπτά που συμμετοχής που μπορεί να παίρνει. Ο Αμερικάνος χειρίζεται καλά τα 2.06 του, χαμηλώνει καλά, βάζει χέρια στη μπάλα όχι άτσαλα και όταν δουλεύει όλη η ομάδα αμυντικά, «κουμπώνει» ακριβώς στο μοντέλο, ενώ η προσπάθεια του στο επιθετικό ριμπάουντ με την αθλητικότητα του δημιουργεί… πολύτιμη αναστάτωση στην αντίπαλη ρακέτα. Το τι θα γίνει όταν επιστρέψουν όλοι οι βασικοί σέντερ, το ξέρει ο Μπαρτζώκας αλλά είναι σαφές ότι πλέον αυτός που περισσεύει είναι ο Πίτερς, που μπορεί βέβαια να έχεις τις ευκαιρίες του στο «τέσσερα», αν και εκεί μετακινείται με επιτυχία ο Παπανικολάου. Είναι όμως λογικό ότι όπως πήγε η σεζόν και με τις προσθήκες που έγιναν, για να χωρέσει κάποιος πρέπει να είναι 90% αποτελεσματικός στα λεπτά που παίρνει.

Ασφαλώς και δεν λύθηκαν όλα στον Ολυμπιακό, με μια νίκη επί μιας καλής ομάδας, που δεν είναι από τις πρωταγωνίστριες (αλλά πάντα δυνατή στην έδρα της). Η νίκη έφερε αρκετά καλά «μαντάτα», η ήττα θα έφερνε περισσότερα άσχημα. Αλλά το ότι δεν λύνονται όλα βοηθάει τους Ερυθρόλευκους να κρατήσουν και μέρος του… ηρωϊκού του προφίλ, αρκεί να έχουν τόσο βάθος στον πάγκο ώστε αυτό το «ηρωϊκό» να μην είναι στο τέλος (παρά την προσπάθεια) και «πένθιμο».