Ολυμπιακός: Μετά την «επιβίωση», η αντεπίθεση

• Δεν χάθηκε ποτέ η εμπιστοσύνη
• Ο ίδιος και (ίσως) και… διαφορετικός

Δεν άλλαξαν πολλά πράγματα από την προηγούμενη εβδομάδα, όταν μετά τη νίκη στο Μόναχο έγραψα ότι ο «κανονικός» Ολυμπιακός είναι καλύτερος από τον «ηρωϊκό». Γιατί τα «ηρωϊκά» συμβάντα είναι ακραία και εμφανίζονται μια στο τόσο. Το να είσαι όμως ο «κανονικός» εαυτός σου ειδικά στην περίπτωση του μπασκετικού Ολυμπιακού, δικαιολογεί σαφώς μεγαλύτερη αισιοδοξία. Το ότι δεν άλλαξε λοιπόν κάτι μέσα στη βδομάδα, μπαίνει στα θετικά.

Στη Βαλένθια είδαμε και πάλι «κανονικό» Ολυμπιακό, με κάποιο «επί τοις εκατό» ποσοστό βελτίωσης και ανάδειξης αυτών των χαρακτηριστικών που τον έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια σημείο αναφοράς στη Euroleague. Θα επαναλάβω ότι (προφανώς) κάτι παραπάνω ήξεραν όσοι προπονητές της λίγκας έλεγαν και στις κακές βραδιές των Ερυθρόλευκων, ότι τον βλέπουν (τελικά) ψηλά στην κατάταξη. Για να μην το παίζω… μάγκας, ασφαλώς και δεν το έβλεπα τόσο πιθανό, όσο αυτοί. Μάλιστα (για να είμαι απόλυτα ειλικρινής) είχα πει ότι δεν θα ήταν δα και το τέλος του κόσμου αν η ομάδα του Μπαρτζώκα «χάσει» μια σεζόν στην Ευρώπη, χτυπημένη από αυτή τη μάστιγα των τραυματισμών. Το τι θα χάσει και τι θα κερδίσει τελικά, είναι όμως κάτι που θα το αποφασίσει η ίδια. Ο προπονητής της όρισε ως πρώτο…ταμείο την είσοδο στα play-offs. Οκ, είπε ο «πρώτος και μοναδικός στόχος», αλλά επειδή δεν μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι ο Ολυμπιακός έχει χαμηλώσει ξαφνικά τις φιλοδοξίες του, η προσέγγιση «βήμα-βήμα, σεμνά και ταπεινά» δείχνει απόλυτα λογική, με τα όσα έχουν δει τα ματάκια του Μπαρτζώκα μέχρι τώρα.

Δεν χάθηκε ποτέ η εμπιστοσύνη

Η ηρεμία είναι μεγάλη υπόθεση στη ζωή μας γενικότερα και πραγματική ευλογία στον αθλητισμό. Σε μεγάλο κομμάτι του δρόμου που διένυσε μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός δεν την είχε και ήταν φανερό. Στο παιχνίδι του, στην αντίδραση του, στα κενά του, στις αντιδράσεις του Μπαρτζώκα στον πάγκο και αρκετές φορές στις δηλώσεις του. Η πίεση ξεχείλιζε, καθώς οι Ερυθρόλευκοι έπαιζαν σε κάθε αγώνα υπό το βάρος της απαίτησης για απόδειξη. Την ίδια ώρα που στην μόνιμη ζυγαριά της σύγκρισης ο αιώνιος αντίπαλος βελτιωνόταν, κέρδιζε και έχτιζε σερί. Και είναι τεράστια κατάκτηση του Ολυμπιακού ότι σε αυτό το διάστημα που μπορεί και οι ίδιοι οι παίκτες να αμφισβητήσουν τον εαυτό τους, τα sold out συνεχιζόντουσαν στο ΣΕΦ, σε αναγνώριση των όσων έχουν χτιστεί τα τρία τελευταία χρόνια. Εντάξει στην Ελλάδα ζούμε και αυτό θα μπορούσε να αρχίσει να χάνεται, αλλά όσο κρατάνε τα καλά (περισσότερο απ’ όσο ορίζει το…ελληνικό ταμπεραμέντο) καλό είναι να τα σημειώνουμε.

Πέρα από το ότι ο Ολυμπιακός είναι φανερό πως αναπνέει ξανά, φορώντας το κοστούμι του δικού του παιχνιδιού -όλο και περισσότερο- και απαντώντας άμεσα σε κάθε αμφισβήτηση μέσα στο παρκέ, απέναντι σε σταδιακά όλο και πιο σκληρό αντίπαλο στα τρία τελευταία παιχνίδια του (άλλο Άλμπα, άλλο Μπάγερν και άλλο –ειδικά- Βαλένθια) ουδείς μπορεί να πει με ακόμα με σιγουριά περισσότερα πράγματα για τη συνέχεια της σεζόν. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και έρχεται να συνδεθεί με το «πρώτος και μοναδικός στόχος» του Μπαρτζώκα. Που έχει δύο αλήθειες. Αυτή που λέει το «μοναδικός» (δηλαδή «φυλάμε τα ρούχα μας») και αυτή που δείχνει το «πρώτος» (δηλασή τη φιλοδοξία για τη συνέχεια). Πιστεύω ότι όπως εξελίχθηκε η σεζόν φέτος, μπορεί (τώρα που…ισιώνει) να αρέσει περισσότερο στον κόουτς των Ερυθρόλευκων.

Το σίγουρο είναι πως, ενώ μέχρι πριν από ένα μήνα, ο Ολυμπιακός είχε ένα από τα τρία πιο σφιχτά rotation της Euroleague (συγκρίνοντας τις ομάδες που παλεύουν για τα play-offs) έχει φτάσει να παίρνει σκορ από εννέα-δέκα παίκτες, άμυνα και λύσεις από όλους και να έχει πλέον μόνο έναν ή δύο παίκτες που φεύγουν πάνω από τα 25’ συμμετοχής. Χθες ο Γουόκαπ έφτασε στα 28.39, ακολούθησαν ο ΜακΚίσικ με 24.33, ο Ράϊτ με 23.30 και οι υπόλοιποι ήταν περισσότερο κοντά (ή πολύ κάτω) από τα 20’με τον Παπανικολάου και τον Λαρεντζάκη, να έχουν τη μικρότερη συμμετοχή (ειδικά ο πρώτος) που έχουν δει εδώ και πολύ καιρό. Το «λίγο απ’ όλους» είναι μια πτυχή του παιχνιδιού του Ολυμπιακού που τον κάνει επικίνδυνο, ειδικά όταν αυτό δεν ευνουχίζει επιθετικά κανέναν.

Ο ίδιος και (ίσως) και… διαφορετικός

Ξέρω ότι μπορεί να υπάρχουν αντίθετες απόψεις πάνω στο τελευταίο, αλλά η (νέα) πραγματικότητα έρχεται να αποδείξει μέσα στο παρκέ ότι η εικόνα μπορεί να είναι διαφορετική σε σχέση με πέρυσι, στο κομμάτι του σκορ. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Όπως μπορεί να μην είναι κακό ότι ο Ολυμπιακός προχωράει προς τα play-offs όχι με την εικόνα του «τρένου» όπως την προηγούμενη σεζόν και την απαίτηση να επιβεβαιώσει την κυριαρχική του εικόνα μέχρι τέλους (που δεν ήταν η ίδια στο τελευταίο δίμηνο της σεζόν), αλλά με αυτή του αλόγου κούρσας που μοιάζει να βρίσκει τον ρυθμό του, μπροστά στην τελική ευθεία.

Έχουμε μπροστά μας το σημαντικότερο διάστημα. Αυτό που κρίνει το πώς θα χαρακτηριστεί η χρονιά στο φινάλε της. Ότι έχει γίνει μέχρι τώρα (και) για τον Ολυμπιακό είναι απλά «επιβίωση». Αλλά όπως ήταν τα πράγματα και αυτό δεν είναι λίγο. Αυξάνονται βέβαια –παράλληλα- και οι προσδοκίες, όσο αρχίζει να θυμίζει τον καλό του εαυτό. Αυτό πάντως που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι ότι με τις προσθήκες στο ρόστερ που έγιναν αναγκαστικά, όταν ήρθαν οι τραυματισμοί, αλλά και η συνειδητοποίηση πως αυτή η σεζόν είναι διαφορετική από τις προηγούμενες, ο Ολυμπιακός δεν έχει αποκτήσει απλά βάθος, αλλά και την δυνατότητα να αντιμετωπίζει αντιπάλους με διαφορετική αγωνιστική προσέγγιση, έχοντας το κατάλληλο όπλο να παρατάξει απέναντί τους. Και αυτό ίσως δώσει μια ομάδα ακόμα πιο αποτελεσματική.